Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.144.2017.1.AW
z 30 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2017 r. (data wpływu 8 czerwca 2017 r.) o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności wypłacanych pracownikom w związku z odbywaniem przez nich podróży służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności wypłacanych pracownikom w związku z odbywaniem przez nich podróży służbowych.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą  transport drogowy rzeczy. Wnioskodawca świadczy usługi transportowe na terenie kraju oraz poza granicami. Wnioskodawca zatrudnia kierowców na podstawie umowy o pracę. Zasady wynagradzania pracowników zawarte są w treści umowy o pracę, a także w obwieszczeniach wewnątrzzakładowych.

Na wynagrodzenie składa się podstawa wynagrodzenia oraz zryczałtowane składniki specyficzne dla branży transportowej: godziny nocne, dyżury oraz godziny nadliczbowe, określone w wysokości odpowiadającej ewidencjonowanym godzinom czasu pracy rozliczanym w przyjętym okresie rozliczeniowym oraz diety naliczane według zasad określonych w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r., wypłacane według kraju docelowego podróży służbowej, w polskiej walucie, zgodnie z tabelą NBP, określoną przepisami, odpowiednią do zakończenia podróży służbowej. Do listopada 2016 r. dodatkowym składnikiem wynagradzania był ryczałt za nocleg w kabinie pojazdu określony przepisami Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. oraz art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców z dnia 16 kwietnia 2004 r. w związku z art. 775 § 25 Kodeksu Pracy.

Ustalanie oraz wypłacanie ryczałtu noclegowego oparte było na uchwale Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z 12 czerwca 2014 r. sygn. akt II PZP 1/14 OSNP 2014 nr 12 poz. 164, którzy uznali, że kabina pojazdu nie jest zapewnieniem bezpłatnego miejsca noclegowego dla kierowcy w rozumieniu art. 9 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r.

Wypłacanie ryczałtu noclegowego zostało zaniechane w związku z brakiem regulacji w umowie o pracę i obwieszczeniach wewnątrzzakładowych w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt K 11/15 z dnia 24 listopada 2016 r. uznającego niezgodność z ustawą zasadniczą artykułu 21a ustawy o czasie pracy kierowcy z dnia 16 kwietnia 2004 r. w związku z art. 775 § 25 Kodeksu Pracy w związku z § 16 ust 1, 2 i 4 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r.

W związku z dynamicznym rozwojem branży transportowej oraz rynku pracy w Polsce, wprowadzone zostało obwieszczenie, z dniem 1 maja 2017 r., na mocy którego kierowcy prócz wynagrodzenia wynikającego z zapisów umowy o prace oraz diet wynikających z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. otrzymywać będą również ryczałt za nocleg w kabinie pojazdu podczas wykonywania podroży służbowej. Określany zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w wysokości określanej limitem zgodnym z krajem wykonywania noclegu w kabinie pojazdu podczas odbierania odpoczynku, w myśl Rozporządzenia 561/2006/WE z dnia 15 marca 2006 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt K 11/15 z dnia 24 listopada 2016 r. uznającym, że art. 21a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowcy w związku z art. 775 § 25 Kodeksu Pracy w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowych, jest niezgodny z Konstytucją w części dotyczącej wypłaty ryczałtu za nocleg kierowcom w zagranicznych podróżach służbowych, wypłacane przez Wnioskodawcę ryczałty za noclegi, których otrzymywanie pracownicy mają zagwarantowane w obwieszczeniu wewnątrzzakładowym, będą kosztem uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy wyrok Trybunału Konstytucyjnego, sygn. akt K 11/15 z dnia 24 listopada 2016 r. nie wpływa na możliwość zaliczania wypłaconych ryczałtów do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli ich wypłacanie uregulowane jest w regulaminie wynagradzania, w umowie o pracę, bądź na mocy obwieszczenia wewnątrzzakładowego.

Koszt wypłaconych ryczałtów można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym z dnia 26 lipca 1991 r., ponieważ jest poniesiony w celu osiągnięcia przychodów i nie jest wymieniony w art. 23 wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 i 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z poźn. zm.).

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 wskazanej ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Na podstawie powyższego przepisu możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który  racjonalnie oceniając  mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie  wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu. Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami nie mogą być bowiem wydatki enumeratywnie wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 wskazanej ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Koszty ponoszone przez podatnika należy zatem oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

W katalogu ujętym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawarto ani zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawcę tytułem diet, ryczałtów za noclegi, bądź innych należności wypłacanych pracownikom w związku z odbywaniem podróży służbowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą  transport drogowy rzeczy. Usługi transportowe świadczy na terenie kraju oraz poza jego granicami. Wnioskodawca zatrudnia kierowców na podstawie umowy o pracę. Od dnia 1 maja 2017 r. Wnioskodawca wypłaca kierowcom (prócz zasadniczego
wynagrodzenia i stosownych dodatków) ryczałt za nocleg w kabinie pojazdu podczas odbywania podroży służbowej.

Mając na względzie powyższe przepisy prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć ryczałty za noclegi wypłacone Pracownikom (Kierowcom) do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej (jeśli oczywiście wydatki te będą spełniały przesłanki zawarte w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów, bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz zostaną prawidłowo udokumentowane).

Niezależnie od tego, czy wydatki z wyżej wskazanego tytułu (gwarantowanego na mocy regulacji wewnątrzzakładowych ryczałtu za nocleg w kabinie) stanowić będą należności z tytułu podróży służbowych Pracowników, czy też element ich wynagrodzenia, będą mogły stanowić dla Pracodawcy koszt podatkowy. Jednakże wskazać przy tym należy, że powyższe kwestie  dotyczące ustalania należności z tytułu podróży służbowych pracowników  nie są uregulowane przepisami prawa podatkowego, co oznacza, że nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Podkreślenia wymaga okoliczność, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.