Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.36.2017.1.HD
z 9 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2017 r. (data wpływu 13 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania opłaty sądowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania opłaty sądowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Bank Hipoteczny jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych i bankach hipotecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1171) z siedzibą na terytorium Polski.

Bank Hipoteczny jest wyspecjalizowanym typem banku, który może wykonywać czynności wymienione w ww. ustawie. Zgodnie z art. 12 tejże ustawy do podstawowych czynności banku hipotecznego należy m.in. udzielanie kredytów zabezpieczonych hipoteką.

Kluczowym zadaniem banków hipotecznych jest emisja listów zastawnych, które mają stanowić główne źródło długoterminowego finansowania udzielanych przez bank hipoteczny kredytów. Listy zastawne to dłużne papiery wartościowe, których podstawą emisji i zabezpieczeniem są określone wierzytelności banku hipotecznego zabezpieczone hipotekami, wpisane do rejestru zabezpieczania listów zastawnych. List zastawny jako instrument finansowy rynku instrumentów dłużnych charakteryzuje się niskim poziomem ryzyka inwestycyjnego oraz wysokim poziomem bezpieczeństwa. Wynika to przede wszystkim z ustawowych ograniczeń dotyczących zakresu działalności banków hipotecznych oraz wielostopniowego zabezpieczenia emisji, w tym szeregu wymagań ostrożnościowych gwarantujących wysoką jakość zabezpieczenia.

Zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 4 ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych bank hipoteczny przed zabezpieczeniem hipoteką wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu może oddać do dyspozycji kredytobiorcy określoną w umowie kredytowej kwotę środków pieniężnych, jeżeli do sądu został złożony wniosek o wpis hipoteki zabezpieczającej tę wierzytelność i ustanowione zostało, do czasu powstania hipoteki, dodatkowe zabezpieczenie udzielonego kredytu. Powyższe rozwiązanie ma zastosowanie w przypadku, gdy bank hipoteczny finansuje nieruchomość posiadającą własną księgę wieczystą.

W przypadku kredytów na zakup nieruchomości lokalowej od dewelopera/spółdzielni mieszkaniowej w trakcie budowy (rynek pierwotny), rozwianie powyższe nie jest możliwe do zastosowania z uwagi na to, że klienci wnioskują o kredyt bardzo często w początkowej fazie inwestycji, której zakończenie przewidziane jest za kilka lub kilkanaście miesięcy. Dla powyższych przypadków ustawa w ust. 5 cytowanego powyżej art. 20 dopuszcza możliwość uruchomienia przez bank hipoteczny kredytu, poprzez oddanie do dyspozycji kredytobiorcy określonej w umowie kredytowej kwoty środków pieniężnych przed zabezpieczeniem hipoteką wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu. Takie podejście może być zastosowane pod warunkiem ustanowienia zabezpieczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 4 tej ustawy, tj. jeżeli w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości, na której realizowane jest przedsięwzięcie budowlane, ujawnione zostało roszczenie banku hipotecznego o ustanowienie na jego rzecz hipoteki, dla zabezpieczenia spłaty kredytu, na nieruchomości lokalowej jednocześnie z wyodrębnieniem lokalu. Wykreślenie roszczenia z księgi wieczystej wymaga zgody banku hipotecznego, na rzecz którego ma być ustanowiona hipoteka.

Ustawodawca w art. 20 ust. 6 ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych przewiduje, że wnioski o wpis roszczenia, o których mowa w art. 20 ust. 5, mogą być składane zarówno przez właściciela nieruchomości, na której realizowane jest przedsięwzięcie budowlane, jak i bank hipoteczny albo nabywcę nieruchomości lokalowej, o których mowa w art. 20 ust. 5 ustawy. Wpis roszczenia do księgi wieczystej nie wymaga zgody właściciela nieruchomości, na której realizowane jest przedsięwzięcie budowlane.

Ujawnienie roszczenia o ustanowienie hipoteki w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości, na której prowadzona jest inwestycja budowlana, jest zatem specyficznym dla banków hipotecznych wymogiem ustawowym uruchomienia kredytu, bez którego banki nie mogą prowadzić działalności w podstawowym obszarze, dla którego zostały utworzone, tj. udzielanie kredytu hipotecznego w zakresie nieruchomości będących w trakcie budowy. Należy dodać, że analogicznego obowiązku nie przewidziano dla banków innych niż hipoteczny, dla których prawo do wypłaty środków pieniężnych nie jest uwarunkowane faktem ujawnienia roszczenia o ustanowienie hipoteki.

Wymaga również podkreślenia, że wnioski o wpis roszczenia o ustanowienie hipoteki wnoszone są do różnych sądów w całym kraju, ponieważ właściwym do wniesienia takiego wniosku jest sąd wieczystoksięgowy prowadzący księgę wieczystą dla nieruchomości, na której realizowane jest przedsięwzięcie budowlane, polegające na budowie kredytowanego przez bank hipoteczny lokalu mieszkalnego.

Z uwagi na powyższe oraz uwzgledniające ograniczenia operacyjne wynikające z rozmiaru sieci dystrybucyjnej Banku Polskiego, która jest wykorzystywana do dystrybucji produktów Banku Hipotecznego, Bank Hipoteczny rozszerzając swoją ofertę produkcyjną o kredyt hipoteczny przeznaczony na nabycie nieruchomości z rynku pierwotnego, przyjął rozwiązanie, w którym to kredytobiorca (będący nabywcą nieruchomości lokalowej) składa wniosek o wpis roszczenia na rzecz Banku Hipotecznego w księdze wieczystej dewelopera/spółdzielni mieszkaniowej, występując przed sądem jako wnioskodawca. Jednak koszt opłaty sądowej za wpis roszczenia w wysokości 150 zł ponosi Bank Hipoteczny (jako uczestnik postępowania i rzeczywisty beneficjent wprowadzonego wpisu, który zabezpiecza udzielany kredyt). Dowód przekazania środków na rachunek właściwego sądu wieczystoksięgowego wręczany jest kredytobiorcy po podpisaniu przez niego umowy kredytu, w celu złożenia w sądzie wieczystoksięgowym wraz z wnioskiem o ww. wpis roszczenia.

Powyższe rozwiązanie znajduje odzwierciedlenie w zapisach umowy kredytu zawieranej z klientem, we fragmentach określających przejściowe zabezpieczenie spłaty kredytu oraz warunki jego wypłaty.

Treść zapisów umownych wskazano poniżej:

Przejściowe i dodatkowe zabezpieczenia spłaty kredytu:

Roszczenie Banku Hipotecznego o ustanowienie na jego rzecz hipoteki, o której mowa w § 4 ust. 1 CSU (Części Szczegółowej Umowy), dla zabezpieczenia spłaty kredytu, na kredytowanej nieruchomości lokalowej jednocześnie z jej wyodrębnieniem, wpisane w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości, na której realizowane jest przedsięwzięcie budowlane. Koszt z tytułu opłaty sądowej za wpis ww. roszczenia ponosić będzie Bank Hipoteczny.

Warunki wypłaty kredytu:

Przed wypłatą kredytu/pierwszej transzy kredytu Kredytobiorca jest zobowiązany do:

przedłożenia kopii złożonego do właściwego sądu wieczystoksięgowego wniosku o wpis roszczenia Banku Hipotecznego o ustanowienie na jego rzecz hipoteki, o której mowa w § 4 ust. 1 CSU (Części Szczegółowej Umowy), dla zabezpieczenia spłaty kredytu, na kredytowanej nieruchomości lokalowej jednocześnie z jej wyodrębnieniem, w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości, na której realizowane jest przedsięwzięcie budowlane, wraz z załącznikami, tj. oświadczeniem Banku Hipotecznego dotyczącym wpisu roszczenia oraz oświadczeniem Banku Hipotecznego dotyczącym zgody na wykreślenie roszczenia oraz potwierdzeniem wniesienia opłaty sądowej za wpis roszczenia.

Rozwiązanie polegające na możliwości dokonania opłaty sądowej przez Bank Hipoteczny i wręczeniu dowodu jej dokonania klientowi, w celu przedłożenia w sądzie wieczystoksięgowym, zostało przyjęte po dokonaniu analizy art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (dalej: ustawa o kosztach sądowych), który stanowi m.in. że opłatę od wniosku o dokonanie wpisu w księdze wieczystej pobiera się od osoby, która wystąpiła z takim wnioskiem, także wówczas, gdy na jego podstawie mają być ujawnione prawa osób, które nie są wnioskodawcami.

Należy jednocześnie zauważyć, że ww. artykuł nie stoi w sprzeczności z możliwością uiszczania opłaty sądowej przez osobę inną niż wnioskodawca, gdyż artykuł ten nie oznacza, że tylko osoba składająca wniosek może ponieść tę opłatę. Przepis ten stanowi, że to na wnioskodawcy ciąży procesowy obowiązek prawidłowego opłacenia wniosku i jego udokumentowania, ale kto faktycznie ponosi opłatę, jest w świetle ustawy o kosztach sądowych obojętne. Trafnie w tym zakresie wypowiedział się Sąd Najwyższy: Uiszczenie opłaty sądowej należnej od strony przez inną osobę jest skuteczne (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 1995 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 40/95).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym koszt sfinansowanej przez Bank Hipoteczny opłaty sądowej, warunkujący prowadzenie działalności kredytowej o przedmiotowym charakterze, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi po stronie klienta przychód z nieodpłatnych świadczeń, dla którego Bank Hipoteczny powinien wystawić informację podatkową PIT-8C?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, uwzględniając w szczególności charakter opłaty sądowej, specyfikę produktu jakim jest kredyt hipoteczny oferowany przez Bank Hipoteczny oraz powszechnie obowiązujące przepisy prawa regulujące tryb składania wniosku o wpis roszczenia o ustanowienie hipoteki, nie można wskazać, aby fakt sfinansowania opłaty przez Bank Hipoteczny prowadził do powstania po stronie klienta nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji po stronie Banku Hipotecznego nie spoczywa również obowiązek wystawienia klientowi informacji PIT-8C w tym zakresie.

Przychodem dla celów podatkowych są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, a które nie znajdą zastosowania w analizowanej sprawie).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W doktrynie podkreśla się, że świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darnym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Ustawodawca stanowi o nieodpłatnych świadczeniach innych niż świadczenia w naturze. Przedmiotem tych świadczeń są więc nie rzeczy, lecz usługi. Świadczenie ma charakter nieodpłatny tylko wówczas, gdy otrzymujący w związku z wykonanym na jego rzecz świadczeniem nie świadczy niczego w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości.

Zatem nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne (niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Podstawą prawną konstytuującą przedmiotową opłatę jest przytoczony w stanie faktycznym art. 20 ust. 5 ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych. Wymaga podkreślenia, że ustawodawca jednocześnie nie przesądził, kto jest uprawniony albo zobowiązany złożyć przedmiotowy wniosek do sądu. Zgodnie z art. 20 ust. 6 tej ustawy (przepis dodany z dniem 1 stycznia 2016 r.) wniosek o wpis roszczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 5, może być złożony przez właściciela nieruchomości, na której realizowane jest przedsięwzięcie budowlane, bank hipoteczny albo nabywcę nieruchomości lokalowej, o których mowa w art. 20 ust. 5 ustawy. Wpis roszczenia do księgi wieczystej nie wymaga zgody właściciela nieruchomości, na której realizowane jest przedsięwzięcie budowlane.

W opisanym stanie faktycznym, opłata za wniosek o wpis roszczenia o ustanowienie hipoteki jest elementem ściśle związanym z konstrukcją produktu – kredytu hipotecznego, oferowanego przez banki hipoteczne, przeznaczonego na zakup nieruchomości w trakcie budowy. Wniosek o wpis roszczenia Bank Hipoteczny uznaje za element konstrukcyjny produktu (wniosek o wpis roszczenia jest nierozerwalnie związany z określonym typem produktu – kredytu hipotecznego). Należy również dodać, że ujawnienie roszczenia w księdze wieczystej determinuje prawo Banku Hipotecznego do wypłaty środków udzielonego klientowi kredytu, a w konsekwencji również prawo do uzyskania przychodu z produktu w postaci odsetek, opłat i prowizji.

Z uwagi na potrzebę przygotowania kompletnej procedury obsługi produktu przez Bank Hipoteczny oraz zapewnienia jasnych i precyzyjnych zasad obsługi produktu zarówno dla klienta Banku Hipotecznego jak i doradców kredytowych – pracowników Banku Polskiego działających w imieniu i na rzecz Banku Hipotecznego w oparciu o postanowienia umowy o współpracy zawartej pomiędzy Bankiem Hipotecznym a Bankiem Polskim – uwzględniając obowiązujące przepisy, przyjęto model, zgodnie z którym to Bank Hipoteczny sporządza stosowną dokumentację niezbędną do załączenia do wniosku o wpis roszczenia o ustanowienie hipoteki, składanego we właściwym sądzie wieczystoksięgowym oraz finansuje koszt opłaty sądowej za złożenie tegoż wniosku, ale to klient bezpośrednio składa ww. wniosek o wpis do właściwego sądu. Rozwiązanie to jest optymalne – w znaczeniu ekonomicznym jak i procesowym – dla Banku Hipotecznego, ale również dla klienta. Przyjęty model rozliczeń służy również osiągnięciu wspólnego dla klienta oraz Banku Hipotecznego celu, polegającego na realizacji umowy kredytu hipotecznego.

Z jednej strony kluczowym dla Banku Hipotecznego jest zabezpieczenie procesu obsługi produktu w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawa. Mając na uwadze przepisy ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych, która dopuszcza składanie wniosku o wpis roszczenia o ustanowienie hipoteki, a w konsekwencji również finansowanie opłaty za przedmiotowy wniosek nie tylko przez banki hipoteczne, ale również przez klienta, uwzględniając specyfikę produktu – kredytu hipotecznego, intencją Banku Hipotecznego było przyjęcie na siebie kluczowych obowiązków związanych ze złożeniem wniosku o wpis roszczenia, w tym obowiązek sfinansowania wniosku (zwłaszcza że koszty opłaty sądowej za wpis roszczenia są przewidziane wyłącznie w przypadku kredytów przeznaczonych na nabycie nieruchomości lokalowej w budowie udzielanych przez banki hipoteczne).

Jednakże z drugiej strony, uwzględniając specyfikę wniosków o wpis roszczenia o ustanowienie hipoteki (wnioski wnoszone są do różnych sądów w całym kraju, ponieważ właściwym do wniesienia wniosku jest sąd wieczystoksięgowy prowadzący księgę wieczystą dla nieruchomości, na której realizowane jest przedsięwzięcie budowalne polegające na budowie kredytowanego przez bank hipoteczny lokalu mieszkalnego; w sytuacji, gdy na etapie zawierania umowy o kredyt, inwestycja polegająca na budowie kredytowanej nieruchomości lokalowej realizowana jest na nieruchomości, dla której prowadzonych jest więcej niż jedna księga wieczysta, np. budynek wielomieszkaniowy realizowany jest na kilku działkach gruntu, dla których prowadzone są różne księgi wieczyste, wniosek o wpis roszczenia należy wówczas złożyć odrębnie do każdej z tych ksiąg wieczystych i odrębnie opłacić), obsługa procesu wysyłki tych wniosków bezpośrednio przez Bank Hipoteczny występującego jako wnioskodawcę byłaby szczególnie złożona oraz trudna do realizacji, z uwagi m.in. na fakt, że Bank Hipoteczny działa w oparciu o strategiczną współpracę z Bankiem Polskim, tzn. że kredyty Banku Hipotecznego są oferowane klientom detalicznym w sieci oddziałów Banku Polskiego, poprzez pośredników i agentów działających we współpracy z Bankiem Polskim. Powyższe oznacza, że umowa kredytu oraz dokumenty wydawane klientowi podpisywane są przez pracowników Banku Polskiego działających w imieniu i na rzecz Banku Hipotecznego. Umocowanie takie należałoby więc każdorazowo należycie udokumentować właściwemu sądowi.

Zasadne jest nadmienić, że Bank Hipoteczny udziela ponad 500 kredytów miesięcznie przeznaczonych na nabycie nieruchomości na rynku pierwotnym. Biorąc pod uwagę, że Bank Hipoteczny musiałby składać wnioski o wpis roszczenia do różnych sądów w całym kraju, co wiąże się w ocenie Banku Hipotecznego z bardzo wysokim ryzykiem wystąpienia błędów nieprawidłowości (w tym przewlekłości), których skutki finalnie ponosiliby klienci. W szczególności należy zauważyć, że w przypadku gdyby to Bank Hipoteczny składał wniosek o ujawnienie roszczenia, uruchomienie kredytu uzależnione byłoby w dużym stopniu od wykonania czynności niezależnych od klienta, a w przypadku przedłużającej się procedury składania wniosku o wpis roszczenia oraz niedotrzymania terminu wypłaty skutkować mogłoby konsekwencjami nałożenia kar umownych na klienta lub odstąpieniem przez inwestora od umowy deweloperskiej/umowy o realizację przedsięwzięcia.

Z uwagi na wskazane powyżej ryzyka, intencją Banku Hipotecznego jest takie zorganizowanie procesu, aby był on jak najbardziej efektywny. Z tych też względów, mając na uwadze:

1. przepisy ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych, które dopuszczają złożenie wniosku zarówno przez bank hipoteczny jak i klienta oraz
2. wyrażona w art. 353(1) Kodeksu cywilnego zasadę swobody kształtowania wiążącego stosunku prawnego, z uwzględnieniem granic właściwości stosunku prawnego, przepisów ustawowych i zasad współżycia społecznego (zawarcie umowy kredytu, w której strony określają m.in. wzajemne obowiązki dotyczące złożenia i opłacenia wniosku o wpis roszczenia, stanowi pierwotne ukształtowanie stosunku zobowiązaniowego między stronami),

• uznając koszty wniosku o wpis za koszty oferowanego przez Bank Hipoteczny produktu, Bank Hipoteczny wdrożył model, zgodnie z którym obowiązki klienta ograniczają się wyłącznie do czynności technicznej, polegającej na złożeniu wniosku we właściwym sądzie. Jednocześnie pełna obsługa związana z przygotowaniem stosownej dokumentacji stanowiącej podstawę wpisu roszczenia o ustanowienie hipoteki oraz sfinansowanie opłaty sądowej za wniosek spoczywa po stronie Banku Hipotecznego, które to czynności potwierdzają, że podmiotem faktycznie (a nie wyłącznie w aspekcie technicznym) realizującym obowiązki związane ze złożeniem wniosku jest Bank Hipoteczny.

Mając na uwadze, że obowiązek złożenia wniosku o wpis roszczenia dotyczy wyłącznie kredytów hipotecznych udzielanych przez banki hipoteczne, odpowiednio przyjęty model rozliczeń stanowi dla Banku Hipotecznego gwarancję prawidłowej realizacji obowiązków związanych ze złożeniem wniosku o wpisu roszczenia (komplet dokumentów – w tym potwierdzenie złożenia wniosku o wpisie roszczenia na rzecz Banku Hipotecznego – klient przekazuje do Banku Hipotecznego). Należy dodać, że w aspekcie biznesowym wprowadzenie dodatkowej odpłatności dla klienta za wniosek, który nie występuje w przypadku kredytów hipotecznych udzielanych przez banki niebędące bankami hipotecznymi, dyskredytowałoby ofertę Banku Hipotecznego. Przyjęty model uwarunkowany jest również czynnikami marketingowymi, tj. klient uzyskuje korzystną – porównywalną do innych funkcjonujących na rynku banków ofertę (w konsekwencji w taryfie opłat i prowizji nie występują pozycje, które mogłyby różnicować ofertę banku hipotecznego z ofertami banków niebędących bankami hipotecznymi np. w związku z koniecznością ponoszenia dodatkowych kosztów jak opłatny za wniosek o wpis roszczenia).

Mając na uwadze powyższe, koszty opłaty za wniosek o wpis roszczenia, jako element tworzący finalny produkt Banku Hipotecznego, tj. kredyt hipoteczny, odpowiednio Bank Hipoteczny wkalkulowuje w koszty produktu, który przynosi Bankowi Hipotecznemu przychody w postacie odsetek oraz innych opłat i prowizji. Koszty opłaty sądowej są kosztami koniecznymi do poniesienia przez Bank Hipoteczny, w celu wdrożenia produktu atrakcyjnego dla potencjalnych klientów, który w przyszłości ma przynosić przychody Banku Hipotecznego.

Uwzględniając specyfikę produktu Banku Hipotecznego, w świetle przytoczonych na wstępie definicji nieodpłatnego świadczenia, w ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym nie można mówić o nieodpłatnym, kosztem majątku Banku Hipotecznego, przysporzeniu po stronie klienta, ani też świadczeniem klienta na rzecz Banku Hipotecznego.

Na poprawność powyższej tezy nie wpłynie również:

1. brzmienie przepisów ustawy o kosztach sądowych, zgodnie z którymi opłatę od wniosku o dokonanie wpisu w księdze wieczystej pobiera się od osoby, która wystąpiła z takim wnioskiem, także wówczas, gdy na jego podstawie mają być ujawnione prawa osób, które nie są wnioskodawcami oraz
2. wynikające z ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych i przyjęte przez Bank Hipoteczny zapisy umowy kredytu hipotecznego, zgodnie z którymi: „Koszt z tytułu opłaty sądowej za wpis ww. roszczenia ponosić będzie Bank Hipoteczny”.

Należy mieć na uwadze, że przytoczona regulacja ustawy o kosztach sądowych ma charakter przepisu proceduralnego, którego celem jest jednoznaczne uregulowanie zasad realizacji czynności proceduralnych. Jednocześnie nie stoi ona w sprzeczności z możliwością uiszczania opłaty sądowej przez osobę inną niż wnioskodawca. Jak wskazano wyżej, przepis art. 4 ust. 2 ustawy o kosztach cywilnych nie nakłada na wnioskodawcę materialnego obowiązku uiszczenia opłaty sądowej. Przepis ten stanowi, że wnioskodawca zobowiązany jest doprowadzić do opłacenia składanego wniosku i przedstawić dowód na tę okoliczność, pod rygorem negatywnych skutków procesowych. Tożsamość osoby, która faktycznie poniosła opłatę (dokonała przelewu, zakupiła znaki opłaty sądowej), jest w świetle ustawy o kosztach sądowych irrelewantna, co wyraźnie wynika z interpretacji przedstawionej przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 kwietnia 1995 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 40/95).

Należy dodatkowo uwzględnić również przepisy prawa materialnego, tj. ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych, który przyznaje prawo do złożenia wniosku o wpis roszczenia o ustanowienie hipoteki nie tylko klientom, ale również innym podmiotom, w tym bankom hipotecznym. Uczestnicy postępowania wieczystoksięgowego o wpis roszczenia o ustanowienie hipoteki (nabywca lokalu, bank hipoteczny, właściciel nieruchomości) mają pełną swobodę w ustaleniu, który z nich wystąpi w roli wnioskodawcy.

W świetle powyższego, przyjęty przez Bank Hipoteczny w umowie kredytu hipotecznego model rozliczeń, nie prowadzi do powstania po stronie klienta przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. W konsekwencji po stronie Banku Hipotecznego nie spoczywa również obowiązek wystawienia klientowi informacji PIT-8C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.