Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-693/16-2/EO
z 9 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Urzędu Miejskiego przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów spotkania kulturalno-sportowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów spotkania kulturalno -sportowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W sierpniu bieżącego roku Burmistrz planuje zorganizować spotkanie kulturalno-sportowe dla pracowników i emerytów Urzędu Miejskiego.

Planowana impreza ma się odbyć poza granicami miasta w gospodarstwie agroturystycznym, które zapewni poczęstunek oraz zorganizuje gry i zabawy sportowe dla uczestników spotkania. Ponadto planowane jest wynajęcie autokaru w celu zapewnienia dojazdu wszystkim uczestnikom imprezy.

Spotkanie to ma zostać sfinansowane w całości ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Osoby zainteresowane uczestnictwem w spotkaniu będą zapisywać się na specjalnej liście.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sfinansowanie spotkania kulturalno-sportowego ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych spowoduje powstanie przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i czy osoby które nie będą uczestniczyły w spotkaniu choć miały taką możliwość powinny również zostać opodatkowane ww. podatkiem?

Zdaniem Wnioskodawcy, na pracownikach i emerytach Urzędu Miejskiego nie ciąży obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

Zainteresowany wskazuje, że planowane spotkanie ma charakter ogólnodostępny i dobrowolny, kierowane jest do wszystkich pracowników.

Z uwagi na powyższe Zainteresowany uważa, że trudno jest przypisać konkretny przychód danej osobie, jako jej wymierną korzyść, uwzględniając przy tym kryterium socjalne jakim należy się kierować przy dysponowaniu środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Wnioskodawca zaznacza, że podatnikiem podatku dochodowego jest osoba fizyczna, a nie zbiór takich osób, którym można przypisać jedynie hipotetyczny dochód. Ponadto lista osób zainteresowanych nie jest jednoznaczna ze 100% uczestnictwem danej osoby w spotkaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub inne spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Ponadto, zgodnie z nowym brzmieniem art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r. wprowadzonym ustawą z dnia 16 stycznia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 251) – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15 , art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje zorganizować spotkanie kulturalno-sportowe dla pracowników i emerytów Urzędu Miejskiego . Planowana impreza ma się odbyć w gospodarstwie agroturystycznym, które zapewni poczęstunek oraz zorganizuje gry i zabawy sportowe dla uczestników spotkania. Spotkanie to ma zostać sfinansowane w całości ze środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Spotkanie ma charakter ogólnodostępny, kierowane jest do wszystkich pracowników, dlatego też trudno jest przypisać konkretny przychód danej osobie, jako jej wymierną korzyść.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w przedstawionych we wniosku przedsięwzięciach prowadzi do powstania u pracownika przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy się kierować wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., syg. akt K 7/13 (dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

Tak więc w ocenie Trybunału Konstytucyjnego, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż – pomijając w tym miejscu kryterium uniknięcia wydatku – nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem polegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym, sportowo-integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku, należy zauważyć, że pracownicy będą uczestniczyć w spotkaniu kulturalno-sportowym. Zapewniony zostanie poczęstunek oraz udział w grach i zabawach sportowych dla uczestników spotkania.

Z analizy przedstawionego przez Zainteresowanego wniosku wynika, że opisane w nim planowane spotkanie spełnia cechy spotkania integracyjnego, o którym mowa w ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Przyjąć również należy, że planowane przez Wnioskodawcę spotkanie kulturalno-sportowe będzie organizowane między innymi w celu zwiększenia motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanych obowiązków, a co za tym idzie w interesie pracodawcy.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że udział pracowników w spotkaniu mającym na celu integrację zespołu, nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, w świetle obowiązujących przepisów prawa, stwierdzić należy, że sfinansowany ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych udział pracowników w spotkaniu kulturalno-sportowym nie spełni kryterium wystąpienia po stronie pracowników przysporzenia majątkowego (korzyści), tym samym nie będzie nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 11 ust. 1 i nie spowoduje powstania przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.