Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.299.2016.2.RK
z 28 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2016 r. (data wpływu 29 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. (data wpływu 10 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych dla celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 maja 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.299.2016.1.RK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 25 maja 2016 r. (data doręczenia 31 maja 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. (data wpływu 10 czerwca 2016 r.), nadanym w dniu 6 czerwca 2016 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Przedsiębiorstwo … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa jest przedsiębiorstwem handlowym działającym w branży spożywczej. Klienci Spółki to przede wszystkim piekarnie i cukiernie, w których produkcja odbywa się w godzinach nocnych. Klienci Spółki są rozproszeni na terytorium całego kraju. Spółka zatrudnia niemal 200 pracowników, z czego ok. 20% to osoby wykonujące swoją pracę w terenie. W siedzibie Spółki praca odbywa się w systemie trzyzmianowym. Obszar Spółki jest ogrodzony i monitorowany. Ostatnio Spółka rozbudowała powierzchnię magazynową kosztem placu parkingowego znajdującego się przed Spółką i obecnie nie dysponuje wolnym, zabezpieczonym placem parkingowym. Przedsiębiorstwo … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa ogranicza do minimum składowanie majątku i wyposażenia poza powierzchniami zabezpieczonymi ogrodzeniem, monitoringiem lub ochroną nadzorowaną przez służby ochrony. Spółka wyposaża w samochody służbowe pracowników wykonujących pracę w terenie (w szczególności przedstawicieli handlowych i technologów), kadrę kierowniczą oraz samodzielnych specjalistów. Czas pracy tych osób jest nienormowany, tj. podstawowym elementem oceny efektywności ich pracy jest realizacja zadanych celów ilościowych, jakościowych i terminowych. Klienci Spółki wymagają pełnej dyspozycyjności handlowca, niezależnie od pory dnia i nocy, natomiast obowiązkiem kadry kierowniczej i samodzielnych specjalistów jest niezwłoczne reagowanie na pojawiające się problemy, niezależnie od miejsca i czasu ich wystąpienia, co wymaga ich znacznej mobilności i elastyczności (zwłaszcza w kontekście pracy trzyzmianowej w Spółce oraz szczególnej pory pracy klientów). Miejsce zamieszkania handlowca często bywa odległe od miejsca, w którym znajduje się siedziba Spółki, natomiast znajduje się blisko siedziby klienta, obsługiwanego przez tego handlowca. Dążąc do zapewnienia maksymalnej mobilności kadry kierowniczej, samodzielnych specjalistów oraz pracowników wykonujących swoją pracę w terenie, dążąc do skrócenia czasu reagowania na pojawiające się potrzeby klientów i pojawiające się problemy, a także wobec problemów technicznych zapewnienia bezpiecznego miejsca parkingowego na terenie Spółki, a tym samym dążąc do ograniczenia do minimum ryzyka związanego z utratą lub uszkodzeniem samochodów służbowych pozostawianych w godzinach nocnych bez specjalistycznego nadzoru, Spółka zamierza zobowiązać poszczególnych użytkowników samochodów służbowych do indywidualnego garażowania, bądź parkowania pojazdów poza siedzibą Spółki, w miejscu zamieszkania każdego użytkownika. Zobowiązanie do parkowania w miejscu zamieszkania i dbania o powierzone pojazdy będzie wynikać z przyjętego w Spółce Regulaminu korzystania z samochodów służbowych, oraz potwierdzone zostanie w indywidualnych umowach o korzystanie z mienia, zawartych z każdym użytkownikiem pojazdu.

Jednocześnie wraz z nałożeniem obowiązku parkowania pojazdów w miejscu zamieszkania, pracownicy zobowiązani będą do comiesięcznego składania oświadczeń o skorzystaniu z samochodu do celów prywatnych. Oświadczenia te będą stanowiły podstawę do ustalenia wartości świadczenia w naturze i będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jak inne świadczenia ze stosunku pracy. W intencji Spółki zobowiązanie pracowników do parkowania pojazdów w miejscu zamieszkania w ramach realizowania obowiązków służbowych nie ma generować dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, lecz ma dostarczyć im narzędzia i środki niezbędne do realizacji zadań służbowych w sposób jak najbardziej wydajny oraz zapewnić ich stałą gotowość do pracy. Tym samym, głównym celem Spółki jest cel gospodarczy, a więc maksymalizacja osiąganych przychodów i gwarancja bezpieczeństwa powierzonego mienia, którego skuteczny dozór w kontekście braku miejsc parkingowych na terenie Spółki wiązałby się z dodatkowymi kosztami dla Spółki.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, że część przedmiotowych samochodów, które udostępnia pracownikom, stanowi własność Wnioskodawcy, tj. Przedsiębiorstwa … Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej, zaś pozostałą część pojazdów udostępnianych pracownikom Wnioskodawca użytkuje na podstawie umowy leasingu operacyjnego.

Pracownicy, którzy wykorzystują samochody w celach prywatnych i służbowych są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę w rozumieniu Kodeksu pracy.

Samochody służbowe mogą być wykorzystywane do celów prywatnych przez cały miesiąc, jak i przez część miesiąca, a Wnioskodawca w związku z tym ustala wartość świadczenia za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dolicza tak ustaloną wartość świadczenia do przychodu pracowników. Oświadczenie, na podstawie którego Wnioskodawca ustala zakres i wartość prywatnego użytku samochodów służbowych przez pracowników, będzie zawierało dane pracownika i liczbę dni w miesiącu, w których pracownik korzystał z samochodu służbowego do celów prywatnych. Nie ustalono limitu kilometrów, jaki pracownik może przejechać wykorzystując samochód służbowy do celów prywatnych. Pracownik jest zobowiązany do pokrycia całości kosztów dotyczących zakupu paliwa zużywanego w związku z korzystaniem z samochodu służbowego do celów prywatnych. Pracownik jest również zobowiązany ponosić wszelkie koszty związane z wykorzystywaniem przez siebie samochodu służbowego do celów prywatnych.

W związku z powyższym opisem we wniosku zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowym będzie ustalenie pracownikom wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 1/30 za każdy dzień używania, odniesione odpowiednio do wartości 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³ lub 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³ na podstawie złożonego oświadczenia o ilości dni używania pojazdu dla celów prywatnych?
2. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w związku z przekazaniem samochodów służbowych pracownikom Spółki i jednoczesnym zobowiązaniem ich do parkowania lub garażowania pojazdów służbowych w miejscu zamieszkania, z tytułu przejazdów z miejsca parkowania (wyznaczonego w miejscu zamieszkania) do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, Spółka będzie zobowiązana do ustalania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
   
   

W uzupełnieniu wniosku przeformułowano pytanie Nr 1:

1. Czy jeżeli pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych przez część miesiąca, prawidłowym będzie ustalenie pracownikom wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 1/30 za każdy dzień używania, odniesione odpowiednio do wartości 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³ lub 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pytania Nr 1. Natomiast w zakresie pytania Nr 2 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, na podstawie art. 12 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), w przypadku wykorzystywania przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca, prawidłowym będzie ustalenie pracownikom wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 1/30 za każdy dzień używania, odniesione odpowiednio do wartości 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³ lub 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³. Zdaniem Wnioskodawcy przepisy art. 12 ust. 2a i 2b ww. ustawy nie nakładają na pracownika, ani na pracodawcę, obowiązku prowadzenia jakiejkolwiek ewidencji „pozasłużbowych” jazd, jednak dla prawidłowego wywiązywania się przez Wnioskodawcę z obowiązków płatnika, pracownicy powinni składać comiesięczne oświadczenie w jakim zakresie (przez ile dni w miesiącu) korzystali ze służbowego auta do celów prywatnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Według art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu.

W myśl art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów), bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia” zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Na tym tle należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy, gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Ponadto, przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

Stosownie do art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. poz. 1662), z dniem 1 stycznia 2015 r. w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), zaczęły obowiązywać nowe przepisy ust. 2a - 2c w art. 12, których celem było zastąpienie poprzedniego sposobu ustalania przychodu z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych metodą uproszczoną, polegającą na ustaleniu przychodu pracownika w sposób ryczałtowy.

Zasady ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnych świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych zostały określone w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 12 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³.
   
   

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 2c ustawy, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę pracowników wykonujących prace w terenie. W celu realizacji zadań pracownicy mają przydzielone samochody służbowe. Wnioskodawca udostępnia przydzielone pracownikom samochody służbowe także do użytkowania w celach prywatnych. Samochody służbowe mogą być wykorzystywane do celów prywatnych przez cały miesiąc, jak i przez część miesiąca, a Wnioskodawca w związku z tym ustala wartość świadczenia za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dolicza tak ustaloną wartość świadczenia do przychodu pracowników. Oświadczenie, na podstawie którego Wnioskodawca ustala zakres i wartość prywatnego użytku samochodów służbowych przez pracowników, zawiera dane pracownika i liczbę dni w miesiącu, w których pracownik korzystał z samochodu służbowego do celów prywatnych.

Odnosząc się do sytuacji, gdy pracownik mając do dyspozycji samochód służbowy, ale z różnych względów faktycznie z niego nie korzysta przez cały miesiąc kalendarzowy, a więc korzysta z samochodu służbowego tylko okazjonalnie, należy zaznaczyć, że w tym przypadku wartość nieodpłatnego świadczenia ustala się zgodnie z art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. za każdy dzień wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w art. 12 ust. 2a ww. ustawy.

W związku z powyższym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca, ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³, natomiast 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³. Zatem Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, będzie zobowiązany do ustalenia przychodu po stronie pracowników zgodnie z powyższymi zasadami i tym samym do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.