Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ITPP2/443-386/14-2/17-S/AK
z 12 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) oraz zgodnie z art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bd 1103/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 22 marca 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 marca 2014 r. (data wpływu 24 marca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty odliczonego podatku w sytuacji zmiany przeznaczenia samochodów po roku ich wykorzystywania z demonstracyjnych na zastępcze oraz w przypadku zaliczenia samochodów osobowych wykorzystywanych jako pojazdy zastępcze do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2014 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty odliczonego podatku w sytuacji zmiany przeznaczenia samochodów po roku ich wykorzystywania z demonstracyjnych na zastępcze oraz w przypadku zaliczenia samochodów osobowych wykorzystywanych jako pojazdy zastępcze do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 24 czerwca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: ITPP2/443-386/14/AK, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że nie ma obowiązku dokonania korekty odliczonego podatku w sytuacji zmiany przeznaczenia samochodów po roku ich wykorzystywania z demonstracyjnych na zastępcze oraz prawidłowe w zakresie braku obowiązku dokonania korekty odliczonego podatku w sytuacji zaliczenia samochodów osobowych wykorzystywanych jako pojazdy zastępcze do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z uwagi na konieczność korekty odliczonego podatku już w momencie zmiany ich przeznaczenia z samochodów demonstracyjnych na pojazdy zastępcze. Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 czerwca 2014 r. znak: ITPP2/443-386/14/AK wniósł pismem z dnia 7 lipca 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 14 sierpnia 2014 r. znak: ITPP2/443W-43/14/EK stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 czerwca 2014 r. znak: ITPP2/443-386/14/AK złożył skargę z dnia 17 września 2014 r. (data wpływu 18 września 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt I Sa/Bd 1103/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 24 czerwca 2014 r. znak: ITPP2/443-386/14/AK.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bd 1103/14, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy złożył skargę kasacyjną z dnia 23 lutego 2015 r. znak ITPP2/4441-43/14/AK/29/15 do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2016 r. sygn. akt Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W dniu 22 marca 2017 r. do tutejszego organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bd 1103/14 uchylający zaskarżoną interpretację. W wyroku tym Sąd stwierdził, że zgodzić się należy że skarżącą, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. oraz w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 marca 2014 r., w przypadku podmiotu prowadzącego działalność w zakresie odsprzedaży pojazdów samochodowych, mimo że pojazdy te czasowo są wykorzystywane jako samochody zastępcze, wypożyczane klientom na czas naprawy wcześniej sprzedanych przez spółkę, nie tracą charakteru pojazdów przeznaczonych do dalszego zbycia, a zatem zachowują one związek z działalnością polegającą na dalszej ich odsprzedaży. Nie zmienia się więc wówczas zarówno ich cel zakupu, jak i zasadnicze ich przeznaczenie. Z samego też wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji wynika, że samochody zastępcze nadal są przeznaczone do sprzedaży. W rezultacie, spełnione są w tym przypadku przesłanki do pełnego odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy zmieniającej, jak i art. 86a ust. 3 u.p.t.u.

Sąd wskazał, że stanowisko, iż auta zastępcze ze względu na sposób ich wykorzystywania nie tracą związku z działalnością podatnika polegającą na nabywaniu tych pojazdów w celu ich odsprzedaży, jest ugruntowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. wyrok NSA z 23 stycznia 2013 r., I FSK 351/12; wyrok NSA z dnia 17 października 2013 r., I FSK 1553/12; wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2013 r. I FSK 162/13; wyrok NSA z dnia 28 sierpnia 2014 r., I FSK 926/13; wyrok NSA z dnia 8 maja 2014 r., I FSK 796/13; wyrok NSA z dnia 11 lipca 2013 r., I FSK 1268/12).

W ocenie Sądu, z wniosku o wydanie interpretacji nie wynika również, aby wykorzystywanie samochodów jako zastępczych niweczyło cel regulacji określonej w art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy zmieniającej oraz w art. 86a ust. 3 u.p.t.u. Celem tych uregulowań było bowiem ograniczenie prawa do odliczenia w odniesieniu do towarów, które mogą być wykorzystywane dla celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, co w przedstawionym stanie faktycznym nie miało miejsca.

Sąd zgodził się również ze stanowiskiem spółki zawartym we wniosku oraz w skardze, że z przepisów ustawy dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym oraz z ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2014 r. nie wynika, aby jakiekolwiek znaczenie dla prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego miało zaliczenie przez skarżącą samochodów zastępczych do środków trwałych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym, co znajduje potwierdzenie także w orzecznictwie sądowym (np. wyrok NSA z dnia 28 maja 2014 r., I FSK 926/13; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 24 kwietnia 2012 r., I SA/Wr 243/12).

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie braku obowiązku dokonania korekty odliczonego podatku w sytuacji zmiany przeznaczenia samochodów po roku ich wykorzystywania z demonstracyjnych na zastępcze oraz w przypadku zaliczenia samochodów osobowych wykorzystywanych jako pojazdy zastępcze do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka jest autoryzowanym dealerem samochodowym i prowadzi działalność gospodarczą, przedmiotem której jest m.in. sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek oraz konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabyła, w celu dalszej odsprzedaży, pewną ilość samochodów osobowych, które początkowo spełniały funkcję samochodów demonstracyjnych do jazd testowych. Po upływie roku od ich nabycia powyższe samochody osobowe zostały przeznaczone jako samochody zastępcze, wypożyczane klientom na czas naprawy wcześniej sprzedanych przez Spółkę samochodów. Powyższe samochody służą obecnie wyłącznie jako samochody zastępcze, jednakże nadal są przeznaczone do sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

• Czy w przypadku gdy tzw. samochody demonstracyjne po roku ich wykorzystywania przez Spółkę zmieniły swoje przeznaczenie na samochody zastępcze, konieczne jest dokonanie korekty rozliczenia VAT i zastosowanie przy tym art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług lub art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym?
• Czy zaliczenie w przyszłości przez Spółkę samochodów osobowych wykorzystywanych obecnie jako pojazdy zastępcze do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, będzie miało wpływ na prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego, w przypadku gdy ww. pojazdy są nadal przeznaczone do sprzedaży?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej u.p.t.u.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Niniejszy przepis zawiera więc generalną zasadę w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, które to prawo przysługuje przy nabyciu towarów służących sprzedaży opodatkowanej.

Powyższe prawo generalne do odliczenia podatku naliczonego zostało ograniczone przez treść art. 86a ust. 1 ustawy, a od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. - art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (dalej u.z.p.t.u.), zgodnie z którymi w przypadku nabycia samochodów osobowych i pojazdów o masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie zostały wprowadzone wyjątki od powyższego ograniczenia unormowane m.in. w art. 3 ust. 2 u.z.p.t.u. (od dnia 1 stycznia 2011 r.), oraz w art. 86a ust. 2 i 3 u.p.t.u (od dnia 1 stycznia 2014 r.). Zgodnie z ww. przepisami, prawo odliczenia w pełnej wysokości podatku naliczonego przysługuje w przypadku kupna:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
   
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
   
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
   
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
   
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 u.p.t.u. (od dnia 1 stycznia 2014 r. - pojazdów specjalnych, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym wynika, że jest to pojazd specjalny);
   
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
   
7. od dnia 1 stycznia 2014 r. pojazdów samochodowych innych niż wymienione w pkt 1-5, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   
   
   
   1. 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 425 kg,
      
   2. 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 493 kg,
      
   3. 3 lub więcej-jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 500 kg;
      
      
      
8. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   
   
   
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
      
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
      
      
      
9. od dnia 1 stycznia 2014 r. - przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze stanowi przedmiot działalności podatnika.

Należy podkreślić, iż zgodnie z dominującym stanowiskiem sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, w przypadku nabycia samochodów demonstracyjnych lub zastępczych przysługuje prawo do odliczenia pełnej wysokości podatku naliczonego.

Rozstrzygając skargę na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, wydaną w dniu 25 października 2011 r. nr ILPP1/4433-1010/11-6/BD, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w wyroku z dnia 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 244/12, stwierdził, iż: „podatnikowi będzie przysługiwało prawo pełnego odliczenia VAT naliczonego przy nabyciu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony - stosownie do treści art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej (wcześniej art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) ustawy o VAT) - w sytuacji, gdy przedmiotem jego działalności jest odsprzedaż tych samochodów (pojazdów). Z brzmienia analizowanego przepisu wynika tym samym, iż jedynym warunkiem, jaki przewiduje sporny w sprawie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit a) ustawy nowelizującej do pełnego odliczenia podatku naliczonego od nabycia wskazanych pojazdów, jest to, aby przedmiotem działalności podatnika była odsprzedaż pojazdów wskazanych w art. 3 ust. 1 ustawy (art. 86 ust. 3 ustawy VAT). Przepis ten nie określa przeznaczenia tych pojazdów ani nie odwołuje się do okoliczności zadysponowania jakimś konkretnym pojazdem, a jedynie odwołuje się do działalności podatnika. Dokonana wykładnia wskazanych przepisów gwarantuje podatnikom pełne odliczenie podatku VAT w odniesieniu do pojazdów ściśle związanych z działalnością gospodarczą". Sąd podkreślił również, iż użyty w ustawie termin „odsprzedaż" obejmuje takie rodzaje działalności gospodarczej podatnika, w ramach których nabywane samochody (pojazdy), są jako towary handlowe przeznaczone do ich dalszego zbycia. Zdaniem Sądu, samochody wykorzystywane do jazd testowych (demonstracyjnych) oraz jako pojazdy zastępcze nie tracą charakteru towarów handlowych, których zasadniczym przeznaczeniem jest dalsze zbycie. W związku z tym Sąd stwierdził, iż podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu samochodów, które bezpośrednio po zakupie sprzedawane są klientom oraz samochodów wykorzystywanych do jazd testowych (demonstracyjnych), a także wypożyczanych klientom serwisu na czas obsługi ich samochodu (tzw. samochodów zastępczych). Z powyższych względów Sąd stwierdził, że spółka „nie ma obowiązku korygowania odliczonego w pełnej wysokości podatku VAT naliczonego przy nabyciu samochodów, które następnie - przed ich ostatecznym zbyciem - wykorzystywane będą przez podatnika do jazd testowych (demonstracyjnych) lub też jako samochody zastępcze. Ponadto, z treści art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej (art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a ustawy VAT) nie wynika też, by jakiekolwiek znaczenie dla prawa pełnego odliczenia podatku naliczonego miało w tym przypadku zaliczenie przez podatnika pojazdu samochodowego do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym".

Swoją aprobatę dla powyższego stanowiska wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1131/12 oddalającym skargę kasacyjną od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Zgodnie bowiem z poglądem Naczelnego Sądu Administracyjnego: „Jedynym warunkiem do pełnego odliczenia podatku naliczonego od nabycia samochodów osobowych oraz pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony jest to, by przedmiotem działalności podatnika była odsprzedaż pojazdów." Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił również, że przepis art. 86 ust. 4 pkt 7a u.p.t.u. nie określa przeznaczenia pojazdów, ani nie odwołuje się do okoliczności zadysponowania jakimś konkretnym pojazdem, a odwołuje się do działalności podatnika, wskazując jednocześnie na inne wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego potwierdzające powyższe stanowisko, tj. wyrok z dnia 29 października 2010 r„ sygn. akt I FSK 1875/09; wyrok z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 316/12; wyrok z dnia 23 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 351/12; wyrok z dnia 10 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1127/12.

Należy również wskazać, iż potwierdzeniem dla wyżej przedstawionych poglądów jest stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 17 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1553/2012, zgodnie z którym: „Tzw. samochody testowe (demonstracyjne) korzystają z pełnego odliczenia podatku VAT. Podobną ocenę należy wyrazić w odniesieniu do samochodów zastępczych, wypożyczanych klientom na czas naprawy sprzedanych wcześniej przez podatnika samochodów. Samochody te poprzez ich czasowe przeznaczenie dla potrzeb klientów nie tracą charakteru pojazdów przeznaczonych do dalszego zbycia". Warto także zaznaczyć, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 20 maja 2013 r., ITPP2/443-1139/11/13-S/PS, stwierdził, że prawidłowe jest stanowisko w zakresie prawa do odliczenia w pełnej wysokości kwot podatku naliczonego określonych w fakturach z tytułu nabycia samochodów osobowych, które wykorzystywane są dojazd testowych/demonstracyjnych lub są wypożyczane klientom serwisu.

W oparciu o wykładnię literalną i celowościową ww. przepisów należy uznać, iż w przypadku zmiany kwalifikacji samochodów, z demonstracyjnych na pojazdy wykorzystywane jako pojazdy zastępcze, Spółce będzie przysługiwało przy ich nabyciu prawo do odliczenia w pełnej wysokości podatku naliczonego, co wiąże się brakiem obowiązku dokonywania korekty rozliczenia VAT w powyższym zakresie. Uzasadniając powyższe należy zauważyć, iż unormowanie zawarte w art. 3 ust. 2 u.z.p.t.u. (od dnia 1 stycznia 2011 r.), oraz w art. 86a ust. 3 u.p.t.u (od dnia 1 stycznia 2014 r.) odwołuje się jedynie do działalności podatnika, nie określając przeznaczenia pojazdów, o których mowa w powyższych przepisach, jak również nie nawiązując do kwestii dysponowania konkretnym pojazdem. Ponadto użyty w ustawie termin „odsprzedaż" obejmuje takie rodzaje działalności gospodarczej podatnika, w ramach których nabywane samochody (pojazdy), są jako towary handlowe przeznaczone do ich dalszego zbycia. Istotnym również jest, iż powyższe przepisy nie ograniczają zakwalifikowania pojazdów jako towarów handlowych od czasu, jaki upłynął od ich nabycia, zaś z analizowanych przepisów nie wynika, aby jakiekolwiek znaczenie dla prawa pełnego odliczenia podatku naliczonego miało zaliczenie przez podatnika pojazdu samochodowego do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Zasadne jest więc zaliczenie samochodów wykorzystywanych do jazd testowych (demonstracyjnych), zaś następnie jako pojazdów zastępczych, wypożyczanych klientom serwisu na czas obsługi ich samochodu, jeżeli ich zasadniczym przeznaczeniem jest dalsze zbycie, jako towarów handlowych. Jeżeli bowiem, zgodnie ze stanowiskiem sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, zarówno samochody demonstracyjne jak i zastępcze, które przeznaczone są później do dalszego zbycia, mają charakter towarów handlowych, to zmiana kwalifikacji pojazdów z demonstracyjnych na zastępcze nie zmienia ich charakteru towaru handlowego.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że Spółka nie ma obowiązku dokonywania korekty odliczonego w pełnej wysokości podatku naliczonego przy nabyciu samochodów, które przed ich ostatecznym zbyciem były wykorzystywane jako samochody demonstracyjne, następnie zaś jako samochody zastępcze. Ponadto zaliczenie w przyszłości przez Spółkę ww. samochodów osobowych do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, nie będzie miało wpływu na prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego, gdyż powyższe samochody nie tracą charakteru towarów handlowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.