Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-704/15/MK
z 23 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2015 r. (data wpływu – 23 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakupu artykułów spożywczych dla pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakupu artykułów spożywczych dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Wnioskodawca – spółka akcyjna (zwane dalej Spółką) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji mebli. Spółka w trakcie roku dokonuje zakupu artykułów spożywczych, w szczególności: wody pitnej, kawy, herbaty, mleka, itp. Artykuły te są zużywane przez pracowników Spółki w związku z pracą na jej rzecz.

Zakup przedmiotowych artykułów związany jest głównie z potrzebami pracowników biurowych Spółki, jednakże, w sytuacji spotkań z kontrahentami są one również wykorzystywane.

Oczywiście korzystanie z ww. artykułów odbywa się w dowolnych godzinach, ale zawsze w godzinach pracy pracowników Spółki i jest dla nich nieodpłatne. Należy wyraźnie zaznaczyć, że pracownicy nigdy nie biorą artykułów spożywczych ze sobą do domu po zakończeniu pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy od zakupu artykułów spożywczych, opisanych w stanie faktycznym wykorzystywanych w trakcie pracy przez pracowników oraz rzadko wykorzystywanych przy spotkaniach z kontrahentami, Spółka ma prawo odliczyć podatek naliczony od towarów i usług zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Czy zużycie przez pracowników artykułów spożywczych, opisanych w stanie faktycznym, wykorzystywanych przez nich w trakcie pracy rodzi obowiązek naliczenia podatku należnego VAT zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o od towarów i usług.
3. Czy wydatki na zakup artykułów spożywczych, opisanych w stanie faktycznym stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu (zwany dalej KUP) na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone numerem 3 dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania numer 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, chcąc prawidłowo określić fakt uznania wydatków na zakup artykułów spożywczych, opisanych w stanie faktycznym jako KUP Spółki należy dokonać interpretacji dwóch przepisów ustawy o CIT a mianowicie:

• kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu – tj. art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych,
• nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych – tj. art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych.

Zdaniem Spółki przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT należy rozumieć w sposób następujący: KUP z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów (zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów), z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16, w przypadku których cel poniesienia jest bez znaczenia dla możliwości zaliczenia ich albo nie do kosztów uzyskania przychodów, zaś decydujące znaczenie ma jednoznaczne wskazanie ustawodawcy, czy dany koszt jest KUP, czy też nie.

W przypadku Spółki należy stwierdzić, iż wydatki na zakup artykułów spożywczych przeznaczonych dla pracowników są wydatkami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodu. W związku z tym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT znajduje zastosowanie w odniesieniu do omawianej sytuacji.

Tak więc jedynie zastosowanie art. 16 ustawy o CIT stanowiącego podstawę wyłączeń określonych wydatków z KUP, które to przepisy są jednocześnie przepisami o charakterze wyjątkowym, zaskutkowałoby wyłączeniem omawianych wydatków z KUP.

W przedmiotowej sprawie aby wyłączyć wydatki na zakup artykułów spożywczych z KUP Spółki należałoby zakwalifikować je do dyspozycji zacytowanego powyżej art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, czyli de facto uznać je za wydatki o charakterze reprezentacyjnym.

Pojęcie „reprezentacji” nie zostało przez ustawodawcę określone w przepisach ustawy o CIT. Tego rodzaju definicji nie sformułowano również w innych ustawach podatkowych. Ścisła wykładnia powołanego przepisu nakazuje wyłączyć z kosztów na omawianej podstawie wyłącznie literalnie tam wskazane rodzaje kosztów zaliczonych do kosztów reprezentacji.

Natomiast nie można prowadzić wnioskowania a contrario, że każde innego rodzaju niż wymienione w przepisie koszty, poniesione przykładowo na zakup usług gastronomicznych, niestanowiące reprezentacji będą kosztem uzyskania przychodu, niezależnie od tego, czy wydatek ten został poniesiony w celu uzyskania przychodu, czy też nie.

Odwołując się do się do etymologii terminu „reprezentacja” należy zwrócić uwagę, że pochodzi on od łacińskiego słowa „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Oznacza to, że "reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust 1 pkt 28 ustawy o CIT stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów.

W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu, wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności.

Porównując wskazane powyżej rozumienie pojęcia „reprezentacji" z sytuacją Spółki należy uznać, iż omawiane wydatki nie mają charakteru reprezentacyjnego. Trudno uznać zakup kawy, jako cechę wystawności czy też okazałości. Ponadto, jak wskazano powyżej wydatki te, aby sprzyjały kreowaniu wizerunku Spółki (czyli miały charakter reprezentacyjny) winny być skierowane do kontrahentów a w opisywanym przypadku z artykułów spożywczych korzystają pracownicy Spółki.

Tak więc omawiana sytuacja nieposiadającą cech „reprezentacji” wyklucza uznanie przedmiotowych wydatków jako wydatków o tym charakterze.

W niniejszej sprawie wskazane przez spółkę wydatki związane z funkcjonowaniem pracowników muszą być uznane za KUP, nie ulega bowiem wątpliwości, że stworzenie właściwego klimatu w pracy rodzi skutek w postaci zwiększenia przychodu. Jednocześnie wydatki te (napoje, kawa, herbata, itp.) to nic innego jak wydatek mieszczący się w kategorii wydatków wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Reasumując wydatki na zakup artykułów spożywczych, których jedynym (głównym) celem jest tworzenie lepszej atmosfery w pracy a nie poprawa wizerunku Spółki na zewnątrz, który to wydatek podlega wyłączeniu z KUP na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, musi zostać zaliczony do KUP na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przywołana regulacja wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego, co do zasady, poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 cyt. ustawy.

Powyższe oznacza, że poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 28 cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wydatki poniesione na przeprowadzenie spotkań wewnętrznych dla pracowników nie zostały wymienione w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ustawy.

Wydatki ponoszone przez Spółkę na nabycie produktów spożywczych pozostawionych do dyspozycji pracowników Spółki podczas spotkań wewnętrznych w siedzibie firmy nie noszą znamion reprezentacji, bowiem nie są działaniami zmierzającymi do stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, czy stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów. Wydatki te więc nie stanowią kosztów reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem można zaliczyć te wydatki – jako ogólne koszty funkcjonowania – do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Kosztami podatkowymi są między innymi tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników czy też z związane bieżącym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, firmy.

Reasumując, wydatki ponoszone przez Spółkę na nabycie produktów spożywczych, w związku ze organizowaniem narad i spotkań wewnętrznych pracowników (związanych z prowadzeniem działalności przedsiębiorstwa, odbywające się w siedzibie przedsiębiorstwa mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem ich właściwego udokumentowania (art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) oraz wykazania, stosownie do omawianego art. 15 ww. ustawy, racjonalności dla osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem stanowisko Spółki w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na tzw. drobne poczęstunki (w postaci wody pitnej, kawy, herbaty, mleka) – jest prawidłowe.

Tut. organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości poszczególnych rozliczeń Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego.

Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.