Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-916/15/ASz
z 23 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. 2015, poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 24 listopada 2015 r. (data wpływu 7 grudnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 4 lutego 2016 r. (data wpływu 5 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za zbycie przedsiębiorstwa transakcji sprzedaży wszystkich składników materialnych i niematerialnych należących do Wnioskodawcy oraz wyłączenia z opodatkowania tej sprzedaży – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za zbycie przedsiębiorstwa transakcji sprzedaży wszystkich składników materialnych i niematerialnych należących do Wnioskodawcy oraz wyłączenia z opodatkowania tej sprzedaży.

Wniosek został uzupełniony pismem z 4 lutego 2016 r. (data wpływu 5 lutego 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 26 stycznia 2016 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – S. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w Z. jest czynnym podatnikiem podatku VAT, którego głównym obszarem działalności jest działalność obiektów sportowych 93.11.Z.

W dniu 23 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy w B. Wydział VI Gospodarczy ogłosił upadłość Wnioskodawcy obejmującą likwidację majątku dłużnika.

Wnioskodawca nadal występuje w obrocie gospodarczym oraz jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z potrzebą prawidłowego wykonywania czynności w postępowaniu upadłościowym przez syndyka, podjęto decyzję o sprzedaży przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Planowana data sprzedaży przedsiębiorstwa została określona wstępnie na I kwartał 2016 r. Aktualnie Wnioskodawca prowadzi przedsiębiorstwo zgodnie z art. 55¹ ustawy Kodeks Cywilny (dalej: jako KC). W skład przedsiębiorstwa Wnioskodawcy wchodzą następujące składniki majątkowe:

1.Nieruchomości:
a. nieruchomość gruntowa składająca się z kompleksu 22 działek gruntowych objętej Księgami Wieczystymi xxx prowadzonymi przez Sąd Rejonowy w Ż., V Wydział Ksiąg Wieczystych, o łącznej powierzchni 71 581 ma, na którym znajduje się stok narciarski, położona w Z. na stoku góry „R.”.
Według informacji uzyskanej z Urzędu Gminy z 14 października 2015 r. działki o nr xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx, xx zostały zaklasyfikowane jako US1 – tereny sportu i rekreacji, w tym wyciągi i trasy narciarskie. W przypadku działek nr xx, xx, xx zostały one zaklasyfikowane jako zabudowa usługowa związana ze sportem i rekreacją w tym zabudowa związana z obsługą wyciągów narciarskich oraz towarzyszące im funkcje handlowe, gastronomiczne, obsługi ruchu turystycznego.
b.nieruchomość gruntowa objęta księgą wieczystą numer xxx (działka xx o pow. 3,1702 ha) na której zlokalizowany jest wyciąg narciarski obejmujący:
-główny wyciąg narciarski
-wyciąg orczykowy dla dzieci
-sterówki (budynki na początku i końcu wyciągu)
-pawilon kasy
-pawilon gastronomiczny (karczma) - nowy budynek nie ujęty w mapach geodezyjnych
-budynek przepompowni i stacji transformatorowej
-system oświetlenia
-urządzenia do naśnieżania stacjonarne
-urządzenia do naśnieżania przenośne
-system fiskalny i obsługi biletów

Według informacji uzyskanej z Urzędu Gminy Rajcza z 14 października 2015 r. działka nr xx około 1980 m² powierzchni działki objęte jest jednostką 1U1 – zabudowa usługowa związana ze sportem i rekreacją w tym zabudowa związania z obsługą wyciągów narciarskich oraz towarzyszące im funkcje handlowe, gastronomiczne, obsługi ruchu turystycznego, pozostała powierzchnia działki objęta jest jednostką US1 – tereny sportu i rekreacji, w tym wyciągi narciarskie i trasy.

2.Ruchomości ściśle związane z prowadzeniem wyciągu narciarskiego, tj.
a.Ratrak Pisten Bully;
b.Ratrak (bez oznaczeń);
c.Skuter Lynx Adwenture GT Rotax 600 HO E-TEC;
d.Zabezpieczenia i akcesoria;
e.Toaleta przenośna;
f.Zmywarka gastronomiczna;
g.Bemar stołówkowy wodny z podstawką ze stali nierdzewnej;
h.Szafka metalowa ze stali nierdzewnej;
i.Pozostałe drobne wyposażenie.

3.Pracownicy Wnioskodawcy, których przeniesienie nastąpi w ramach art. 231 Kodeksu pracy podczas sprzedaży przedsiębiorstwa.

Określone powyżej składniki majątku Wnioskodawcy stanowią przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ KC, które stanowi zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczony do realizacji zadań gospodarczych w postaci prowadzenia wyciągu narciarskiego. Przedmiotowa masa majątkowa posiada zdolność do samodzielnego realizowania ww. zadań gospodarczych.

W skład przedsiębiorstwa nie mogą wchodzić następujące składniki przedsiębiorstwa: należności, środki pieniężne oraz księgi handlowe. Należności oraz środki pieniężne nie mogą wchodzić w skład przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, ponieważ zgodnie z przepisami prawa upadłościowego i naprawczego środki pieniężne stanowią fundusze masy upadłości, a celem upadłości likwidacyjnej jest spieniężenie majątku upadłego.

Podobny wniosek należy odnieść do wierzytelności, które są na bieżąco ściągane przez syndyka Wnioskodawcy. Otrzymane wartości pieniężne z tytuły zapłaty wierzytelności przez dłużników Wnioskodawcy również nie stanowią składników przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, ponieważ tak jak środki pieniężne – wchodzą w skład funduszy masy upadłości. Taki wniosek znajduje potwierdzenie wprost w przepisach Prawa upadłościowego i naprawczego (dalej jako: PrUpN- zgodnie z art. 231 i 337 w zw. z art. 335 PrUpN, w takim zakresie w jakim w kasie oraz na kontach upadłego są środki pieniężne – pochodzą one z likwidacji majątku i stanowią fundusze masy, które mogą być wydatkowe wyłącznie na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego, realizację planu podziału, w szczególności spłaty zobowiązań. Księgi handlowe przedsiębiorstwa nie mogą wchodzić w skład sprzedawanego przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 12 ust. 2 i ust. 3 ustawy o rachunkowości księgi handlowe (rachunkowe) zamyka się na dzień zakończenia postępowania upadłościowego, a zamknięcie ksiąg polega na nieodwracalnym wyłączeniu możliwości dokonywania zapisów księgowych w księgach rachunkowych.

Potencjalny nabywca przedsiębiorstwa będzie mógł prowadził działalność w takim zakresie jak Wnioskodawca.

W piśmie z 4 lutego 2016 r. Wnioskodawca w następujący sposób odpowiedział na zadane w wezwaniu pytania:

1. Czy pomimo wyłączenia ze sprzedaży przedsiębiorstwa wymienionych we wniosku: należności, środków pieniężnych oraz ksiąg handlowych, zachowane zostaną funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie przez nabywcę dotychczasowej działalności gospodarczej?
   
   

„Opisane w pytaniu nr 1 składniki majątku w postaci należności, środków pieniężnych oraz ksiąg handlowych i związane z tym ich wyłączenie ze sprzedawanego przedsiębiorstwa nie wpływają na funkcjonalne związki pomiędzy pozostałymi poszczególnymi składnikami przedsiębiorstwa.

Ich wyłączenie ze sprzedaży nie wpłynie na brak możliwości kontynuowania działalności gospodarczej przez potencjalnego nabywcę przedsiębiorstwa.”

2. Czy nabywca będzie kontynuował działalność gospodarczą w zakresie w jakim była ona realizowana w przedsiębiorstwie sprzedawcy?
   
   

„Sprzedawane przedsiębiorstwo będzie umożliwiało potencjalnemu nabywcy prowadzenie dalej działalności gospodarczej w zakresie w jakim była ona realizowana w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy. Takie jest zamierzenie przy sprzedaży przedmiotowego przedsiębiorstwa. Nabywca będzie mógł jednak zmodyfikować profil działalności, na co Wnioskodawcy nie ma żadnego wpływu, co jednak nie przekreśla faktu, iż zamierzeniem Wnioskodawcy jest to aby sprzedawane przedsiębiorstwo mogło kontynuować dotychczasową działalność gospodarczą.”

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, które zakłada, że w opisanym stanie faktycznym dojdzie do zbycia przez syndyka Wnioskodawcy przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ KC w związku z czym przedmiotowe zbycie przedsiębiorstwa będzie wyłączone z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT ?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedawane przez syndyka wszystkie składniki materialne i niematerialne należące do Wnioskodawcy stanowią przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ KC i ich zbycie będzie stanowiło zbycie przedsiębiorstwa, które nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Z kolei, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii. Jednak zgodnie z art. art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przez transakcje „zbycia” przedsiębiorstwa lub ZCP należy rozumieć wszelkie czynności, których następstwem jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, a więc nie tylko sprzedaż, ale również zamianę, nieodpłatne przekazanie, czy przeniesienie jej, jako wkładu niepieniężnego (aportu) do innego podmiotu (T. Michalik, VAT. Komentarz do art. 6. Wyd. 9, Warszawa 2013). Podobnie wypowiedział się w tej mierze WSA w Bydgoszczy w wyroku z 28 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Bd 135/08, gdzie stwierdził, że „Wyłączenie zaś pewnej kategorii czynności spod działania ustawy powoduje taki skutek, iż do czynności tych nie znajdują zastosowania żadne przepisy ustawy. Warto też podkreślić, że w zakresie omawianego wyłączenia mieści się zarówno transakcja odpłatna, jak i transakcja nieodpłatna. Nie ma znaczenia też tytuł prawny zbycia. Z opodatkowania wyłączone będą transakcje sprzedaży, zamiany, darowizny, czy też aportu, jeśli ich przedmiotem będą przedsiębiorstwo lub samodzielny oddział”.

Wobec powyższego planowana sprzedaż przedsiębiorstwa przez syndyka będzie stanowiła zbycie przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Ustawa VAT definiuje tylko i wyłącznie pojęcie zorganizowanej części przedsiębiorstwa (ZCP). Zgodnie z art. 2 pkt 27e), za ZCP uważa się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Definicja przedsiębiorstwa jako całości została wyrażona w art. 55¹ KC. W myśl cytowanego przepisu – przedsiębiorstwem jest zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Określenie „w szczególności” oznacza, że w konkretnym wypadku w skład przedsiębiorstwa mogą wejść niektóre z wymienionych w przepisie elementów, jak również składniki w nim niewymienione, jeśli całość majątku stanowi zorganizowany zespół służący prowadzeniu działalności gospodarczej. Budowa preambuły przepisu oznacza, że zorganizowany zespół, w skład którego wchodzi co najmniej jeden składnik niematerialny i co najmniej jeden materialny, nosi znamiona wymagane dla uznania go za przedsiębiorstwo (por. Z Gawlik, Komentarz do art. 55¹ Kodeksu cywilnego, LEX 2012). Nie ma więc wątpliwości, że przedsiębiorstwo osoby fizycznej jest przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55¹ kodeksu cywilnego oraz art. 6 pkt 1 ustawy o VAT (por. Bartosiewicz A., Kubacki R., VAT. Komentarz, Lex 2011). Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 55² KC czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 czerwca 2008 r. stwierdził, że dla zbycia przedsiębiorstwa konieczne jest przeniesienie na nabywcę minimum środków pozwalających na kontynuowanie realizowanej uprzednio w tym przedsiębiorstwie działalności gospodarczej (sygn. I FSK 688/07)

Jak podkreśla się w orzecznictwie (por. m.in. wyrok NSA z 1 marca 2013 r. sygn. akt I FSK 375/12, wyrok NSA z 21 czerwca 2012 r. sygn. I FSK1586/11), dokonując wykładni art. 6 pkt 1 ustawy o VAT należy mieć na uwadze orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydane na gruncie art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy (VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, Dz.U. L 145) oraz art. 19 Dyrektywy 2006/112 (Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.U. L 347,11.12.2006, p.1). Zgodnie z ww. przepisami prawa UE, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. Polska skorzystała z powyższego prawa do wyłączenia transakcji z zakresu opodatkowania podatkiem VAT, co wynika właśnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes, TSUE podkreślił, że „przekazanie <...> całości lub części aktywów” należy interpretować w taki sposób, iż obejmuje ono przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, lecz nie obejmuje samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów.

W świetle powyższych rozważań należy uznać, że decydujący element przy definiowaniu przedsiębiorstwa to element organizacyjny i funkcjonalny.

Opisane we wniosku przedsiębiorstwo zawiera wszystkie elementy niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej przez przyszłego nabywcę przedsiębiorstwa. Przywołane orzecznictwo zakłada, że przy sprzedaży istnieje zasada kontynuacji – potencjalny nabywca będzie mógł prowadzić taką samą działalność gospodarczą jak sprzedawca.

Syndyk, który zarządza przedsiębiorstwem Wnioskodawcy, jest obowiązany sprzedać cały majątek Wnioskodawcy w postaci przedsiębiorstwa zgodnie z uregulowaniami ustawy prawo upadłościowe i naprawcze. Po dokonaniu sprzedaży opisanego przedsiębiorstwa, Wnioskodawcy nie pozostanie żaden majątek, który stanowiłby element przedsiębiorstwa. Zdaniem Wnioskodawcy zaistniały wszystkie przesłanki, które pozwalają uznać, iż sprzedawana przez syndyka masa majątkowa stanowi przedsiębiorstwo w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Istotnym argumentem w sprawie potwierdzającym stanowisko Wnioskodawcy jest fakt, iż potencjalny nabywca przedsiębiorstwa będzie mógł prowadzić taką samą działalność jak Wnioskodawca.

Mając na względzie przedstawione zdarzenie przyszłe oraz uregulowania wynikające z przepisów ustawy VAT, Kodeksu cywilnego oraz orzecznictwa sądowego, należy uznać, że przedmiotem zbycia będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ KC, którego sprzedaż zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane m. in. przez:

1. IBPP4/443-237/14/LG interpretacja indywidualna Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z 24 września 2014 r.;
2. IPPP3/443-757/13-4/KB interpretacja indywidualna Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z 25 listopada 2013 r.
3. IPPP3/443-825/13-2/IG interpretacja indywidualna Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z 5 grudnia 2013 r.

Takie stanowisko zostało również zaprezentowane w najnowszej interpretacji DIS w Katowicach z 27 października 2015 r. IBPP3/4512-562/15/SR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust.1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Natomiast, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do postanowień art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”, zatem dla potrzeb regulacji podatkowych należy stosować definicję zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.).

Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Przepis ten odgrywa szczególnie istotną rolę, gdyż konstytuuje on zasadę, że przedsiębiorstwo może stanowić przedmiot obrotu prawnego jako jednolita całość.

Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, aby bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z przedsiębiorstwem będącym w upadłości, zatem zasadnym jest odwołanie do przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 233 ze zm.).

W myśl art. 306 tej ustawy, po ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego, syndyk niezwłocznie przystępuje do spisu inwentarza i oszacowania masy upadłości oraz sporządzenia planu likwidacyjnego. Syndyk składa sędziemu-komisarzowi spis inwentarza wraz z planem likwidacyjnym w terminie jednego miesiąca od dnia ogłoszenia upadłości. Plan likwidacyjny powinien określać proponowane sposoby sprzedaży składników majątku upadłego, w szczególności sprzedaży przedsiębiorstwa, termin sprzedaży, preliminarz wydatków oraz ekonomiczne uzasadnienie dalszego prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 307 ust. 1 cyt. ustawy, na podstawie spisu inwentarza i innych dokumentów upadłego oraz oszacowania syndyk sporządza sprawozdanie finansowe na dzień poprzedzający ogłoszenie upadłości i niezwłocznie przedkłada je sędziemu-komisarzowi.

Stosownie do art. 308 ustawy, po sporządzeniu spisu inwentarza i sprawozdania finansowego albo po złożeniu pisemnego sprawozdania ogólnego syndyk przeprowadza likwidację masy upadłości.

Na podstawie art. 311 ust. 1 ww. ustawy, likwidacji masy upadłości dokonuje się przez sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego w całości lub jego zorganizowanych części, sprzedaż nieruchomości i ruchomości, przez ściągnięcie wierzytelności od dłużników upadłego i wykonanie innych jego praw majątkowych wchodzących w skład masy upadłości albo ich zbycie.

Stosownie do brzmienia art. 313 ust. 1 ustawy, sprzedaż dokonana w postępowaniu upadłościowym ma skutki sprzedaży egzekucyjnej. Nabywca składników masy upadłości nie odpowiada za zobowiązania podatkowe upadłego, także powstałe po ogłoszeniu upadłości.

Jak stanowi art. 316 ust. 1 ustawy, przedsiębiorstwo upadłego powinno być sprzedane jako całość, chyba że nie jest to możliwe.

W myśl art. 316 ust. 2 ustawy, sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego może być poprzedzona umową dzierżawy na czas określony z prawem pierwokupu, jeżeli przemawiają za tym względy ekonomiczne.

Stosownie do art. 317 ust. 1, na nabywcę przedsiębiorstwa upadłego przechodzą wszelkie koncesje, zezwolenia, licencje i ulgi, które zostały udzielone upadłemu, chyba że ustawa lub decyzja o ich udzieleniu stanowi inaczej

Według regulacji art. 318 ust. 1 tej ustawy, jeżeli sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego jako całości nie jest możliwa ze względów ekonomicznych lub innych przyczyn, można sprzedać zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 319 ust. 1 ustawy, sędzia-komisarz, na wniosek syndyka, przed sprzedażą przedsiębiorstwa wyznacza biegłego do sporządzenia opisu i oszacowania przedsiębiorstwa oraz jego zorganizowanych części. Może jednak tego zaniechać, jeżeli opisu i oszacowania przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części dokonano przy sporządzeniu spisu inwentarza i oszacowaniu masy upadłości.

W myśl art. 331 ust. 1 ww. ustawy, likwidacja wierzytelności upadłego następuje przez ich ściągnięcie. Jeżeli ściągnięcie wierzytelności napotyka przeszkody albo roszczenie nie jest jeszcze wymagalne, likwidacja wierzytelności nastąpi przez ich zbycie (ust. 2 powyższego artykułu).

Z treści art. 335 ustawy wynika, że fundusze masy upadłości obejmują sumy uzyskane z likwidacji masy upadłości oraz dochód uzyskany z prowadzenia lub wydzierżawienia przedsiębiorstwa upadłego, a także odsetki od tych sum zdeponowanych w banku, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej.

Na podstawie art. 337 ust. 1 tej ustawy, podziału funduszów dokonuje się jednorazowo albo kilkakrotnie w miarę likwidacji masy upadłości po zatwierdzeniu przez sędziego-komisarza listy wierzytelności.

Stosownie do brzmienia art. 231 ust. 1 ustawy, koszty postępowania upadłościowego pokrywane są z masy upadłości.

Należy wskazać, że w przypadku sprzedaży przedsiębiorstwa transakcją tą nie są objęte środki pieniężne przedsiębiorstwa, ani wierzytelności, których likwidacja – co do zasady – następuje przez ich ściągnięcie. Zgodnie z całokształtem regulacji prawa upadłościowego, środki pieniężne stanowią fundusze masy upadłości, a celem upadłości likwidacyjnej jest spieniężenie majątku. Natomiast wierzytelności mają charakter dynamiczny i ich stan jest zmienny, a z chwilą wpłaty przez dłużników wierzytelności zostają zamienione na gotówkę i wchodzą w skład funduszów masy upadłości.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 330, ze zm.), księgi rachunkowe otwiera się, z zastrzeżeniem ust. 3, na dzień rozpoczęcia likwidacji lub ogłoszenia upadłości – w ciągu 15 dni od dnia zaistnienia tych zdarzeń.

Jak stanowi ust. 2 pkt 2 powyższego artykułu, księgi rachunkowe zamyka się, z zastrzeżeniem ust. 3, 3a, 3b i 3c, na dzień zakończenia działalności jednostki, w tym również jej sprzedaży, zakończenia likwidacji lub postępowania upadłościowego, o ile nie nastąpiło jego umorzenie.

W myśl ust. 5 powyższego artykułu, zamknięcie ksiąg rachunkowych polega na nieodwracalnym wyłączeniu możliwości dokonywania zapisów księgowych w zbiorach tworzących zamknięte księgi rachunkowe, z uwzględnieniem art. 13 ust. 2 i 3.

Na podstawie art. 13 ust. 1 cyt. ustawy, księgi rachunkowe obejmują zbiory zapisów księgowych, obrotów (sum zapisów) i sald, które tworzą:

1. dziennik;
2. księgę główną;
3. księgi pomocnicze;
4. zestawienia: obrotów i sald kont księgi głównej oraz sald kont ksiąg pomocniczych;
5. wykaz składników aktywów i pasywów (inwentarz).
   
   

W myśl art. 76 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zbiory jednostek, które zostały zlikwidowane – przechowuje wyznaczona osoba lub jednostka; o miejscu przechowywania kierownik, likwidator jednostki lub syndyk masy upadłościowej informuje właściwy sąd lub inny organ prowadzący rejestr lub ewidencję działalności gospodarczej oraz urząd skarbowy.

Według regulacji art. 71 ust. 1 tej ustawy, dokumentację, o której mowa w art. 10 ust. 1, księgi rachunkowe, dowody księgowe, dokumenty inwentaryzacyjne i sprawozdania finansowe, zwane dalej także „zbiorami”, należy przechowywać w należyty sposób i chronić przed niedozwolonymi zmianami, nieupoważnionym rozpowszechnianiem, uszkodzeniem lub zniszczeniem.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że sprzedaż przedsiębiorstwa w upadłości likwidacyjnej, mimo że – z uwagi na specyfikę postępowania upadłościowego – zostaną z niej wyłączone należności, środki pieniężne oraz księgi handlowe, będzie nosiła znamiona czynności, do której zastosowanie będzie miał art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że składniki majątku w postaci należności, środków pieniężnych oraz ksiąg handlowych i związane z tym ich wyłączenie ze sprzedawanego przedsiębiorstwa nie wpływają na funkcjonalne związki pomiędzy pozostałymi poszczególnymi składnikami przedsiębiorstwa. Zamierzeniem Wnioskodawcy jest to aby sprzedawane przedsiębiorstwo mogło kontynuować dotychczasową działalność gospodarczą.

Należy wskazać, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo, co do zasady, obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych, o czym stanowi art. 55² Kodeksu cywilnego.

A zatem przedmiot sprzedaży, mimo wymienionych wyłączeń, może stanowić przedsiębiorstwo, wobec czego sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Do sprzedaży tej będzie miało zastosowanie uregulowanie zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym i opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Należy wskazać, że przedmiotowa interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.