INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2011r. (data wpływu do tut. organu 16 września 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalania podstawy opodatkowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalania podstawy opodatkowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

W lutym 2011r. Wnioskodawca (Spółka) zawarł umowę z Agencją Rynku Rolnego na dostarczanie (sprzedaż) artykułów spożywczych (towarów) do organizacji charytatywnych w ramach programu „Dostarczanie nadwyżek żywności najuboższej ludności Unii Europejskiej.

W myśl zapisów umowy:

1. nabywcą towarów jest Agencja, zaś ich odbiorcami – wskazane przez Agencję – organizacje charytatywne;
2. Spółka obowiązana jest - w ramach dokonywanej dostawy towarów - zapewnić każdorazowo ich transport do miejsca wskazanego przez Agencję (tj. magazynu danej organizacji charytatywnej);
3. Spółka zobowiązała się zawrzeć odrębną umowę z ARR, w ramach której upoważni Agencję - zgodnie z § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie m.in. wystawiania faktur - do wystawiania w jej imieniu i na jej rzecz faktur VAT, faktur korygujących oraz duplikatów faktur;
4. za dostawy artykułów spożywczych zrealizowane w zamian za odtłuszczone mleko w proszku (nieprzetworzony towar żywnościowy) Agencja wystawia (w imieniu i na rzecz Spółki):
   1. fakturę VAT za dostarczone gotowe artykuły spożywcze do magazynów organizacji charytatywnych;
   2. notę księgową tytułem dotacji do transportu gotowych artykułów spożywczych o magazynów organizacji charytatywnych.
   
   

Wnioskodawca nadmienił, iż pomimo dokumentowania przez Agencję (w imieniu i na rzecz Spółki) kwot przypadających na transport dostarczanych przez Spółkę towarów w formie not księgowych, Spółka opodatkowywuje (wykazuje podatek VAT należny) ww. kwoty.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dotychczasowy sposób ustalania przez Spółkę podstawy opodatkowania, tj. wliczanie do niej także kosztów transportu towarów dostarczanych na podstawie umowy zawartej z Agencją, jest prawidłowy...
2. Czy status Agencji, jako organu administracji publicznej, wpływa na sposób ustalenia podstawy opodatkowania, o której mowa w pkt 1...
3. Czy kwotę określoną w umowie mianem „dotacji” do transportu należy identyfikować z dotacją mającą bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych, do której zastosowanie znajduje art. 19 ust. 21 ustawy o VAT, i która podlega udokumentowaniu poprzez wystawienie faktury VAT wewnętrznej...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z kolei, w myśl art. 78 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa), do podstawy opodatkowania wilcza się koszty dodatkowe, takie jak (m. in.) koszty transportu pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Na gruncie powyższych przepisów prawnych zasadnym jest twierdzenie, iż dla uznania danej kwoty za element podstawy opodatkowania decydujące znaczenia ma to czy wchodzi on (tj. ów element) w skład całego świadczenia należnego sprzedawcy z tytułu dostawy towarów, a nie nazewnictwo przyjęte w umowie między kontrahentami (tj. sprzedawcą i nabywcą). W konsekwencji, nie sposób twierdzić, iż samo nazwanie części kwoty należnej sprzedawcy mianem „dotacji" oznacza, że kwota ta staje się dotacją w rozumieniu przepisów z zakresu podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy warto zauważyć, iż również w orzecznictwie sądowym dla ustalenia, skutków podatkowych związanych z danym świadczeniem uwzględnia się jego charakter, a nie nazewnictwo użyte przez strony umowy. Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny wyraźnie podkreśla, że jeżeli świadczenie nazwane przez strony jako „premia pieniężna" przyznawane jest w zamian za określoną czynność (np. usługę), wówczas stanowi ono de facto wynagrodzenie, a więc podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (pomimo, iż stricte premie pieniężne zakresowi podatku VAT nie podlegają).

W ocenie Spółki, bez znaczenia dla ustalenia podstawy opodatkowania pozostaje forma zapłaty dokonywanej przez Agencję na rzecz Spółki z tytułu dostarczanych przez nią towarów, gdyż może ona przybrać m.in. formę mieszaną (tj. część wynagrodzenia składa się określonej kwoty pieniężnej, a część ze świadczenia wzajemnego w postaci np. towarów).

Zaprezentowany tutaj pogląd znajduje potwierdzenie w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 23 listopada 1988r. w sprawie Naturally Yours Cosmetics Ltd. (sygn. 230/87), gdzie wskazano, iż podstawę opodatkowania stanowi cała kwota należna z tytułu transakcji, bez względu na formę wynagrodzenia (sposób płatności).

Mając powyższe na względzie, skoro obowiązkiem Spółki jest - w ramach dokonywanej dostawy towarów - zapewnić także ich transport do miejsca wskazanego przez nabywcę (tutaj: Agencję) - to kwota należna od nabywcy z tego tytułu (tj. transportu) stanowi element wynagrodzenia za dostarczane towary. W konsekwencji, zdaniem Spółki, jako podstawę opodatkowania obowiązana jest ona przyjąć wówczas sumę: kwotę (netto) należną za zbywany towar oraz kwoty pobieraną od Agencji za transport towarów. Następnie, do, w ten sposób ustalonej, podstawy opodatkowania Spółka obowiązana jest zastosować stawkę podatku VAT właściwą dla dostarczanego towaru.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, dotychczasowy sposób ustalania przez niego podstawy opodatkowania, tj. wliczanie do niej także kosztów transportu towarów dostarczanych na podstawie umowy zawartej z Agencją, jest prawidłowy.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, status Agencji, jako organu administracji publicznej, pozostaje w zakresie przedmiotowego stanu faktycznego bez znaczenia dla ustalenia przez Spółkę podstawy opodatkowania.

Otóż, obowiązujące przepisy z zakresu podatku VAT nie zawierają regulacji, która wprowadzałaby odrębną/zmodyfikowaną metodę ustalenia przez podatnika podstawy opodatkowania tylko z tego powodu, iż nabywcą towarów jest organ władzy publicznej. W szczególności tego rodzaju modyfikacji nie zawiera art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, który wskazując metodę obliczania podstawy opodatkowania nie odwołuje się w ogóle do statusu nabywców towarów (usług).

Do podobnych wniosków prowadzi również wykładnia art. 73 Dyrektywy, która nie przewiduje w ogóle kategoryzacji nabywców (towarów/usług), która wpływałaby na sposób ustalenia przez podatnika (sprzedawcę) podstawy opodatkowania dla zbywanych przez niego towarów. W konsekwencji, prawidłowym jest twierdzenie, iż na gruncie podatku VAT, okolicznością prawnie irrelewantną - w kontekście przedmiotowego stanu faktycznego - jest status nabywcy, tj. Agencji.

Na zakończenie, zdaniem Wnioskodawcy, wypada podkreślić, iż w niniejszej sprawie niczym nieuzasadnionym byłoby odwoływanie się do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, w myśl którego to przepisu nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Powyższy przepis znajduje zastosowanie, ściślej: jego zastosowanie podlega rozważeniu, wyłącznie w sytuacji, gdy to organ władzy publicznej dokonuje dostawy towarów/świadczenia usług, a więc gdy występuje po stronie sprzedawcy. Wówczas bowiem rozstrzygnięcie, czy działa on w charakterze podmiotu publicznego, czy też w charakterze podmiotu prywatnego determinuje objęcie zakresem podatku VAT realizowanej przez niego transakcji. Natomiast, niemożliwym jest powołanie ww. przepisu w sytuacji odwrotnej, a więc, gdy to organ władzy (administracji) publicznej występuje po stronie nabywcy towarów (usług) (zdaniem Agencji Rynku Rolnego zgodnie z art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej Agencja jest podmiotem prawa publicznego, który nie jest uważany za podatnika i poprawnie wystawia notę tytułem dotacji do transportu gotowych artykułów spożywczych do magazynów organizacji charytatywnych).

Ad. 3

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Powyższy przepis odpowiada treści art. 73 Dyrektywy, który przewiduje, iż podstawę opodatkowania ustala się „włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia".

Jak wskazuje się w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, które jako acquis communautaire stanowi element prawa wspólnotowego, dotacje/subwencje związane bezpośrednio z ceną odnosić należy wyłącznie do form dopłat dokonywanych przez podmiot trzeci, inny niż nabywca. Tytułem przykładu powołać można tutaj wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 listopada 2001r. w sprawie Office des produits wallons ABL (sygn. C-184/00), w którym stwierdzono, co następuje: „(...) pojęcie dotacje bezpośrednio związane z ceną należy interpretować jako obejmujące jedynie dotacje, które stanowią część lub całość wynagrodzenia za dostawę towarów świadczenie lub świadczenie usług i które są wypłacane przez osobę trzecią sprzedawcy lub usługodawcy (...)".

W podobny sposób wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 15 lipca 2004r. w sprawie Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec (sygn. G-144/02).: (...) In conclusion, subsidies directly linked to the price for the purposes of Article 11 (A)(1 )(a) of the Sixth Directive include only subsidies which constitute the whole or part of the consideration for a supply of goods or services and which are paid by a third party to the seller or supplier (...)".

Powyższe stanowisko Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości jest w pełni respektowane w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Przykładowo, wskazać można tutaj wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 9 czerwca 2010r. (sygn. I SA/Bd 386/10): „(...) z treści tego przepisu jasno wynika, że całkowita cena wynagrodzenia otrzymana przez podatnika z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług powinna być opodatkowana VAT, także wówczas gdy kwota wynagrodzenia w całości lub w części została przekazana podatnikowi przez podmiot trzeci niebędący stroną transakcji (...) Z punktu widzenia tej regulacji istotne jest tylko, aby otrzymane dofinansowanie było bezpośrednio związane z ceną sprzedawanego towaru lub świadczonej usługi. Ustawodawca nie określa, jak należy rozumieć bezpośredni wpływ na cenę. W ocenie Sądu trzeba przyjąć, iż wpływ ten będzie miał miejsce w przypadku, gdy podmiot trzeci dopłaci do ceny świadczonej usługi lub dostarczonego towaru".

Dodatkowo, w tzw. II raporcie Komisji Europejskiej wskazano wyraźnie, iż "subsydia bezpośrednio związane z ceną" transakcji dokonywanych przez podatnika może być interpretowane tylko w ścisłym i literalnym znaczeniu, oraz powinny być włączane do podstawy opodatkowania tylko wówczas, gdy są spełnione trzy warunki:

1. stanowiły wynagrodzenie (część wynagrodzenia);
2. zostały zapłacone przez osobę trzecią (tzn. podmiot inny niż nabywca).
   
   

Ponadto, skonstatować trzeba, że utożsamianie dotacji, o której mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, z kwotą uiszczaną przez nabywcę (Agencję) z tytułu zakupu towarów, w tym przypadającą na koszty transportu, prowadziłoby do błędu logicznego idem per idem, gdzie desygnatowi znaczeniowemu pojęcia „dotacja" nadawany byłby desygnat znaczeniowy pojęcia " kwota należna od nabywcy".

Mając na względzie powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, kwota określona w umowie z ARR mianem „dotacji" do transportu, nie jest dotacją mającą bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) dostarczanych, towarów do której zastosowanie znajduje art. 19 ust. 21 ustawy o VAT, i która podlega udokumentowaniu poprzez wystawienie faktury VAT wewnętrznej.

Jak wskazano w stanowisku Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, ww. „dotacja" jest elementem kwoty należnej od Agencji i jako taka podlega wliczeniu do podstawy opodatkowania oraz ujęcie w treści faktury VAT wystawianej przez Spółkę na rzecz Agencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ww. ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel /…/.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 marca 2011r.) podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Natomiast zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r.) podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Cytowany powyżej przepis art. 29 ust. 1 ustawy o VAT stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.) z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów lub konkretnej usługi.

W myśl art. 547 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jeżeli ani z umowy, ani z zarządzeń określających cenę nie wynika, kogo obciążają koszty wydania i odebrania rzeczy, sprzedawca ponosi koszty wydania, w szczególności koszty zmierzenia lub zważenia, opakowania, ubezpieczenia za czas przewozu i koszty przesłania rzeczy, a koszty odebrania ponosi kupujący.

Przepis ten ma zastosowanie wówczas, gdy brak jest stosownych klauzul umownych lub przepisów szczególnych. Ustala on zasadę, według której koszty przesłania ponosi sprzedawca, ale tylko wówczas, gdy miejsce przeznaczenia przesyłanego towaru jest zarazem miejscem jego wydania, a więc miejscem spełnienia świadczenia przez sprzedawcę. Wynika z tego, że całość świadczenia należnego od nabywcy obejmuje wówczas także koszty przesłania towaru.

Niezbędne jest zwrócenie uwagi na pojęcie „wydanie towaru”. Strony umowy dokonując czynności sprzedaży winny wybrać taki sposób wydania i odebrania towaru, aby zapewnić jego całość i nienaruszalność. W przypadku, gdy wydaniem towaru jest magazyn odbiorcy, wówczas podstawa opodatkowania obejmuje również koszty transportu towaru. Natomiast w przypadku, gdy wydanie towaru następuje między innymi przez odebranie towaru z magazynu dostawcy, a odbiorca odbiera towar transportem własnym lub wynajętym, wówczas objęcie w posiadanie następuje z chwilą załadowania i pokwitowania odbioru. Z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Koszty przesyłki stanowią jeden z elementów kalkulacyjnych kształtujących kwotę należną, którą sprzedawca żąda od nabywcy. Skoro zatem kwota należna stanowiąca całość świadczenia od nabywcy obejmuje wszystkie elementy kosztów związanych z dokonaną przez podatnika sprzedażą oraz inne elementy kształtujące w efekcie kwotę żądaną o nabywcy, to koszty wyłożone przez sprzedającego w imieniu nabywcy winny wchodzić w podstawę opodatkowania i nie powinny być odrębnie fakturowane z odrębną stawką podatku od towarów i usług. Sprzedawca towarów, dostarczając je nabywcy, dokonuje wyłącznie ich sprzedaży, natomiast koszty dodatkowe, które ponosi, wchodzą w skład jego podstawowej czynności, jaką jest sprzedaż towarów. Koszty wysyłki towarów nie powinny być zatem przez podatnika traktowane jako odrębnie świadczone usługi. Powinny one powiększać podstawę opodatkowania towarów będących przedmiotem dostawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w lutym 2011r. Wnioskodawca zawarł umowę z Agencją Rynku Rolnego na dostarczanie (sprzedaż) artykułów spożywczych (towarów) do organizacji charytatywnych w ramach programu „Dostarczanie nadwyżek żywności najuboższej ludności Unii Europejskiej.

W myśl zapisów umowy:

1. nabywcą towarów jest Agencja, zaś ich odbiorcami – wskazane przez Agencję – organizacje charytatywne;
2. Wnioskodawca obowiązany jest - w ramach dokonywanej dostawy towarów - zapewnić każdorazowo ich transport do miejsca wskazanego przez Agencję (tj. magazynu danej organizacji charytatywnej);
3. Wnioskodawca zobowiązał się zawrzeć odrębną umowę z ARR, w ramach której upoważni Agencję do wystawiania w jej imieniu i na jej rzecz faktur VAT, faktur korygujących oraz duplikatów faktur;
4. za dostawy artykułów spożywczych zrealizowane w zamian za odtłuszczone mleko w proszku (nieprzetworzony towar żywnościowy) Agencja wystawia (w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy):
   1. fakturę VAT za dostarczone gotowe artykuły spożywcze do magazynów organizacji charytatywnych;
   2. notę księgową tytułem dotacji do transportu gotowych artykułów spożywczych o magazynów organizacji charytatywnych.
   
   

Wnioskodawca wskazał, że pomimo dokumentowania przez Agencję (w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy) kwot przypadających na transport dostarczanych przez Wnioskodawcę towarów w formie not księgowych, Wnioskodawca opodatkowywuje (wykazuje podatek VAT należny od ww. kwoty.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż skoro, jak wynika z wniosku, zgodnie z umową zawartą pomiędzy Wnioskodawcą i Agencją Rynku Rolnego obowiązkiem Wnioskodawcy w ramach dokonywanej dostawy towarów jest zapewnić także transport do miejsca wskazanego przez Agencję Rynku Rolnego, a w szczególności koszty transportu stanowią element wynagrodzenia za dostarczane towary, wówczas podstawę opodatkowania stanowi suma kwoty należnej za dostarczany towar oraz kwoty za transport.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca do tej pory właśnie w ten sposób ustalał podstawę opodatkowania.

Należy jednocześnie zgodzić się z Wnioskodawcą, iż fakt nazwania, przez jego kontrahenta, części kwoty należnej z tytułu realizowanej dostawy towarów, tj. kosztów transportu tych towarów, mianem – „dotacji”, nie oznacza, iż należność ta taką dotacją się staje. Trzeba mieć tu na względzie to czym de facto ona jest i z jakiego tytułu jest wypłacana.

Zatem odnosząc się do kwestii objętej pytaniem nr 1 należy wskazać, iż dotychczasowy sposób ustalania w przedmiotowej sprawie przez Wnioskodawcę podstawy opodatkowania należy uznać za prawidłowy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii objętej pytaniem nr 2 należy zauważyć, iż przywołany wyżej przepis art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, definiując podstawę opodatkowania jako obrót, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku, posługuje się jedynie pojęciem nabywcy. Wskazać przy tym trzeba, iż przepis ten, jak również żaden inny przepis dotyczący podatku od towarów i usług, nie uzależnia sposobu ustalenia podstawy opodatkowania od statusu prawnego nabywcy.

Zatem dla ustalenia w przedmiotowej sprawie podstawy opodatkowania nie ma znaczenia że Agencja będąca nabywcą dostarczanych towarów jest organem administracji publicznej.

W konsekwencji powyższego również za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym status Agencji jako organu administracji publicznej, będącej nabywcą dostarczanych towarów, pozostaje bez znaczenia dla ustalenia podstawy opodatkowania w przedmiotowej sprawie.

Odnosząc się do kwestii objętej pytaniem nr 3, należy stwierdzić co następuje:

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Trzeba wskazać, że należność, która jak wynika z wniosku została nazwana przez kontrahenta Wnioskodawcy „dotacją do transportu gotowych artykułów (…)” natomiast jak twierdzi Wnioskodawca jest należnością za transport tych towarów do umownie ustalonego miejsca przeznaczenia, w świetle wcześniejszych rozważań, należy uznać za kwotę należną Wnioskodawcy z tytułu dostawy ww. towarów, będącą elementem kalkulacyjnym wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy z tytułu ww. czynności dostawy.

Skoro ww. ”dotacja do transportu (…)” nie jest faktycznie dotacją, o której mowa we wskazanym we wniosku art. 19 ust. 21 ustawy o VAT (tj. należną na podstawie odrębnych przepisów dotacją, subwencją lub inną dopłatą o podobnym charakterze) lecz jest to kwota należna za transport i stanowi element wynagrodzenia za dostarczony towar, zatem winna być ona uwzględniona na fakturze dokumentującej dostawę towarów jako element kalkulacyjny kwoty należnej z tytułu dostawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy również w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w sytuacji zmiany jakiegokolwiek elementu przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego lub stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2. 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.