Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-262/16-2/AMN
z 23 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2016 r. (data wpływu 11 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej:

• ekwiwalentu pieniężnego za pranie umundurowania – jest nieprawidłowe,
• ekwiwalentu pieniężnego za używanie własnej odzieży – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Straż Miejska zgodnie z obowiązującymi przepisami Kodeksu pracy zapewnia pracownikom nieodpłatnie odzież roboczą oraz stosowne środki ochrony indywidualnej spełniające wymogi określone w Polskich Normach.

Zgodnie z ustawą o strażach gminnych/miejskich pracownik jest obowiązany nosić ubiór służbowy, który jest jednolity dla wszystkich pracowników oraz odpowiednio oznakowany.

Pracodawca nie zapewnia prania odzieży, czynność tą wykonują sami pracownicy (za zgodą wyrażoną na piśmie), w związku z tym Straż wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika. Koszty ustalone w oparciu o średnie ceny za usługi pralni oraz uwzględniając częstotliwość prania i ilości odzieży jaka jest na stanie pracownika. Kwota ekwiwalentu waloryzowana jest z dniem 1 stycznia każdego roku o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych przyjęty w ustawie budżetowej na dany rok.

Ekwiwalent przyznaje się za cały okres mimo nie przepracowania pełnego okresu pracy spowodowanego: urlopem wypoczynkowym, urlopem okolicznościowym, kodeksową opieką nad dzieckiem, szkoleniem, oddelegowaniem na kursy obowiązujące na danym stanowisku pracy, podróżą służbową. Wypłacany miesięcznie ekwiwalent za pranie jest korygowany o współczynnik rzeczywistego czasu prania odzieży w danym miesiącu. Współczynnik ten oblicza się dzieląc ilość rzeczywiście przepracowanych godzin przez ilość wszystkich godzin roboczych w danym miesiącu.

Strażnikom za używanie, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia wypłacany jest kwartalny ekwiwalent pieniężny. Wartość ekwiwalentu ustalona została o średnie ceny danego asortymentu w sklepach. Kwota ekwiwalentu z dniem 1 stycznia każdego roku jest waloryzowana o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych przyjęty w ustawie budżetowej na dany rok. Wypłacany kwartalnie ekwiwalent jest korygowany o współczynnik rzeczywistego czasu używania, tj. ilość rzeczywiście przepracowanych godzin przez ilość wszystkich godzin roboczych w danym kwartale. Ekwiwalent przyznawany jest za cały okres mimo nie przepracowania pełnego okresu spowodowanego: urlopem wypoczynkowym, urlopem okolicznościowym, kodeksową opieką nad dzieckiem, szkoleniem, oddelegowaniem na kursy obowiązujące na danym stanowisku pracy, podróżą służbową.

Jednostka od składnika ekwiwalentu za pranie oraz ekwiwalent za używanie własnej odzieży i obuwia nie odprowadza podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacany strażnikom miejskim ekwiwalent za pranie umundurowania i ekwiwalent za używanie własnej odzieży i obuwia podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, umundurowanie strażnika składa się z ubioru: służbowego, wyjściowego, specjalnego, które służy do różnego rodzaju zadań. Zgodnie z ustawą o strażach gminnych art. 11 zadaniem strażnika jest: zabezpieczania miejsc przestępstwa, katastrofy lub innego zdarzenia, współdziałanie z właściwymi podmiotami w zakresie ratowania życia i zdrowia obywateli, pomoc w usuwaniu awarii technicznych i skutków klęsk żywiołowych oraz innych miejscowych zagrożeń.

W związku z powyższym odzież strażnika miejskiego narażona jest na zniszczenie lub zabrudzenie szczególnie w sytuacjach takich jak: strażnicy są pierwsi na miejscu zdarzenia czy też pożaru, czy wypadku gdzie dochodzi do poplamień, przetarć odzieży, przy przeprowadzaniu interwencji z osobami nietrzeźwymi mundur ulega zanieczyszczeniu, przy interwencjach ze zwierzętami gdzie dochodzi do poszarpania czy zabrudzenia.

Straż Miejska uznaje swoje działania za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej:

• ekwiwalentu pieniężnego za pranie umundurowania – jest nieprawidłowe,
• ekwiwalentu pieniężnego za używanie własnej odzieży – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust 1 cytowanej ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Natomiast zasady poboru przez płatników w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują m.in. przepisy art. 31, 32, 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 32 ust. 1 tej ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Z kolei art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z obowiązującymi przepisami Kodeksu pracy zapewnia pracownikom nieodpłatnie odzież roboczą oraz stosowne środki ochrony indywidualnej spełniające wymogi określone w Polskich Normach. Zgodnie z ustawą o strażach gminnych/miejskich pracownik jest obowiązany nosić ubiór służbowy, który jest jednolity dla wszystkich pracowników oraz odpowiednio oznakowany. Pracodawca nie zapewnia prania odzieży, czynność tą wykonują sami pracownicy (za zgodą wyrażoną na piśmie), w związku z tym Wnioskodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Ponadto strażnikom za używanie, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia wypłacany jest kwartalny ekwiwalent pieniężny. Wnioskodawca od składnika ekwiwalentu za pranie oraz ekwiwalent za używanie własnej odzieży i obuwia nie odprowadza podatku.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W tym miejscu należy wskazać, że warunkiem zwolnienia jest wyłącznie to, by prawo do ekwiwalentu i zasady jego przyznawania wynikały z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X „Bezpieczeństwo i higiena pracy”, rozdział IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.).

W myśl art. 237⁶ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. Pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach (art. 237⁶ § 3).

Stosownie do postanowień art. 237⁷ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu;
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Stosownie do art. 237⁸ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca ustala rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne w związku z art. 237⁶ § 1 i art. 237⁷ § 1, oraz przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia roboczego.

Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze, o których mowa w art. 237⁶ § 1 i art. 237⁷ § 1, stanowią własność pracodawcy (art. 237⁸ § 2 Kodeksu pracy).

Ponadto na podstawie art. 237 § 2 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

Stosownie do treści art. 237⁹ § 3 Kodeksu pracy, jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Przenosząc powyższe przepisy na grunt analizowanego stanu faktycznego należy przywołać opinię Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, z której wynika, że jako odzież roboczą należy uznawać odzież spełniającą wymagania Polskich Norm i przeznaczoną do wykonywania prac, o których mowa w art. 237⁷ § 1 Kodeksu pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późń. zm.), przy których występuje wymienione w pkt 1 intensywne brudzenie lub działają czynniki powodujące przyspieszone niszczenie odzieży lub gdy wymienione w pkt 2 inne okoliczności narzucają konieczność jej stosowania (np. gdy wymagana jest szczególna czystość lub ze względów bezpieczeństwa musi być stosowany określony krój odzieży).

Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 21 grudnia 1978 r. o odznakach i mundurach (Dz. U. z 2016 r. poz. 38), mundurem jest ubiór lub jego części służące oznaczeniu przynależności do określonej jednostki organizacyjnej lub wykonywania określonych funkcji albo służby.

W tym miejscu należy podkreślić, że mundury, zdefiniowane w przepisie art. 10 ustawy o odznakach i mundurach, nie są odzieżą roboczą w rozumieniu przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Służą one do oznaczania przynależności do określonej jednostki organizacyjnej lub wykonywania określonych funkcji albo służby.

Natomiast stosownie do § 2 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lipca 1998 r. w sprawie umundurowania, legitymacji, dystynkcji i znaków identyfikacyjnych strażników gminnych (miejskich) (Dz. U. Nr 112, poz. 713), strażnikowi gminnemu (miejskiemu) przysługuje umundurowanie składające się z ubioru służbowego letniego i zimowego, wyjściowego letniego i zimowego oraz specjalnego, które zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1383, z późn. zm.) obowiązany jest nosić podczas wykonywania czynności służbowych.

Z powołanych powyżej przepisów wynika więc, że ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Pracodawca jest zobowiązany do prania, konserwacji, naprawy, odpylania i odkażania stosowanych środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia roboczego, a w przypadku braku możliwości prania tej odzieży, do wypłaty ekwiwalentu, którego wysokość może zostać ustalona w zależności od danego stanowiska pracy oraz proporcjonalnie do przepracowanego przez pracownika okresu.

Wydaje się, że ustawowy tryb ustanowienia mundurów oraz określenie ich wzorów rozporządzeniem Rady Ministrów, pozwalają uznać umundurowanie strażników miejskich za mundur w rozumieniu ww. ustawy o odznakach i mundurach.

W takim przypadku do mundurów nie powinien być stosowany przepis art. 237 § 3 Kodeksu pracy.

Uwzględniając zatem wyżej przytoczoną opinię Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej należy uznać za nieuzasadnione powoływanie – jako podstawy prawnej przyznania ekwiwalentu za pranie umundurowania strażników miejskich – przepisów art. 237⁹ § 2 i 3 Kodeksu pracy. Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika także, aby przedmiotowy ekwiwalent przysługiwał na mocy innych przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Zatem biorąc pod uwagę stan faktyczny oraz przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro prawo do ekwiwalentu pieniężnego za pranie umundurowania straży miejskiej jak również zasady jego przyznawania nie wynikają z przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, to przedmiotowy ekwiwalent pieniężny otrzymywany przez pracownika straży miejskiej nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym wartość wypłaconego ekwiwalentu pieniężnego za pranie umundurowania stanowi przychód pracownika straży miejskiej, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. W konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika w związku z wypłatą ww. ekwiwalentu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej ekwiwalentu pieniężnego za pranie umundurowania jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do wypłacanego strażnikom ekwiwalentu pieniężnego za używanie własnej odzieży i obuwia zagadnienia należy wskazać, ze zgodnie z art. 237⁷ § 2 ww. Kodeksu pracy, pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

W myśl art. 237⁷ § 3 cytowanego Kodeksu pracy, przepis § 2 nie dotyczy stanowisk, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi.

Przepis art. 237⁷ § 4 Kodeksu pracy, stanowi, że pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca zgodnie z obowiązującymi przepisami Kodeksu pracy zapewnia pracownikom nieodpłatnie odzież roboczą oraz stosowne środki ochrony indywidualnej spełniające wymogi określone w Polskich Normach. Strażnikom za używanie, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia wypłacany jest kwartalny ekwiwalent pieniężny. Wartość ekwiwalentu ustalona została o średnie ceny danego asortymentu w sklepach. Wypłacany kwartalnie ekwiwalent jest korygowany o współczynnik rzeczywistego czasu używania, tj. ilość rzeczywiście przepracowanych godzin przez ilość wszystkich godzin roboczych w danym kwartale.

Zatem, jeżeli w przedmiotowej sprawie ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego pracownika został wypłacony na podstawie przepisów Kodeksu pracy (o bezpieczeństwie i higienie pracy), a odzież własna strażnika miejskiego nie jest używana zamiast ubioru służbowego, tj. munduru, który strażnik miejski obowiązany jest nosić podczas wykonywania czynności służbowych, to na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzysta on ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym. W tej sytuacji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w związku z wypłatą ww. ekwiwalentu.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej ekwiwalentu pieniężnego za używanie własnej odzieży jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.