Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.75.2017.1.AN
z 22 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2017 r. (data wpływu 28 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie samodzielnego obliczania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od uzyskanego wynagrodzenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie samodzielnego obliczania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od uzyskanego wynagrodzenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną zamieszkałą na terytorium kraju, obywatelem polskim i tutaj jest jego rezydencja podatkowa. W dniu 14 września 2015 zawarł umowę o pracę ze spółką prawa belgijskiego (odpowiednik polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) umowę o pracę na czas nieokreślony. Zgodnie z postanowieniami umowy Zainteresowany został zatrudniony w spółce z dniem 1 stycznia 2016 r. na stanowisko kierownika działu IT, a miejsce jego pracy jest na terytorium Polski. Oprócz postanowień w zakresie czasu pracy, wymiaru urlopu, tajemnicy przedsiębiorstwa, ochrony danych - umowa o pracę zawiera szczególne postanowienia w zakresie wynagrodzenia. Pracodawca przenosi na pracownika obowiązki dotyczące wyliczenia i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń oraz składek dotyczących funduszy ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego i Funduszu Pracy. Postanowienia takie są zgodne z obowiązującym prawem pracy i ubezpieczeń społecznych, a także regulacji wynikających z akcesji Polski do Unii Europejskiej. Od 1 maja 2004 r. pracodawcy zagraniczni z państw członkowskich Unii, nieposiadający w Polsce siedziby ani przedstawicielstwa, z tytułu zatrudniania tu (tj. w Polsce) pracowników zobowiązani są do wypełniania obowiązków płatnika składek w zakresie ubezpieczeń społecznych, ubezpieczenia zdrowotnego i Funduszu Pracy. Jednak taki pracodawca zagraniczny (niemający w Polsce siedziby ani przedstawicielstwa) może zawrzeć z zatrudnionym pracownikiem oraz osobą świadczącą pracę na innej podstawie niż stosunek pracy umowę, na podstawie której pracownik ten przejmie obowiązki pracodawcy w zakresie ubezpieczeń społecznych, tj. obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń, rozliczania oraz opłacania składek na własne ubezpieczenia, w zastępstwie pracodawcy zagranicznego.

Przywołane powyżej postanowienia wynikają z porozumienia, o którym mowa w art. 21 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE. L. 09.284.1). Na mocy tego porozumienia pracownik przejmie od pracodawcy ciążące na nim, jako pracodawcy, obowiązki płatnika składek do ZUS z tytułu zatrudnienia pracownika. W konsekwencji, pracownik nalicza i wpłaca do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, składkę na Fundusz Pracy, obciążających pracodawcę jak również pracownika. Pracownik, który wykonuje obowiązki służbowe dla pracodawcy zagranicznego niemającego w Polsce siedziby ani przedstawicielstwa, również sam jest odpowiedzialny za prawidłowe naliczenie i odprowadzenie do urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (art. 44 ust. 3a ustawy o PIT). Zgodnie z umową o pracę Wnioskodawca otrzymywał co miesiąc wynagrodzenie płatne do 10-go każdego dnia miesiąca kalendarzowego, po którym wynagrodzenie przysługuje. Wynagrodzenie płatne było przelewem na podane w umowie konto bankowe pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w PIT-36 za rok 2016 ujęcie składek społecznych i zdrowotnych zapłaconych tylko do końca 2016 roku jest prawidłowe i czy w trakcie roku przy naliczeniu miesięcznych zaliczek na podatek uwzględniamy składki zapłacone dopiero w tym miesiącu oraz pytanie trzecie: czy prawidłowe jest w trakcie roku niepomniejszanie zaliczki na podatek o 46,33 zł miesięcznie (1/12 kwota wolnej od podatku)?

Zdaniem Wnioskodawcy, wątpliwości jako podatnika pojawiły się w momencie składania rocznego zeznania podatkowego, gdyż Wnioskodawca nie jest pewien czy w odpowiedniej kwocie ustalił dochód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych za rok 2016 jak również zaliczki na pdof w trakcie roku 2016. Wydawałoby się, że dochód pracownika zatrudnionego u zagranicznego pracodawcy powinno się obliczać tak samo jak dochód pracownika zatrudnionego przez pracodawcę mającego siedzibę lub przedstawicielstwo w Polsce. Od uzyskanego przychodu odlicza się składki na ubezpieczenia społeczne, składkę na ubezpieczenie zdrowotne, miesięczne zryczałtowane koszty uzyskania przychodu, od zaliczki na podatek dochodowy natomiast 7,75 proc. składki na ubezpieczenie zdrowotne. Lecz po zagłębieniu się w przepisy podatkowe Zainteresowany stwierdza, że pierwszą różnicą jest jednak to, że nie odlicza się 46,33 zł miesięcznie, gdyż nawet na żądanie pracownika nie pomniejsza się zaliczki o 1/12 kwoty wolnej od podatku.

Drugą, kluczową kwestią, jest możliwość odliczenia składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne zapłaconych w danym miesiącu. Oznacza to, że składki zapłacone zgodnie z terminem ZUS (15 dzień miesiąca następnego po uzyskaniu przychodu) Wnioskodawca mógł odliczyć dopiero w tym miesiącu.

Reasumując, wynagrodzenie za styczeń 2016 wypłacone do 10 lutego 2016 stanowiło przychód miesiąca lutego co było podstawą naliczenia składek na ubezpieczenie społeczne w części obciążającego pracownika i pracodawcy jak również naliczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne w miesiącu lutym 2016 z uiszczeniem należności do 15 marca 2016. Także ww. przychód stanowił podstawę do ustalenia dochodu zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz naliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiąc luty płatnej do 20 marca 2016 r. Ustawa z 26 lipca 1991 r o pdof (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) pozwala podatnikowi na umniejszenie podstawy do opodatkowania o składki na ubezpieczenie społeczne a od podatku odliczyć ubezpieczenie zdrowotne. Z uwagi na fakt terminu zapłaty składek za miesiąc luty zaliczka na podatek winna być naliczona i odprowadzona od podstawy bez składek społecznych i bez składki zdrowotnej ponieważ prawo przysługiwało dopiero w marcu 2016 roku. W powyżej opisanej sytuacji w zeznaniu rocznym PIT-36 w kwocie przychodu Zainteresowany ma 11 miesięcy wynagrodzenia które zostało umniejszone o stosowne koszty uzyskania przychodu, co dało kwotę dochodu którą Wnioskodawca umniejszył o kwotę tylko zapłaconych w 2016 roku składek na ubezpieczenie społeczne czyli za 10 miesięcy przez co ustalił podstawę do opodatkowania, następnie od wyliczonego podatku odliczył ubezpieczenie zdrowotne tylko zapłacone do końca 2016 roku. W efekcie składki na ubezpieczenie społeczne które obciążają pracownika tj. emerytalne, rentowe, chorobowe i zdrowotne naliczone w grudniu 2016 od wynagrodzenia za miesiąc listopad 2016 wypłaconego w grudniu 2016, zapłacone 15 stycznia 2017 zostały do odliczenia w roku następnym czyli w 2017.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a cyt. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy) (art. 3 ust. 2a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 1 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z ogólną zasadą zawartą w postanowieniach umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody z pracy najemnej podlegają opodatkowaniu w kraju, w którym praca jest wykonywana.

Z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną zamieszkałą na terytorium kraju, obywatelem polskim i tutaj jest jego rezydencja podatkowa.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na położenie źródeł przychodów.

Z kolei miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Jako, że Spółka, z którą Wnioskodawca zawarł umowę o pracę ma swoją siedzibę na terenie Belgii, zastosowanie w przedmiotowej sprawie będzie miała Konwencja z dnia 20 sierpnia 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2004 r., Nr 211, poz. 2139), a dokładnie jej art. 15 regulujący opodatkowanie dochodów z pracy najemnej.

Z treścią ust. 1 zdania pierwszego tegoż przepisu wynika, że z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż wynagrodzenia z tytułu pracy najemnej wykonywanej na terytorium Polski przez pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Tym samym, wynagrodzenia uzyskane przez Wnioskodawcę w ramach świadczenia w Polsce pracy na podstawie zawartej ze Spółką (mającą siedzibę w Belgii) umowy o pracę podlegać będą opodatkowaniu wyłącznie w Polsce zgodnie z powołanymi niżej przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Stosownie do art. 44 ust. 3a wskazanej ustawy, podatnicy uzyskujący dochody m.in. ze stosunku pracy z zagranicy, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) Nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE. L. 09.284.1, z późn. zm.) pracodawca, którego siedziba lub miejsce prowadzenia działalności znajdują się poza terytorium właściwego państwa członkowskiego, zobowiązany jest do wypełnienia wszystkich obowiązków wynikających z ustawodawstwa mającego zastosowanie do jego pracowników, w szczególności obowiązku zapłacenia składek przewidzianych w tym ustawodawstwie, tak jak jego siedziba lub miejsce prowadzenia działalności znajdowały się we właściwym państwie członkowskim.

W art. 21 ust. 2 ww. rozporządzenia, pracodawca niemający miejsca prowadzenia działalności w państwie członkowskim, którego ustawodawstwo ma zastosowanie, może uzgodnić z pracownikiem, że spoczywający na pracodawcy obowiązek zapłacenia składek może być wypełniany w jego imieniu przez pracownika, bez uszczerbku dla podstawowych obowiązków pracodawcy. Pracodawca powiadamia instytucję właściwą tego państwa członkowskiego o dokonanych uzgodnieniach.

Wobec powyższego, otrzymując wynagrodzenie z Belgii, Wnioskodawca jest obowiązany bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego obliczone samodzielnie zaliczki na podatek dochodowy w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym przychód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych:

1. zapłaconych w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących,
2. potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu

– odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Od dochodu po odliczeniach należy obliczyć zaliczkę na podatek dochodowy stosując stawkę podatku, jak również można zastosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 27b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1793, 1807, 1860 i 1948):

1. opłaconej w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
2. pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych

– obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 27b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się podatek, nie może przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki.

Podatnicy samodzielnie płacący miesięczne zaliczki na podatek dochodowy, nie składają miesięcznych deklaracji. Natomiast po zakończeniu roku podatkowego, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy, podatnicy ci składają zeznanie podatkowe o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym na formularzu PIT-36 w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.

Z powyższych przepisów wynika, że zapłacone do polskiego systemu ubezpieczeń społecznych składki na ubezpieczenie podlegają odliczeniu pod warunkiem, że podstawy ich wymiaru nie stanowi dochód (przychód), zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Na takich samych zasadach odliczeniu podlegają składki dotyczące ubezpieczeń zdrowotnych.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż składki na ubezpieczenie społeczne zapłacone od całkowitych osiągniętych przez Wnioskodawcę wynagrodzeń – jednakże jedynie w części należnej od Zainteresowanego, a nie w części należnej od płatnika składek – co do zasady podlegają odliczeniu od dochodu, na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), natomiast składka na powszechne ubezpieczenie zdrowotne podlega odliczeniu od podatku na podstawie art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się podatek, nie może przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki.

Odliczenie składek na ubezpieczenie społeczne oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne nie może mieć jednak zastosowania do dochodów zwolnionych na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W sytuacji, gdy Wnioskodawca opłaca sam za siebie składki na ubezpieczenie społeczne oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne, może odliczyć od dochodu tylko kwoty faktycznie zapłacone w danym roku. Nie ma znaczenia, do którego roku opłacona składka się odnosi. Podatnik opłaca swoje składki dopiero w następnym miesiącu za miesiąc poprzedni, czyli w omawianej sprawie prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że składka dotycząca grudnia 2016 r. powinna być zapłacona w styczniu 2017 r. Składkę grudniową Wnioskodawca będzie mógł uwzględnić dopiero w rozliczeniu za 2017 r.

Należy również zauważyć, że Wnioskodawca w zeznaniu rocznym za 2016 r., prawidłowo ustalił podstawę do opodatkowania uwzględniając składki na ubezpieczenie społeczne tylko za 10 miesięcy. Jak sam wskazał Zainteresowany, umowę z zagranicznym pracodawcą podpisał z dniem 1 stycznia 2016 r. Zatem, wynagrodzenie za styczeń, wypłacone w lutym stanowiło przychód miesiąca lutego co było podstawą naliczenia składek na ubezpieczenie społeczne w części obciążającego pracownika i pracodawcy jak również naliczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne w miesiącu lutym z uiszczeniem należności do 15 marca. Wobec powyższego Wnioskodawca właściwie ustalił podstawę do opodatkowania od dochodu odliczając składki za 10 miesięcy.

Podsumowując, od otrzymanego wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę zawartej ze Spółką mającą siedzibę za granicą – Wnioskodawca jest obowiązany, bez wezwania, wpłacać w ciągu roku podatkowego obliczone samodzielnie zaliczki na podatek dochodowy w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym przychód był uzyskany, stosując zasady określone w powołanych powyżej przepisach art. 44 ust. 3a i 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaliczkę oblicza według najniższej stawki określonej w skali podatkowej, lub według własnego uznania – może zastosować większą stawkę podatkową. Przy czym miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy nie potrąca się ani o całą kwotę zmniejszającą podatek ani o 1/12 tej kwoty. Bowiem ustawodawca określając w treści art. 44 ust. 3a zasady obliczania zaliczki m.in. od dochodów uzyskiwanych ze stosunku pracy z zagranicy nie dał możliwości potrącenia zaliczki o kwotę zmniejszającą podatek. Ustawodawca wyraźnie wskazał, iż zaliczkę tę oblicza się od miesięcznych dochodów przy zastosowaniu najniższej stawki podatku określonej w skali (tj. 18%) lub przy zastosowaniu wyższej stawki określonej w tejże skali. Kwotę zmniejszającą podatek wnioskodawca winien zastosować w zeznaniu podatkowym (PIT-36) składanym za dany rok podatkowy, przy wyliczaniu podatku dochodowego od osób fizycznych należnego za tenże rok.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.