Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.198.2017.1.BS
z 7 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2017 r. (data wpływu 26 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy świadczeniu usług zakwaterowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy świadczeniu usług zakwaterowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej planuje udostępniać osobom trzecim - najczęściej turystom, ale także pozostałym osobom potrzebującym miejsca czasowego pobytu, np. studentom na okres roku akademickiego, lokale stanowiące własność Wnioskodawcy. Udostępniane przez Wnioskodawcę lokale będą całkowicie umeblowane i wyposażone.

W ramach stosunku prawnego łączącego Wnioskodawcę z osobą korzystającą z lokalu Wnioskodawca:

1. ma zapewniać sprzątanie lokalu wraz z wymianą pościeli i ręczników (w różnych odstępach czasowych wedle uzgodnienia z osobą korzystającą z lokalu; przy dłuższych pobytach najczęściej co tydzień), albo
2. nie będzie zapewniać sprzątania lokalu ani wymiany pościeli i ręczników (przy dłuższych pobytach, tj. pobytach ponad-miesięcznych)

Ponadto Wnioskodawca planuje zapewniać wykonywanie wszelkich prac związanych z konserwacją lokalu i jego wyposażenia oraz naprawami bieżących usterek, w tym wymianę podstawowych technicznych materiałów eksploatacyjnych (żarówki, uszczelki itp.) oraz dostawę mediów takich jak prąd, gaz, woda, Internet i telewizja kablowa. Dostawa ww. mediów ma być wliczona w koszt pobytu.

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi mają być rozliczane przy zastosowaniu stawki dobowej (odpłatność ponoszona przez osobę korzystającą z lokalu stanowić ma iloczyn wykorzystanych przez nią tzw. dób i stawki dobowej za korzystanie z lokalu) albo dwutygodniowych/miesięcznych - w przypadku pobytów trwających ponad miesiąc.

W ocenie Wnioskodawcy prawidłowa kwalifikacja wyżej wymienionych usług powinna być dokonana pod symbolem PKWiU 55 „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisana we wniosku usługa podlega, niezależnie od aspektu czasowego jej świadczenia (pobyty dzienne, tygodniowe, wielotygodniowe, kilkumiesięczne) opodatkowaniu 8% podatkiem VAT na podstawie pozycji 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT oraz art. 146a pkt 2 tejże ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się natomiast każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Powyższe oznacza, że w niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia ze świadczeniem usług, a nie z dostawą towarów.

Stosownie do art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W art. 41 ust. 1 ustawy postanowiono, że stawka podatku VAT wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy zwalnia się od podatku podlegają usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Stosownie zaś do art. 43 ust. 20 ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

W oparciu o art. 41 ust. 2 ustawy dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W myśl przepisu szczególnego, a mianowicie art. 146a pkt 2 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W pozycji 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT w grupowaniu PKWiU 55 wymieniono „Usługi związane z zakwaterowaniem”. Takie usługi opodatkowane są aktualnie według stawki 8% podatku VAT.

Przyporządkowanie usług jakie zamierza wykonywać Wnioskodawca do powyższej kategorii wydaje się być w pełni uzasadnione. Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej udostępniać ma osobom trzecim - najczęściej turystom, ale także pozostałym osobom potrzebującym miejsca czasowego pobytu wskazanym w opisie stanu faktycznego - lokale stanowiące własność Wnioskodawcy. Udostępnianie ma się odbywać na czas określony: od kilku tygodni do kilku miesięcy.

W tym miejscu należy jednak dokonać oceny z jaką umową prawa cywilnego mamy tutaj do czynienia. Według Wnioskodawcy powyżej opisana czynność prawna nie powinna być kwalifikowana jako umowa najmu, ale inna umowa nienazwana zbliżona swoim charakterem do najmu.

Umowa najmu zaliczana jest do umów, których przedmiotem jest korzystanie z rzeczy lub praw (zob. J. Panowicz- Lipska (w:) System prawa prywatnego, t. 8, s. 17-22; J. Jezioro (w:) E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz, 2013, s. 1174-1176; M. Potiuk, Umowa najmu, Mon. Praw. 2001, nr 13, s. 705-710). Najczęściej są to nieruchomości lub ich części jak też jest i w aktualnej sprawie.

Treścią umowy najmu jest zobowiązanie wynajmującego do oddania najemcy rzeczy do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a także odpowiadające mu zobowiązanie najemcy do płacenia wynajmującemu umówionego czynszu (zob. Z. Radwański (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 2, s. 259).

Ustawodawca w sposób szczególny odniósł się do regulacji najmu lokali, do którego stosuje się przepisy art. 680-692 k.c., a w zakresie nieuregulowanym odmiennie w tych przepisach - przepisy ogólne o najmie (art. 659-679 k.c.).

Na podstawie umowy najmu najemca jest uprawniony do używania przedmiotu najmu przez czas oznaczony lub nieoznaczony (zob. Z. Radwański (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 2, s. 261). W praktyce czas trwania najmu może być określony w godzinach, dniach, tygodniach, miesiącach i latach (zob. też H. Ciepła (w:) J. Gudowski, Komentarz, t. III, cz. 2, 2013, uwagi do art. 659 k.c.; W. Czachórski, Zobowiązania, 2007, s. 475).

Co jednak ważne kodeksowa konstrukcja umowy najmu znacznie różni się konstrukcyjnie oraz aksjologicznie od świadczeń oferowanych przez Wnioskodawcę. W aktualnej sprawie powinniśmy mówić więc nie o nazwanej umowie najmu, a o nienazwanej umowie zawieranej na podstawie art. 353¹ Kodeksu cywilnego. Argumenty na poparcie takiej tezy zaprezentowane zostaną poniżej.

Nazwaną umowę najmu nieruchomości od nienazwanej umowy o czasowe udostępnienie pomieszczenia [na kanwie prawa publicznego (podatkowego) i w ramach niniejszej sprawy usług związanych z zakwaterowaniem] odróżnia przede wszystkim (A. Bartosiewicz, Komentarz do art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług (w:), VAT. Komentarz, LEX2015, Nb 122; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 9 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Bk 732/15):

1. zakres świadczeń dodatkowych (w przypadku zakwaterowania zwykle zapewniany jest opierunek oraz podstawowe wyposażenie wynajmowanego lokalu czego zazwyczaj brakuje przy najmie);
2. długość okresu, na który do używania oddawany jest budynek bądź lokal (zasadniczo krótszy przy umowie (usługach) związanych z zakwaterowaniem, znacząco dłuższy przy najmie);
3. zmienność w czasie poszczególnych używających lokalu (większa w przypadku umowy (usług) związanych z zakwaterowaniem, znacznie mniejsza w przypadku najmu).

Powyższe oznacza, że w niniejszej sprawie mamy faktycznie do czynienia z umową nienazwaną zawieraną w ramach swobody kontraktowania (a w ramach prawa podatkowego usługami związanymi z zakwaterowaniem korzystającymi z obniżonej stawki 8% VAT), a nie z kodeksową umową najmu (i możliwym zwolnieniem podatkowym - por. dalej). Wskazują na to między innymi następujące rozstrzygnięcia Organów państwowych.

Zgodnie z decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 28 lutego 2006 r. PI/005-121/05/Z/06 kwaterunek wczasowiczów (usługobiorców) na tymczasowy pobyt w apartamentach hotelowych jest usługą krótkotrwałego zakwaterowania podlegającą opodatkowaniu obniżoną 8% stawką podatku VAT.

Interpretacja Indywidualna MF z dnia 8 lipca 2009 r. (Izba Skarbowa w Poznaniu, ILPP1/443-520/09-2/AT) wskazuje, że wynajem w zależności od potrzeb klienta w cyklu dziennym lub tygodniowym, wyremontowanych i w pełni wyposażonych mieszkań, składających się z pokoi, kuchni i łazienki powinno być zakwalifikowane do grupowania PKWiU 55.23.13 i opodatkowane stawką 8% VAT.

Także krótkotrwały wynajem lokali w miejscowości nadmorskiej spełnia kryteria podporządkowania go pod obniżoną stawkę podatku VAT w wysokości 8% - pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 29 grudnia 2014 r., IPTPP1/443-783/14-4/AK.

Dla przykładu odwrotnego, za usługi związane z zakwaterowaniem korzystające z obniżonej stawki 8% VAT nie uznano czasowego korzystania przez klientów klubu nocnego z pokoi oferowanych przez ten lokal w godzinach jego otwarcia od 17.00 do 6.00 rano (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2015 r. sygn. akt I FSK 863/14). Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że obiekty prowadzące działalność gospodarczą w zakresie krótkoterminowego zakwaterowania z reguły są czynne 24 godziny na dobę i dostępne dla potencjalnych klientów chcących skorzystać z tego typu usług. W stanie faktycznym będącym podstawą rozstrzygnięcia w ciągu jednej nocy udostępniano te same pokoje w "celach noclegowych" wielu klientom, co również nie odpowiadało założeniu dób hotelowych.

W pokojach brak było typowego wyposażenia dla usług zakwaterowania w cyklu dziennym (umywalek, łazienek, szaf na ubrania, stolików, telewizora). W odniesieniu tego wyroku a contrario do niniejszej sprawy wskazać można, że wnioski z niego wynikające umacniają tezę, zgodnie z którą, w niniejszej sprawie powinniśmy mieć do czynienia z usługami związanymi z zakwaterowaniem korzystającymi z obniżonej stawki 8% VAT.

Zasadne i bezsporne jest więc przyporządkowanie usług, które mają być oferowane przez Wnioskodawcę do pozycji 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT (w grupowaniu PKWiU 55: „Usługi związane z zakwaterowaniem”) i w związku z tym opodatkowywanie ich według stawki 8%.

Niewątpliwie zaś opisane w stanie faktycznym usługi nie będą stanowić usług w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe (art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku VAT zwolnione od tego podatku są usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania).

Należy w tym miejscu zauważyć, że stosownie do art. 135 ust. 1 lit. I Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L Nr 347, str. 1 z późn. zm.) państwa członkowskie zwalniają z podatku VAT dzierżawę i wynajem nieruchomości. Według ust. 2 zwolnienie przewidziane w ust. 1 lit. I nie obejmuje: (a) świadczenia usług zakwaterowania określonych w prawie krajowym państw członkowskich, w sektorze hotelarskim lub w sektorach o podobnym charakterze [podkreślenie Wnioskodawcy], włącznie z zapewnianiem miejsc na obozach wakacyjnych lub na terenach przystosowanych do biwakowania (...).

Kiedy usługi świadczone przez przedsiębiorcę mają charakter krótkotrwały, to nie można im przypisać cech wynajmu lokali mieszkalnych w budynkach mieszkalnych na cele mieszkaniowe, korzystających ze zwolnienia od VAT, gdyż najem ma charakter długotrwały (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 9 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Bk 732/15). Zgodnie z ww. wyrokiem pobyt pracowników na delegacji i korzystanie przez nich tymczasowo z udostępnianych pomieszczeń nie wskazuje, że tam koncentrują się ich interesy życiowe, a więc nie determinuje zawarcia umowy najmu lokalu. Aby spełniona została przesłanka celu mieszkaniowego konieczne jest więc ustalenie, że lokal wynajmowany jest z zamiarem dłuższego osiedlenia się w nim oraz koncentrowania swojej aktywności życiowej

w miejscowości, w której lokal taki się znajduje.

Dla odmiany zawarcie pisemnej umowy (na rok, z możliwością jej przedłużenia) na wynajem samodzielnego lokalu mieszkalnego/domu mieszkalnego, gdy wynajmujący był zobowiązany do zapłaty oprócz ustalonego czynszu miesięcznego, także do ponoszenia kosztów opłat eksploatacyjnych, wskazuje na zawarcie nazwanej umowy najmu lokalu w celach mieszkaniowych (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 9 grudnia 2015 r. sygn. akt 1 SA/Bk 732/15).

Należy więc dobitnie zauważyć, że zgodnie z interpretacją indywidualną Ministra Finansów z dnia 22 lutego 2012 r. (Izba Skarbowa w Łodzi, IPTPP4/443-76/11-4/OS) zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczenie usług w zakresie wynajmowania nieruchomości, po pierwsze o charakterze mieszkalnym, po drugie na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

1. świadczenie usługi na własny rachunek,
2. charakter mieszkalny nieruchomości,
3. mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia (ww. Interpretacja indywidualna MF).

Należy zwrócić uwagę, że celem innym niż mieszkaniowy jest np. cel krótkotrwałego pobytu o charakterze turystycznym bądź biznesowym. Takie cele realizowane są m.in. przez hotele, pensjonaty, pokoje do wynajęcia dla turystów bądź biznesmenów. Cel mieszkaniowy nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, więc stałym interesem życiowym osoby wynajmującej lokal mieszkalny (Interpretacja Indywidualna Ministra Finansów z dnia 22 lutego 2012 r., Izba Skarbowa w Łodzi, IPTPP4/443-76/11-4/OS).

Zgodnie z powyższym, przesłanki zwolnienia z podatku VAT w niniejszej sprawie nie zachodzą, gdyż nie dochodzi do (kodeksowego) wynajmowania lokali mieszkalnych, a do ich czasowego udostępniania w ramach umowy opartej na art. 353¹ Kodeksu cywilnego. Niespełniona jest przede wszystkim ostatnia przesłanka wymaganego w przepisie celu mieszkaniowego, gdyż występuje tylko cel doraźnego, tymczasowego noclegu.

Stąd też w przypadku Wnioskodawcy zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, czasowe udostępnianie pomieszczeń powinno być opodatkowane według stawki obniżonej 8%.

W ramach rozważań nad niniejszą sprawą zastanowić się należy także nad kwestią okresu na jaki umowa czasowego udostępniania pomieszczeń może być zawarta. W tej materii zasadnicze znaczenie ma nie prawo publiczne, a prawo prywatne. Zgodnie z art. 353¹ Kodeksu cywilnego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Powyższy przepis kształtuje zasadę swobody umów. Mianem tym określa się kompetencję podmiotów prawa cywilnego do kształtowania swoich stosunków prawnych za pomocą umów (R. Trzaskowski, Granice swobody kształtowania treści i celu umów obligacyjnych, Kraków 2005, s. 33-34). Jej zakres najszerszy jest dla umów obligacyjnych i określa go zasada swobody umów, przyznając podmiotom ogólną kompetencję do swobodnego kształtowania umów obligacyjnych w zakresie ich zawarcia, treści i celu umów, czasu trwania, doboru kontrahenta itp. (A. Olejniczak (w:) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, LEX 2014, Nb 1).

Zasada swobody umów stwarza podmiotom możliwość kształtowania stosunków zobowiązaniowych innych niż typowe. Strony uzyskują kompetencję do tworzenia zupełnie nowych typów umów (np. umowa franchisingu), niepodobnych do normatywnie określonych w kodeksie cywilnym lub innych ustawach. Mogą także wzorować się na umowach nazwanych, ale określając łączący ich stosunek zobowiązaniowy dokonywać pewnych modyfikacji lub uzupełnień, kreując w ten sposób bardziej odpowiedni dla nich instrument prawny.

Skoro więc zasadniczo strony mogą wedle swojego uznania kształtować swoją sytuację prawą, a w aktualnej sprawie brak ku temu jakichkolwiek przeciwwskazań natury ustawowej lub moralnej (zasady współżycia społecznego), to czasowość umowy udostępniania pomieszczeń również pozostać powinna w wyłącznej gestii stron. Oznacza to zdaniem Wnioskodawcy, że umowy przez niego zawierane mogą być na kilka dni (jak najczęściej się dzieje), ale wykluczyć nie można także sytuacji, w której okres obowiązywania umowy będzie nieokreślony lub termin końcowy upłynie np. po kilku miesiącach od dnia zawarcia umowy.

Powyższej konstatacji nie udaremnia brzmienie przepisów ustawy o VAT. „Usługi związane z zakwaterowaniem”, o których mowa w ustawie mogą być świadczone na rzecz tego samego podmiotu zarówno przez krótki, jak i dłuższy okres. Brak bowiem jakichkolwiek norm prawnych ograniczających takie działanie Wnioskodawcy.

Kwalifikacja omawianego typu umów na gruncie prawa podatkowego - i w konsekwencji każdorazowe obciążenie dochodu 8% podatkiem VAT - powinna być więc zdaniem Wnioskodawcy zawsze jednakowa i niezależna od terminu końcowego obowiązywania (nienazwanej) umowy czasowego udostępniania pomieszczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT lub ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Wedle art. 5a ustawy o VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Od 1 stycznia 2011 r., na potrzeby podatku od towarów i usług, stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, w myśl art. 41 ust. 2 wskazanej ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 i 2 ww. ustawy o VAT, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.

Zastosowanie preferencyjnych stawek podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest tylko wówczas, gdy wynika to wprost z ustawy lub przepisów wykonawczych do ustawy.

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 7% (w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. stawka ta wynosi 8%) – pod pozycją nr 163 wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach działalności Wnioskodawca planuje udostępniać turystom lub studentom lokale mieszkalne w celu czasowego ich pobytu. Dla świadczonej usługi Wnioskodawca wskazał grupowanie PKWiU 55 „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Przenosząc uregulowania prawne na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że skoro świadczona przez Wnioskodawcę usługa mieści się w grupowaniu PKWiU 55 „Usługi związane z zakwaterowaniem”, to podlegać będzie opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2, jako wymieniona w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie stosowania stawki 8% dla usługi wskazanej w pytaniu jest prawidłowe.

Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym tutejszy organ, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zgodnie bowiem z poz. 7.3. Zasad Metodycznych Polskiej klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU 2008, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak wskazać, że dokonana klasyfikacja przez producenta (usługodawcę) nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu towaru (usługi) do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów tej klasyfikacji określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1 poz. 11).

Wskazania wymaga, że w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych, nie mieści się w ramach określonych w ww. przepisie. W związku z powyższym, wydana interpretacja nie rozstrzyga tej części stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do opisu charakteru zawartych umów, gdyż pozostaje to poza zakresem przedmiotowym postępowania w przedmiocie wydawania interpretacji.

W konsekwencji, niniejszą interpretację wydano w oparciu o przedstawione zdarzenie przyszłe, z którego wynika, że świadczone usługi są sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 55 „Usługi związane z zakwaterowaniem”. Oznacza to, że jeżeli w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.