Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/4511-609/15/MK
z 10 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2015 r. (data wpływu 24 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wspólnie z małżonką na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej w dniu 2 grudnia 2000 r. nabył na współwłasność w udziale 23/50 części odrębną własność lokalu mieszkalnego o nr 1 znajdującego się na parterze w budynku nr 38, położonym w R przy ul. C., gmina M, powiat ...., województwo …, o powierzchni użytkowej 134,30 m² wraz z przynależnymi do niego piwnicami: nr 49 o powierzchni 7,55 m², nr 51 o powierzchni 11,83 m² i nr 52 o powierzchni 20,27 m² oraz udziałem wynoszącym 17395/438059 części we współwłasności nieruchomości położonej w R stanowiącej działkę gruntu nr 5 oraz takim samym udziałem w częściach wspólnych budynku i innych urządzeń, objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy V Wydział Ksiąg Wieczystych.

Pozostałe udziały we współwłasności nabyli w 12/50 części małżonkowie C oraz w 15/50 części Ewa R.

Udziałom współwłaścicieli odpowiadały fizycznie wydzielone z opisanego lokalu mieszkalnego nr 1 trzy lokale i przypisane do nich piwnice:

• lokal o powierzchni 62,37 m² składający się z korytarza, pokoju dziennego z aneksem kuchennym, łazienki i dwóch pokoi oraz piwnica nr 52, którymi władał Wnioskodawca wraz z mężem,
• lokal o powierzchni 31,94 m² składający się z holu, dwóch garderób i pokoju oraz piwnica nr 49, którymi władali małżonkowie C,
• lokal o powierzchni 39,99 m² składający się z korytarza, pokoju dziennego z aneksem kuchennym, łazienki i pokoju oraz piwnica nr 51, którymi władała Ewa R.

Dla lokalu mieszkalnego nr 1 prowadzona była przez Sąd Rejonowy V Wydział Ksiąg Wieczystych księga wieczysta KW nr 9.

Jednocześnie Wnioskodawca wraz z żoną na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej nabył odrębną własność lokalu użytkowego nr 6 o powierzeni użytkowej 17,77 m² i przysługujący udział we współwłasności działki gruntu.

W dniu 15 maja 2009 r. na podstawie aktu notarialnego Rep. A ... współwłaściciele dokonali nieodpłatnego zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego nr 1, stanowiącego odrębną nieruchomość, objętego księgą wieczystą ... w ten sposób, że ustanowili odrębną własność trzech samodzielnych lokali mieszkalnych, odpowiadających uprzednio fizycznie wydzielonym lokalom i wysokości posiadanych przez nich udziałów, tj. ustanowili:

• odrębną własność samodzielnego lokalu mieszkalnego nr 1 o powierzchni 62,37 m² wraz z przynależną do niego piwnicą nr 52 o powierzchni 20,27 m² oraz udziałem 8264/438059 w nieruchomości wspólnej, który nabył na własność Wnioskodawca wraz z żoną na zasadzie wspólności ustawowej,
• odrębną własność samodzielnego lokalu mieszkalnego nr 1a o powierzchni 31,94 m² wraz z przynależną do niego piwnicą nr 49 o powierzchni 7,55 m² oraz udziałem 3949/438059 w nieruchomości wspólnej, który nabyli na własność małżonkowie C,
• odrębną własność samodzielnego lokalu mieszkalnego nr 1b o powierzchni 39,99 m² wraz z przynależną do niego piwnicą nr 51 o powierzchni 11,83 m² oraz udziałem 5182/438059 w nieruchomości wspólnej, który nabyła na własność Ewa R.

Zniesienia współwłasności dokonano bez wzajemnych spłat i dopłat, zaś wartość nabytych w wyniku zniesienia współwłasności przez Wnioskodawcę i pozostałych współwłaścicieli praw majątkowych nie przekraczała wartości ich udziałów we współwłasności, które przed jej zniesieniem przysługiwały współwłaścicielom.

Zniesienie współwłasności odbyło się bez jakichkolwiek spłat i dopłat. Zniesienie współwłasności nastąpiło proporcjonalnie do posiadanych udziałów. Wartość nabytych przez Wnioskodawcę w wyniku zniesienia współwłasności praw majątkowych w postaci odrębnej własności lokalu nr 1 o powierzchni 62,37 m² wraz z przynależnością i udziałami w nieruchomości wspólnej odpowiada udziałowi we współwłasności lokalu mieszkalnego nr 1 o powierzchni 134,30 m² nabytemu aktem notarialnym w dniu 2 grudnia 2000 r.

W dniu 5 maja 2014 r. aktem notarialnym Rep A … Wnioskodawca wraz z żoną dokonał sprzedaży lokalu mieszkalnego nr 1 objętego księgą wieczystą ... o powierzchni 62,37 m² wraz z przynależną piwnicą o nr 52 i powierzchni 20,27 m² i udziałami w nieruchomości wspólnej oraz lokalu użytkowego nr 6 o powierzchni użytkowej 17,77 m² i przysługującego udziału we współwłasności działki gruntu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od sprzedaży stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu mieszkalnego nr 1 objętego księgą wieczystą położonego w R. przy ul. C. o powierzchni 62,37 m² wraz z przynależną piwnicą o nr 52 o powierzchni 20,27 m² i udziałem wynoszącym 8264/438059 w nieruchomości wspólnej w dniu 5 maja 2014 r.: czyli przed upływem 5 lat od zniesienia współwłasności, Wnioskodawca będzie zobowiązany zapłacić podatek i w jakiej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek dochodowy go nie obowiązuje, ponieważ nieruchomość, którą wraz z żoną odpłatnie zbył w dniu 5 maja 2014 r. nabył w dniu 2 grudnia 2000 r., a zatem okres 5 lat od upływu którego ustawodawca uzależnił powstanie obowiązku podatkowego już dawno minął. W wyniku zniesienia współwłasności w dniu 15 maja 2009 r. Wnioskodawca i jego żona niczego nie otrzymali i do majątku ich nie doszło nic do czego wcześniej nie mieliby prawa, bowiem nabyli jedynie samodzielną własność precyzyjnie wydzielonej i oznaczonej powierzchni lokalu wspólnego, którą począwszy od dnia 2 grudnia 2000 r., tj. od dnia pierwotnego nabycia władali, odpowiadającą należnym im udziałom, zaś wartość nabytych przez Wnioskodawcę i jego żonę praw majątkowych nie przekracza wartości ich udziałów we współwłasności, które przed jej zniesieniem im przysługiwały.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany. W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W niniejszym przypadku do nabycia praw majątkowych do lokalu mieszkalnego położonego przy ul. C. w R. o powierzchni 62,37 m², przynależnej do niego piwnicy o nr 52 o powierzchni 20,27 m² oraz udziałów w nieruchomości wspólnej przez Wnioskodawcę i jego żonę na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej doszło w dniu 2 grudnia 2000 r., kiedy to Wnioskodawca i jego żona nabyli na współwłasność w udziale 23/50 części odrębną własność lokalu mieszkalnego nr 1 znajdującego się na parterze w budynku przy ul. C. w R. o powierzchni 134,30 m², którego posiadany 62,37 metrowy lokal był częścią.

Współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom - art. 195 Kodeksu cywilnego. W myśl art. 196 § 1 cytowanej ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu, o czym stanowi art. 196 § 2 tej ustawy. Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu. Natomiast na podstawie art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości - w przypadku jej sprzedaży, która przypadła danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę jej pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas gdy wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej przed dokonaniem tej czynności oraz zniesienie współwłasności nastąpiło bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. W tym przypadku współwłasność pomiędzy Wnioskodawcą i jego żoną a pozostałymi współwłaścicielami powołanymi w opisie stanu faktycznego niniejszego wniosku zniesiona została na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w dniu 15 maja 2009 r. Zniesienie współwłasności odbyło się bez jakichkolwiek spłat i dopłat i nastąpiło proporcjonalnie do posiadanych udziałów, a także w sposób odzwierciedlający stan dotychczasowego faktycznego posiadania. Wartość praw majątkowych jakie Wnioskodawca wraz z żoną otrzymał w wyniku zniesienia współwłasności, tj. prawo odrębnej własności lokalu nr 1 o powierzchni 62,37 m² położonego w budynku nr X w R przy ul. C. wydzielonego z nieruchomości objętej dotychczas współwłasnością, odpowiada udziałowi przysługującemu mu w tejże nieruchomości nabytemu aktem notarialnym w dniu 2 grudnia 2000 r.

Skoro zatem wartość nabytej przez Wnioskodawcę i jego żonę odrębnej nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny nr 1 o pow. 62,37 m² nie przekroczyła wartości udziału, jaki przysługiwał mu w nieruchomości o pow. 134,30 m² przed dokonanym podziałem i w wyniku zniesienia współwłasności udział Wnioskodawcy nie uległ powiększeniu, nie doszło do nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy. Oznacza to, że nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło w dniu 2 grudnia 2000 r., czyli w dacie pierwotnego nabycia tej nieruchomości. Zatem 5 letni termin, określony w treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych winien być liczony od końca 2000 r. i upłynął z dniem 31 grudnia 2005 r.

W związku z tym, że sprzedaż w dniu 5 maja 2014 r. opisanej nieruchomości została dokonana po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie nie będzie stanowić źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie powoduje powstania obowiązku zapłaty podatku od tej sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub prawa majątkowego nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości lub prawa w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 z późn. zm.) samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu art. 2 ust. 2 ww. ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Z kolei art. 3 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali (art. 3 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy o własności lokali, udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.

Do wyznaczenia stosunku, o którym mowa w ust. 3, niezbędne jest określenie, oddzielnie dla każdego samodzielnego lokalu, jego powierzchni użytkowej wraz z powierzchnią pomieszczeń do niego przynależnych (art. 3 ust. 4 ustawy o własności lokali).

Przepis art. 3 ust. 6 ww. ustawy stanowi natomiast, że w wypadku gdy na podstawie jednej czynności prawnej dokonanej przez właściciela lub przez wszystkich współwłaścicieli nieruchomości następuje wyodrębnienie wszystkich lokali, wysokość udziałów, o których mowa w ust. 1, określają odpowiednio w umowie właściciel lub współwłaściciele.

Jak wynika z powyższego, właściciel odrębnego lokalu jest jednocześnie współwłaścicielem nieruchomości wspólnej. Prawo własności lokalu oraz związane z nim prawo współwłasności nieruchomości wspólnej nie mogą być przedmiotem odrębnego obrotu prawnego. Nie wolno żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności, w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy – o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy.

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Natomiast na podstawie art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli, jeśli:

1. podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
2. wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy mieści się w ramach posiadanego dotychczas udziału.

Tak więc, zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, jeżeli nabyta na własność rzecz mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed dokonaniem tej czynności oznacza to, że dla części nieruchomości dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

W przedmiotowej sprawie, jak wskazał Wnioskodawca zniesienia współwłasności dokonano bez wzajemnych spłat i dopłat, zaś wartość nabytych w wyniku zniesienia współwłasności przez Wnioskodawcę i pozostałych współwłaścicieli praw nie przekraczała wartości ich udziałów we współwłasności, które przed jej zniesieniem przysługiwały współwłaścicielom. Wartość nabytego przez Wnioskodawcę w wyniku zniesienia współwłasności prawa w postaci odrębnej własności lokalu nr 1 o powierzchni 62,37 m² wraz z przynależnością i udziałami w nieruchomości wspólnej odpowiada udziałowi we współwłasności lokalu mieszkalnego nr 1 o powierzchni 134,30 m² nabytemu aktem notarialnym w dniu 2 grudnia 2000 r.

Mając na uwadze wskazane uregulowania prawne oraz przedstawiony opis zdarzenia, należy stwierdzić, że ustanowienie odrębnej własności lokalu mieszkalnego w wyniku zniesienia współwłasności, jako czynności czysto technicznej nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem w przypadku odpłatnego zbycia wyodrębnionego lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej jako datę nabycia należy przyjąć dzień 2 grudnia 2000 r.

W związku z tym, że odpłatne zbycie wyodrębnionego lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie nie stanowi ono źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku z tytułu tego zbycia.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis zdarzenia przedstawionego we wniosku. Należy przy tym zastrzec, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego. Oznacza to, że niniejsza interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych w stosunku do Jego małżonki i innych osób. Inne podmioty, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinny wystąpić z odrębnym wnioskiem i uiścić stosowną opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.