Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.29.2016.IMD
z 17 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 11 lutego 2016 r. Nr IPPB4/4511-1369/15-2/MS wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzające, że stanowisko (Wnioskodawcy) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 30 listopada 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej zwrotu kosztów z tytułu używania pojazdów służbowych do jazd lokalnych jest:

• prawidłowe w zakresie w jakim uznaje, że zwrot kosztów z tytułu używania pojazdów służbowych do jazd lokalnych nie stanowi „innego nieodpłatnego świadczenia”,
  

• nieprawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2015 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jej indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca powołany na mocy ustawy oraz statutu nadanego rozporządzeniem Ministra Gospodarki wykonuje działania zmierzające do zapewnienia bezpiecznego funkcjonowania urządzeń technicznych, które mogą stwarzać zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego oraz mienia i środowiska (art. 2 i 4 ustawy). Działania te polegają przede wszystkim na okresowym badaniu stanu technicznego urządzeń, badaniu nowych urządzeń wprowadzonych do eksploatacji, ich bezpiecznego zainstalowania oraz urządzeń, które podlegały naprawie lub modernizacji. Badanie stanu technicznego urządzeń, np. dźwigów osobowych przeprowadzane jest przez inspektora przy wykorzystaniu wyposażenia pomiarowo - badawczego w miejscu ich zainstalowania. Zakresem działania Wnioskodawcy jest terytorium całego kraju. W związku z powyższym oraz z uwagi na brak możliwości wyposażenia wszystkich inspektorów w samochód służbowy inspektorzy wykorzystują prywatne samochody dla potrzeb Wnioskodawcy do jazd lokalnych i do odbywania podróży służbowych (w zależności od miejsca wykonania zadania służbowego).

Pracownikom realizującym swe zadania przy użyciu samochodu prywatnego zwracane są koszty w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.) udokumentowane ewidencją przebiegu pojazdu oraz udokumentowane poniesione koszty opłat parkingowych i opłat za przejazd autostradą.

Wyżej wymienione koszty zwracane pracownikom realizującym swe zadania podczas podróży służbowej nie podlegają opodatkowywaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, natomiast koszty zwracane pracownikom realizującym zadania podczas jazd lokalnych podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy zwracane pracownikom koszty z tytułu używania pojazdów prywatnych do jazd lokalnych, tj. koszty:

• w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.) udokumentowane ewidencją przebiegu pojazdu oraz
  

• udokumentowane poniesione koszty opłat parkingowych i opłat za przejazd autostradą
  

w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. stanowią nieodpłatne świadczenie ze strony pracodawcy na rzecz pracownika, tj. przychód ze stosunku pracy, który nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit.a oraz pkt 23 lit.b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. zwrot kosztów poniesionych przez pracowników z tytułu używania samochodów prywatnych do jazd lokalnych (tj. zwrot kosztów w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.) udokumentowanych ewidencją przebiegu pojazdu oraz udokumentowanych poniesionych kosztów opłat parkingowych i opłat za przejazd autostradą) nie stanowi „innego nieodpłatnego świadczenia” - to jest przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ koszty zostały poniesione w interesie pracodawcy, a ich zwrot nie przynosi korzyści majątkowych dla pracownika (nie skutkuje powstaniem przysporzenia majątkowego).

W opinii Trybunału Konstytucyjnego „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości - to jest świadczenie, które spełnia łącznie trzy poniższe kryteria:

• zostało spełnione za zgodą pracownika;
  

• zostało spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosło korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
  

• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku stwierdzam, co następuje.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) – dalej „ustawa PIT” – opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów enumeratywnie wymienionych przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych, bądź dochodów, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia. Przepis ten normuje tzw. zasadę powszechności opodatkowania.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy.

Dokonując interpretacji indywidualnej w tym zakresie należy również sięgnąć do wykładni historycznej ustawy PIT i zwrócić uwagę na zmianę dokonaną przez ustawodawcę dotyczącą świadczenia, o którym mowa we wniosku z dnia 30 listopada 2015 r.

Do końca 2003 r. funkcjonowała norma zawarta w pkt 22 w art. 21 ust. 1 ustawy PIT. Przepis ten stanowił podstawę prawną zwolnienia od podatku kwot otrzymywanych przez pracowników z tytułu kosztów używania pojazdów samochodowych dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych.

Regulacja ta z dniem 1 stycznia 2004 r. została uchylona w wyniku wejścia w życie ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956, z późn. zm.).

Likwidacja zwolnienia przedmiotowego spowodowała, że od dnia 1 stycznia 2004 r. otrzymywane przez pracownika kwoty z tytułu używania pojazdu samochodowego dla potrzeb pracodawcy, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, na ogólnych zasadach.

Natomiast ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 93, poz. 894) częściowo „przywrócono” omawiane zwolnienie. W art. 21 w ust. 1 dodano bowiem pkt 23b, który zwolnieniem od podatku obejmuje zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, o ile obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

Obecnie obowiązująca regulacja ogranicza zatem krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów. Przykładowo omawianym zwolnieniem objęty jest zwrot kosztów z tytułu używania własnego samochodu dla celów pracodawcy w przypadku listonoszy i pracowników Służby Leśnej.

Z tych względów omawiany ryczałt podlega opodatkowaniu na takich samych zasadach, jak wynagrodzenie za pracę, chyba że zastosowanie znajdzie wskazany wyżej art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy PIT.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez Wnioskodawcę orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego należy zauważyć, co następuje.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14–15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Tezę tę potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Trybunał Konstytucyjny w dniu 8 lipca 2014 r. wydał wyrok sygn. akt. K 7/13, w którym orzekł, że „ art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, 362, 596, 769, 1278, 1342, 1448, 1529 i 1540, z 2013 r. poz. 888, 1036, 1287, 1304, 1387 i 1717 oraz z 2014 r. poz. 223, 312, 567 i 598), rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.”

Wyrok ten dotyczył zatem wyłącznie nieodpłatnych świadczeń, zatem nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek Prezydenta Konfederacji Lewiatan o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy PIT (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń: 1) które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, 2) które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę, 3) których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie PIT. Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika (podatnika) nie jest więc uzasadnione.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy, że zwrot kosztów poniesionych przez pracowników z tytułu używania samochodów prywatnych do jazd lokalnych (tj. zwrot kosztów w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.) udokumentowanych ewidencją przebiegu pojazdu oraz udokumentowanych poniesionych kosztów opłat parkingowych i opłat za przejazd autostradą) nie stanowi „innego nieodpłatnego świadczenia” należy uznać za prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazuje Wnioskodawca. Świadczenia tego nie można uznać za inne niepłatne świadczenie bowiem ma ono charakter pieniężny.

Stąd wobec literalnego brzmienia powołanych przepisów ustawy PIT, w tym zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy PIT stanowisko, iż zwrot kosztów poniesionych przez pracowników z tytułu używania samochodów prywatnych do jazd lokalnych (tj. zwrot kosztów w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.) udokumentowanych ewidencją przebiegu pojazdu oraz udokumentowanych poniesionych kosztów opłat parkingowych i opłat za przejazd autostradą) nie stanowi przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy uznać za nieprawidłowe.

Wobec powyższego należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 11 lutego 2016 r. Nr IPPB4/4511-1369/15-2/MS, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.