Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-25/16-3/MR
z 24 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2015 r. (data wpływu 31 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

1. Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce oraz podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku PIT („Wnioskodawca”).
   Wnioskodawca nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest właścicielem więcej niż jednego lokalu mieszkalnego, w więcej niż jednym budynku jednorodzinnym i właścicielem więcej niż jednego lokalu użytkowego oraz właścicielem więcej niż jednej nieruchomości gruntowej położonej na terenie Polski („Nieruchomości”). Przy nabyciu Nieruchomości, Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nieruchomości gruntowe wynajmowane są pod powierzchnie reklamowe lub jako miejsca parkingowe.
2. Wnioskodawca zawarł z osobami fizycznymi i osobami prawnymi mającymi miejsce zamieszkania/miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski umowy najmu Nieruchomości na cele mieszkaniowe i na cele użytkowe. Umowy najmu na cele mieszkaniowe mają charakter najmu okazjonalnego i/lub najmu.
3. Wnioskodawca poniósł koszty remontów Nieruchomości i nie dokonał odliczenia podatku naliczonego od zakupionych materiałów i wyposażenia. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik czynny podatku od towarów i usług.
4. Wnioskodawca z tytułu usługi najmu wystawia Fakturę, która zawiera cenę jednostkową i wartość brutto do zapłaty. Faktura nie zawiera kwot netto i kwot podatku VAT.
5. Dochód z tytułu najmu Nieruchomości jest opodatkowany stawką 8,5% na zasadach zryczałtowanych – zgodnie z art. 2 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.
6. Wartość odsprzedaży energii i wody jest wliczana do podstawy opodatkowania stawką 8,5%.
7. Umowy na dostawę energii i wody są podpisane z Wnioskodawcą i dotyczą wszystkich lokali w budynku mieszkalnym. Kwota najmu obejmuje zryczałtowaną stawkę za wodę i energię.
8. Przychód z najmu w żadnym roku nie przekroczył 150 000 PLN. W poprzednim i bieżącym roku podatkowym przychód z najmu przekroczył kwotę 20 000 PLN.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przedstawionym we Wniosku Wnioskodawca z tytułu wykonywanych usług nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług? (pytanie oznaczone we wniosku jako pytanie nr 2)
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku negatywnej odpowiedzi na pkt 2 wniosku Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ustawy o VAT? (pytanie oznaczone we wniosku jako pytanie nr 3)
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, że w zdarzeniu przedstawionym we wniosku Wnioskodawca z tytułu wykonywanych usług nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Wnioskodawca wynajmuje majątek prywatny, nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej, więc brak jest przesłanek do uznania go za czynnego podatnika podatku VAT.

W przypadku jednak uznania, że prowadzone usługi najmu lokali mieszkalnych, lokali użytkowych oraz gruntu stanowią w myśl ustawy o VAT działalność gospodarczą, to zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, iż w zdarzeniu przedstawionym we Wniosku Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 113 ustawy o VAT „Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku”. Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym we wniosku przychody z tytułu najmu w żadnym roku podatkowym nie przekroczyły kwoty 150 000 zł. W związku z powyższym Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 113 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług – zgodnie z art. 8 ust. 1 – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Podatnikiem podatku VAT jest każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. 2014 r., poz. 121 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.). W tym przypadku ustawa wprowadza wymóg ciągłości wykorzystywania. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu wskazuje, że ma ona charakter długotrwały, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stosownie do art. 96 ust. 1 – podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Natomiast art. 96 ust. 3 stanowi, że podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Zgodnie z art. 96 ust. 4 – naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika jako „podatnika VAT czynnego”, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 – jako „podatnika VAT zwolnionego”, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie.

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy – zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Przez sprzedaż należy rozumieć, w myśl art. 2 pkt 22 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 113 ust. 2 powołanej ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Natomiast przepis art. 113 ust. 5 stanowi, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1 (art. 113 ust. 9 ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy – jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Jak wynika z ust. 11 ww. artykułu – podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Stosownie zaś do art. 113 ust. 13 pkt 1 ustawy – zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw:

1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym,w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
   • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
   • wyrobów tytoniowych,
   • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b
4. terenów budowlanych,
5. nowych środków transportu;
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce i nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej. Zainteresowany jest właścicielem więcej niż jednego lokalu mieszkalnego, w więcej niż jednym budynku jednorodzinnym i właścicielem więcej niż jednego lokalu użytkowego oraz właścicielem więcej niż jednej nieruchomości gruntowej położonej na terenie Polski. Nieruchomości gruntowe wynajmowane są pod powierzchnie reklamowe lub jako miejsca parkingowe. Wnioskodawca zawarł z osobami fizycznymi i osobami prawnymi, mającymi miejsce zamieszkania lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski, umowy najmu nieruchomości na cele mieszkaniowe i na cele użytkowe. Umowy najmu na cele mieszkaniowe mają charakter najmu okazjonalnego i/lub najmu. Przychód z najmu w żadnym roku nie przekroczył 150 000 zł.

Jak wynika z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 powołanej ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

W załączniku nr 3 do ustawy w poz. 163 wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem (PKWiU 55).

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W świetle wyżej powołanych przepisów stwierdzić należy, że tylko usługi najmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym wyłącznie na cele mieszkaniowe korzystają ze zwolnienia od podatku VAT.

Jak wynika z powołanego wyżej przepisu art. 113 ust. 1 i 2 ustawy do ustalenia limitu sprzedaży, o którym mowa w art. 113 ust. 1 wlicza się sprzedaż z tytułu transakcji związanych z nieruchomościami z art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a. Pojęcie to dotyczy nie tylko dostawy nieruchomości, ale również związanych z nieruchomościami usług, pod warunkiem że nie mają one charakteru transakcji pomocniczych. Zatem w omawianym przypadku do limitu sprzedaży 150 000 zł podatnik wlicza wartość świadczonych usług wynajmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe pod warunkiem, że usługi te stanowią dla podatnika usługę podstawową.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca ma prawo korzystać ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 do chwili, gdy wartość sprzedaży opodatkowanej oraz obrotu z tytułu najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, stanowiących dla Wnioskodawcy usługę podstawową, nie przekroczy w danym roku kwoty 150 000 zł (zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy). Zwolnienie to ma zastosowanie pod warunkiem, że nie wykona do tego momentu żadnej z czynności wykluczającej możliwość skorzystania z tego zwolnienia, określonej w art. 113 ust. 13 ustawy. Po przekroczeniu ww. kwoty lub dokonaniu czynności wykluczającej możliwość skorzystania ze zwolnienia, Wnioskodawca będzie zobowiązany do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, na mocy którego zostanie zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przedstawionym we wniosku Wnioskodawca z tytułu wykonywanych usług nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego od podatku z tytułu najmu nieruchomości.

Natomiast w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia z ewidencjonowania sprzedaży na kasie rejestrującej oraz w części dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.