2016.05.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-140/16-4/TR
z 10 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, zastępowanego przez pełnomocnika – adwokata Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2015 r. (data wpływu 1 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 kwietnia 2016 r. (data wpływu 27 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych – jest:

nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania odsetek,
prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku zadośćuczynienia, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku odszkodowania, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku skapitalizowanej renty uzupełniającej oraz skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku renty uzupełniającej oraz renty na zwiększone potrzeby, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresach:

opodatkowania odsetek,
zwolnienia od podatku zadośćuczynienia, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
zwolnienia od podatku odszkodowania, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
zwolnienia od podatku skapitalizowanej renty uzupełniającej oraz skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
zwolnienia od podatku renty uzupełniającej oraz renty na zwiększone potrzeby, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 169 § 2 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 11 kwietnia 2016 r. nr ILPB2/4511-1-140/16-2/TR Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 11 kwietnia 2016 r., zaś w dniach: 22 i 27 kwietnia 2016 r. (data nadania 22 kwietnia 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Wnioskodawca w dniu 17 stycznia 2008 r. uległ wypadkowi przy pracy. W tym okresie był zatrudniony w spółce z o.o. na stanowisku operatora przenośników taśmowych. W następstwie wypadku Wnioskodawca doznał obrażeń ciała m.in.: pęknięcia czaszki, złamania obojczyka lewego i głuchoty ucha lewego, rozpoczął też proces leczenia, który trwa nadal. W okresie następującym po zwolnieniu lekarskim, Wnioskodawca pobierał zasiłek rehabilitacyjny w wymiarze 100% wynagrodzenia, które stanowiło podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przez okres od 17 lipca 2008 r. do 11 lipca 2009 r. Następnie w okresie od 12 lipca 2009 r. do 30 listopada 2009 r. powód pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy w wysokości 699,38 zł miesięcznie. Na kanwie przytoczonych okoliczności Zainteresowany wystąpił z pozwem przeciwko spółce z o.o. domagając się m.in. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Wyrokiem z dnia 2 lutego 2015 r. sądu okręgowego wydziału pracy i ubezpieczeń społecznych następnie utrzymanym w tym zakresie wyrokiem sądu apelacyjnego wydziału cywilnego z dnia 26 listopada 2015 r. od spółki z o.o. na rzecz Wnioskodawcy została zasądzona kwota 120 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty. Powyższą kwotę wraz z odsetkami na dzień 4 grudnia 2015 r. Wnioskodawca otrzymał w dniu 4 grudnia 2015 r. na rachunek bankowy.

Wyrokiem z dnia 2 lutego 2015 r. do sądu okręgowego wydział pracy i ubezpieczeń społecznych, następnie zmienionym w tym zakresie wyrokiem sądu apelacyjnego wydział cywilny z dnia 26 listopada 2015 r. od spółki z o.o. na rzecz Zainteresowanego została zasądzona kwota 15 360,00 zł tytułem skapitalizowanej renty uzupełniającej za okres od stycznia 2009 r. do grudnia 2010 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty.

Powyższą kwotę wraz z odsetkami na dzień 4 grudnia 2015 r. podatnik – Wnioskodawca otrzymał na rachunek bankowy. Tym samym orzeczeniem od spółki z o.o. na rzecz Wnioskodawcy została zasądzona kwota 960 zł tytułem renty uzupełniającej, płatnej co miesiąc za okres od stycznia 2011 r. do kwietnia 2012 r. wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia do dnia zapłaty. Przy tym, w przypadku stycznia 2011 r. odsetki liczone są od 17 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty. Tym samym orzeczeniem została zasądzona renta uzupełniająca w wysokości 860 zł za okres od maja 2012 r. do grudnia 2012 r. wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia. Tym samym orzeczeniem została zasądzona renta uzupełniająca w wysokości 904 zł za każdy miesiąc poczynając od stycznia 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia. Łączną kwotę z tytułu zasądzonej renty uzupełniającej wraz z odsetkami ustawowymi na dzień 4 grudnia 2016 r. podatnik – Wnioskodawca otrzymał w dniu 4 grudnia 2015 r. na rachunek bankowy.

Wyrokiem z dnia 2 lutego 2015 r. sądu okręgowego wydział pracy i ubezpieczeń społecznych, następnie zmienionym w tym zakresie wyrokiem sądu apelacyjnego wydział cywilny z dnia 26 listopada 2015 r. od spółki z o.o. na rzecz Zainteresowanego została zasądzona kwota 5 740,00 tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby za okres od stycznia 2008 r. do grudnia 2010 r. z ustawowymi odsetkami od dnia 17 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty. Powyższą kwotę wraz z odsetkami na dzień zapłaty podatnik – Wnioskodawca otrzymał w dniu 4 grudnia 2015 r. na rachunek bankowy. Powyższymi wyrokami od spółki z o.o. na rzecz Zainteresowanego została zasądzona kwota 160 zł tytułem renty na zwiększone potrzeby, płatna miesięcznie poczynając od stycznia 2011 r. wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia, przy czym w przypadku miesiąca stycznia 2011 r. Odsetki liczone od 17 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty powyższą kwotę wraz z odsetkami na dzień zapłaty, podatnik – Zainteresowany otrzymał w dniu 4 grudnia 2015 r. na rachunek bankowy.

Wskazane powyżej należności pieniężne zostały zasądzone na rzecz Wnioskodawcy – podatnika w związku z wypadkiem przy pracy, któremu uległ Zainteresowany, będąc zatrudnionym w spółce z o.o. Zainteresowany otrzymał zasądzone należności wraz z ustawowymi odsetkami. Wnioskodawca jest osobą fizyczną. Nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy odsetki od zadośćuczynienia wypłacone przez stronę pozwaną są przychodem stosownie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy w związku z tym odsetki należy przyporządkować do tego samego źródła przychodu co należność główną?
Czy odsetki od odszkodowania, które zostały wypłacone przez stronę pozwaną są przychodem stosownie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy w związku z tym odsetki należy przyporządkować do tego samego źródła przychodu co należność główną?
Czy odsetki od skapitalizowanej renty uzupełniającej, które zostały wypłacone przez stronę pozwaną są przychodem stosownie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy w związku z tym odsetki należy przyporządkować do tego samego źródła przychodu co należność główną?
Czy odsetki od skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby, które zostały wypłacone przez stronę pozwaną są przychodem stosownie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy w związku z tym odsetki należy przyporządkować do tego samego źródła przychodu co należność główną?
Czy odsetki od renty uzupełniającej, które zostały wypłacone przez stronę pozwaną są przychodem stosownie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy w związku z tym odsetki należy przyporządkować do tego samego źródła przychodu co należność główną?
Czy zasądzone na rzecz Wnioskodawcy zadośćuczynienie, które zostało wypłacone przez stronę pozwaną, ma charakter odszkodowawczy i korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy zasądzone na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie, które zostało wypłacone przez stronę pozwaną, ma charakter odszkodowawczy i korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy zasądzona na rzecz Wnioskodawcy skapitalizowana renta uzupełniająca oraz skapitalizowana renta na zwiększone potrzeby, które zostały wypłacone przez stronę pozwaną, mają charakter odszkodowawczy i będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy zasądzone na rzecz Wnioskodawcy renta uzupełniająca oraz renta na zwiększone potrzeby, które zostały wypłacone przez stronę pozwaną, mają charakter odszkodowawczy i będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Kto jest płatnikiem podatku w przypadku uznania, że odsetki od zadośćuczynienia, odszkodowania, skapitalizowanej renty uzupełniającej oraz renty uzupełniającej nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1, 2, 3, 4, 5.

Odsetki od zadośćuczynienia, odszkodowania, skapitalizowanej renty wyrównawczej, skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby, renty wyrównawczej oraz renty na zwiększone potrzeby należy przypisać do tego samego źródła przychodów co należność główną – a co za tym idzie, podlegają one opodatkowaniu w ten sam sposób. Odsetki stanowią integralny element przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 9 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 3b i art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ mają charakter akcesoryjny, a ich byt prawny zależy od należności, z którą są związane (za wyrokiem NSA z dnia 17 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. II FSK 289/12).

W ocenie Wnioskodawcy, odsetki należy przypisać do tego samego źródła przychodu co należność główną – stąd też podlegają one opodatkowaniu w taki sam sposób jak należność, z którą są związane. Skoro należność główna, w świetle art. 10 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowiła przychodu, przypisane do niej odsetki również nie podlegały opodatkowaniu. Wnioskodawca podkreśla, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień, natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość. Z powyższych unormowań nie wynika wprost, że odsetki od tych świadczeń, o których w nim mowa, nie mogą korzystać ze zwolnienia. Również z konieczności przeprowadzania ścisłej i literalnej wykładni przepisów regulujących zwolnienia podatkowe nie można wyprowadzić wniosku, że odsetki należy przyporządkować do innego źródła przychodu niż należność główną. W konsekwencji należy uznać, że odszkodowaniem, zadośćuczynieniem lub rentą są odsetki ustawowe za zwłokę, jako wywodzące się z tej samej podstawy materialnoprawnej, należy rozpatrywać łącznie z kwotą stanowiącą ich podstawę, a co za tym idzie odsetki takie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W ocenie Wnioskodawcy, odsetki takie należy potraktować tak jak należności główne, a więc zastosować względem nich zwolnienia przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 3b i 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 6 i 7. Zadośćuczynienie odszkodowanie.

Wnioskodawca przyjmuje stanowisko, że kwota przyznana tytułem zadośćuczynienia wyrokiem sądu apelacyjnego wydział pracy i ubezpieczeń społecznych z dnia 26 listopada 2015 r. korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Należy wskazać, że art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Stosownie natomiast do art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Powołując się na przedstawiony stan faktyczny stanowisko to Wnioskodawca wywodzi z faktu, że zadośćuczynienie zostało przyznane na podstawie wyroku sądowego i nie znajdują do niego zastosowania wyjątki przewidziane w ww. przepisie, gdyż nie zostało ono przyznane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i nie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zatem zadośćuczynienie to będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym kwota zadośćuczynienia nie podlega wykazaniu w zeznaniu podatkowym.

Odszkodowanie, analogicznie jak zadośćuczynienie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach prawem chronionych. W konsekwencji odszkodowanie, podobnie jak zadośćuczynienie, jest formą wynagrodzenia szkody i jako takie korzysta ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, że odszkodowanie wypłacone na jego rzecz na podstawie wyroku sądu II instancji w związku z następstwami wypadku z dnia 17 stycznia 2008 r. jest odszkodowaniem, o którym mowa w przywołanym powyżej art. art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem zostało ono przyznane na podstawie wyroku sądowego i nie znajdują do niego zastosowania wyjątki przewidziane w ww. przepisie.

Nadmienić należy, że ani zadośćuczynienie ani odszkodowanie nie zostało przyznane z uwagi na ewentualne korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, nie mają również żadnego związku z jakąkolwiek działalnością odszkodowawczą lub utraconymi korzyściami. Tym samym kwota odszkodowania nie podlega wykazaniu w zeznaniu podatkowym. Zatem zadośćuczynienie to będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym kwota odszkodowania nie podlega wykazaniu w zeznaniu podatkowym.

Ad.8, 9. Skapitalizowana renta wyrównawcza, skapitalizowana renta na zwiększone potrzeby, reneta wyrównawcza oraz renta na zwiększone potrzeby.

Skapitalizowane renty: wyrównawcza, skapitalizowana renta na zwiększone potrzeby, renta wyrównawcza oraz renta na zwiększone potrzeby, zdaniem Wnioskodawcy, korzystają ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 21 ust. 10pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z przywołaną podstawą prawną wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymanej na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość. Nie ulega więc wątpliwości, że świadczenia te korzystają ze zwolnienia od podatku od osób fizycznych i jako takie również nie podlegają wykazaniu w zeznaniu podatkowym.

Ad. 10. Podmiot zobowiązany do wykazania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca przyjmuje stanowisko, że w przypadku uznania przez Organ, iż odsetki od zadośćuczynienia, odszkodowania, skapitalizowanej renty uzupełniającej oraz renty uzupełniającej nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym i jako takie stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podmiotem zobowiązanym do wykazania tego przychodu w swoim zeznaniu rocznym byłby Wnioskodawca. Zgodnie z przepisami ustawy Ordynacja podatkowa, podatnikiem może być osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie ze swoją nazwą, obejmuje dochody (w niektórych wypadkach również przychody) osiągane przez osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek podatkowy wynikający z przepisów. Natomiast odsetki od zadośćuczynienia. odszkodowania, skapitalizowanej renty uzupełniającej oraz renty uzupełniającej stanowią przychód byłego pracownika, który można kwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie będą podlegały zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na zakładzie pracy (pozwanym) od zapłaconych odsetek, nie ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek, a jedynie obowiązek sporządzenia informacji o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych PIT-8C, stosownie do postanowień art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest:

nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania odsetek,
prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku zadośćuczynienia, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku odszkodowania, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku skapitalizowanej renty uzupełniającej oraz skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku renty uzupełniającej oraz renty na zwiększone potrzeby, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymieniono:

stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę (pkt 1),
inne źródła (pkt 9).

Na mocy art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Należy podkreślić, że definicja renty, określona w art. 12 ust. 7 ww. ustawy nie ogranicza pojęcia renty wyłącznie do świadczeń rentowych wypłacanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Obejmuje również renty mające charakter odszkodowawczy, otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego. Dlatego też należy przyjąć, że renta skapitalizowana i renta bieżąca, zasądzona na podstawie art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), mieści się w definicji renty, określonej w art. 12 ust. 7 ustawy, a tym samym stanowi przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie zaś z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Należy zaznaczyć, że użyte w konstrukcji art. 20 ust. 1 ww. ustawy sformułowanie „w szczególności”, świadczy o przykładowym katalogu przychodów z innych źródeł. Oznacza to, że przychodami z innych źródeł są także inne przychody, niewymienione wprost w tym przepisie.

Tym samym uznaje się, że katalog ten nie jest katalogiem zamkniętym. W związku z tym, każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy podatkowej, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści oraz świadczeń otrzymanych w związku z działalnością gospodarczą. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W myśl natomiast przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

W myśl art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Stosownie do art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Podkreślenia wymaga, że zadośćuczynienie, analogicznie jak odszkodowanie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Co prawda w doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowania jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia „zadośćuczynienia” z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym), jednakże tego rodzaju rozróżnienia nie dokonują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji pojęcie odszkodowania odnosi się również do zadośćuczynienia, będącego formą wynagrodzenia szkody.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że na gruncie opisanych we wniosku stanów faktycznych otrzymane na podstawie wyroku sądowego przedmiotowe: zadośćuczynienie oraz odszkodowanie są wolne od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ – jak wynika to z wniosku – nie zostały otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ani nie dotyczą korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W odniesieniu natomiast do zasądzonych na rzecz Zainteresowanego, opisanych w stanach faktycznych: skapitalizowanej renty uzupełniającej, skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby, renty uzupełniającej oraz renty na zwiększone potrzeby, należy stwierdzić, że świadczenia te są wolne od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ – jak wynika to z wniosku – mają charakter odszkodowań w postaci rent otrzymanych na podstawie przepisów prawa cywilnego, spełniających przesłanki wskazane w tymże przepisie.

Z kolei odnosząc się do kwestii opodatkowania odsetek ustawowych od ww. świadczeń, należy wskazać, że instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty odszkodowania nie są wliczane do wartości głównego świadczenia. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 101, z późn. zm.), do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego. Przepis ten ma zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenia główne.

Analizując treść powyższych przepisów należy zauważyć, że nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem czy innym świadczeniem (np. naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Z tych względów wyłączenie z opodatkowania należności głównej (zadośćuczynienia, odszkodowania, renty skapitalizowanej, czy renty bieżącej) nie oznacza, że wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia – co do zasady − od podatku odsetek od ww. świadczeń; zwalnia od opodatkowania jedynie należność główną, tj. świadczenia polegające na naprawieniu szkody na rzecz poszkodowanego.

Od powyższej reguły, w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidziano jednak wyjątki i w katalogu zwolnień przedmiotowych wymieniono wprost odsetki wolne od podatku. Mianowicie, zgodnie z przepisami art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy, wolne od podatku są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, tj. stosunku służbowego, stosunku pracy, w tym spółdzielczego stosunku pracy, członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracy nakładczej, emerytury lub renty.

Jak wynika z treści art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o zastosowaniu omawianego zwolnienia, decyduje spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

dotyczącej źródła przychodu, do którego kwalifikowane jest świadczenie,
dotyczącej nieterminowości jego zapłaty.

W przypadku renty skapitalizowanej oraz renty bieżącej, która jest przyznawana na żądanie poszkodowanego, odsetki przyznane za okres od dnia wystąpienia z roszczeniem do ich zapłaty dokonanej zgodnie z ww. umową, ugodą lub wyrokiem, nie spełniają warunku określonego w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten ma bowiem wyłącznie zastosowanie w sytuacji gdy – od momentu zawarcia umowy, ugody lub ogłoszenia wyroku sądu (jego uprawomocnienia) przyznających rentę – zobowiązany spóźni się z wypłatą świadczenia na rzecz poszkodowanego. Nie ma natomiast zastosowania do odsetek naliczonych za okres poprzedzający datę zawarcia umowy, ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia w tej sprawie. Tego rodzaju odsetki stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy i podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach według skali podatkowej.

Zauważyć przy tym należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera jeszcze inne regulacje dotyczące zwolnienia od podatku dochodowego otrzymanych odsetek. Jednakże takie zwolnienie przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ww. ustawy zawiera w tym przedmiocie wyraźne postanowienie.

I tak, wolne od podatku są odsetki wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 52, pkt 119, pkt 130, pkt 130a oraz 130b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli:

odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz. U. Nr 156, poz. 776),
odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta,
odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a,
odsetki lub dyskonto od listów zastawnych uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a,
odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego i oferowanych na rynkach zagranicznych, przeznaczonych na finansowanie ustawowych celów działalności Banku Gospodarstwa Krajowego, dotyczących wspierania polityki gospodarczej Rady Ministrów, realizacji rządowych programów społeczno-gospodarczych oraz programów samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego, oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji, uzyskane przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a.

W świetle powyższego należy przyjąć, że ustawodawca nie pomija odsetek w zwolnieniach, jeżeli uznaje zasadność ich zwolnienia w odniesieniu do dóbr, które w jego ocenie zasługują na szczególną ochronę.

Zatem, skoro ustawodawca nie zamieścił w katalogu zwolnień odsetek przysługujących od zasądzonego Wnioskodawcy świadczeń głównych, to należy stwierdzić, że odsetki te podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie ze wskazaną powyżej regułą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 cyt. ustawy podatkowej.

W temacie zwolnienia od podatku dochodowego odsetek wypowiadały się już także sądy administracyjne.

Powyższe rozważanie potwierdził bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, który w wyroku z dnia 21 stycznia 2016 r. sygn. akt I SA/Go 419/15 stwierdził: Zgodzić się należy z twierdzeniem, że skoro ustawodawca wyraźnie określa przypadki, w których także odsetki od określonych przychodów wolne są od podatku, natomiast w stosunku do innych kategorii zwolnień o odsetkach nie wspomina, to jest to celowe uregulowanie, pozwalające wywieść wniosek, że tylko w niektórych przypadkach, wyraźnie w ustawie wskazanych, także odsetki od określonych przychodów objęte są zwolnieniem od podatku. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie również w przywołanych w tymże wyroku orzeczeniach, a mianowicie: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 sierpnia 2009 r., sygn. akt II FSK 588/08, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 9 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Rz 6/10 oraz w uchwale Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2006 r., sygn. akt III CZP 125/2005.

Warto w tym miejscu także przytoczyć wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 1275/15, w którym Sąd stwierdził, że: Roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 k.c.) jest więc roszczeniem innym niż roszczenie deliktowe (por. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1994 r. III CZP 184/93, publ. OSNC 1994/7-8/155). Odsetki za opóźnienie są skonstruowane przez ustawodawcę niezależnie od faktu poniesienia szkody przez wierzyciela, są w pewnym sensie elementem waloryzacji, ale spełniają również rolę kompensacji tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej (por. Izabella Dyka, glosa do przywołanej powyżej uchwały SN z dnia 31 stycznia 1994 r., PS 1997/9/72). Mając zatem na uwadze przybliżony powyżej charakter odsetek, które pozostając w pewnym związku z należnością główną, zaspokajają odrębne roszczenie, którego podstawową przesłanką nie jest szkoda trudno przyjąć, że odsetki są odszkodowaniem (zadośćuczynieniem) sensu stricte i jako takie objęte są zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych przewidzianym dla odszkodowań. Okoliczność, że odsetki mogą stanowić swoistą rekompensatę wynikającą z czasokresu jaki upłynął pomiędzy zaistnieniem zdarzeń skutkujących wypłatą zadośćuczynienia czy odszkodowania, a skonkretyzowaniem obowiązku naprawienia szkody czy też krzywdy w wyroku sądu powszechnego nie jest wystarczająca do przyjęcia wskazywanej przez skarżącą tezy, że wolą ustawodawcy było zwolnienie odsetek z opodatkowania.

(…) ustawodawca w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.f. wyodrębnił odsetki, czyniąc je np. przedmiotem regulacji zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 52 u.p.d.o.f. (…), art. 21 ust. 1 pkt 119 u.p.d.o.f. (…), art. 21 ust. 1 pkt 95 u.p.d.o.f., art. 21 ust.1 pkt 130 u.p.d.o.f. (…).

(…) ustawodawca, gdyby chciał zwolnić z opodatkowania odsetki, uczyniłby to wyraźnie wymieniając je w przepisie, tak jak uczynił to we wskazanych przykładach. Ponieważ tak się nie stało, stwierdzić należy, że odsetki inne niż wskazane precyzyjnie w poszczególnych jednostkach redakcyjnych art. 21 ust. 1 u.p.d.o.f. nie korzystają automatycznie ze zwolnienia od podatku przewidzianego dla należności głównej, w związku z którą zostały wypłacone.

Reasumując: na gruncie opisanych we wniosku stanów faktycznych kwota sumy otrzymanych przez Zainteresowanego przedmiotowych odsetek od: zadośćuczynienia, odszkodowania, skapitalizowanej renty uzupełniającej, skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby, renty uzupełniającej, stanowi dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podmiocie wypłacającym Zainteresowanemu przedmiotowe świadczenia nie ciążą obowiązki płatnika, a jedynie obowiązek informacyjny, o którym mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polegający na sporządzeniu imiennej informacji o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych – PIT-8C.

Zgodnie bowiem z tym przepisem, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W konsekwencji, na Zainteresowanym ciąży obowiązek wykazania i rozliczenia rzeczonych przychodów – na ogólnych zasadach, według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w rocznym zeznaniu podatkowym na formularzu PIT-36 i zapłaty ewentualnego podatku wynikającego z tegoż rozliczenia.

Na podstawie bowiem z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

W myśl natomiast art. 45 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, w terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin