INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. (data wpływu 25 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Gmina będąca jednostką samorządu terytorialnego jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, posiada Numer Identyfikacji Podatkowej. Gmina składa deklaracje VAT-7 miesięcznie do właściwego miejscowo naczelnika urzędu skarbowego i wykazuje dane dotyczące czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, zarówno korzystających ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jak i opodatkowanych różnymi stawkami podatku VAT.

Jednocześnie Gmina w związku z wykonywaniem czynności administracji publicznej pobiera opłaty, których sposób i wysokość regulują obowiązujące przepisy prawa, tj. ustawy i rozporządzenia. Opłatami tymi są między innymi: opłata za zezwolenia i korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, opłata za udostępnienie danych ze zbiorów meldunkowych, opłata planistyczna, opłata adiacencka, opłata za zajęcie pasa drogowego. Pobieranie ww. opłat nie wynika z zawartych przez Gminę umów cywilnoprawnych, a pobieranie ich stanowi wymóg nałożony przepisami prawa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego jest innym niż organy władzy publicznej uczestnikami sektora finansów publicznych, zatem nie korzystają z wyłączenia z opodatkowania, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, lecz są objęte zwolnieniem, o którym mowa w § 13 ust 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 04.04.2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 73, poz. 392).

Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Gmina będzie zatem korzystała ze zwolnienia wynikającego z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 04.04.2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem przedmiotowe opłaty, które są pobierane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, m.in. opłata za zajęcie pasa drogowego czy opłata za korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, które to opłaty związane są z wykonywaniem zadań własnych gminy, należy ująć w deklaracji VAT-7 w poz. 20 (zgodnie z objaśnieniami do deklaracji w poz. 20 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, zwolnioną od podatku na podstawie art. 43 lub art. 82 ustawy).

Podstawą pobrania opłaty są m.in. wydawane decyzje administracyjne na podstawie których korzystający z danej usługi musi uiścić daną opłatę w terminie wynikającym z decyzji lub obowiązujących przepisów prawa ustawy czy rozporządzenia. Opłata roczna za zajęcie pasa drogowego wynika z decyzji administracyjnej wydawanej na okres od kilkunastu do kilkudziesięciu lat. Opłata za zajęcie pasa drogowego jest opłatą roczna płatną do 15 stycznia każdego roku z góry przez okres obowiązywania decyzji, czyli np. przez okres kilkudziesięciu lat. Gmina ujmuje w deklaracji VAT-7 w poz. 20 każdego roku w deklaracji za styczeń opłatę przypadającą do zapłaty w danym roku. W przypadku wydawania decyzji w trakcie roku - opłata za dany rok płatna jest w terminie określonym w decyzji.

Zatem obowiązek podatkowy od opłaty rocznej za zajęcie pasa drogowego przypada w miesiącu, w którym jest termin płatności, tj. styczeń każdego roku lub dla decyzji wydawanych w trakcie roku w terminie płatności określonym w decyzji. Inna opłatą pobierana przez Gminę w ramach czynności zwolnionych wynikających z zadań własnych gminy jest opłata za zezwolenie i korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych. Wysokość opłaty i terminy płatności określają obowiązujące przepisy prawa.

Opłaty za zezwolenie i korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych są wykazywane w deklaracji VAT-7 w poz. 20 w terminach płatności opłaty przypadającej na dany rok, tj. do 31 stycznia, do 31 maja, do 30 września każdego roku. W przypadku wpłaty przez dokonującego opłatę za cały rok z góry - opłata ta jest wykazywana w deklaracji VAT-7 w poz. 20 w miesiącu dokonania wpłaty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Gmina prawidłowo określa moment powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług dla opłat pobieranych w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, związanych z wykonywaniem zadań własnych gminy m.in. opłaty za zajęcie pasa drogowego czy opłata za korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, które to opłaty ujmowane są w deklaracji VAT-7 w poz. 20...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 04.04.2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, zatem Gmina będzie korzystała ze zwolnienia wynikającego z ww. przepisu rozporządzenia.

Przedmiotowe opłaty, które są pobierane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, m.in. opłata za zajęcie pasa drogowego, czy opłata za zezwolenie i korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, które to opłaty związane są z wykonywaniem zadań własnych gminy należy ująć w deklaracji VAT-7 w poz. 20 (zgodnie z objaśnieniami do deklaracji w poz. 20 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług, na terytorium kraju, zwolnioną od podatku na podstawie art. 43 lub 82 ustawy).

Podstawą pobrania opłaty są m.in. wydawane decyzje administracyjne, na podstawie których korzystający z danej usługi jest zobowiązany uiścić daną opłatę w terminie wynikającym z decyzji lub obowiązujących przepisów prawa ustawy czy rozporządzenia. Opłata roczna za zajęcie pasa drogowego wynika z decyzji administracyjnej wydawanej na okres od kilkunastu do kilkudziesięciu lat. Opłata jest swoistego rodzajem opłaty za usługę korzystania z pasa drogowego stanowiącego własność gminy. W trakcie obowiązywania decyzji administracyjnej na zajęcie pasa drogowego, decyzję bardzo często zmieniane są w zakresie podmiotu zobowiązanego do uiszczenia opłaty.

Opłata za zajęcie pasa drogowego jest opłatą roczną płatną do 15 stycznia każdego roku z góry przez okres obowiązywania decyzji, czyli np. przez okres kilkudziesięciu lat. Gmina ujmuje w deklaracji VAT-7 w poz. 20 każdego roku w deklaracji za styczeń opłatę przypadającą do zapłaty w danym roku. W przypadku wydawania decyzji w trakcie roku - opłata za dany rok płatna jest w terminie określonym w decyzji. Zatem zdaniem Gminy obowiązek podatkowy od opłaty rocznej za zajęcie pasa drogowego przypada w miesiącu, w którym jest termin płatności, tj. styczeń każdego roku lub dla decyzji wydawanych w trakcie roku w terminie płatności określonym w decyzji.

W przypadku opłaty pobieranej przez Gminę w ramach czynności zwolnionych wynikających z zadań własnych gminy jaką jest opłata za zezwolenie i korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, wysokość opłaty i terminy płatności określają obowiązujące przepisy prawa. Opłaty za zezwolenie i korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych są wykazywane w deklaracji VAT-7 w poz. 20 podobnie jak opłata za zajęcie pasa drogowego w terminie płatności opłaty przypadającej na dany rok, tj. do 31 stycznia, do 31 maja, do 30 września każdego roku.

Opłata za zezwolenie i korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych jest swoistego rodzaju usługą świadczoną przez Gminę w zakresie wydawania zezwolenia i nie ma charakteru dostawy towarów na gruncie podatku VAT. W przypadku wpłaty przez dokonującego opłatę za zezwolenie i korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych za cały rok z góry - opłata ta jest wykazywana w deklaracji VAT-7 w poz. 20 w miesiącu dokonania wpłaty.

W przypadku dokonywania przez zobowiązanego wpłaty na rachunek bankowy Gminy opłaty rocznej w częściach określonych w ustawie w ww. terminach płatności, opłata za zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych ujmowana jest również w deklaracji VAT w częściach, w terminach płatności raty, co wynika z faktu, że decyzja administracyjna - zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych może w części wygasnąć, zgodnie z przepisami ustawy w trakcie roku i jednocześnie nie ma obowiązku uiszczania części opłaty rocznej od okresu wygaszenia decyzji.

Pozostałe opłaty korzystające ze zwolnienia zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 04.04.2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, pobierane przez Gminę jednorazowo od dokonania czynności - wykonania usługi są ujmowane w momencie wydania decyzji, z której wynika opłata, bądź w momencie dokonania opłaty za dokonaną czynność na rachunek bankowy Gminy, jeżeli obowiązku wydawania decyzji nie ma.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy – należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 powołanej ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zgodnie z przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia organu władzy publicznej, jak i urzędów obsługujących te organy odwołując się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001 r. sygn. akt SK 18/00 pojęcie „władzy publicznej” w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) obejmuje wszystkie władze w sensie konstytucyjnym – ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Należy podkreślić, że pojęcia organu państwa oraz organu władzy publicznej nie są tożsame. W pojęciu „władzy publicznej” mieszczą się bowiem także inne instytucje niż państwowe lub samorządowe, o ile wykonują funkcje władzy publicznej w wyniku powierzenia czy przekazania im tych funkcji przez organ władzy państwowej lub samorządowej. Wykonywanie władzy publicznej dotyczy wszelkich form działalności państwa, samorządu terytorialnego i innych instytucji publicznych, które obejmują bardzo zróżnicowane formy aktywności.

Pojęcie „działania” organu władzy publicznej nie zostało konstytucyjnie zdefiniowane. W pojęciu tym mieszczą się zarówno zachowania czynne tego organu, jak i zaniechania. W zakresie działań czynnych organu władzy publicznej mieszczą się indywidualne rozstrzygnięcia, np. decyzje, orzeczenia i zarządzenia.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług oraz zwolnienie od podatku jednostek samorządu terytorialnego ma charakter wyłącznie podmiotowo – przedmiotowy,
2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia lub ze zwolnienia od podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
   • czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
   • ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.
     
     

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, lub zwolnienia realizowanych czynności od podatku, w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 12 powołanego wyżej rozporządzenia.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca będący jednostką samorządu terytorialnego jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina w związku z wykonywaniem czynności administracji publicznej pobiera opłaty, których sposób i wysokość regulują obowiązujące przepisy prawa, tj. ustawy i rozporządzenia. Przedmiotowe opłaty, które są pobierane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Opłatami tymi są między innymi: opłata za zezwolenia i korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, opłata za udostępnienie danych ze zbiorów meldunkowych, opłata planistyczna, opłata adiacencka, opłata za zajęcie pasa drogowego. Podstawą pobrania opłaty są m.in. wydawane decyzje administracyjne, na podstawie których korzystający z danej usługi musi uiścić daną opłatę w terminie wynikającym z decyzji lub obowiązujących przepisów prawa ustawy, czy rozporządzenia. Opłata za zajęcie pasa drogowego jest opłatą roczna płatną do 15 stycznia każdego roku z góry przez okres obowiązywania decyzji. Gmina ujmuje w deklaracji VAT-7 w poz. 20 każdego roku w deklaracji za styczeń opłatę przypadającą do zapłaty w danym roku. Opłaty za zezwolenie i korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych są wykazywane w deklaracji VAT-7 w poz. 20 podobnie jak opłata za zajęcie pasa drogowego w terminie płatności opłaty przypadającej na dany rok, tj. do 31 stycznia, do 31 maja, do 30 września każdego roku.

W myśl art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Zgodnie z art. 6 ust. 1 cyt. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Opłaty za zajęcie pasa drogowego, czy opłaty za korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych stanowią dochód gminy i mieszczą się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty (…) oraz inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy z dnia z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego ( tj. z 2010 r. Dz.U. Nr 80, poz. .526 ze zm.), źródłami dochodów własnych gminy są wpływy z opłat innych stanowiących dochody gminy, uiszczanych na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t. j. Dz. u. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 ze zm.) sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży.

Z treści art. 111 ust. 1 tej ustawy wynika, że w celu pozyskania dodatkowych środków na finansowanie zadań określonych w art. 41 ust. 1 gminy pobierają opłatę za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, o których mowa w art. 18.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, prowadzenie działań związanych z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych oraz integracji społecznej osób uzależnionych od alkoholu należy do zadań własnych gmin. W szczególności zadania te obejmują:

1. zwiększanie dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób uzależnionych od alkoholu;
2. udzielanie rodzinom, w których występują problemy alkoholowe, pomocy psychospołecznej i prawnej, a w szczególności ochrony przed przemocą w rodzinie;
3. prowadzenie profilaktycznej działalności informacyjnej i edukacyjnej w zakresie rozwiązywania problemów alkoholowych i przeciwdziałania narkomanii, w szczególności dla dzieci i młodzieży, w tym prowadzenie pozalekcyjnych zajęć sportowych, a także działań na rzecz dożywiania dzieci uczestniczących w pozalekcyjnych programach opiekuńczo-wychowawczych i socjoterapeutycznych;
4. wspomaganie działalności instytucji, stowarzyszeń i osób fizycznych, służącej rozwiązywaniu problemów alkoholowych;
5. podejmowanie interwencji w związku z naruszeniem przepisów określonych w art. 13 i 15 ustawy oraz występowanie przed sądem w charakterze oskarżyciela publicznego;
6. wspieranie zatrudnienia socjalnego poprzez organizowanie i finansowanie centrów integracji społecznej.
   
   

Realizacja zadań, o których mowa w ust. 1, jest prowadzona w postaci gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych, stanowiącego część strategii rozwiązywania problemów społecznych, uchwalanego corocznie przez radę gminy. Program jest realizowany przez ośrodek pomocy społecznej, o którym mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub inną jednostkę wskazaną w programie. W celu realizacji programu wójt (burmistrz, prezydent miasta) może powołać pełnomocnika (art. 4¹ ust. 2 cyt. ustawy).

Z wniosku wynika również, ze Gmina pobiera opłaty za zajęcie pasa drogowego. Kwestie dotyczące dróg publicznych reguluje ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. Dz. u. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.).

Stosownie do przepisu art. 19 ust. 1 tej ustawy, zarządcą drogi jest organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg.

Na mocy ust. 2 wskazanego artykułu, zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
2. wojewódzkich – zarząd województwa,
3. powiatowych – zarząd powiatu,
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Jednakże – w oparciu o art. 21 ust. 1 cyt. ustawy – zarządca drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2-4 i ust. 5, może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy. Jeżeli jednostka taka nie została utworzona, zadania zarządu drogi wykonuje zarządca.

Przepis art. 40 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, że zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej.

Za zajęcie pasa drogowego, w myśl art. 40 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, pobiera się opłatę.

Opłatę tę – zgodnie z art. 40 ust. 11 cyt. ustawy – ustala w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Na podstawie art. 40 ust. 12 powołanej ustawy, w sytuacji, gdy zajęcie pasa drogowego nastąpiło:

1. bez zezwolenia zarządcy drogi,
2. z przekroczeniem terminu określonego w zezwoleniu zarządcy drogi,
3. o powierzchni większej niż określona w zezwoleniu zarządcy drogi

-zarządca drogi wymierza, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną w wysokości 10-krotności opłaty ustalanej zgodnie z ust. 4-6.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, iż opłaty za zajęcie pasa drogowego czy opłaty za korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, będące dochodami gminy, są świadczeniami o charakterze publicznoprawnym, czyli mają charakter daniny publicznej i pobierane są przez Gminę w zakresie jej władztwa publicznego. Tym samym korzystają z wyłączenia od opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy.

Resumując, pobierając opłaty za zajęcie pasa drogowego oraz opłaty za korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych Wnioskodawca działa jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy, w konsekwencji czego opłaty te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym, pytanie odnośnie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego stało się bezprzedmiotowe.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy wskazujące, iż Gmina w zakresie pobierania opłat będących przedmiotem wniosku jest zwolniona z opodatkowania na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia i opłaty te podlegają wykazaniu w deklaracji VAT-7 w poz. 20 jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.