Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.167.2017.1.JK2
z 5 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2017 r. (data wpływu 18 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o., zwana dalej „Spółką", zatrudnia pracowników, między innymi na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Dodatkowo z częścią pracowników, w zależności od zajmowanego stanowiska (np. prezesami, dyrektorami, doradcami biznesowymi) zawierane są umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy na podstawie, której Spółka przez okres od 9 do 12 miesięcy wypłaca odszkodowanie, po otrzymaniu składanego co miesiąc oświadczenia pracownika o nienaruszeniu zakazu. Za dochowanie zakazu konkurencji w okresie obowiązywania umowy, pracownikowi przysługuje odszkodowanie wypłacane miesięcznie w wysokości określonego w umowie o zakazie konkurencji procentu wynagrodzenia średniomiesięcznego brutto z ostatnich trzech miesięcy, otrzymanego przed ustaniem stosunku pracy. Części odszkodowania płatne są w terminie 7 dni roboczych od daty doręczenia Spółce oświadczenia. Brak oświadczenia pracownika wstrzymuje dokonanie wypłaty raty odszkodowania.

Ilość różnych przypadków w Spółce wskazuje na możliwość wystąpienia w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania, na rzecz osób uprzednio zatrudnionych w Spółce, przyznanego na podstawie umowy o zakazie konkurencji, różnych wypłat, tj.: premii kwartalnych, nagród uznaniowych, odszkodowań PDO, odpraw emerytalnych, nagród jubileuszowych, premii rocznych, ekwiwalentów za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, wynagrodzeń za czas choroby, świadczeń ZUS (np. zasiłków chorobowych, opiekuńczych, macierzyńskich, rodzicielskich, świadczeń z tytułu wypadku w pracy czy w drodze do lub z pracy, świadczeń rehabilitacyjnych).

Wymienione powyżej składniki przychodu zdaniem Wnioskodawcy nie stanowią, w sposób jednoznaczny „wynagrodzenia”, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o pdof.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Biorąc pod uwagę, że dokonywane są wypłaty z różnych tytułów: wynagrodzeń zasadniczych, premii kwartalnych, nagród uznaniowych, odszkodowań PDO, odpraw emerytalnych i rentowych, nagród jubileuszowych, premii rocznych, ekwiwalentów za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i pranie, wynagrodzeń za czas choroby, świadczeń ZUS (np. zasiłków chorobowych, opiekuńczych, macierzyńskich, rodzicielskich, ojcowskich, świadczeń z tytułu wypadku w pracy czy w drodze do lub z pracy, świadczeń rehabilitacyjnych), nagród barbórkowych, godzin nadliczbowych, dodatków związanych z wykonywaną pracą (np. dodatek za stałe czynności, dodatki za urlop, wyrównanie do 100% „chorobowego” itp.), ryczałtów za używanie pojazdu prywatnego do celów służbowych, ryczałtów na dojazdy, które z nich należy kwalifikować do „wynagrodzeń”, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o pdof? Pytanie to jest w pełni zasadne wobec braku takiej definicji w samej ustawie pdof (operującej pojęciem różnie pojmowanych „przychodów” - np. art. 12 i 13 ustawy o pdof), jak i wobec zróżnicowanego zakresu pojęcia „wynagrodzenie” w innych polskich przepisach oraz znanych Wnioskodawcy interpretacjach i rozstrzygnięciach sądów.

Zdaniem Wnioskodawcy, przywołany we wniosku art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o pdof, zwany dalej ustawą, dotyczy naliczenia i poboru przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, z czym wiąże się konieczność zastosowania przepisu ustawy pdof w sposób prawidłowy i zgodny zarówno z intencją ustawodawcy jak i z interpretacją tego przepisu zastosowaną przez organy podatkowe, zarówno w interesie podatnika jak i płatnika (art. 30 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa).

Art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy posługuje się pojęciem "wynagrodzenia" otrzymanego przez podatnika z tytułu umowy o pracę lub umowy o świadczenie usług, bez jego zdefiniowania, gdy np. w art. 12 i 13 ustawy występuje pojęcie przychodów.

Pojęcie wynagrodzenia za pracę nie jest zdefiniowane w Kodeksie pracy, a jedynie wymienione w art. 29 pkt 3 jako jeden ze składników umowy o pracę, bez ewentualnego jego zawężenia tylko np. do wynagrodzenia zasadniczego. Przykładowo,

• w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (IPPB4/4511-305/16-4/MS1 z dnia 20 czerwca 2016 r.) czytamy: „Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty a niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”.

• w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (IPPB4/4511-634/16-4/PP z dnia 25 sierpnia 2016 r.) podano: „Zakres pojęcia wynagrodzenie nie został przez ustawodawcę sprecyzowany, jednak przez wynagrodzenie należy w tym wypadku rozumieć realnie otrzymywane wynagrodzenie, tj. sumę składników wynagrodzenia za pracę w danym okresie, a nie wynagrodzenie umówione. Wynagrodzenia to świadczenie za umówioną pracę, o charakterze przysparzająco - majątkowym, ustalone odpowiednio do rodzaju, ilości i jakości wykonywanych zadań, a także stosownie do kwalifikacji pracownika, zawierające wszystkie składniki przewidziane w przepisach Kodeksu pracy bądź przepisach odrębnych ustaw, a także przepisach wewnątrzzakładowych oraz w umowie o pracę (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1986 r., sygn. akt III PZP 42/86, OSNC 1987/8/106). Podkreślić należy zatem, że wynagrodzenie obejmuje wszystkie składniki z tytułu zatrudnienia określonego pracownika. Międzynarodowa Organizacja Pracy określa wynagrodzenie, jako płacę i wszystkie inne korzyści przekazywane przez pracodawcę bezpośrednio lub pośrednio, w gotówce lub naturze, pracownikowi z tytułu zatrudnienia”.

• w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1986 r. (sygn. akt III PZP 42/86 OSNC 1987/8/106) czytamy między innymi:
„Pojęcie wynagrodzenia za pracę nie jest w sposób jednolity i konsekwentny określone w przepisach prawa pracy, a kodeks prawa pracy nie zawiera definicji tego pojęcia. W zależności od przedmiotu regulacji prawnych, mających różne cele społeczne i ekonomiczne, nadaje mu się węższe i szersze znaczenie, czego przykładem może być porównanie art. 13 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych Dz. U. z 1986 r. Nr 8, poz. 44) z § 1 uchwały Rady Ministrów z dnia 25 marca 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej (M. P. Nr 15, poz. 85) oraz art. 8 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania (Dz. U. Nr 5, poz. 25). Uwzględniając istotne cechy tego pojęcia wynikające z różnych przepisów kodeksu pracy można ogólnie określić wynagrodzenie za pracę jako świadczenie konieczne, o charakterze przysparzająco-majątkowym, które zakład pracy jest obowiązany wypłacać okresowo pracownikowi w zamian za wykonaną przezeń pracę, świadczoną na skutek wiążącego go z zakładem pracy stosunku pracy, odpowiednio do rodzaju, ilości i jakości pracy. W dziale trzecim kodeksu pracy unormowane zostały bardziej szczegółowe zasady, odnoszące się do wynagrodzenia za pracę, uwzględniające podstawową zasadę odpłatności pracy (art. 13). Istotne znaczenie ma tu zasada wynikająca z art. 80 zdanie pierwsze, według której pracownikowi należy się wynagrodzenie za pracę wykonaną. Zasada ta jest konsekwencją istoty prawnej stosunku pracy, jako stosunku wzajemnego, ekwiwalentnego, w którym pracownik zobowiązuje się do wykonania pracy określonego rodzaju na rzecz zakładu pracy, a zakład jest obowiązany zatrudniać pracownika za wynagrodzeniem (art. 22 § 1 k.p.). W zdaniu drugim art. 80 przewidziane zostało prawo pracownika do wynagrodzenia mimo nieświadczenia pracy. Przepis głosi: „Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią”. Omawiane dwa przepisy kodeksu pracy regulują sytuacje, kiedy pracownikowi gwarantuje się wynagrodzenie, mimo że faktycznie pracy nie świadczy, ale wynika to z przyczyn od niego niezależnych (art. 81 § 1-3 k.p.), albo też poświęca on swój czas w interesie i na rzecz zakładu pracy (art. 144 § 2 k.p.). Wymienione przepisy spełniają funkcje, ochronne, a wynagrodzenie w nich przewidziane - funkcję kompensacyjną. Inna jest funkcja art. 134 § 1 k.p., gdyż wynagrodzenie dodatkowe za pracę w godzinach nadliczbowych przewidziane w tym przepisie spełnia funkcję dochodowo-bodźcową”.

Opodatkowanie odszkodowania przekraczającego wynagrodzenie otrzymane w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc jego wypłaty może wywołać problemy w przypadku jeśli zatrudniony otrzymywał w okresie sześciu miesięcy np. zasiłek rodzicielski lub np. korzystał z urlopu wychowawczego. W związku z czym literalna wykładnia tego przepisu prowadziłaby do wniosku, że całe odszkodowanie powinno podlegać stawce 70 % pdof.

Celem ustawy miała być eliminacja „patologii polegającej na przyznawaniu wyjątkowo wysokich odpraw oraz odszkodowań z tytułu zakazu konkurencji członkom zarządów spółek z udziałem Skarbu Państwa".

Prawidłowe - w opinii organów podatkowych - rozumienie pojęcia „wynagrodzenie” dla potrzeb stosowania art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o pdof, jest dla Spółki - jako płatnika - niezwykle istotne. Szczególnie, jeśli zważyć postanowienia art. 30 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 Ordynacja Podatkowa.

Można jedynie wyrazić potrzebę jak najszybszego uzupełnienia treści art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o precyzyjną definicję użytego w nim pojęcia „wynagrodzenie”.

Zdaniem Spółki - do czasu uzupełnienia przepisów ustawy w zakresie, o którym mowa powyżej, słuszne jest uznanie, że „wynagrodzenie" dla potrzeb wprowadzenia pkt 15 w art. 30 ust. 1 ustawy, to przychody zaliczane przez Spółkę do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym zgodnie z ustawą o pdof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z art. 11 ust. 1 ustawy, wynika natomiast, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednym ze źródeł przychodów, określonym w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 31 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie w art. 30 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, jeżeli zobowiązaną do zapłaty odszkodowania jest spółka, w której Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego, związek jednostek samorządu terytorialnego, państwowa osoba prawna lub komunalna osoba prawna dysponują bezpośrednio lub pośrednio większością głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu, w tym także na podstawie porozumień z innymi osobami, w części, w której wysokość odszkodowania przekracza wysokość wynagrodzenia otrzymanego przez podatnika z tytułu umowy o pracę lub umowy o świadczenie usług wiążącej go ze spółką w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania - w wysokości 70% tej części należnego odszkodowania.

W myśl art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, 4-5a oraz 13-16, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania (art. 30 ust. 3 ww. ustawy).

Wskazać również należy, że stosownie do art. 2 ustawy z dnia 25 listopada 2015 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1992, z późn. zm.) przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów osiągniętych od dnia 1 stycznia 2016 r.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia jakie elementy wynagrodzenia wymienione w stanie faktycznym należy zakwalifikować do „wynagrodzeń”, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy.

Wyjaśnić należy, że pojęcie „wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę lub umowy o świadczenie usług wiążącej go ze Spółką” nie ma prawnie jednolitego, powszechnie ustalonego zakresu znaczeniowego. Zauważyć należy, że tego pojęcia nie należy utożsamiać z definicją przychodów, których mowa w art. 12 i art. 13 omawianej ustawy.

Natomiast w dziale trzecim Kodeksu pracy jest mowa w „wynagrodzeniu i innych świadczeniach związanych z pracą”. Ta druga kategoria nie jest także zdefiniowana, ale z usytuowania jej obok wynagrodzenia za pracę można wnosić, że „inne świadczenia związane z pracą” nie są wynagrodzeniem. Od wynagrodzenia za pracę należy zatem odróżnić inne świadczenia pieniężne otrzymywane od pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy, które nie będąc świadczeniem za pracę faktycznie wykonaną, nie są również wynagrodzeniem za pracę. Należą do nich:

1. tzw. wypłaty gwarancyjne, np. za czas niewykonywania pracy,
2. wypłaty kompensacyjne, np. diety, zwrot kosztów podróży,
3. świadczenia odszkodowawcze, np. odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy, odszkodowanie z tytułu skróconego okresu wypowiedzenia umowy,
4. różne odprawy pieniężne.
   
   

Wynagrodzenie za pracę jest w istocie zbiorczą nazwą dla rozmaitych wypłat dokonywanych przez pracodawcę na rzecz pracownika. Obejmuje rozmaite składniki, których wynagrodzeniowy charakter tylko niekiedy jednoznacznie przesądza ustawodawca. Jest tak w odniesieniu do wynagrodzenia zasadniczego (np. art. 77³ § 3 pkt 1 k.p. czy art. 151¹ § 3 k.p.), nagrody z zakładowego funduszu nagród, dodatkowego wynagrodzenia rocznego, należności przysługujących z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce bilansowej (art. 87 § 5 k.p.). Istotą wynagrodzenia jest to, że przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią (art. 80 k.p.).

Na tle powyższych regulacji, w uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1986 r., SN twierdził, że pojęcie wynagrodzenia za pracę nie jest w przepisach prawa pracy określone w sposób jednolity i konsekwentny i zaproponował następującą definicję „jest to świadczenie konieczne o charakterze przysparzająco-majątkowym, które pracodawca jest zobowiązany wypłacać okresowo pracownikowi w zamian za wykonaną pracę, świadczoną w ramach stosunku pracy, odpowiednio do rodzaju, ilości i jakości pracy.”

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że skoro pod pojęcie „wynagrodzenia” bezpośrednio wiąże się „z wykonaną pracą”, to do wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 15 należy zaliczyć wynagrodzenie wraz ze składnikami wymienionymi w tej umowie (np. dodatek stażowy, funkcyjny), premie kwartalne, premie roczne, nagrody uznaniowe (niemające charakteru okolicznościowego), ekwiwalent na godziny nadliczbowe, dodatek za stałe czynności, z wyłączeniem innych świadczeń otrzymywanych przez pracownika takich jak odszkodowania PDO, odprawy emerytalne i rentowe, nagrody jubileuszowe, nagrody barbórkowe, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i pranie, ryczałty za używanie pojazdu prywatnego do celów służbowych, ryczałty na dojazdy, wynagrodzenia za czas choroby, świadczenia ZUS (np. zasiłki chorobowe, opiekuńcze, macierzyńskie, rodzicielskie, ojcowskie, świadczenia z tytułu wypadku w pracy czy w drodze do lub z pracy, świadczenia rehabilitacyjne), dodatek za wyrównanie do 100% „chorobowego”, gdyż stanowią one wypłatę wynikającą z tytułu podlegania pracownika ubezpieczeniom społecznym, a nie z tytułu wykonanej pracy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe, że „wynagrodzenie” dla potrzeb wprowadzenia pkt 15 w art. 30 ust. 1 ustawy, to przychody zaliczane przez Spółkę do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ stoi na stanowisku, że pojęcie „wynagrodzenie”, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy nie wiąże się bezpośrednio z definicjami przychodów, o których mowa w tej ustawie. Zaznaczyć należy, że muszą to być świadczenia za pracę faktycznie wykonaną.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że co do zasady interpretacje są wydawane w indywidualnych sprawach zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.