Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.335.2016.2.KLK
z 28 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku, który wpłynął w dniu 11 kwietnia 2016 r., uzupełnionym pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. (data wpływu 10 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania przez osobę bezrobotną dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 23 maja 2016 r., Nr 1061 IPTPB1.4511.335.2016.1.KLK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 23 maja 2016 r. (data doręczenia 27 maja 2016 r.).

Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. (data wpływu 10 czerwca 2016 r.), nadanym w dniu 3 czerwca 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawcy na podstawie umowy Nr … z dnia 19 października 2015 r. przyznano, jako bezrobotnemu, jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej. Środki te w kwocie 17 000,00 zł zostały przelane w całości na rachunek bankowy Wnioskodawcy w dniu 22 października 2015 r.

Zgodnie z zaświadczeniem o pomocy de minimis, wydanym przez Starostę Powiatu …, z dnia 19 października 2015 r., pomoc udzielona Wnioskodawcy w dniu 19 października 2015 r. w kwocie 17 000,00 zł, w oparciu o umowę Nr …, przyznana została na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 645, z późn. zm.).

W dniu 2 listopada 2015 r. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą w formie kancelarii radcy prawnego (działalność prawnicza, PKD 69.10.Z), którą prowadzi do dnia złożenia wniosku. Wnioskodawca stosuje ogólną zasadę opodatkowania i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT). Wnioskodawca rozlicza się na zasadach ogólnych.

Po dniu 2 listopada 2015 r. kwotę 17 000,00 zł pozyskaną z otrzymanych środków, Wnioskodawca przeznaczył w całości na zakup niezbędnego sprzętu, oprogramowania, urządzeń i materiałów potrzebnych do prowadzenia działalności gospodarczej. W skład zakupionych towarów i usług wchodziły: zestaw biurowy (biurko, komoda, kontener), fotel obrotowy, fotele dla klientów (2 sztuki), tablet, komputer PC, laptop, system informacji prawnej LEX, drukarka laserowa, dysk przenośny, materiały biurowe, wykonanie strony internetowej.

Z powyżej zakupionych towarów/usług żadne nie były środkami trwałymi, wobec czego nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych i nie zostały zamortyzowane. Elementami wyposażenia był jedynie zestaw biurowy (biurko, komoda, kontener), jednakże zestaw ten nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie został zaliczony do kosztów. Cena zakupu każdego z zakupionych towarów albo usług nie przekraczała kwoty 3 500 zł netto. Po przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że środki wydatkowane zostały zgodnie z wnioskiem o ich przyznanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość netto (wartość zakupu towaru albo usługi pomniejszona o wartość należnego podatku od towarów lub usług – VAT) pochodząca z zakupu towarów lub usług sfinansowanych z pozyskanych na podstawie umowy Nr … kwot dofinansowania, stanowi koszt uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, kwota netto (wartość zakupu towaru albo usługi pomniejszona o wartość należnego podatku od towarów lub usług VAT) pochodząca z zakupu towarów lub usług sfinansowanych z pozyskanych na podstawie umowy Nr … kwot dofinansowania, stanowi koszt uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Powyższy fakt wynika zdaniem Wnioskodawcy z tego, że zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), zwanej dalej updof, w zw. z art. 22 ust. 1 updof oraz w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 121 updof, jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów.

Konstatacja taka wynika z faktu, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się jedynie tych kosztów, które zostały wprost wyartykułowane w treści przepisów updof (art. 22 ust. 1). Skoro zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 66 updof, który stanowi, że nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137, a w katalogu tym, jak i pozostałych przepisach brak jest zawarcia art. 21 ust. 1 pkt 121, to w ocenie ustawodawcy jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

Stanowisko powyższe koresponduje z dotychczas wydawanymi w podobnych sprawach interpretacjami indywidualnymi prawa podatkowego: indywidualna interpretacja z dnia 16 grudnia 2013 r., Nr IBPBI/1/415-963/13/SK, indywidualna interpretacja z dnia 13 września 2013 r., Nr ITPB1/415-683/13-3/TW oraz judykaturą sądowo-administracyjną: wyrok WSA w Olsztynie z dnia 27 stycznia 2015 r., II SA/Ol 1325/14.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych o czym stanowi art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze brzmienie powyższych przepisów należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji, dopłat i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (z wyłączeniem kwot wymienionych w art. 14 ust. 3 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
  

• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 645, z późn. zm.).

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 19 października 2015 r. przyznano Wnioskodawcy środki na podjęcie działalności gospodarczej. Zgodnie z zaświadczeniem o pomocy de minimis, pomoc została przyznana Wnioskodawcy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instrumentach rynku pracy. W dniu 2 listopada 2015 r. Wnioskodawca rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego. Po dniu 2 listopada 2015 r. pozyskaną kwotę przeznaczył w całości na zakup niezbędnego sprzętu, oprogramowania, urządzeń i materiałów potrzebnych do prowadzenia działalności gospodarczej. Żadne z zakupionych towarów/usług nie były środkami trwałymi, wobec czego nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych i nie zostały zamortyzowane.

W świetle ww. przepisów oraz na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro wskazane we wniosku środki finansowe zostały przyznane Wnioskodawcy na podstawie ww. art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, a Wnioskodawca przeznaczył je na cele inne niż inwestycyjne (inne niż zakup lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych), stanowią one przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zwolniony od opodatkowania na podstawie cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z § 3 pkt 7 i 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037) pod pojęciem:

• wyposażenie – rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych;
  

• środki trwałe – rozumieć należy środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.
  
  

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że jeżeli środki otrzymane na podjęcie działalności gospodarczej zostały przeznaczone na zakup przedmiotów niestanowiących środków trwałych (tj. wyposażenia), to wartość netto wydatków poniesionych na ich nabycie może stanowić koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, niezależnie od tego, że na ich zakup Wnioskodawca otrzymał dotację korzystającą ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust.1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie wartość netto wydatków poniesionych na zakup wyposażenia w postaci urządzeń oraz pozostałych narzędzi, materiałów i oprogramowania wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej w momencie ich poniesienia, o ile w istocie nabyte składniki majątku nie spełniają kryteriów uznania ich za środki trwałe lub części składowe środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca powinien przy tym mieć na uwadze, że zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Końcowo, zauważyć należy, że to na podatniku spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu. Zwraca się także uwagę na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.