Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.346.2016.1.AG
z 6 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca począwszy od 1 marca 2012 r. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług związanych z oprogramowaniem oraz świadczeniem usług doradztwa komputerowego. Uzyskiwane przychody oraz ponoszone koszty z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jako formę opodatkowania dochodu z działalności wybrał opodatkowanie podatkiem liniowym.

Wnioskodawca w oparciu o akt notarialny Repertorium A Nr … z dnia 28 lipca 2015 r. zawarł umowę deweloperską z firmą … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwaną w dalszej części wniosku Deweloperem). Z przedmiotowego aktu wynika, że Deweloperowi przysługuje prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz własność posadowionego na tym gruncie budynku mieszkalnego, stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności, położonych przy ul. …. Deweloper realizuje przedsięwzięcie deweloperskie polegające na przebudowie, rozbudowie i zmianie sposobu użytkowania istniejącego budynku na budynek wielomieszkaniowy z częścią usługową oraz z infrastrukturą techniczną i komunikacyjną. Przedsięwzięcie będzie obejmować między innymi wybudowanie lub adaptację 52 lokali mieszkalnych (apartamentów) o łącznej powierzchni 1842,23 m², wybudowanie lub adaptację pomieszczeń w celu zapewnienia klientom realizacji programu gimnastyki rekreacyjnej, pielęgnacji ciała, masażu, sauny, objętych pojęciem SPA oraz różnego rodzaju usług dodatkowych takich jak: kawiarnia, restauracja, basen, będących samodzielnymi lokalami o przeznaczeniu innym niż mieszkalne. Po zakończeniu procesu inwestycyjnego i uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie Deweloper zamierza ustanowić odrębną własność poszczególnych lokali wraz z odpowiednim udziałem w nieruchomości wspólnej, a także zbywać sukcesywnie te lokale.

W ramach zawartej w formie aktu notarialnego umowy deweloperskiej, Deweloper oświadczył, że zobowiązuje się przebudować i rozbudować zgodnie z projektem budowlanym i zasadami sztuki budowlanej budynek wielomieszkaniowy o powierzchni około 2731,77 m², w tym powierzchni mieszkalnej około 1842,23 m², powierzchni komunikacyjnej około 456,29 m², powierzchni usług około 383,17 m² oraz powierzchni pomocniczych około 50,08 m². Przebudowa budynku przez Dewelopera dotyczy istniejącego wcześniej budynku, natomiast rozbudowa dotyczy dobudowania części obiektu do istniejącego budynku. Dobudowana część stanowi integralną część istniejącego obiektu. Ponadto Deweloper zobowiązuje się ustanowić odrębną własność lokalu mieszkalnego Nr A15 położonego na czwartej naziemnej kondygnacji budynku, składającego się z pokoju, łazienki i aneksu kuchennego, z własnością którego związany będzie odpowiedni udział w nieruchomości wspólnej oraz przenieść jego własność, bez obciążeń hipotecznych, na rzecz Wnioskodawcy. Lokal Nr A15 znajduje się w dobudowanej części budynku. Przeniesienie prawa własności lokalu według ustaleń ustnych z Deweloperem nastąpi na przełomie czerwca i lipca 2016 r. Lokal będzie uznany za gotowy do odbioru jeżeli będzie w standardzie „pod klucz”.

Przedsięwzięcie realizowane jest na podstawie decyzji ostatecznej Starosty … Nr … z dnia 19 sierpnia 2014 r. (sprostowanej postanowieniem Nr … z dnia 20 sierpnia 2015 r.), zatwierdzającej projekt budowlany i zawierającej pozwolenie na budowę. Z niniejszej decyzji wynika, że Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę w zakresie przebudowy, rozbudowy i zmiany sposobu użytkowania budynku mieszkalnego wielorodzinnego na budynek wielorodzinny z częścią usługową. Zgodnie z decyzją określono rodzaj obiektu jako „inne budynki mieszkalne” oraz jego kategorię jako pozostałe budynki mieszkalne, zaliczane zgodnie z prawem budowlanym do kategorii XIII.

Na podstawie informacji uzyskanej z Urzędu Miasta … ustalono, że budynek znajdujący się przy ulicy …, co najmniej od 1966 r. użytkowany był przez Fundusz Wczasów Pracowniczych … Zarząd Okręgu Wczasowego w …, co potwierdzają dokumenty znajdujące się w zasobach gminnych.

Lokal będący przedmiotem niniejszego wniosku Wnioskodawca ma zamiar udostępnić na podstawie umowy najmu i z tego tytułu będzie uzyskiwał przychody.

W dniu 28 lipca 2015 r. Wnioskodawca zawarł umowę najmu lokalu wraz z wyposażeniem oraz miejscem postojowym z firmą … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej Spółką), w której zobowiązał się oddać Spółce lokal oznaczony Nr A15, położony przy ulicy … wraz z wyposażeniem, przylegającymi do lokalu balkonami oraz zewnętrznym miejscem postojowym do korzystania i pobierania pożytków w celu prowadzenia przez Spółkę działalności, polegającej na wynajmie apartamentów (podnajmie). Spółka z kolei zobowiązała się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy czynszu najmu ustalonego umownie w wysokości zryczałtowanej. Lokal jest przeznaczony na czasowy (zasadniczo krótkotrwały) wynajem na cele mieszkalne i rekreacyjno-wypoczynkowe. Koszty eksploatacyjne lokalu, koszty utrzymania czystości, dostępu telewizji kablowej, internetu ponosić będzie Spółka. Lokal nie jest przeznaczony na zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy oraz potrzeb mieszkaniowych członków Jego rodziny. Umowa jest zawarta na czas oznaczony wynoszący 10 lat.

Przychody z tytułu najmu Wnioskodawca zamierza kwalifikować jako przychody z najmu prywatnego i rozliczać na zasadach ogólnych. Ewidencja kosztów z tym związana opierać się będzie na metodzie kasowej. Po przeniesieniu prawa własności lokalu Nr A15 będzie on stanowił własność Wnioskodawcy. Wnioskodawca zamierza złożyć wniosek o dokonanie wpisu do księgi wieczystej wyodrębnionego lokalu. Umowa najmu rozpocznie się z chwilą powstania prawa odrębnej własności lokalu. Na dzień złożenia wniosku lokal nie jest jeszcze wynajmowany, nie został jeszcze przekazany do użytkowania, z uwagi na trwające nadal prace wykończeniowe. Po przeniesieniu prawa własności lokalu Nr A15 oraz spełnieniu przesłanek środka trwałego, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostanie on wprowadzony do ewidencji środków trwałych zaprowadzonej dla celów rozliczenia przychodów z najmu prywatnego, z kwalifikacją do grupy 122 Klasyfikacji Środków Trwałych i amortyzowany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w odniesieniu do nabytego przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego o Nr A15, w sytuacji uzyskiwania przychodów z tytułu najmu tej nieruchomości Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczać do koszów uzyskania przychodów wartość odpisów amortyzacyjnych obliczonych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, zgodnie z zapisem art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat.

Mając na uwadze zacytowany wyżej przepis Wnioskodawca wskazał, że budynek w którym zamierza nabyć lokal mieszkalny nie stanowi budynku niemieszkalnego. Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia budynku mieszkalnego, należy odwołać się w tym przypadku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), zgodnie z którą budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Z treści zawartej przez Wnioskodawcę umowy z Deweloperem wynika, że łączna powierzchnia lokali mieszkalnych wynosi 1842,23 m², natomiast powierzchnia całego budynku wielomieszkaniowego objętego inwestycją wynosi 2731,77 m². Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz zacytowaną powyżej definicję należy stwierdzić, że przedmiotowy budynek stanowi budynek mieszkalny z uwagi na fakt, że ponad połowę jego powierzchni stanowią lokale mieszkalne.

Z kolei, na podstawie art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Na podstawie informacji uzyskanej z Urzędu Miasta … ustalono, że budynek znajdujący się przy ulicy …, istnieje i był wykorzystywany co najmniej od 1966 r., a zatem przez okres dłuższy aniżeli 60 miesięcy przed spodziewanym nabyciem lokalu mieszkalnego w tym budynku.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa, że ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych przez okres 10 lat, stosując tym samym stawkę amortyzacji w wysokości 10% w odniesieniu do lokalu, który zamierza nabyć. Uważa, że prawo to przysługuje Mu z uwagi na fakt, że nabywa lokal mieszkalny w budynku mieszkalnym, który z uwagi na wiek budynku należy uznać za używany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością w zakresie najmu, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 powyższej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu.

W zawartej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr. hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

W świetle powyższego wskazać należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi Klasyfikacji Środków Trwałych, przez budynek należy rozumieć obiekt budowlany, który jest na trwale powiązany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Przy czym, budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki sklasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem.

Zauważyć ponadto należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2015 r. zawarł umowę w formie aktu notarialnego, na mocy której Spółka zobowiązała się do zrealizowania inwestycji polegającej na przebudowie, rozbudowie i zmianie sposobu użytkowania istniejącego budynku mieszkalnego wielorodzinnego, stanowiącego jej własność, na budynek wielomieszkaniowy z częścią usługową oraz z infrastrukturą techniczną i komunikacyjną. Budynek wielomieszkaniowy ma mieć powierzchnię około 2 731,77 m², w tym powierzchnia mieszkalna około 1 842,23 m², powierzchnia komunikacyjna około 456,29 m², powierzchnia usług około 383,17 m² oraz powierzchnia pomocnicza około 50,08 m². Ww. inwestycja realizowana była w oparciu o decyzję ostateczną Starosty Jeleniogórskiego. W decyzji tej określono rodzaj realizowanego obiektu jako „inne budynki mieszkalne”, kategoria - pozostałe budynki mieszkalne, zaliczane zgodnie z prawem budowlanym do kategorii XIII.

W umowie Spółka zobowiązała się ustanowić odrębną własność lokalu mieszkalnego Nr A15 położonego na czwartej naziemnej kondygnacji w budynku wielorodzinnym z częścią usługową, składającego się z pokoju, łazienki i aneksu kuchennego, z własnością którego związany będzie odpowiedni udział w nieruchomości wspólnej oraz przenieść jego własność bez obciążeń hipotecznych na rzecz Wnioskodawcy. Lokal A15 znajduje się w dobudowanej części budynku wielokondygnacyjnego (wielorodzinnego). Przeniesienie prawa własności lokalu, według ustaleń ustnych z Deweloperem (Spółką), nastąpić ma na przełomie czerwca i lipca 2016 r. Lokal będzie uznany za gotowy do odbioru jeżeli będzie w standardzie „pod klucz”. Lokal nie będzie przeznaczony na zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy oraz potrzeb mieszkaniowych członków Jego rodziny. Powyższy lokal Wnioskodawca ma zamiar udostępnić na podstawie umowy najmu, by z tego tytułu uzyskiwać przychody.

W związku z powyższym dniu 28 lipca 2015 r. Wnioskodawca zawarł umowę najmu lokalu wraz z wyposażeniem oraz miejscem postojowym, w której zobowiązał się oddać Spółce lokal oznaczony Nr A15 wraz z wyposażeniem, przylegającymi do lokalu balkonami oraz zewnętrznym miejscem postojowym do korzystania i pobierania pożytków w celu prowadzenia przez Spółkę działalności, polegającej na wynajmie apartamentów (podnajmie). Spółka z kolei zobowiązała się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy czynszu najmu ustalonego umownie w wysokości zryczałtowanej oraz ponoszenia kosztów: eksploatacyjnych lokalu, utrzymania czystości, dostępu do telewizji kablowej, internetu. Lokal ma być przez Spółkę przeznaczony na czasowy (zasadniczo krótkotrwały) wynajem na cele mieszkalne i rekreacyjno-wypoczynkowe. Umowa najmu ww. lokalu zawarta została na czas oznaczony wynoszący 10 lat.

Przychody z tytułu najmu tego lokalu Wnioskodawca zamierza zakwalifikować do przychodów z najmu prywatnego i rozliczać na zasadach ogólnych.

Po spełnieniu przesłanek środka trwałego, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lokal Nr A15 zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zaprowadzonej dla celów rozliczenia przychodów z najmu prywatnego, zakwalifikowany do grupy 122 Klasyfikacji Środków Trwałych i amortyzowany.

Według informacji uzyskanej z Urzędu Miasta budynek mieszkalny wielorodzinny przed przebudową użytkowany był przez Fundusz Wczasów Pracowniczych co najmniej od 1966 r., co potwierdzają dokumenty znajdujące się w zasobach gminnych.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług związanych z oprogramowaniem oraz usług doradztwa komputerowego. Przychody uzyskane z ww. działalności gospodarczej opodatkowane są podatkiem liniowym.

Zauważyć należy, że skoro lokal mieszkalny Nr A15, wskazany we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, znajduje się w nowo wybudowanej części inwestycji realizowanej na podstawie decyzji z dnia 19 sierpnia 2014 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę w zakresie przebudowy, rozbudowy i zmiany sposobu użytkowania budynku mieszkalnego wielorodzinnego na budynek wielorodzinny z częścią usługową, to brak jest podstaw by uznać, że lokal ten był wcześniej używany. Nie ma znaczenia, że część budynku wielomieszkaniowego z częścią usługową, użytkowana była przez Fundusz Wczasów Pracowniczych od 1966 r. Lokal stanowiący odrębny przedmiot własności, który zamierza nabyć Wnioskodawca nie mieści się bowiem w tej części budynku, lecz jak podaje Wnioskodawca, w dobudowanej części budynku wielokondygnacyjnego, która będzie po raz pierwszy oddana do użytku po zakończeniu inwestycji.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w przypadku uzyskiwania przychodów z tytułu najmu lokalu mieszkalnego Nr A15, stanowiącego odrębną własność, Wnioskodawca nie będzie miał prawa zaliczać do koszów uzyskania przychodów wartość odpisów amortyzacyjnych obliczonych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, wskazanej w art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis powyższy nie ma bowiem zastosowania do nowych środków trwałych, a takim będzie lokal, który Wnioskodawca zamierza nabyć i wynajmować. W przedstawionej sytuacji zastosowanie znajdą ogólne zasady dotyczące stawek amortyzacyjnych, zawarte w art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, powyższy lokal podlegał będzie amortyzacji według stawki 1,5%, określonej w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącej Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.