2016.06.29 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/4512-1-72/16-4/AK
z 29 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez pełnomocników przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 3 marca 2016 r. (data wpływu 15 marca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 czerwca 2016 r. (data wpływu 17 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania podstawowej stawki podatku VAT przy sprzedaży nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania podstawowej stawki podatku VAT przy sprzedaży nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 czerwca 2016 r. o informacje doprecyzowujące opis sprawy oraz adres elektroniczny e-PUAP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka A (dalej jako „Spółka” lub „Wnioskodawca”) zawarła z kontrahentem, tj. Spółką B („Kupujący”) umowę sprzedaży („Umowa sprzedaży”) prawa własności gruntu, tj. działki nr 336 („Działka nr 336”).

Działka nr 336 jest niezabudowana. W szczególności, nie znajdują się na niej żadne budynki, budowle lub ich części.

Działka nr 336 jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (uchwała Rady Gminy z dnia 29 grudnia 1998 r.,), zgodnie z którym jej przeznaczenie to w całości „3.14.RL,R,MR – Tereny leśne, rolne oraz tereny zabudowy zagrodowej”.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, poniższe funkcje terenów należy rozumieć w następujący sposób:

Symbol „R” (Tereny rolne) – tereny przeznaczone do gospodarowania rolniczego, w tym: obszary określone w ewidencji gruntów jako użytki rolne, obszary zrekultywowane dla potrzeb rolnictwa, torfowiska i oczka wodne, obszary pod urządzeniami melioracji wodnych, przeciwpowodziowymi, przeciwpożarowymi i ujęciami wodnymi dla potrzeb rolnictwa, a także drogi polne i wiejskie, które w planie nie zostały wyodrębnione jako tereny komunikacji;
Symbol „RL” (Tereny leśne) – tereny przeznaczone do gospodarowania leśnego, w tym: obszary określone w ewidencji gruntów jako lasy i grunty leśne, obszary gruntów przeznaczonych do zalesienia, zrekultywowanych dla potrzeb gospodarki leśnej oraz pod leśnymi drogami dojazdowymi, które w planie nie zostały wyodrębnione jako tereny komunikacji;
Symbol „MR” (Tereny zabudowy zagrodowej) – tereny przeznaczone do utrzymania istniejącej oraz realizowania projektowanej zabudowy mieszkalno-produkcyjnej w gospodarstwie rolnym, w skład której wchodzi budynek mieszkalny, budynki i urządzenia służące przechowywaniu środków produkcji, prowadzeniu produkcji rolniczej, przetwarzaniu i magazynowaniu wyprodukowanych w gospodarstwie produktów rolniczych i przeznaczonych dla potrzeb własnych gospodarstwa rolnego, z niezbędną do funkcjonowania tych budynków infrastrukturą techniczną, w tym lokalnymi ujęciami wody dla potrzeb rolnictwa;
Symbol „PU” (Tereny produkcyjno-usługowe) – tereny przeznaczone do utrzymania istniejących oraz realizacji projektowanych zakładów produkcyjnych w tym: składów, baz budowlanych, baz transportowych, usług technicznych motoryzacji, zakładów usług produkcyjnych oraz zakładów obsługi gospodarki rolnej i leśnej z niezbędną infrastrukturą obsługi technicznej, gospodarczą garażami oraz terenami komunikacji wewnętrznej, zieleni.
Symbol „PE” (Tereny powierzchniowej eksploatacji surowców mineralnych) – tereny przeznaczone do utrzymania istniejącego oraz realizacji projektowanego zakładu górniczego, eksploatującego złoże kopaliny pospolitej, obejmujący:
1. obszar górniczy złoża,
2. tereny przyległe niezbędne do prowadzenia eksploatacji złoża,
3. tereny przyległe do obszaru górniczego niezbędne do zachowania bezpieczeństwa terenów otaczających.
Symbol „K” (Tereny komunikacji) – tereny przeznaczone do utrzymania istniejących oraz realizacji projektowanych dróg określonych liniami rozgraniczającymi pas drogowy. Drogi stanowią wzajemnie powiązany układ funkcjonalny obejmujący kategorie dróg publicznych:
1. autostradę o symbolu „KA”,
2. drogę krajowa o symbolu „KO”,
3. drogę wojewódzką o symbolu „KW”,
4. drogę gminną o symbolu „KG”,
5. oraz wewnętrzne drogi ogólnodostępne jednostek osadniczych o symbolu „KGg”.

Jednocześnie w odniesieniu do terenów o różnych funkcjach w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dodano dodatkowe założenia. Dla terenów we Wsi o oznaczeniu 3.14.RL,R,MR – Tereny leśne, rolne oraz tereny zabudowy zagrodowej ustalono następujące warunki zagospodarowania:

dopuszcza się zalesianie istniejących terenów rolnych i nieużytków;
budynki przeznaczone na stały pobyt ludzi wymagają zastosowania środków ochrony czynnej od wpływów komunikacyjnych autostrady, w konstrukcji budynków oraz w zagospodarowaniu terenów otaczających; zakaz tworzenia nowych siedlisk zabudowy zagrodowej.

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określone zostały także zasady obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, w szczególności:

dopuszczalne jest wyposażanie terenów w sieci infrastruktury technicznej innych mediów oraz inne urządzenia infrastruktury technicznej ograniczone do obsługi wyłącznie tych terenów, pod warunkiem zachowania pozostałych ustaleń niniejszej zmiany planu oraz interesów osób trzecich,
realizacja sieci infrastruktury technicznej (podziemnej i nadziemnej) wszystkich mediów dopuszczalna jest:
- w ramach pasów drogowych dróg i ich poszerzeń na całym obszarze zmiany planu,
- w ramach pasów przydrogowych o granicach określonych liniami zabudowy (minimalną odległością budynków) i linią rozgraniczającą dróg przy zachowaniu pozostałych ustaleń planu,
- w osiach istniejących sieci infrastruktury technicznej.

Spółka dokonała także dostawy innych nieruchomości niezabudowanych, których przedmiotem były działki, co do których miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewidywał określone przeznaczenie w częściach (np. 3.15.PU i 3.10.KGg lub 3.10.KGg, 3.13.PE, 3.14.RL,R,MR).

Dla terenów o oznaczeniu 3.10.KGg – Tereny komunikacji ustalono następujące warunki zagospodarowania:

ogólnodostępna droga wewnętrzna,
szerokość w liniach rozgraniczających w/g stanu istniejącego, na odcinku projektowanym – 6 m,
szerokość jezdni minimum 3,5 m.

Dla terenów o oznaczeniu 3.13.PE – Tereny powierzchniowej eksploatacji surowców mineralnych ustalono następujące warunki zagospodarowania:

uciążliwość obiektów i urządzeń nie wykraczająca poza granice terenu,
dopuszcza się czasową lokalizację elementów i urządzeń zakładu górniczego,
wzdłuż granic terenu należy zachować filar ochronny oraz wykonać zabezpieczenia w celu zachowania bezpieczeństwa ruchu,
realizacja zagospodarowania wymaga określenia wpływu inwestycji na środowisko przyrodnicze i jego wykorzystanie,
rekultywacja terenu po wyeksploatowaniu złoża o kierunku leśnym.

Dla terenów o oznaczeniu 3.15.PU – Tereny produkcyjno-usługowe ustalono następujące warunki zagospodarowania:

uciążliwość obiektów i urządzeń nie wykraczająca poza granice niniejszego terenu i terenu o symbolu 5.4.PU traktowanych łącznie,
realizacja zagospodarowania wymaga określenia wpływu inwestycji na środowisko przyrodnicze i jego wykorzystanie,
obsługa komunikacyjna obiektów usługowych i produkcyjnych wymaga budowy zatok postojowych lub parkingów wewnętrznych.

Zarówno Wnioskodawca jak i Kupujący są podatnikami VAT czynnymi.

Kupujący zamierza wykorzystać ww. Działki do wykonywania czynności opodatkowanych.

Natomiast w piśmie z dnia 10 czerwca 2016 r. (data wpływu 17 czerwca 2016 r.), będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca wskazał, że pytanie nr 1 zadane przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy możliwości uznania Działki nr 336 za teren budowlany na gruncie podatku VAT ze względu na to, że jest to nieruchomość podlegająca zabudowie jakąkolwiek budowlą, budynkiem lub ich częścią w oparciu o miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w szczególności w ramach przeznaczenia uzupełniającego.

Jak wskazano we wniosku:

Działka nr 336 jest terenem niezabudowanym,
zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (będącym prawem powszechnie obowiązującym – z dnia 29 grudnia 1998 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy ), przeznaczenie terenu Działki nr 336 określone jest symbolami 3.14.RL,R,MR – Tereny leśne, rolne oraz tereny zabudowy zagrodowej.

Mając na uwadze takie przeznaczenie terenów, na których znajduje się Działka nr 336, oraz biorąc pod uwagę postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (będącego źródłem powszechnie obowiązującego prawa) należy wskazać, że w ocenie Spółki Działka nr 336 jest przeznaczona pod zabudowę. Zdaniem Spółki istnieje bowiem możliwość powstania na tej nieruchomości budowli związanych z infrastrukturą techniczną.

Jednocześnie Spółka wyjaśnia, że zwróciła się do tut. Organu o potwierdzenie jej stanowiska i dokonanie przez Ministra Finansów oceny stanu faktycznego w sprawie, w świetle przepisów prawa, tj.

postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (uchwała Rady Gminy z dnia 29 grudnia 1998 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy, Dz. Urz. Województwa ),
w związku z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług,

i w tym właśnie celu sformułowała pytanie nr 1 zawarte we wniosku.

Ponadto, w odpowiedzi na pytanie tut. Organu o treści: „(…) czy w odniesieniu do działki nr 336 miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego konkretnie określa (wytycza) obszar na którym można dokonywać zabudowy?” Wnioskodawca wskazał, że „Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, 100% obszaru Działki nr 336 jest objęte przeznaczeniem o symbolu 3.14.RL,R,MR – Tereny leśne, rolne oraz tereny zabudowy zagrodowej”.

Zdaniem Spółki wystarczającym jest, by na jakiejkolwiek części nieruchomości powstała jakakolwiek budowla, budynek lub ich część, by całą działkę można było uznać za teren budowlany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym dostawa nieruchomości powoływanej jako „Działka nr 336” podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT?
Czy prawidłowe jest stanowisko Kupującego, zgodnie z którym Kupujący ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury dokumentującej dostawę Działki nr 336?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1. Prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym dostawa nieruchomości powoływanej jako „Działka nr 336” podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT.

Ad 2. Zdaniem Kupującego prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Kupujący ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury dokumentującej dostawę Działki nr 336.

Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Definicja towaru na gruncie ustawy o VAT została określona w art. 2 pkt 6, zgodnie z którą przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z uwagi na fakt, że ustawodawca nie przewidział – na gruncie ustawy o VAT – definicji legalnej rzeczy, koniecznym jest odwołanie się do przepisów części ogólnej ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). W rozumieniu art. 45 i art. 46, za rzeczy uważa się także nieruchomości, w zakresie których wyróżnia się grunty oraz budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki uzasadnionym jest wniosek, że Działka nr 336 stanowi towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. W konsekwencji, sprzedaż Działki nr 336 stanowi odpłatną dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Oceny sposobu opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanej należy dokonać w szczególności w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że ustawodawca przewidział zwolnienie przedmiotowe (art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT) po łącznym spełnieniu przesłanek:

przedmiotem dostawy jest teren niezabudowany,
teren nie może być uznany jako teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Na Działce nr 336 nie znajduje się żaden obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, powoływana dalej jako „Prawo budowlane”). Przepis wskazuje, że za obiekt budowlany należy uznać „budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych”. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 3 Prawa budowlanego, przez budowlę rozumie się każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową” Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 3a Prawa budowlanego, za obiekty liniowe uważa się obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z uwagi na brak ww. obiektów, Działka nr 336 jest niezabudowana.

Jednocześnie przepis art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, zawiera definicję legalną terenów budowlanych na potrzeby ustawy o VAT.

Ustawodawca wskazuje, że przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (MPZP), a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W związku z powyższym, należy stwierdzić, że ustawodawca – w odniesieniu do ustawy o VAT – wskazuje konieczność wzięcia pod uwagę przeznaczenia gruntu zgodnie z MPZP, tj. dopuszczającego możliwość istnienia na danym terenie obiektów budowlanych.

W ocenie Wnioskodawcy przy interpretowaniu przepisu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, należy zwrócić uwagę na fakt, że o tym, czy grunt jest zabudowany czy niezabudowany decyduje istnienie przynajmniej jednej budowli, budynku lub ich części. Oznacza to, że na gruncie VAT wystarczające jest istnienie na danej działce jednego obiektu, dla uznawania takiej działki za zabudowaną. Ma to istotne znaczenie w kontekście definiowania terenu budowlanego, bowiem jeśli MPZP dopuszcza np. powstanie infrastruktury na danym terenie, to po jej powstaniu teren taki zostanie uznany za teren zabudowany. W konsekwencji, możliwość powstania na danym terenie jakiejkolwiek budowli, budynku lub ich części, np. infrastruktury, oznacza, że teren ten winien być uznany za teren budowlany (skoro po powstaniu takiego obiektu będzie to teren zabudowany).

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (MPZP), przeznaczenie terenu Działki nr 336 to 3.14.RL,R,MR – Tereny leśne, rolne oraz tereny zabudowy zagrodowej.

Jak wskazano w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, poszczególne symbole oznaczają określone funkcje zagospodarowania przestrzennego, które należy rozumieć w następujący sposób:

Symbol „R” (Tereny rolne) – tereny przeznaczone do gospodarowania rolniczego, w tym: obszary określone w ewidencji gruntów jako użytki rolne, obszary zrekultywowane dla potrzeb rolnictwa, torfowiska i oczka wodne, obszary pod urządzeniami melioracji wodnych, przeciwpowodziowymi, przeciwpożarowymi i ujęciami wodnymi dla potrzeb rolnictwa, a także drogi polne i wiejskie, które w planie nie zostały wyodrębnione jako tereny komunikacji;
Symbol „RL” (Tereny leśne) – tereny przeznaczone do gospodarowania leśnego, w tym: obszary określone w ewidencji gruntów jako lasy i grunty leśne, obszary gruntów przeznaczonych do zalesienia, zrekultywowanych dla potrzeb gospodarki leśnej oraz pod leśnymi drogami dojazdowymi, które w planie nie zostały wyodrębnione jako tereny komunikacji;
Symbol „MR” (Tereny zabudowy zagrodowej) – tereny przeznaczone do utrzymania istniejącej oraz realizowania projektowanej zabudowy mieszkalno-produkcyjnej w gospodarstwie rolnym, w skład której wchodzi budynek mieszkalny, budynki i urządzenia służące przechowywaniu środków produkcji, prowadzeniu produkcji rolniczej, przetwarzaniu i magazynowaniu wyprodukowanych w gospodarstwie produktów rolniczych przeznaczonych dla potrzeb własnych gospodarstwa rolnego, z niezbędną do funkcjonowania tych budynków infrastrukturą techniczną, w tym lokalnymi ujęciami wody dla potrzeb rolnictwa.

Mając na uwadze ww. przeznaczenie terenów, na których znajduje się Działka nr 336 należy w szczególności wskazać, że zabudowa zagrodowa bez wątpienia stanowi o przeznaczeniu terenów pod zabudowę. W stanowiskach organów podatkowych prezentowany jest pogląd wskazujący, że tzw. zabudowa zagrodowa przesądza o budowlanym charakterze nieruchomości gruntowej.

Takie stanowisko zostało w szczególności przedstawione w interpretacjach organów podatkowych, które wskazują, że „Przyjmuje się, że pojęcie tereny budowlane obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy np. mieszkaniowej, zabudowy techniczno-produkcyjnej, zabudowy zagrodowej”, m.in.:

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25 sierpnia 2015 r., nr IBPP1/4512-581/15/ES,
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 maja 2015 r., nr IBPP1/4512-261/15/ES,
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 8 maja 2015 r., nr IBPP1/4512-400/15/ES,
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 27 stycznia 2015 r., nr ITPP2/443-1517/14/EB.
W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 września 2013 r., nr IBPP2/443-520/13/KO, organ uznał za tereny przeznaczone pod zabudowę obszary oznaczone symbolem „R”, gdzie dopuszczalna jest zabudowa zagrodowa (dla rolników), tj. mogą znajdować się obiekty gospodarskie oraz inne budynki i budowle.
W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 27 czerwca 2012 r., nr IPTPP2/443-346/12-2/PR, organ uznał za tereny przeznaczone pod zabudowę obszary oznaczone symbolem „R”, gdzie dopuszczalna jest zabudowa zagrodowa.
W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 października 2011 r., nr ITPP1/443-972/11/AP, organ uznał za tereny przeznaczone pod zabudowę obszary oznaczone symbolem „RM”.
W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 sierpnia 2011 r. nr ILPP2/443-826/11-4/MR, organ stwierdził, że „Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia zabudowa zagrodowa, posiłkując się jednak innymi kryteriami stwierdzić należy jednoznacznie, że tereny zabudowy zagrodowej, to tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Z kolei zapisy zawarte w planie zagospodarowania przestrzennego – wskazujące we wschodniej części działki na dopuszczenie na tym terenie zabudowy rolniczej oraz urządzeń infrastruktury technicznej – także przesądzają o budowlanym (przeznaczonym pod zabudowę) charakterze tych gruntów.”
W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lutego 2011 r., nr IBPP1/443-1078/10/AW, organ uznał za tereny przeznaczone pod zabudowę obszary oznaczone symbolem „RS”, gdzie dopuszczalna jest zabudowa zagrodowa wskazał, że „Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia zabudowa zagrodowa, posiłkując się jednak innymi kryteriami stwierdzić należy jednoznacznie, że tereny zabudowy zagrodowej, to tereny przeznaczone pod zabudowę.”
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 grudnia 2010 r., nr IBPP1/443-864/10/LSz.

Podsumowując powyższe, zdaniem Spółki przeznaczenie gruntu pod zabudowę zagrodową oznacza, że są to tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Jednocześnie należy wskazać, że dla terenów objętych symbolem 3.14.RL,R,MR – Tereny leśne, rolne oraz tereny zabudowy zagrodowej ustalono następujące warunki zagospodarowania:

dopuszcza się zalesianie istniejących terenów rolnych i nieużytków;
budynki przeznaczone na stały pobyt ludzi wymagają zastosowania środków ochrony czynnej od wpływów komunikacyjnych autostrady, w konstrukcji budynków oraz w zagospodarowaniu terenów otaczających;
zakaz tworzenia nowych siedlisk zabudowy zagrodowej.

Jednocześnie w MPZP określone zostały także zasady obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, w szczególności:

Dopuszczalne jest wyposażanie terenów w sieci infrastruktury technicznej innych mediów oraz inne urządzenia infrastruktury technicznej ograniczone do obsługi wyłącznie tych terenów, pod warunkiem zachowania pozostałych ustaleń niniejszej zmiany planu oraz interesów osób trzecich.
Realizacja sieci infrastruktury technicznej (podziemnej i nadziemnej) wszystkich mediów dopuszczalna jest:
- w ramach pasów drogowych dróg i ich poszerzeń na całym obszarze zmiany planu,
- w ramach pasów przydrogowych o granicach określonych liniami zabudowy (minimalną odległością budynków) i linią rozgraniczającą dróg przy zachowaniu pozostałych ustaleń planu,
- w osiach istniejących sieci infrastruktury technicznej.

Wnioskodawca wskazuje, że w jego ocenie z ww. postanowień MPZP wynika, że także w odniesieniu do terenów objętych symbolem 3.14.RL,R,MR – Tereny leśne, rolne oraz tereny zabudowy zagrodowej, o wskazanych warunkach zagospodarowania, możliwe jest powstanie urządzeń infrastruktury technicznej. Takie działanie ma być podyktowane stworzeniem możliwości właściwego użytkowania nieruchomości.

Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalane są na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2015, 199 j.t. ze zm., „ustawa o PZP”).

W ustawie o PZP nie zdefiniowano pojęcia urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej, jednakże zgodnie z art. 2 pkt 12 ww. ustawy, przez „działkę budowlaną” rozumie się nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Powyższe wskazuje, że urządzenia i obiekty infrastruktury technicznej stanowią elementy charakterystyczne dla terenów budowlanych.

Należy przy tym zauważyć, że ww. pojęcie funkcjonuje także na gruncie regulacji prawnych związanych z nieruchomościami, wskazując na jego budowlany charakter.

Przykładowo, definicja działki budowlanej zawarta w art. 4 pkt 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm.) stanowi, że pod tym pojęciem należy rozumieć zabudowaną działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej umożliwiają prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce. Z kolei zgodnie z art. 143 ust. 2 ustawy przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeniach, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych, Tym samym ww. urządzenia można wprost uznać za obiekty, które na gruncie Prawa budowlanego klasyfikowane są jako budowle (obiekty liniowe, sieci techniczne, sieci uzbrojenia terenu).

Zgodnie z § 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 czerwca 2005 r. w sprawie powszechnej taksacji nieruchomości (Dz. U. 2005.131.1092) do charakterystycznych cech gruntów zabudowanych lub przeznaczonych pod zabudowę, a także gruntów przeznaczonych na inne cele niż rolne i leśne, wpływających na wartość katastralną zalicza się:

położenie;
przeznaczenie ustalone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku tego planu sposób użytkowania;
stan wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej;
stan zagospodarowania;
klasę gleboznawczą gruntu, jeżeli została określona w katastrze nieruchomości,

natomiast do charakterystycznych cech gruntów rolnych i leśnych wpływających na wartość katastralną zalicza się:

położenie;
rodzaj użytku gruntowego;
stan wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej służące produkcji rolnej lub leśnej;
klasę gleboznawczą gruntu.

Powyższe oznacza, że obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej są jednoznacznie związane z budowlanym charakterem gruntu, tj. bezpośrednio wpływają na jego charakter i stanowią cechę takich gruntów (zabudowanych lub przeznaczonych pod zabudowę).

Zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że prawidłowe spełnianie potrzeb rolnictwa, może i powinno być wykonywane z wykorzystaniem obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej. Aby móc spełniać różnorakie potrzeby rolnictwa, niezbędnym lub przydatnym będzie wzniesienie urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej na określonym terenie.

Zgodnie z postanowieniami MPZP pojęcia i określenia nie zdefiniowane w niniejszej zmianie planu, należy rozumieć zgodnie z ogólnie obowiązującymi przepisami prawa. Jakkolwiek na gruncie MPZP urządzenia infrastruktury technicznej nie zostały zdefiniowane wprost, należy przyjąć, że chodzi o infrastrukturę zarówno nadziemną jak i podziemną związaną z dostawą mediów dla danego terenu, w szczególności o charakterze sieci.

Z uwagi na powyższe w związku z definicją budowli zawartą w przepisach Prawa budowlanego, która wymienia w szczególności sieci techniczne oraz sieci uzbrojenia terenu, należy przyjąć, że MPZP dla przedmiotowej nieruchomości (Działka nr 336) dopuszcza wzniesienie obiektów budowlanych w postaci budowli, tj. w szczególności sieci technicznych czy sieci uzbrojenia terenu. Powyższe oznacza, że nieruchomość ma budowlany charakter w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy istotne znaczenie ma również fakt, że zwolnienia podatkowe, stanowiące wyjątek od zasady opodatkowania dostawy towarów lub świadczenia usług podstawową stawką podatku określoną w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, winny być stosowane w sposób ścisły i nie powinny być interpretowane w sposób rozszerzający. Powyższe oznacza, że skoro zasadą jest opodatkowanie czynności opodatkowanych podstawową stawką podatku, przepis art. 2 pkt 33 ustawy o VAT należy interpretować w sposób szeroki, aby zwolnieniem wynikającym z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT (o charakterze wyjątku) nie objąć gruntów, wobec których postanowienia MPZP przewidują możliwość powstania w szczególności budowli.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z niespełnieniem przesłanek umożliwiających skorzystanie przez Spółkę ze zwolnienia przedmiotowego (art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT), opisana w stanie faktycznym dostawa nieruchomości niezabudowanej podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT.

Z uwagi na brak możliwości skorzystania ze zwolnienia przez Spółkę i opodatkowanie dostawy Działki nr 336 podstawową stawką podatku, Kupującemu przysługiwać będzie prawo odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, zgodnie z art. 86 ust. 1 i art. 88 ustawy o VAT.

Zgodnie z ww. przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Jednocześnie przepis art. 88 określa przypadki, w których prawo do odliczenia podatku nie występuje, jednak zdaniem Spółki przepis ten nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do opisanej dostawy towarów.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Działka nr 336 będzie wykorzystywana przez Kupującego do wykonywania czynności opodatkowanych. W konsekwencji, Kupujący ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury dokumentującej analizowaną dostawę.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym dostawa nieruchomości powoływanej jako „Działka nr 336” podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT. Jednocześnie zdaniem Kupującego, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym przysługiwać mu będzie prawo odliczeniu podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury dokumentującej dostawę Działki nr 336.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie o podatku od towarów i usług zakres opodatkowania tym podatkiem wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług podmiot, który dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane.

Z kolei, zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów), będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy ponadto zauważyć, że ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego zwolnienia od podatku VAT, to w przypadku nieruchomości może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w tych przepisach.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych –niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka A zawarła z kontrahentem, Spółką B umowę sprzedaży prawa własności gruntu, Działki nr 336. Działka ta jest niezabudowana. W szczególności, nie znajdują się na niej żadne budynki, budowle lub ich części. Objęta jest natomiast miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym jej przeznaczenie to w całości „3.14.RL,R,MR – Tereny leśne, rolne oraz tereny zabudowy zagrodowej”. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, poniższe funkcje terenów należy rozumieć w następujący sposób: Symbol „R” (Tereny rolne) – tereny przeznaczone do gospodarowania rolniczego, w tym: obszary określone w ewidencji gruntów jako użytki rolne, obszary zrekultywowane dla potrzeb rolnictwa, torfowiska i oczka wodne, obszary pod urządzeniami melioracji wodnych, przeciwpowodziowymi, przeciwpożarowymi i ujęciami wodnymi dla potrzeb rolnictwa, a także drogi polne i wiejskie, które w planie nie zostały wyodrębnione jako tereny komunikacji; Symbol „RL” (Tereny leśne) – tereny przeznaczone do gospodarowania leśnego, w tym: obszary określone w ewidencji gruntów jako lasy i grunty leśne, obszary gruntów przeznaczonych do zalesienia, zrekultywowanych dla potrzeb gospodarki leśnej oraz pod leśnymi drogami dojazdowymi, które w planie nie zostały wyodrębnione jako tereny komunikacji; Symbol „MR” (Tereny zabudowy zagrodowej) – tereny przeznaczone do utrzymania istniejącej oraz realizowania projektowanej zabudowy mieszkalno-produkcyjnej w gospodarstwie rolnym, w skład której wchodzi budynek mieszkalny, budynki i urządzenia służące przechowywaniu środków produkcji, prowadzeniu produkcji rolniczej, przetwarzaniu i magazynowaniu wyprodukowanych w gospodarstwie produktów rolniczych i przeznaczonych dla potrzeb własnych gospodarstwa rolnego, z niezbędną do funkcjonowania tych budynków infrastrukturą techniczną, w tym lokalnymi ujęciami wody dla potrzeb rolnictwa. Jednocześnie w odniesieniu do terenów o różnych funkcjach w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dodano dodatkowe założenia. Dla terenów we Wsi o oznaczeniu 3.14.RL,R,MR – Tereny leśne, rolne oraz tereny zabudowy zagrodowej ustalono następujące warunki zagospodarowania: dopuszcza się zalesianie istniejących terenów rolnych i nieużytków; budynki przeznaczone na stały pobyt ludzi wymagają zastosowania środków ochrony czynnej od wpływów komunikacyjnych autostrady, w konstrukcji budynków oraz w zagospodarowaniu terenów otaczających; zakaz tworzenia nowych siedlisk zabudowy zagrodowej. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określone zostały także zasady obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, w szczególności: dopuszczalne jest wyposażanie terenów w sieci infrastruktury technicznej innych mediów oraz inne urządzenia infrastruktury technicznej ograniczone do obsługi wyłącznie tych terenów, pod warunkiem zachowania pozostałych ustaleń niniejszej zmiany planu oraz interesów osób trzecich. Realizacja sieci infrastruktury technicznej (podziemnej i nadziemnej) wszystkich mediów dopuszczalna jest: w ramach pasów drogowych dróg i ich poszerzeń na całym obszarze zmiany planu, w ramach pasów przydrogowych o granicach określonych liniami zabudowy (minimalną odległością budynków) i linią rozgraniczającą dróg przy zachowaniu pozostałych ustaleń planu, w osiach istniejących sieci infrastruktury technicznej. Mając na uwadze takie przeznaczenie terenów, na których znajduje się Działka nr 336, oraz biorąc pod uwagę postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (będącego źródłem powszechnie obowiązującego prawa) – w ocenie Wnioskodawcy – Działka nr 336 jest przeznaczona pod zabudowę. Zdaniem Spółki istnieje bowiem możliwość powstania na tej nieruchomości budowli związanych z infrastrukturą techniczną. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, 100% obszaru Działki nr 336 jest objęte przeznaczeniem o symbolu 3.14.RL,R,MR – Tereny leśne, rolne oraz tereny zabudowy zagrodowej.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Zainteresowani mają wątpliwości dotyczące m.in. tego, czy dostawa nieruchomości (Działki nr 336) podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT.

W celu rozwiania powyższych wątpliwości Zainteresowanych w pierwszej kolejności trzeba ustalić, czy nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży, tj. Działka nr 336 jest terenem budowlanym w rozumieniu powołanego wyżej art. 2 pkt 33 ustawy.

Rozpatrując natomiast pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” – do którego odnosi się przepis art. 2 pkt 33 ustawy – należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290). W rozumieniu tej ustawy przez „budowę” należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego (art. 3 pkt 6).

Stosownie do treści przepisu art. 3 pkt 1, 2, 3 cyt. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o:

obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć:
1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
3. obiekt małej architektury;
budynku – należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach;
budowli – należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową;
obiekcie małej architektury - należy przez to rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:
- kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,
- posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
- użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.

Zgodnie z ww. przepisami stwierdzić należy, że grunt budowlany to taki grunt, który objęty jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w którym określono dla niego funkcję „pod zabudowę”, natomiast w przypadku gdy dany teren nie został objęty planem zagospodarowania przestrzennego, a dla którego to została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu z możliwością posadowienia na nim budynku, budowli bądź ich części – choćby nawet w ramach przeznaczenia uzupełniającego – to taki grunt należy uznać za teren budowlany. Przy czym, w sytuacji gdy w planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu dla danej działki wyznaczono linie rozgraniczające miejsce zabudowy, to teren taki tylko w tej części, w której przeznaczony jest pod zabudowę będzie uznany za teren budowlany, pozostała część działki będzie uznana za teren inny niż budowlany.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy Działka nr 336 (będąca przedmiotem sprzedaży) jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym jej przeznaczenie to w całości: tereny leśne, rolne oraz tereny zabudowy zagrodowej. W planie zagospodarowania przestrzennego brak jest linii rozgraniczających poszczególne przeznaczenia. Przy czym dalsze informacje wskazują na to, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dodano dodatkowe założenia, z których wynika m.in., że dla terenów o różnych funkcjach we wsi występuje zakaz tworzenia nowych siedlisk zabudowy zagrodowej. Jednak jak wynika ze wskazanych informacji Działka nr 336 jest przeznaczona pod zabudowę, ponieważ dla terenu objętego symbolem 3.14.RL,R,MR możliwa jest rozbudowa (przebudowa) istniejących siedlisk zabudowy zagrodowej oraz istnieje możliwość powstania na tej nieruchomości budowli związanych z infrastrukturą techniczną. Zatem przedmiotowa działka spełnia definicję terenu budowlanego określonego w art. 2 pkt 33 ustawy, a tym samym jej dostawa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Jak wskazano powyżej, jeżeli dostawa nieruchomości nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, wówczas należy przeanalizować czy zaistnieją przesłanki dające prawo do zastosowania zwolnienia wynikającego z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W analizowanej sprawie przesłanki uprawniające do zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy również nie zostały spełnione, ponieważ z wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca – będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług – wykorzystywał Działkę nr 336 wyłącznie do celów działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę Działki nr 336 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Ponadto wątpliwości Zainteresowanych dotyczą także tego, czy Kupujący ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury dokumentującej dostawę Działki nr 336.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy).

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast stosownie do treści art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Niespełnienie któregokolwiek z ww. warunków powoduje brak tego prawa. Ponadto podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jak powyżej rozstrzygnięto sprzedaż przez Wnioskodawcę gruntu niezabudowanego (Działki nr 336) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Ponadto z opisu sprawy wynika, że Kupujący jest podatnikiem VAT czynnym oraz zamierza wykorzystać przedmiotową Działkę do wykonywania czynności opodatkowanych.

Biorąc pod uwagę powyższe informacje oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że Kupującemu przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez Wnioskodawcę, dokumentującej dostawę Działki nr 336 objętej 23% stawką podatku VAT, przy założeniu niewystąpienia innych okoliczności, wykluczających prawo do odliczenia, o których mowa w art. 88 ustawy.

Podsumowując:

Ad 1. Dostawa nieruchomości, tj. Działki nr 336, podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT;

Ad 2. Kupujący ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wystawionej przez Spółkę faktury dokumentującej dostawę opisanych w stanie faktycznym nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ wskazuje również, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że w zakresie uznania nieruchomości za teren budowlany w sytuacji, gdy istnieje możliwość zabudowy danej działki jakimkolwiek budynkiem, budowlą lub ich częścią, w szczególności w ramach przeznaczenia uzupełniającego (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) wydano w dnia 29 czerwca 2016 r. odrębne rozstrzygnięcie nr ILPP5/4512-1-72/16-5/AK.

Na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego przysługuje prawo do wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę na interpretację indywidualną wydaną na podstawie art. 14r § 1 Ordynacji podatkowej wnosi się do sądu administracyjnego właściwego ze względu na siedzibę organu wydającego interpretację, czyli w niniejszej sprawie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin