Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-1058/15/MN
z 8 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2015 r. (data wpływu 20 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania czynności obciążania najemców opłatami z tytułu zużycia mediów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania czynności obciążania najemców opłatami z tytułu zużycia mediów.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia posiada w swoich zasobach m.in lokale usługowe. Zgodnie z zapisami umowy, czynsz najmu wg stawki X zł/m2 nie obejmuje opłat za media, które to opłaty stanowią świadczenie odrębne.

Opłaty za media rozliczanie są w oparciu o faktyczne zużycie, ustalane wg stanu liczników zamontowanych w lokalu. Rozliczenie następuje raz na kwartał.

Spółdzielnia wystawia faktury, w których wykazuje wartość opłaty eksploatacyjnej lub usługi najmu wg stawki 23% dla lokalu usługowego oraz w odrębnej pozycji wartość opłat za media wg faktycznego zużycia przez najemcę, przy uwzględnieniu stawki właściwej dla lokalu użytkowego.

Z tytułu zużycia mediów Spółdzielnia otrzymuje faktury od dostawcy mediów z wykazanymi następującymi stawkami VAT:

• woda i ścieki – 8%,
• energia elektryczna – 23%,
• gaz – 23 %,
• ogrzewanie – 23 %.

W związku z licznymi wyrokami sądów administracyjnych oraz wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 kwietnia 2015 r. znak C-42/14, Spółdzielnia powzięła wątpliwość odnośnie prawidłowości zastosowania stawki podatku VAT przy „refakturowaniu” na najemców odrębnych od czynszu opłat za media.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłaty z tytułu zużycia mediów (woda i ścieki) należy włączyć do podstawy opodatkowania z tytułu usługi najmu i opodatkować jednolitą stawką VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, powołującej się na najnowsze orzeczenia sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 1 lipca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 883/15, wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Łd 488/15, czy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 sierpnia 2015 r. sygn. akt I FSK 789/15) oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 kwietnia 2015 r. znak C-42/14, w sytuacji, gdy najemca ma możliwość decydowania o ilości zużycia wody, energii elektrycznej, gazu, to opłaty te stanowią świadczenie odrębne od świadczenia najmu i przy „refakturowaniu” zużycia mediów za prawidłowe należy przyjąć zastosowanie stawki właściwej dla poszczególnych mediów, a nie stawki właściwej dla usługi najmu lokalu użytkowego.

Wnioskodawca po zacytowaniu treści art. 7 ust. 1, art. 2 pkt 6, art. 8 ust. 1 i 2a, art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wskazał, że istotne jest rozstrzygnięcie, czy mamy tu do czynienia z usługą kompleksową, przy której wartość usług towarzyszących należy wliczyć do podstawy opodatkowania świadczenia głównego, czy odrębnymi usługami, dla których odrębnie należy ustalić podstawę opodatkowania i stawkę podatku VAT.

W analizowanej sprawie kluczowe znaczenie ma treść zawartej umowy najmu i sposób korzystania przez najemcę z mediów. W powołanym wyroku TSUE wskazał, że jeżeli najemca ma możliwość wyboru świadczeniodawców lub sposobów korzystania z danych towarów lub usług, świadczenia odnoszące się do tych towarów lub usług, co do zasady mogą być uważane za odrębne od najmu. W szczególności, jeżeli właściciel i najemca może decydować o swoim zużyciu wody, energii elektrycznej, ogrzewania, które to zużycie może być stwierdzone poprzez odczyt zużycia na indywidualnym liczniku i na tej podstawie fakturowane, to świadczenie odnoszące się do tych towarów lub usług co do zasady może być uważane za odrębne od najmu. Zatem kierując się oceną TSUE, Spółdzielnia stoi na stanowisku, że w sytuacji, gdy najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z mediów i jest obciążany za ich faktyczne zużycie, usługę najmu i dostawy mediów można traktować jako świadczenia odrębne, a w związku z tym opłaty za media fakturować wg stawek VAT przypisanych dla poszczególnych mediów. TSUE wskazał także, że jedynie w sytuacji, gdy nieruchomość oddawana w najem obiektywnie, na płaszczyźnie ekonomicznej, wydaje się stanowić jedną całość z towarzyszącymi temu najmowi świadczeniami, te ostatnie można uważać za jedno świadczenie wraz z najmem. Sytuacja taka występuje w przypadku najmu lokali biurowych pod klucz, gotowych do użytku wraz z dostawą mediów i określonymi innymi świadczeniami, oraz krótkotrwałego najmu nieruchomości np. na wakacje, kiedy określona cena za najem jest niezależna od poziomu zużycia mediów. Taka sytuacja nie ma miejsca w przypadku umów najmu zawieranych przez Spółdzielnię. W ocenie Spółdzielni, zgodnie z stanowiskiem TSUE najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, gazu, energii elektrycznej i cieplnej oraz wywóz śmieci, co do zasady należy uznać za kilka odrębnych i niezależnych świadczeń, które należy ocenić oddzielnie z punktu widzenia podatku VAT, chyba, że elementy transakcji są ze sobą tak ściśle związane, iż tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Biorąc pod uwagę wolę stron w zawartej umowie najmu, wskazującą na obowiązek ponoszenia przez najemcę, odrębne od czynszu opłat za faktycznie zużyte przez najemcę media wg stanu licznika, należy uznać, że czynności te stanowią świadczenie odrębne od najmu i powinny być opodatkowane wg stawki właściwej dla odsprzedawanych mediów, tj. woda i ścieki 8%, natomiast energia elektryczna, ogrzewanie, gaz 23%, tj. zgodnie ze stawką podatku VAT stosowaną przez dostawcę poszczególnych mediów.

Jedynie w sytuacji, gdy najemca obciążany jest opłatami za media wg ryczałtu, a nie faktycznego zużycia, należy uznać, że mamy do czynienia z usługą nierozerwalnie związaną z usługą najmu i w takim przypadku do całości świadczenia należy zastosować stawkę podatku VAT właściwą dla usługi najmu.

Powyższe stanowisko Spółdzielni jest zgodne z przyjętą linią orzeczniczą sądów administracyjnych i wyroku TSUE, a także ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 18 września 2015 r., znak IPTPP3/4512-257/15-4/OS i z dnia 22 września 2015 r., znak IPTPP3/4512-207/15-4/OS, uwzględniającym powołany wyrok TSUE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, str. 1, ze zm.), zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnych charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku,
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, natomiast stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy ustawodawca wymienił „usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych” PKWiU 36.00.20.0, w poz. 141 tego załącznika – „usługi związane z handlem wodą dostarczaną za pośrednictwem sieci wodociągowych” PKWiU 36.00.30.0, a w poz. 142 – „usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków” PKWiU ex 37.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółdzielnia na podstawie zawartych umów najmu, wynajmuje lokale usługowe. Zgodnie z zapisami umowy, czynsz najmu wg stawki X zł/m2 nie obejmuje opłat za media, które to opłaty stanowią świadczenie odrębne.

Opłaty za media rozliczanie są w oparciu o faktyczne zużycie, ustalane wg stanu liczników zamontowanych w lokalu. Rozliczenie następuje raz na kwartał.

Spółdzielnia wystawia faktury, w których wykazuje wartość opłaty eksploatacyjnej lub usługi najmu wg stawki 23% dla lokalu usługowego oraz w odrębnej pozycji wartość opłat za media wg faktycznego zużycia przez najemcę, przy uwzględnieniu stawki właściwej dla lokalu użytkowego. Z tytułu zużycia mediów Spółdzielnia otrzymuje faktury od dostawcy mediów z wykazanymi następującymi stawkami VAT: 8% - woda i ścieki oraz 23% – energia elektryczna, gaz i ogrzewanie.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu opodatkowania czynności obciążania najemców kosztami związanymi ze zużyciem ww. mediów.

W tym miejscu należy wskazać, że na gruncie orzecznictwa podatkowego wielokrotnie podkreślano, iż nie należy sztucznie dzielić czynności złożonych. Niemniej orzecznictwo to, w tym przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, za zasadę przewodnią przyjmuje, że każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne, zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1 ze zm.), a wcześniej Szóstą Dyrektywą Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE L 145/1 ze zm.). Podstawową zasadę odrębności i niezależności świadczeń Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wywodzi z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE. W tym kontekście - zdaniem TSUE - tylko w pewnych okolicznościach odrębne świadczenia można uznać za jednolitą czynność.

Trybunał Sprawiedliwości w wyroku w sprawie C-42/14 kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi dyrektywy VAT, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować odrębnie rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ścisłe związane że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomicznie, którego rozdzielnie miałoby charakter sztuczny.

W punkcie 45 ww. orzeczenia Trybunał wskazał, że w wypadku takim jak w postępowaniu głównym, który według wyjaśnień złożonych na rozprawie dotyczy najmu znacznej liczby nieruchomości przeznaczonych do różnego wykorzystywania przez najemcę – od hangaru do celów mieszkalnych, w ramach każdego stosunku najmu należy zbadać, czy w odniesieniu do mediów najemca ma swobodny wybór zużycia w ilości, jakiej sobie życzy. W tym względzie istnienie indywidualnych liczników i fakturowanie w zależności od ilości wykorzystanych rzeczy jest istotnym czynnikiem wskazującym, że dostawę mediów należy uważać za stanowiącą świadczenia odrębne od najmu. W odniesieniu do wywozu nieczystości, jeżeli najemca może wybrać świadczeniodawcę lub zawrzeć bezpośrednio z nim umowę, nawet jeśli ze względu na dogodność nie dokonuje tego wyboru lub nie korzysta z tego uprawnienia, lecz otrzymuje świadczenie od podmiotu wyznaczonego przez wynajmującego, na podstawie umowy zawartej między tymi dwoma ostatnimi podmiotami, okoliczność ta stanowi wskazówkę przemawiającą za istnieniem świadczenia odrębnego od najmu. Jeśli ponadto należność z tytułu wywozu nieczystości i należność z tytułu najmu pojawiają się na odrębnych pozycjach na fakturze, należy uznać, że wynajmujący nie wykonuje jednego świadczenia obejmującego najem i rzeczone świadczenie,

Tak więc orzecznictwo TSUE, które oparte jest na przepisach prawa UE, daje podstawę do skonstruowania zasadniczej tezy, że każde świadczenie należy traktować odrębnie. Zatem co do zasady towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy ww. towarów i usług należy traktować jako świadczenie odrębne od usługi najmu nieruchomości. Traktowanie wskazanych powyżej dostaw towarów oraz świadczenie usług, jako jednej usługi z najmem uzasadnione będzie jedynie w przypadku, gdy świadczenie te są nierozerwalnie związane z najmem i ich podział miałby charakter sztuczny.

Biorąc powyższe rozstrzygnięcie pod uwagę, należy podzielić pogląd, że świadczenie złożone będzie mieć miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy będzie miała charakter świadczenia podstawowego i świadczenia pomocniczego (lub świadczeń pomocniczych), a zatem takich, które umożliwiają skorzystanie (względnie lepsze skorzystanie) ze świadczenia podstawowego lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego. Jeżeli jednak świadczenia te można, bez popadania w sztuczność, rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy - wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa niezależnie opodatkowane świadczenia.

Okoliczności faktyczne, które były przedmiotem wyroku Trybunału w sprawie C-42/14 dotyczyły przypadku, w którym wynajmujący przenosił na najemcę poniesione koszty z tytułu nabycia tych towarów i usług od podmiotów trzecich bez doliczania marży. Należy zatem uznać, że ustalone przez Trybunał zasady kwalifikacji świadczeń w ramach umowy najmu nieruchomości mają zastosowanie wyłącznie w przypadku jeżeli wynajmujący dokonuje na rzecz najemcy przeniesienia dokładnego kosztu towaru lub usługi, jakim został obciążony przez podmiot trzeci, faktycznie zapewniający świadczenie najemcy.

Przenosząc powołane przepisy prawa oraz wnioski płynące z ww. wyroku TSUE na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że skoro z zawartych umów najmu wynika, że Strony ustaliły odrębne rozliczenie dotyczące odpłatności z tytułu czynszu najmu oraz odpłatności za media, które nabywa od dostawców ze stawką podatku właściwą dla danego świadczenia, (tj. w przypadku wody i ścieków – 8%, natomiast energii elektrycznej, gazu i ogrzewania – 23%), to świadczenia te powinny być uważane za odrębne od usługi najmu, przy założeniu, że – jak wynika z opisanego stanu faktycznego – najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich (tj. danych towarów i usług) poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników. Dlatego też należy je opodatkować stawkami właściwymi dla tych mediów. Zatem w przypadku obciążenia za wodę zastosowanie znajdzie stawka VAT w wysokości 8%, przy założeniu, że czynności te mieszczą się wg PKWiU w grupowaniu 36.00.20.0 lub 36.00.30.0, w przypadku obciążenia za ścieki również znajdzie zastosowanie stawka VAT w wysokości 8%, przy założeniu, że czynności te mieszczą się wg PKWiU w grupowaniu 37, natomiast w przypadku obciążenia za energię elektryczną, gaz i ogrzewanie zastosowanie będzie miała stawka podstawowa w wysokości 23%, gdyż ani w ustawie o podatku od towarów i usług, ani też w rozporządzeniach wykonawczych do tej ustawy ustawodawca nie przewidział obniżonej stawki VAT lub też zwolnienia od podatku dla tych towarów/usług.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisanych okolicznościach, tj. w sytuacji, gdy najemca ma możliwość decydowania o ilości zużycia tzw. mediów, stanowią one świadczenia odrębne od usług najmu i przy „refakturowaniu” zużycia mediów za prawidłowe należy przyjąć zastosowanie stawki właściwej dla poszczególnych mediów, a nie stawki właściwej dla usługi najmu lokalu użytkowego uznano za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.