2017.07.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.97.2017.2.BS
z 5 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2017 r. (data wpływu 5 kwietnia 2017 r.) uzupełnionym w dniu 20 czerwca 2017 r. (data wpływu 26 czerwca 2017 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 14 czerwca 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 14 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego w związku z zakupami (w tym paliwa) dokonanymi przy użyciu Kart paliwowych, które są następnie refakturowane na Klienta – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego w związku z zakupami (w tym paliwa) dokonanymi przy użyciu Kart paliwowych, które są następnie refakturowane na Klienta.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 19 czerwca 2017 r., złożonym w dniu 20 czerwca 2017 r. (data wpływu 26 czerwca 2017 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 14 czerwca 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 14 czerwca 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (zwana w dalszej części Wnioskodawcą) jest osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek – kod PKD 77.11.Z. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT i w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą rozliczając się z tytułu podatku VAT za okresy miesięczne (deklaracja VAT-7) i korzysta z prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Wnioskodawca zamierza nabywać samochody osobowe oraz zamierza prowadzić działalność gospodarczą polegającą na wynajmie samochodów osobowych. Wnioskodawca nie wyklucza również zawarcia umów leasingu finansowego samochodów osobowych, które następnie zostaną wyłącznie wykorzystane do wynajmu na rzecz osób trzecich. W ramach działalności samochody te będą oddawane do odpłatnego używania, na podstawie kolejnych umów najmu zawieranych w różnych odstępach czasu z jednym podmiotem (dalej zwani Klientami) lub różnymi podmiotami (Klientami). Najem będzie odpłatny, opodatkowany, a opłaty dokumentowane fakturami VAT. Pojazdy będą pobierane w siedzibie Wnioskodawcy i odstawiane tamże po ustaniu zawartej umowy najmu. Nie jest wykluczone, iż Wnioskodawca, za dodatkową opłatą, będzie dostarczał samochody do siedziby Klienta.

Samochody wykorzystywane będą tylko do celów najmu. Samochody będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca będzie transportował samochody w celu wykonania usług serwisowych np. wymiana płynów i opon, przeglądy techniczne. Z zastrzeżeniem konieczności zapewnienia wykonania usług serwisowych samochodów, samochody nie będą wykorzystywane między umowami najmu. Będą oczekiwały na kolejny wynajem, zaparkowane na parkingu strzeżonym użytkowanym przez Wnioskodawcę. Pomiędzy poszczególnymi umowami najmu kluczyki będą przechowywane w siedzibie Wnioskodawcy w sejfie.

Wnioskodawca prowadzić będzie jednocześnie rejestr zawieranych umów najmu, z określeniem dokładnych dat wynajmu każdego z pojazdów, co umożliwia dokładną weryfikację okresu faktycznego wykorzystywania pojazdu w ramach działalności polegającej na krótkoterminowym wynajmie samochodów osobowych.

Wnioskodawca z niektórymi Klientami wprowadzi dodatkowe klauzule do umów najmu, na podstawie których umożliwi Klientom korzystanie z możliwości dokonywania bezgotówkowych zakupów (m.in. paliw, płynów samochodowych, artykułów eksploatacyjnych) na stacjach paliw oraz w punktach obsługi klienta przy wykorzystaniu tzw. Kart paliwowych.

W tym celu Wnioskodawca zawrze umowy z dostawcami z koncernami paliwowymi. Na podstawie przedmiotowej umowy Wnioskodawca uzyska wyemitowane przez koncerny karty paliwowe, które przekaże następnie swoim Klientom. Wnioskodawca wyda do każdego samochodu objętego zakresem umowy najmu, karty paliwowe wraz ze szczegółowymi warunkami i wskazówkami dotyczącymi ich użytkowania.

Zakupy realizowane przez Klientów z wykorzystaniem Kart paliwowych dokonywane będą bezgotówkowo. Faktury dokumentujące przedmiotowe transakcje wystawiane są w pierwszej kolejności przez koncerny paliwowe na rzecz Wnioskodawcy. Następnie, na koniec uzgodnionego okresu rozliczeniowego Wnioskodawca wystawi na rzecz poszczególnego Klienta faktury dokumentujące transakcje dokonane w danym okresie przy użyciu kart paliwowych wydanych danemu Klientowi.

Jednocześnie, Wnioskodawca będzie mógł obciążać Klienta kosztami usługi wyemitowania i obsługi Kart paliwowych.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 19 czerwca 2017 r. (data wpływu 26 czerwca 2017 r.), wskazano, że Wnioskodawca nie będzie miał wpływu na kształtowanie cen towarów nabywanych przez Klientów przy użyciu kart paliwowych.

Wnioskodawca nie będzie obciążony obowiązkami reklamacyjnymi w stosunku do towarów nabywanych przez Klientów oraz Wnioskodawca nie będzie ponosił odpowiedzialności za wady nabywanych towarów przez Klientów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo od odliczenia 100% podatku naliczonego w związku z zakupami (w tym paliwa) dokonanymi przy użyciu Kart paliwowych, które następnie są refakturowane na Klienta?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanej dalej ustawą VAT), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl ust. 2 pkt 1 lit. a tego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Jak stanowi art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Przez pojazdy samochodowe – stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy – rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do zapisu art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Na podstawie art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W świetle art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, samochody osobowe i związane z nimi Karty paliwowe nie mogą być wykorzystywane przez Wnioskodawcę ze względu na obiektywne przesłanki, tj. Wnioskodawca przekazał je do dyspozycji Klientów i to dopiero oni wykorzystują je w swojej działalności gospodarczej. Całość kosztów związanych z Kartami paliwowymi jest przenoszona na Klientów wraz z podatkiem VAT. Tym samym podatek naliczony zawarty w fakturze dokumentującej nabycia dokonane przy użyciu Kart paliwowych, które następnie odpłatnie nabywa od Wnioskodawcy Klient:

związany jest wyłącznie z działalnością opodatkowaną Wnioskodawcy (podlega odsprzedaży),

w odniesieniu do paliwa – nie jest ono przez Wnioskodawcę wykorzystywane do napędu samochodów osobowych (to dopiero Klient wykorzystuje paliwo w ten sposób, tymczasem Wnioskodawca nabywa paliwo celem jego odsprzedaży).

W konsekwencji uznać należy iż Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT od zakupów paliwa i innych towarów i usług za pomocą Kart paliwowych, ponieważ są one następnie w całości refakturowane na Kontrahenta.

Reasumując Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego związanego z wydatkami na zakup paliwa dokonanego za pośrednictwem Kart paliwowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Należy wskazać, że w określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że dostawa, w rozumieniu ustawy o VAT, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu innych aktów prawnych, np. Kodeksu cywilnego. Polski, jak i unijny system podatku VAT opiera się bowiem na koncepcji ekonomicznego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Oznacza to, że dostawa w rozumieniu ustawy nie musi wiązać się z przeniesieniem własności towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zarówno przepisy ustawy, jak i przepisy wykonawcze do ustawy, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie, w obu ww. przypadkach dostawy, ostateczne obciążenie podatkiem VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

Z cyt. wyżej przepisów art. 7 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar, a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a kolejno w stanie „nieprzetworzonym” odsprzedaje go swojemu kontrahentowi.

W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy pośrednik ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy dostawcą towaru (tu w postaci paliwa, bądź innych artykułów dostępnych np. na stacji paliw, czy w punktach obsługi klienta) i podmiotem, dla którego wydano karty paliwowe. Jeżeli zatem z treści umowy wynika, że kolejny w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli – biorąc pod uwagę analizowaną kwestię – jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy (użytkownika samochodu), będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego. Podkreślenia, w tym aspekcie wymaga również to, że art. 7 ust. 8 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, że „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im – niejako a priori – takie, a nie inne znaczenie.

Natomiast jeżeli w ramach umowy zawarta byłaby klauzula, że ww. podmiot, przykładowo, pobiera od następnego uczestnika łańcucha (nabywcy) opłaty za wydanie oraz obsługę karty, przy czym jednocześnie nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towarów oraz nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim przypadku przyjąć, że nie jest on podmiotem, który można by określić jako dostawcę (towary przekazywane byłyby bezpośrednio pomiędzy dostawcą towarów i ich nabywcą), zaś transakcja pomiędzy tym podmiotem i nabywcą nie nosiłaby znamion dostawy towarów (podmiot, z przyczyn, o których mowa wyżej, nie dysponowałby towarem jak właściciel, zatem nie mógłby przekazać tego prawa, tj. odsprzedać towaru, na rzecz nabywców).

W podobnym kontekście wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01, w postępowaniu pomiędzy Auto Lease Holland BV a Bundedamt fur Finanzen. W sprawie tej podatnik, będący firmą leasingową, oferował swoim klientom usługę zarządzania zakupami paliwa do samochodów będących przedmiotem leasingu. W ramach usługi podatnik udostępniał klientom karty kredytowe wystawione na siebie. Klienci dokonywali płatności ryczałtowych w ciągu roku. Na zakończenie roku następowało rozliczenie końcowe, na podstawie którego klienci obciążani byli rzeczywistymi kosztami paliwa. Faktury za paliwo wystawiane były przez stacje benzynowe na Auto Lease, który ujmował te koszty na fakturze za usługi leasingu wystawiane klientom.

Trybunał zauważył: „iż »dostawa towarów« nie odwołuje się do przeniesienia własności zgodnie z procedurami określonymi w stosownym prawie krajowym, lecz obejmuje wszelkie przeniesienie majątku rzeczowego przez jedną stronę, które uprawnia drugą stronę w rzeczywistości do dysponowania nim tak, jakby ta strona była właścicielem tego majątku. Cel VI Dyrektywy może być zagrożony, jeśli warunki wystąpienia dostawy towarów – będącej jedną z trzech transakcji opodatkowanych – różniłyby się w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków regulujących przeniesienie własności w prawie cywilnym. W konsekwencji, aby odpowiedzieć na przekazane pytanie, konieczne jest ustalenie, na rzecz kogo – leasingodawcy czy leasingobiorcy – spółki naftowe przenosiły, w postępowaniu głównym, to prawo do rzeczywistego dysponowania towarem jak właściciel. Nie podlega sporowi, że leasingobiorca ma prawo do dysponowania paliwem tak, jakby był on jego właścicielem. Otrzymuje on paliwo bezpośrednio na stacjach benzynowych, a Auto Lease nie ma w żadnym momencie prawa do decydowania, w jaki sposób to paliwo ma zostać zużyte i w jakim celu. Argument, iż paliwo jest dostarczane Auto Lease, biorąc pod uwagę, że leasingobiorca nabywa paliwo w imieniu i na koszt tej spółki, która ponosi z góry koszt tego towaru, nie może być przyjęty”.

Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14 sierpnia 2012 r. sygn. I FSK 1177/11, wskazując, że mimo że wyrok TSUE został wydany w sprawie dotyczącej umowy leasingu, ale zawarte w jego uzasadnieniu tezy mają szerszy, uniwersalny charakter – odnoszący się do rozumienia pojęcia „dostawy towarów” na tle prawa podatkowego.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT.

Jednocześnie, Wnioskodawca będzie mógł obciążać Klienta kosztami usługi wyemitowania i obsługi Kart paliwowych.

Wnioskodawca nie będzie miał wpływu na kształtowanie cen towarów nabywanych przez Klientów przy użyciu kart paliwowych.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo od odliczenia 100% podatku naliczonego w związku z zakupami (w tym paliwa) dokonanymi przy użyciu Kart paliwowych, które następnie są refakturowane na Klienta.

Z uwagi na przedstawione w sprawie okoliczności oraz powołane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że zawarte z dostawcami (koncernami paliwowymi) umowy nie regulują wszystkich istotnych warunków handlowych pozwalających na uznanie, że pomiędzy dostawcami i Wnioskodawcą dochodzi do dostawy towarów. Na podstawie zawartej umowy, poza zapewnieniem Klientom możliwości korzystania z Kart paliwowych, uprawnienia Wnioskodawcy ograniczają się do określenia szczegółowych warunków i wskazówek dotyczących ich użytkowania.

Należy jednak zaznaczyć, że Wnioskodawca nie będzie miał wpływu na kształtowanie cen towarów nabywanych przez Klientów przy użyciu Kart paliwowych. Wnioskodawca nie będzie również obciążony ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do nabywanych towarów przez Klientów. Ponadto Wnioskodawca nie będzie ponosił odpowiedzialności za wady nabywanych towarów przez Klientów.

Należy zatem stwierdzić, że Wnioskodawca nie posiada uprawnień decyzyjnych w zakresie istotnych elementów związanych z dostawą przedmiotowych towarów na rzecz Klientów. Samo udostępnienie Kart paliwowych Klientom wraz ze szczegółowymi warunkami i wskazówkami dotyczącymi ich użytkowania nie pozwala na uznanie, że Wnioskodawca bierze czynny udział w transakcji dokonywanej z użyciem Kart.

Skoro Wnioskodawca będący pośrednikiem nie ma prawa do kształtowania ceny towarów nabywanych przez Klientów na stacjach paliw (w punktach obsługi klienta) z użyciem kart i nie ponosi obowiązków reklamacyjnych w stosunku do tych towarów to należy uznać, że Wnioskodawca nie posiada prawa do faktycznego rozporządzania towarami jak właściciel.

W konsekwencji Wnioskodawca nie dokonuje tym samym nabycia towarów od dostawców i następnie dostawy towarów na rzecz Klientów. Oznacza to, że czynności dokonywane pomiędzy dostawcami a Wnioskodawcą jak i Wnioskodawcą a Klientami dokonującymi zakupów na stacjach paliw (w punktach obsługi), nie stanowią czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatnej dostawy towarów w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 8 ustawy.

Kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczących tych czynności.

Z uwagi na to, że czynności dokonywane pomiędzy dostawcą i Wnioskodawcą, nie będą stanowiły czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, wystawiane przez dostawcę faktury dokumentujące te czynności nie będą uprawniały Wnioskodawcy do odliczenia wykazanego podatku naliczonego.

Oznacza to, że Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT od zakupów towarów (w tym paliwa) dokonywanych przy użyciu Kart paliwowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin