Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4511-121/15/AW
z 7 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015, poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2015 r. (data wpływu 9 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podstawy dokonywania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, uzupełnionym pismem z dnia 22 grudnia 2015 r. (data wpływu 28 grudnia 2015 r.) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podstawy dokonywania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wniosek ten został uzupełniony w dniu 28 grudnia 2015 r. (data wpływu).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W chwili obecnej Wnioskodawca prowadzi działalność opodatkowaną na zasadach ogólnych. Wybrany kod PKWiU to 63.99. Działalność polega na pośrednictwie w handlu (potocznie w środowisku biznesowym nazywana „dropshippingiem”), za pośrednictwem portali aukcyjnych.

Usługa ta polega na złożeniu zamówienia i opłaceniu go w imieniu klienta u zagranicznego dostawcy. Opisać ją można następująco:

1. Przyjęcie za pośrednictwem platformy aukcyjnej zamówienia od klienta na konkretny towar zagranicznego dostawcy.
2. Pobranie płatności należnej za towar powiększonej o ewentualne koszty dostawy oraz prowizję za usługę pośrednictwa.
3. Zamówienie w imieniu klienta i na adres przez niego wskazany u zagranicznego dostawcy wybranych przez niego towarów.
4. Nadzorowanie prawidłowej realizacji zamówienia.

Firma zagraniczna nie wystawi Wnioskodawcy dokumentu potwierdzającego zakup. Jedyne dokumenty, jakimi Wnioskodawca dysponuje to potwierdzenia przelewów (od zamawiającego dla Wnioskodawcy i od Wnioskodawcy dla zagranicznego dostawcy).

Wnioskodawca nadmienia, że towar nigdy nie przechodzi przez jego ręce, a właścicielem towaru od samego początku jest firma zagraniczna, która na skutek wykonania jego usługi przekazuje prawa do towaru klientowi, w którego imieniu dokonuje on zamówienia.

Wszelkie opłaty wynikające z wprowadzenia towaru z rynku zagranicznego na Polski (cło, VAT) zgodnie z umową zawartą poprzez platformę aukcyjną bierze na siebie klient.

Kontrahenci zagraniczni (dostawcy) są podatnikami. Ich działalność prowadzona jest w Chinach, stamtąd też realizowane są wysyłki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy prawidłowe będzie sporządzenie dokumentu wewnętrznego, dokumentującego tylko kwotę prowizji Wnioskodawcy i ujęcie go w księdze jako przychód?

Prezentując własne stanowisko – w zakresie pytania dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych – Wnioskodawca wskazuje, że podstawę do przyjęcia towarów handlowych lub innych wydatków w dokumentacji podatkowej stanowią faktura VAT, rachunek, umowa sprzedaży lub inny dowód wymieniony w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W związku z usługą dropshippingu podstawowym dokumentem, którym dysponuje Wnioskodawca jest przelew bankowy dotyczący zapłaty za towar. Nie stanowi on jednak dokumentu, który może być ujęty jako podstawa rozliczenia, bowiem nie spełnia on wymogów dotyczących dokumentów księgowych zawartych we wspomnianym rozporządzeniu.

Zdaniem Wnioskodawcy – w związku z brakiem faktury, rachunku czy innego dowodu – prawidłowe jest sporządzenie dowodu wewnętrznego, dokumentującego tylko kwotę prowizji Wnioskodawcy (kwoty należnej za usługę), będącej różnicą pomiędzy kwotą przelewu od klienta a kwotą, jaką Wnioskodawca wysyła zagranicznemu dostawcy oraz wprowadzenie go do podatkowej księgi przychodów i rozchodów jak przychód (kolumna 7).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (z pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 24 ust. 1 ww. ustawy, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa (…).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na pośrednictwie w handlu (potocznie w środowisku biznesowym nazywaną „dropshippingiem”), za pośrednictwem portali aukcyjnych. Usługa ta polega na złożeniu zamówienia i opłaceniu go w imieniu klienta u zagranicznego dostawcy. Firma zagraniczna nie wystawi Wnioskodawcy dokumentu potwierdzającego zakup. Jedyne dokumenty, jakimi Wnioskodawca dysponuje to potwierdzenia przelewów (od zamawiającego dla Wnioskodawcy i od Wnioskodawcy dla zagranicznego dostawcy). Wnioskodawca nadmienia, że nie staje się właścicielem towaru.

Mając na względzie powyższe, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pośredniczy jedynie w sprzedaży towarów handlowych (a więc nie dokonuje ich zakupu i nie staje się ich właścicielem), to przychodem uzyskanym z tego tytułu będzie wartość prowizji, którą stanowi różnica pomiędzy kwotą przelaną na konto bankowe Wnioskodawcy od klienta, a kwotą przekazaną przez niego do dostawcy (właściciela towaru) tytułem poszczególnych transakcji.

Tak określony przychód stanowi podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037).

Zgodnie z treścią pkt 3 i 4 Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, stanowiących załącznik nr 1 do ww. rozporządzenia, w kolumnie 2 należy wpisywać dzień miesiąca wynikający z dokumentu stanowiącego podstawę dokonywania wpisu (datę poniesienia wydatku, otrzymania towaru lub uzyskania przychodu albo datę zestawienia sprzedaży). Natomiast w kolumnie 3 należy wpisywać numer faktury lub innego dowodu. Jeżeli zapisów dokonuje się na podstawie dziennego zestawienia sprzedaży, należy wpisywać numer zestawienia faktur.

Stosownie do treści pkt 7 tych Objaśnień, kolumna 7 jest przeznaczona do wpisywania przychodów ze sprzedaży wyrobów (towarów handlowych) i sprzedaży usług.

Zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 1 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami.

Jednocześnie – stosownie do pkt 1a) i 1b) tego paragrafu – podstawą zapisów w księdze są dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów (zwiększenie przychodów) na podstawie art. 24d ustawy o podatku dochodowym (dowody zmniejszenia kosztów/zwiększenia przychodów) dokumenty określające zwiększenie kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 24d ustawy o podatku dochodowym (dowody zwiększenia kosztów), zawierające co najmniej:

• datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów)/datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zwiększenia kosztów uzyskania przychodów,
• wskazanie faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów) zgodnie z art. 24d ustawy o podatku dochodowym/wskazanie faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów) zgodnie z art. 24d ustawy o podatku dochodowym,
• wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów (zwiększa przychody)/wskazanie kwoty, o którą podatnik zwiększa koszty uzyskania przychodów,
• podpis osoby sporządzającej dokument.

Ponadto podstawę zapisów w księdze mogą stanowić – stosownie do § 12 ust. 3 pkt 2 tego rozporządzenia inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

• oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Zgodnie z § 12 ust. 4 ww. rozporządzenia, dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.

Stosownie do § 13 omawianego rozporządzenia za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

Na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) – wyliczonych w § 14 rozporządzenia o prowadzeniu podatkowej księgi przychodów i rozchodów – mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie – nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach – przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Jednocześnie stosownie do § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia zapisy w księdze dotyczące przychodów ze sprzedaży wyrobów, towarów handlowych i usług są dokonywane na podstawie wystawionych faktur, a w przypadku sprzedaży nieudokumentowanej fakturami – na podstawie wystawionego na koniec dnia dowodu wewnętrznego, w którym w jednej kwocie wykazana jest wartość tych przychodów za dany dzień, o ile nie jest prowadzona ewidencja sprzedaży lub ewidencja przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Podatnicy, którzy ewidencjonują obrót przy zastosowaniu kas rejestrujących – zgodnie z § 20 ust. 1 tego rozporządzenia – dokonują zapisów w księdze na podstawie danych wynikających z raportów dobowych, z zastrzeżeniem ust. 2, skorygowanych o kwoty mające wpływ na wysokość przychodu. Mogą także dokonywać zapisów w księdze na koniec każdego miesiąca, w terminie określonym w § 30 ust. 1, na podstawie danych wynikających z raportów miesięcznych skorygowanych o kwoty mające wpływ na wysokość przychodu (ust. 2).

Ponadto, zgodnie § 21 ust. 1, jeżeli podatnik prowadzi odrębną ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 1 lub 3 ustawy o VAT, zapisy w księdze dotyczące przychodów ze sprzedaży towarów i usług mogą być dokonywane na koniec miesiąca łączną kwotą wynikającą z miesięcznego zestawienia sporządzonego na podstawie danych wynikających z tej ewidencji.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne, stwierdzić należy, że dokumentem będącym podstawą ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być – co do zasady – faktura, bądź rachunek, o którym mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Jednakże w sytuacji, gdy sprzedaż nie jest dokumentowana fakturą (rachunkiem) wartość przychodu może zostać udokumentowana dowodem wewnętrznym. O ile dowód ten spełniał będzie warunki uznania go za dowód księgowy wskazane w powołanym wcześniej § 12 ust. 3 cytowanego rozporządzenia, może on stanowić podstawę wpisu do podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.