Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-1229/15-5/HD
z 17 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2015 r. (data wpływu 15 grudnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 1 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, prowadzącym działalność gospodarczą, w ramach której od 2010 r. zajmuje się między innymi realizacją projektów budowlanych, związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych.

Aktem notarialnym z dnia 23 kwietnia 2012 r. Wnioskodawca zakupił grunt z przeznaczeniem na inwestycję – budowa domu jednorodzinnego mieszkalnego. Wnioskodawca zlecił specjalistycznej firmie z uprawnieniami zaprojektowanie i generalne wykonawstwo inwestycji.

W dniu 24 lipca 2013 r. dokonano sprzedaży domu bez wydanej decyzji o oddaniu do użytku. Cena sprzedaży wynosiła 510.000 zł brutto. Przychód ze sprzedaży domu, pomniejszony o koszty jego budowy, został opodatkowany w ramach działalności gospodarczej podatkiem dochodowym od osób fizycznych w 2013 r.

Po zawarciu umowy sprzedaży i wydaniu jej przedmiotu w posiadanie kupującym pojawiły się istotne wady w budynku mieszkalnym, niewystarczające dla bezpiecznego i prawidłowego użytkowania.

Dnia 19 grudnia 2013 r. nabywcy domu złożyli pisemne oświadczenie o odstąpieniu od powyższej umowy sprzedaży na podstawie art. 560 § 1 Kodeksu cywilnego. Zwrot budynku mieszkalnego nastąpił na podstawie aktu notarialnego w dniu 31 stycznia 2014 r.

Wystawione przez Wnioskodawcę faktury korygujące pomniejszyły wartość przychodu ze sprzedaży w 2013 r.

Z ubezpieczenia projektanta Wnioskodawca otrzymał w dniu 2 lipca 2015 r. odszkodowanie w wysokości 159.057 zł 89 gr.

Otrzymana kwota odszkodowania została przeznaczona na wykonanie wzmocnienia podłoża gruntowego metodą mikropali iniekcyjnych oraz na prace przygotowawcze i odtworzeniowe. Prace skosztorysowane przez uprawnionego eksperta zostały oszacowane na kwotę 239.000 zł. Różnicę Wnioskodawca będzie dochodzić po wykonaniu naprawy fundamentów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

Czy wydatki – poniesione na naprawę zaistniałej wady nieruchomości, która polega na wzmocnieniu fundamentów – są kosztem uzyskania przychodów w chwili ich poniesienia 2015 r., zaś wydatki poniesione na wybudowanie domu, które zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dniu uzyskania przychodu ze zbycia domu w 2013 r. – są kosztem uzyskania przychodów w 2013 r. pomimo zwrotu przedmiotu sprzedaży?

Zdaniem Wnioskodawcy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Koszty poniesione przez Wnioskodawcę służące naprawieniu powstałej wady są wydatkami, związanymi z przywróceniem uszkodzonej rzeczy do stanu pełnowartościowego przedmiotu sprzedaży. Poniesione wydatki są finansowane ze źródła przychodu, jakim jest uzyskane odszkodowanie. Koszty te, zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięto odpowiadające tym kosztom przychody, czyli w 2015 r.

Zaliczanie wydatków na wytworzenie domu następuje w roku jego zbycia, tj. w momencie uzyskania przychodów ze sprzedaży. Moment sprzedaży określa data podpisania notarialnego aktu sprzedaży. Zatem koszt wytworzenia domu ujmuje się w koszty podatkowe w dacie uzyskania przychodu. W związku ze zwrotem przedmiotu sprzedaży koryguje się przychody za okres, w którym pierwotnie wykazywany jest przychód. Koszty uzyskania przychodów związanych ze zwrotem domu wykazuje się zgodnie z § 27 ust. 1 rozporządzenia ministra finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów w spisie z natury poprzez jego korektę na koniec roku podatkowego, w którym skorygowano przychody ze sprzedaży obiektu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• został właściwie udokumentowany.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – art. 22 ust. 5, 5a i 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – art. 22 ust. 5c i 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane. Należy także podkreślić, że o charakterze omawianych kosztów decyduje przyjęta przez jednostkę polityka w zakresie rachunkowości, będąca odzwierciedleniem rodzaju działalności wykonywanej przez podatnika.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 22 ust. 5-5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 tej ustawy u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl art. 22 ust. 5a ww. ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

• są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie – stosownie do treści art. 22 ust. 5b ustawy.

Koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 22 ust. 5c ww. ustawy).

W myśl art. 22 ust. 5d ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Stosownie natomiast do treści art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Jak wynika z treści cytowanych unormowań – dla momentu rozliczenia wydatku jako kosztu uzyskania przychodów istotny pozostaje moment ujęcia go w księgach. Podstawą dla tego księgowania jest otrzymana faktura (otrzymany rachunek) albo – w sytuacji braku faktury (rachunku), w szczególności w przypadku zdarzeń gospodarczych niepotwierdzanych wystawieniem faktury (rachunku) – inny dowód spełniający wymogi określone przepisami.

Ponadto, z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Zgodnie z § 27 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037 z późn. zm.) podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury”, na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Stosownie do treści § 3 ww. rozporządzenia pod pojęciem „towary”, należy rozumieć towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, półwyroby (półfabrykaty), wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki, z tym że:

1. towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej,
2. materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania – puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi,
3. materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości,
4. wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony, wykonane usługi, prace naukowo-badawcze, prace projektowe, geodezyjno-kartograficzne, zakończone roboty, w tym także budowlane,
5. produkcją niezakończoną jest produkcja w toku oraz półwyroby (półfabrykaty), to jest niegotowe jeszcze produkty własnej produkcji, a także wykonywane roboty, usługi przed ich ukończeniem,
6. brakami są nieodpowiadające wymaganiom technicznym wyroby własnej produkcji, całkowicie wykończone bądź też doprowadzone do określonej fazy produkcji; brakami są również towary handlowe, które na skutek uszkodzenia lub zniszczenia w czasie transportu bądź magazynowania utraciły częściowo swą pierwotną wartość,
7. odpadami są materiały, które na skutek procesów technologicznych lub na skutek zniszczenia albo uszkodzenia utraciły całkowicie swą pierwotną wartość użytkową.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, związanej ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, zlecił firmie specjalistycznej zaprojektowanie i generalne wykonawstwo inwestycji (budowa domu jednorodzinnego mieszkalnego). W dniu 24 lipca 2013 r. dokonano sprzedaży domu bez wydanej decyzji o oddaniu do użytku. Po zawarciu umowy sprzedaży i wydaniu jej przedmiotu w posiadanie kupującym pojawiły się istotne wady w budynku mieszkalnym, niewystarczające dla bezpiecznego i prawidłowego użytkowania. W dniu 31 stycznia 2014 r. nastąpił zwrot na rzecz Wnioskodawcy budynku mieszkalnego. W związku z niedopełnieniem staranności przez projektanta i kierownika budowy kupującemu został zwrócony przychód uzyskany z tytułu sprzedaży domu. Ponadto, w dniu 2 lipca 2015 r. na rachunek bankowy Wnioskodawcy wpłynęła rekompensata pieniężna w wysokości 159.057 zł 89 gr z ubezpieczenia projektanta na naprawę fundamentu domu jednorodzinnego. Całość uzyskanego odszkodowania Wnioskodawca przeznaczył na powyższy cel. Otrzymana kwota odszkodowania została przeznaczona na wykonanie wzmocnienia podłoża gruntowego metodą mikropali iniekcyjnych oraz na prace przygotowawcze i odtworzeniowe.

W pierwszej kolejności – przenosząc opisane wcześniej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy oraz mając na względzie specyfikę prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (wznoszenie budynków mieszkalnych i niemieszkalnych) – stwierdzić należy, że przeznaczony na sprzedaż dom jednorodzinny stanowi dla Wnioskodawcy towar. Ponadto, oceniając konsekwencje podatkowe dokonanego zwrotu towaru (budynku mieszkalnego), wskazać należy, że zwrot ten wiązał się z koniecznością skorygowania u Wnioskodawcy zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w okresie rozliczeniowym, w którym wystawiona została faktura pierwotna. Oznacza to, że Wnioskodawca zobowiązany był do skorygowania zarówno przychodu roku, w którym doszło do sprzedaży towaru, jak i kosztów uzyskania przychodów. W związku z korektą kosztów uzyskania przychodów należało również dokonać korekty spisu z natury na koniec roku podatkowego.

W dalszej kolejności stwierdzić należy, że dla celów podatkowych wszystkie ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na wybudowanie opisanego we wniosku domu jednorodzinnego (towaru handlowego) oraz na naprawę zaistniałej wady powinny być rozpoznane jako koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, tj. zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że zarówno wydatki poniesione na wybudowanie domu jednorodzinnego oraz na naprawę zaistniałej wady, polegającej na wykonaniu wzmocnienia podłoża gruntowego metodą mikropali iniekcyjnych oraz na prace przygotowawcze i odtworzeniowe – jako koszty bezpośrednio związane z przychodami będą potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostaną opowiadające im przychody. Wydatki te nie byłyby bowiem ponoszone, gdyby nie prowadzona inwestycja zmierzająca do uzyskania przychodów ze sprzedaży wybudowanej nieruchomości. W rozpatrywanej sprawie istotą wydatków jest finansowanie określonej, konkretnej inwestycji, zostały więc one poniesione w konkretnym celu, obliczonym na uzyskanie przychodu z tytułu sprzedaży domu jednorodzinnego.

W sytuacji zatem, gdy podatnik w danym roku podatkowym nie osiągnie przychodu ze zbycia wybudowanego budynku, zobowiązany jest do ujęcia produkcji w toku i wyrobów gotowych w spisie z natury sporządzanym na koniec roku. Niesprzedany budynek – w zależności od stopnia jego zaawansowania – będzie produkcją w toku, bądź wyrobem gotowym podlegającym spisowi z natury na koniec okresu sprawozdawczego i wycenie według kosztów wytworzenia. Tym samym składniki objęte remanentem wyłączone zostają z kosztów uzyskania przychodów danego okresu sprawozdawczego, w którym nie uzyskano przychodu z ich sprzedaży. W świetle powyższego – u podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów – niesprzedany towar handlowy poprzez różnice remanentowe powiększa kwotę dochodu podlegającego opodatkowaniu za dany rok podatkowy.

Reasumując stwierdzić należy, że wszystkie poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na wybudowanie opisanego we wniosku domu jednorodzinnego oraz na naprawę zaistniałej wady będą stanowiły koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej w dopiero w tym okresie sprawozdawczym, w którym nieruchomość zostanie sprzedana.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.