INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2011 r. (data wpływu 27 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania usług finansowych - pośrednictwa kredytowego – za usługi sporadyczne i braku obowiązku wliczania ich do tzw. współczynnika proporcji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania usług finansowych - pośrednictwa kredytowego – za usługi sporadyczne i braku obowiązku wliczania ich do tzw. współczynnika proporcji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wpis do ewidencji działalności gospodarczej zawiera następujące określenie wykonywania przedmiotu działalności wg PKD:

• 38.31.Z Pośrednictwo w obrocie nieruchomościami

• 59.10.Z Działalność prawnicza

• 74.90.Z Pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej nie sklasyfikowana.
  
  

Główny przedmiot działalności Podatnika polega na prowadzeniu biura nieruchomości i obsługiwaniu klientów w zakresie kupna, sprzedaży oraz wynajmu nieruchomości i z tego tytułu osiąga przychody opodatkowane podatkiem od towaru i usług.

Podatnik dodatkowo otrzymuje prowizje od jednego brokera (firmy doradztwa finansowego) za polecenie osoby zainteresowanej otrzymaniem kredytu, przy założeniu, że dana osoba zdecyduje się skorzystać z oferty firmy doradztwa finansowego. Usługi te można nazwać usługami pośrednictwa kredytowego, które zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku VAT korzystają ze zwolnienia z podatku VAT.

Podatnik traktuje te usługi jako pomocnicze względem jego zasadniczej działalności jaką jest pośrednictwo w obrocie nieruchomościami. Usługi te nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym rozszerzeniem działalności podlegającej opodatkowaniu, a ich skala nie jest większa niż skala zasadniczej działalności (wynosi obecnie 17% udziału w całości obrotów).

Wszystkie działania i wydatki Podatnika mają związek jedynie z uzyskaniem przychodu z pośrednictwa z obrotu nieruchomościami. Biuro nieruchomości świadczy kompleksową obsługę polegającą na skojarzeniu stron transakcji, udziale w negocjacjach, zebraniu dokumentacji i ustaleniu stanu prawnego nieruchomości oraz doradztwie prawno-administracyjnym. W związku ze świadczonymi usługami pośrednictwa w obrocie nieruchomościami Podatnik ponosi wydatki z tytułu wynagrodzenia pracowników, opłat za media, adaptacji i wyposażenia własnego lokalu mieszkalnego na potrzeby nowej siedziby biura nieruchomości, reklamy biura i prezentacji ofert w prasie oraz Internecie.

Przy zakładaniu działalności gospodarczej Podatnik nie planował świadczenia innych usług i nawiązanie współpracy z firmą doradztwa finansowego nie nastąpiło z inicjatywy Podatnika. To firmy doradztwa finansowego szukają nowych kanałów dystrybucji dla swoich produktów i oferują prowizję innym firmom za wskazanie potencjalnego klienta. Warunkiem wypłaty takiej prowizji jest skorzystanie klienta z oferty firmy doradztwa finansowego.

Podatnik nie prowadzi żadnych dodatkowych działań, ani nie ponosi wydatków w związku z usługami pośrednictwa kredytowego, jego działalność w tym zakresie ogranicza się jedynie do skontaktowania zainteresowanego klienta z firmą doradztwa finansowego. Podatnik nie dokonuje analizy zdolności kredytowej klienta ani nie pośredniczy w przygotowywaniu umów kredytowych. Jego działalność nie ma żadnego wpływu na fakt czy zainteresowany kredytem klient spełnia warunki do jego otrzymania ani czy skorzysta z oferty firmy doradztwa finansowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Podatnik słusznie postępuje, uznając świadczone przez niego usługi pośrednictwa kredytowego jako usługi dokonywane sporadycznie w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT i nie stosując do nich przepisów art. 90 ust. 2-5, odnoszących się do zasad kalkulacji tzw. współczynnika proporcji...

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez niego usługi pośrednictwa kredytowego można uznać za usługi dokonywane sporadycznie, w myśl art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, a tym samym nie ma podstaw do wliczania do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT obrotu uzyskanego z pośrednictwa kredytowego.

Potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca znajduje w następującej argumentacji: z zapisu art. 86 ust 1 ustawy o VAT wynika iż podatnik jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego z tytułu wykonywanych czynności opodatkowanych o kwotę podatku VAT naliczonego w związku z zakupem towarów i usług służących do wykonywania takiej działalności. Jednakże podatnikowi VAT nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z zakupem towarów i usług, które są przez podatnika wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych z podatku VAT.

Art. 90 ust. 1 ustawy wskazuje, iż w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest zobowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego.

Jeśli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1 to na podstawie art. 90 ust. 2 można pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Zgodnie z art. 90 ust. 3 proporcję, o której mowa w ust.2 ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle art. 90 ust. 4 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 3 określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Natomiast zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. do obrotu, o którym mowa w ust. 3 nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy przy tym zaznaczyć, iż zarówno polskie przepisy w zakresie VAT, jak i przepisy unijnych dyrektyw w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości nie precyzują co należy rozumieć przez „sporadyczne (incydentalne) wykonywanie czynności". Ponieważ przepisy Dyrektywy VAT stanowią wzorzec normatywny dla przepisów ustawy VAT, to należy dokonywać prounijnej wykładni przepisów prawa krajowego. W brzmieniu art. 174 ust. 2 lit. b Dyrektywy 2006/112 WE odstąpiono od sformułowania „sporadyczne” użytego w ustawie o VAT oraz w VI Dyrektywie i posłużono się zwrotem „pomocnicze transakcje finansowe".

Zatem na podstawie orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjęło się uważać, iż transakcje sporadyczne (pomocnicze transakcje finansowe) to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika czyli nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Występują nieregularnie, a do ich przeprowadzenia zaangażowanie składników majątku (aktywów) lub usług opodatkowanych podatkiem VAT jest niewielkie. Z kolei ich skala nie przewyższa skali działalności zasadniczej.

Jak wspomniano w opisie stanu faktycznego usługi pośrednictwa kredytowego nie są związane bezpośrednio z zasadniczą działalnością Podatnika jaką jest pośrednictwo w obrocie nieruchomościami. Podatnik jedynie wskazuje swojemu klientowi możliwość skorzystania z oferty danej firmy doradztwa finansowego, podobnie jak wskazuje możliwość skorzystania z usług notariusza czy rzeczoznawcy majątkowego. Podatnik zaznacza, iż świadczone usługi pośrednictwa kredytowego nie są niezbędnym ani koniecznym elementem jego działalności. Wnioskodawca przyznaje, iż co prawda fakt otrzymania kredytu przez klienta na zakup nieruchomości może mieć wpływ na wzrost obrotów z działalności zasadniczej Podatnika, jednak zbytnie uogólnienie tej sytuacji prowadzi do wypaczenia stanu faktycznego.

O koniecznym, stałym i bezpośrednim uzupełnieniu działalności głównej można byłoby mówić z całą pewnością gdyby to sam Podatnik udzielał pożyczek lub kredytów swoim klientom na zakup nieruchomości ze swojej bazy ofert. Również gdyby w jakikolwiek inny sposób jego działanie miało wpływ na fakt otrzymania kredytu przez klienta, gdyż wpływałoby to jednoznacznie na wzrost przychodu z działalności głównej Podatnika, z uwagi na fakt otrzymania prowizji od stron transakcji kupna-sprzedaży nieruchomości z bazy ofert Podatnika. Wówczas można by mówić o istotnym zaangażowaniu własnych aktywów i wpływie danej transakcji finansowej na działalność zasadniczą - jej bezpośrednim uzupełnieniu. W sytuacji kiedy Podatnik nie ma wpływu na fakt czy dany klient otrzyma kredyt w jakimkolwiek banku, bez względu na to czy skorzysta z oferty pośrednika - firmy doradztwa podatkowego, ani na fakt czy mimo spełnienia warunków klient będzie chciał skorzystać z oferty danej firmy doradztwa finansowego, nie można twierdzić, że usługi pośredniczenia kredytowego w wykonaniu Podatnika są konsekwencją i uzupełnieniem jego działalności głównej.

W tym miejscu należy dodać, iż powszechną praktyką jest poszukiwanie przez banki, agencje finansowe czy pośredników finansowych nowych kanałów dystrybucji dla sprzedawanych produktów. Stąd nawiązywane są współprace ze wszelkimi podmiotami gospodarczymi, takimi jak: biura nieruchomości, biura rachunkowe, agencje ubezpieczeniowe czy kancelarie prawne, mającymi kontakt zarówno z klientem indywidualnym jak i biznesowym. Zdaniem Zainteresowanego, przez analogię, można rozpatrzyć sytuację, w której przykładowo biuro rachunkowe kojarzy swojego klienta, o którym wie, że potrzebuje kredytu hipotecznego, z firmą doradztwa finansowego. Wówczas otrzymanie przez biuro rachunkowe prowizji z tytułu pośrednictwa kredytowego nie byłoby uznane za stałe, konieczne i bezpośrednie uzupełnienie działalności zasadniczej, gdyż zabrakłoby argumentu o wpływie tej transakcji na zwiększenie obrotu z działalności zasadniczej biura rachunkowego - odmiennej przecież od działalności biura nieruchomości.

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi pośrednictwa kredytowego mają co prawda charakter powtarzalności (Podatnik nie wyklucza świadczenia tych usług w przyszłości) jednak w oparciu o interpretację przepisów Dyrektywy VAT, która wskazuje, że przy obliczaniu proporcji nie uwzględnia się obrotu uzyskanego z transakcji związanych z „pomocniczymi transakcjami finansowymi", można uznać, iż termin „pomocniczy" oznacza odnoszący się do określonej okazji, okoliczności, sytuacji, wywołany przez nią, dostosowany co niej, okolicznościowy. Użyte w Dyrektywie VAT określenie, może zostać zatem uznane za szersze niż użyte w ustawie VAT. Transakcje zawierane pomocniczo oznaczają bowiem zdarzenia występujące nie koniecznie rzadko, lecz ubocznie do działalności podstawowej, nawet gdyby występowały one w sposób powtarzalny.

Zgodnie z orzecznictwem ETSu sporadyczność transakcji nie odnosi się do częstotliwości takich czynności, lecz raczej do stopnia wykorzystania zasobów podatnika, przy nabyciu których przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. Podatnik nie działa w żaden sposób aktywnie w kierunku świadczenia usług pośrednictwa kredytowego (brak reklamy, prezentacji ofert kredytowych, brak badania zdolności kredytowej, brak przygotowywania dokumentacji, etc), więc można uznać iż zaangażowanie składników majątku czy usług opodatkowanych podatkiem VAT w tego typu transakcje jest znikome.

Ostatnim argumentem jest fakt, że skala przychodu z usług pośrednictwa kredytowego jest znacznie mniejsza niż zasadniczej działalności i w chwili obecnej wynosi 17% całości przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Z treści przepisu art. 86 ust. 1 ustawy wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje jedynie czynnym podatnikom VAT oraz że przysługuje podatnikowi jedynie w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych oraz niepodlegających podatkowi.

W oparciu o art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Z kolei w art. 90 ust. 2 ustawy wskazano, iż jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Podsumowując, podatnik ma prawo do określenia części podatku podlegającej odliczeniu przy zastosowaniu proporcji opartej na strukturze sprzedaży w ściśle określonych przypadkach, to jest przy jednoczesnym spełnieniu dwóch przesłanek:

1. zaistnienia u podatnika zakupów związanych zarówno ze sprzedażą opodatkowaną, jak i nieopodatkowaną, tj. zwolnioną od podatku;
2. niemożności wyodrębnienia kwot podatku naliczonego do poszczególnych rodzajów sprzedaży.
   
   

Na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle art. 90 ust. 4 ustawy, proporcje, o której mowa w ust. 3 określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Do obrotu, o którym mowa w ust. 3 – jak wynika z art. 90 ust. 5 ustawy – nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Natomiast zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., do obrotu, o którym mowa w ust. 3 nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30 000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu. Przepis ten stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna (art. 90 ust. 8 i ust. 9 ustawy).

Stosownie do art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku była mniejsza niż 500 zł. – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
2. nie przekroczyła 2% - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%;
   
   

Należy podkreślić, iż przepisy dotyczące zasad odliczania częściowego, zawarte w art. 90 ustawy, znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy, a zatem dotyczą czynności podlegających opodatkowaniu. Natomiast nie dotyczą czynności, których wykonanie nie powoduje konsekwencji podatkowych, gdyż nie podlegają one przepisom ustawy.

Kwota podatku naliczonego do odliczenia ustalona na podstawie proporcji wyliczonej przy zastosowaniu powyższych zasad, nie jest jednak ostateczna, gdyż zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9 lub 10 lub w przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zgodnie z PKD jest: świadczenie usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, działalność prawnicza oraz pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej nie sklasyfikowana, przy czym główny przedmiot działalności podatnika polega na prowadzeniu biura nieruchomości i obsługiwaniu klientów w zakresie kupna, sprzedaży oraz wynajmu nieruchomości i z tego tytułu Wnioskodawca osiąga główne przychody opodatkowane podatkiem od towaru i usług.

Wnioskodawca dodatkowo otrzymuje prowizje od jednego brokera za polecenie osoby zainteresowanej otrzymaniem kredytu, przy założeniu, że dana osoba zdecyduje się skorzystać z oferty firmy doradztwa finansowego Usługi te można nazwać usługami pośrednictwa kredytowego, które zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku VAT korzystają ze zwolnienia z podatku VAT. Udział przychodów z wykonywania ww. usług stanowi 17% udziału w całości obrotów.

Zainteresowany uważa, iż są to usługi pomocnicze względem jego zasadniczej działalności oraz że nie są one bezpośrednim, stałym i koniecznym rozszerzeniem działalności podlegającej opodatkowaniu, a ich skala nie jest większa niż skala zasadniczej działalności.

Podstawowe znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie czy usługi pośrednictwa kredytowego świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz brokera, można uznać za czynności wykonywane sporadycznie.

Ustawodawca zarówno w ustawie, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia „sporadycznie”. W takim przypadku w pierwszej kolejności należy zastosować wykładnię językową, dopiero w przypadku gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów, dopuszczalne jest skorzystanie z pozostałych dyrektyw interpretacyjnych. I tak według „Słownika języka polskiego” pod red. M.Szymczaka, (PWN Warszawa 1989, t. III, str. 297) – przymiotnik „sporadyczny” oznacza zjawiający się, występujący rzadko, od czasu do czasu, nieregularnie. Ponadto według internetowego słownika wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego – „sporadyczny” to „zdarzający się, występujący czasami, nieregularnie, nieczęsto, przypadkowo, trafiający się tu i ówdzie, pojedynczo”.

Ze względu na niejednoznaczność definicji słownikowej, należy również uwzględnić unormowania Dyrektywy 112 oraz orzecznictwo TSUE.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż zgodnie z orzecznictwem unijnym w kategorii transakcji incydentalnych nie mieszczą się transakcje stanowiące bezpośrednie, stałe i konieczne rozszerzenie działalności podatnika ( wyrok z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawie C-306/94 oraz C-142/99).

Ponadto, jak wskazano w wyroku z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01, transakcje sporadyczne to takie, które angażują bardzo ograniczoną ilość towarów lub usług podlegających VAT. Transakcje sporadyczne (pomocnicze) wiążą się (lub wiążą się w marginalnym stopniu) z wykorzystaniem składników majątkowych oraz usług, które przy ich zakupie podlegały opodatkowaniu.

Uwzględniając powyższe orzecznictwo uznać należy, że „sporadyczność”, o której mowa w art. 90 ust. 6 odnosi się nie tyle do częstotliwości dokonywanych czynności, a do stopnia wykorzystania zasobów podatnika.

Należy stwierdzić, iż transakcje sporadyczne to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Wnioskodawca w treści wniosku wskazał, że obok głównej działalności, polegającej na obrocie nieruchomościami zajmuje się również polecaniem firmy doradztwa finansowego (brokera) osobom zainteresowanym otrzymaniem kredytu w celu nabycia nieruchomości. Wnioskodawca dokonuje powyższych czynności w ramach nawiązanej współpracy z brokerem i otrzymuje prowizje; przy czym warunkiem jej wypłaty jest skorzystanie klienta z oferty firmy doradztwa finansowego. Jak wskazano we wniosku udział przychodów z tytułu prowizji w całości przychodów z działalności Wnioskodawcy stanowi 17 %.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego należy stwierdzić, iż wbrew stanowisku Zainteresowanego, wykonywane czynności pośrednictwa kredytowego są związane z zasadniczą działalnością Wnioskodawcy, a przychody w postaci prowizji są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę nie są czynnościami sporadycznymi, bowiem usługi te noszą cechy powtarzalności, jest to działalność planowana, a nie przypadkowa i występuje na podstawie współpracy mającej charakter ciągły. Usługi te nie charakteryzują się odrębnością i oderwaniem od głównej działalności Zainteresowanego; przeciwnie stanowią uzupełnienie działalności podstawowej i są niewątpliwie związane z całokształtem działalności Wnioskodawcy. Zatem pośredniczenie w zawieraniu umów kredytowych nie może być określone jako zdarzenie sporadyczne, bowiem usługi te są konsekwencją działalności, którą prowadzi Wnioskodawca i niewątpliwie mają wpływ na zwiększenie obrotów z działalności opodatkowanej. Udzielenie kredytu umożliwi zakup klientom nieruchomości, których nie zakupiliby gdyby nie mieli środków finansowych.

Podkreślić należy, iż ilość lub wartość transakcji, sama w sobie nie świadczy o tym, czy można i należy traktować je, jako czynności sporadyczne (incydentalne, pomocnicze) w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy, czy też nie. Aby bowiem dojść do wniosku, iż czynności te mają taki charakter konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów (wartości, ilości, częstotliwości, wielkości zaangażowanych środków itd.) z całokształtem działalności Wnioskodawcy.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie pośrednictwa kredytowego nie spełniają wymagań do uznania ich jako czynności dokonywane sporadycznie, zatem zgodnie z przepisem art. 90 ust. 6 ustawy, wartość wynagrodzenia za świadczenie usług pośrednictwa kredytowego należy uwzględniać przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy.

Z uwagi na fakt, iż świadczenie usług pośrednictwa kredytowego, jakie ma miejsce w analizowanej sprawie, nie jest uznane za czynności dokonywane sporadycznie (incydentalnie), należy do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy wliczyć obrót uzyskany z otrzymanego wynagrodzenia w postaci prowizji za świadczenie ww. usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż proporcja wyliczana jest jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zatem w liczniku tak ustalonej proporcji uwzględnia się obrót z czynności, w związku z którymi przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego, tzn. wartości transakcji, z tytułu których zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. W mianowniku natomiast uwzględnia się całkowity obrót uzyskany z czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (czyli kwoty z licznika) oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje to prawo, a więc czynności zwolnionych od podatku (czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, zatem nie uwzględnia się ich w proporcji).

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż przedstawiony przez Wnioskodawcę sposób wyliczenia wskaźnika proporcji jest nieprawidłowy, bowiem ustalając proporcje Zainteresowany jest obowiązany do uwzględnienia w niej obrotu uzyskanego za świadczenie usług pośrednictwa kredytowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, a w szczególności kwestia zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług na rzecz brokera - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. Marii Skłodowskiej Curie 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.