2015.12.31 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1316/15-4/PP
z 31 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2015 r. (data wpływu 22 września 2015 r.), uzupełnionym w dniu 23 grudnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 10 grudnia 2015 r. nr ILPB1/4511-1-1316/15-2/PP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 10 grudnia 2015 r., skutecznie doręczono w dniu 14 grudnia 2015 r., natomiast w dniu 23 grudnia 2015 r. do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 18 grudnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła z pracownikiem zatrudnionym na podstawie umowy o pracę na stanowisku handlowca umowę o korzystanie z samochodu prywatnego do celów służbowych. Podstawę zwrotu kosztów używania przez pracownika prywatnego samochodu do celów służbowych jest faktyczna liczba przejechanych przez niego kilometrów. Liczba ta wynika z ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika, potwierdzanej na koniec każdego miesiąca przez pracodawcę.

Wysokość należności z tytułu zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu dla potrzeb pracodawcy ustala się jako iloczyn liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu pojazdu określonej w powołanym rozporządzeniu Ministra Infrastruktury.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Spółka zawarła umowę o pracę z pracownikiem zatrudnionym na stanowisku handlowca (miejsce wykonywania pracy: „A” oraz teren Polski), który korzysta z samochodu prywatnego do celów służbowych. Z umowy wynika, że jest to jazda lokalna rozliczana wg przepisów, które reguluje rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. Podstawą zwrotu kosztów używania przez pracownika prywatnego samochodu do celów służbowych jest faktyczna liczba przejechanych przez niego kilometrów. Liczba ta wynika z ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika, potwierdzanej na koniec każdego miesiąca przez pracodawcę. Siedziba firmy mieści się w „B”, a „A” jest zakładem pracy (miejscem prowadzenia działalności).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota wypłacana co miesiąc przez spółkę pracownikowi z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych to przychód pracownika, z którego należy potrącić podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Spółka stoi na stanowisku, że przychód pracownika wypłacony z tytułu kilometrówki jest nieopodatkowany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego własność pracownika dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Tak więc powyższe zwolnienie obejmuje zwrot kosztów (wypłacenie ryczałtu, tzw. kilometrówka) tylko niektórym pracownikom, dla których szczególne ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (spółka akcyjna) wypłaca pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku handlowca należności z tytułu zwrotu kosztów używania jego samochodu prywatnego dla potrzeb pracodawcy w ramach odbywanych przez niego jazd lokalnych, na podstawie umowy o korzystanie z samochodu prywatnego do celów służbowych zawartej z tym pracownikiem, według stawek i zasad określonych w stosownym rozporządzeniu Ministra Infrastruktury. Miejscem wykonywania pracy określonym w umowie o pracę zawartej z tym pracownikiem jest siedziba miejsca prowadzenia działalności spółki w O. oraz obszar całego kraju.

Wobec tak przedstawionego opisu stanu faktycznego, należy stwierdzić, że przychód pracownika z tytułu należności otrzymywanych od spółki w ramach zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego pracownika do celów służbowych w ramach jazd lokalnych, obliczanych na zasadach tzw. kilometrówki, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z którego spółka, jako płatnik, obowiązana jest potrącać zaliczki na podatek dochodowy.

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874, ze zm.), samochody osobowe, motocykle i motorowery nie będące własnością pracodawcy mogą być używane dla celów służbowych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zgodnie natomiast z § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Z 2002 r., Nr 27, poz. 271, ze zm.), zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy – następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Natomiast w myśl § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, zwrot kosztów używania pojazdów do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu obliczonego jako iloczyn stawki za 1 kilometr przebiegu, o której mowa w § 2, i miesięcznego limitu przebiegu kilometrów na jazdy lokalne, o którym mowa w § 3, po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu. Oświadczenie to powinno zawierać dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określać ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Wobec powyższego, zwrot kosztów używania pojazdu prywatnego do celów służbowych przyznany pracownikowi na podstawie wspomnianej w opisie stanu faktycznego umowy cywilnoprawnej (o której wspomina też ww. art. 34a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym), na zasadach określonych w ww. rozporządzeniu, nie mieści się w dyspozycji cytowanego powyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak już wcześniej wspomniano, zwrot ten nie wynika wprost z jakiegokolwiek przepisu odrębnej ustawy, lecz następuje na podstawie przywołanej powyżej umowy cywilnoprawnej. Wnioskodawca zaś nie wskazał w opisie stanu faktycznego, jakoby spółka miała stanowić zakład pracy, którego działalność regulowana jest przez odrębną ustawę, z przepisów której wynikałaby wprost możliwość przyznania pracownikowi prawa do zwrotu przez zakład pracy kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących jego własność dla potrzeb zakładu pracy, albo z przepisów której wynikałby wprost obowiązek ponoszenia ww. kosztów przez zakład pracy.

Oznacza to, że kwota wypłacanego przez Wnioskodawcę pracownikowi świadczenia, stanowiącego zwrot kosztów (ryczałt) z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych, będzie stanowić przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy z tytułu dokonywania ww. świadczeń ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Należy dodatkowo wskazać, że przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego nie znajduje podstaw do zastosowania innego ze zwolnień przedmiotowych związanych z możliwością uniknięcia opodatkowania przychodów wypłacanych pracownikowi w ramach zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych, a o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwolnienie z opodatkowania przychodów z diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika). Skoro, jak wynika z treści wniosku, wypłata należności pracownikowi następuje w ramach rozliczania jazd lokalnych, de facto wyklucza to możliwość uznania tych należności jako wypłacanych za czas podróży służbowej pracownika, tym bardziej że przedmiotem zobowiązania pracownika, wynikającym z zapisów zawartej umowy o pracę, jest stałe wykonywanie przez niego obowiązków pracowniczych na obszarze całego kraju. Zaś z treści wniosku nie wynika, aby wykorzystywanie samochodu prywatnego do celów służbowych miało następować poza stałym miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie o pracę, czyli poza terytorium Polski.

Zatem wobec nie znalezienia podstawy prawnej do zastosowania zwolnienia od opodatkowania przychodu pracownika stanowiącego należność wypłacaną mu przez Wnioskodawcę jako zryczałtowany zwrot kosztów używania pojazdu prywatnego do celów służbowych, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin