Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2012 r. (data wpływu 18 grudnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 lutego 2013 r. (data wpływu 1 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wspólnika Spółki jawnej odpisów amortyzacyjnych dokonanych od środka trwałego wniesionego do Spółki w formie aportu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 19 lutego 2013 r., Nr IPTPB1/415-759/12-2/KSU, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 19 lutego 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 21 lutego 2013 r., następnie w dniu 1 marca 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 28 lutego 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne.

Wspólnicy Spółki cywilnej prowadzili działalność gospodarczą pod nazwą X s.c. W dniu 26 maja 2003 r. wspólnicy wyżej wskazanej Spółki cywilnej, na podstawie umowy sprzedaży (akt notarialny Repertorium A nr), nabyli prawo wieczystego użytkowania nieruchomości położonej we W., oznaczonej numerem działki 2/7, o powierzchni 2671 m² oraz prawo własności posadowionego na tym gruncie budynku magazynowego, na prawach wspólności łącznej (§ 3 aktu notarialnego). Cena sprzedaży budynku została ustalona w kwocie 610.000 zł, natomiast całej nieruchomości w kwocie 660.000 zł (§ 5 aktu notarialnego). Nabyty budynek wprowadzono do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Spółkę cywilną działalności gospodarczej.

W dniu 1 grudnia 2003 r. została zawarta nowa umowa Spółki cywilnej pod nazwą Y s.c. i cały majątek poprzednio działającej Spółki cywilnej został wniesiony aportem do nowopowstałej Spółki cywilnej, łącznie z budynkiem magazynowym. Majątek wniesiony aportem został wprowadzony do ewidencji środków trwałych nowopowstałej Spółki cywilnej, która rozpoczęła działalność dnia 15 grudnia 2003 r. Środki trwałe były wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej przez Spółkę, skutecznie przyczyniając się do osiągania dużych przychodów ze sprzedaży.

W dniu 2 marca 2006 r., na podstawie art. 26 § 4 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych, Spółka cywilna została obligatoryjnie przekształcona w Spółkę jawną i cały majątek Spółki cywilnej został wniesiony do Spółki jawnej, łącznie z budynkiem magazynowym, o którym mowa powyżej. Budynek przez cały czas był wykorzystywany w prowadzonej działalności przynosząc znaczne przychody, tak w Spółce cywilnej, jak i jawnej. Od budynku magazynowego w Spółce jawnej naliczano amortyzację, która stanowiła koszty uzyskania przychodów.

Spółka jawna przejęła (w wyniku przekształcenia Spółki cywilnej w trybie art. 26 § 4 Kodeksu spółek handlowych) również budynek rozbioru mięsa o wartości 854.503,97 zł, wybudowany przez Spółkę cywilną na cudzym gruncie. Wartość budynku produkcyjnego wprowadzonego aportem do Spółki cywilnej stanowiła kwotę 205.700 zł. W latach 2004 - 2005 poniesiono nakłady inwestycyjne na rozbudowę budynku w wysokości 648.803,97 zł. Łączna wartość budynku w tabeli amortyzacyjnej wynosiła na dzień 31 grudnia 2005 r. 854.503,97 zł (w dacie zakończenia inwestycji). Inwestycja była prowadzona przez Spółkę cywilną we własnym zakresie. Spółka dokumenty źródłowe dotyczące prowadzonej inwestycji, zgodnie z postanowieniami art. 74 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości, zlikwidowała w dniu 31 grudnia 2011 r. (6 lat po zakończeniu prowadzonej inwestycji). Budynek rozbioru mięsa figurował w ewidencji środków trwałych Spółki cywilnej na dzień przekształcenia w Spółkę jawną oraz cały czas był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Od tego budynku wspólnicy Spółki jawnej naliczają amortyzacje, którą traktują jako koszt uzyskania przychodu.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 28 lutego 2013 r. Wnioskodawca dodał ponadto, iż:

1. aktualnie prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Z Spółka jawna,
2. dokumentacja księgowa jest prowadzona w oparciu o księgi rachunkowe,
3. pytania dotyczą stanu księgowego w 2007 r.,
4. aktualnie nie toczy się postępowanie podatkowe ani kontrolne dotyczące 2007 r.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy będąc wspólnikiem Spółki jawnej, Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, z tytułu udziału w tej Spółce, część amortyzacji od budynku magazynowego opisanego w punkcie I, proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w zysku (zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)...
2. Czy będąc wspólnikiem Spółki jawnej Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, z tytułu udziału w tej Spółce, część amortyzacji od budynku rozbioru mięsa opisanego w punkcie II proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w zysku (zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), jeśli Spółka zlikwidowała 31 grudnia 2011 r. dokumenty źródłowe, na podstawie których można było określić wartość zaktualizowaną budynku rozbioru mięsa (Wnioskodawca zaznacza, że Spółka posiada tabelę amortyzacyjną, która zawiera dane dotyczące wartości środka trwałego).
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Natomiast wniosek w zakresie pytania nr 1 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku przymusowego przekształcenia Spółki cywilnej w Spółkę jawną wystąpiła tylko zmiana formy prawnej, przy zachowaniu tożsamości podmiotu, bez przeniesienia majątku na nowy podmiot prawny. Zatem, zgodnie z art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej dokonują odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych. Brak dokumentów dotyczących rozbudowy budynku nie pozbawia możliwości naliczania amortyzacji, ponieważ likwidacji dokonano zgodnie z art. 74 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. poz. 694 ze zm.), a dane dotyczące wartości budynku produkcyjnego są zapisane w tabeli amortyzacyjnej środków trwałych. Amortyzacja od tego budynku jest kosztem uzyskania przychodów, ponieważ ma duży wpływ na osiąganie przychodów (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 28 lutego 2013 r. Wnioskodawca dodał, iż Jego zdaniem część amortyzacji od budynku rozbioru mięsa, proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w zysku, ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tytułu udziału w Spółce jawnej, gdyż:

• budynek rozbioru mięsa jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych, oddany do użytkowania i służy działalności gospodarczej w Spółce, której jest On udziałowcem,

• odpisy amortyzacyjne naliczane są od wartości początkowej zaktualizowanej o poniesione nakłady zgodnie z art. 22h oraz art. 22g ust. 17 - są kosztami uzyskania przychodu,

• zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są rozliczane proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku w spółce niebędącej osobą prawną - w przedmiotowej sprawie Spółce jawnej,

• termin przechowywania dokumentacji podatkowej został zachowany.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm. – określanego w dalszej części skrótem „K.s.h.”), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo- akcyjna. Spółka osobowa stanowi odrębną od wspólników strukturę pod względem organizacyjnym i majątkowym, podobnie jak osoby prawne. Spółki osobowe są podmiotami prawa, a więc mają zdolność prawną, co oznacza, że mogą w pełnym zakresie uczestniczyć w obrocie gospodarczym, być podmiotami stosunków prawnych. Wynika to m.in. z art. 8 K.s.h., który stanowi, iż spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Spółka jawna jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której każdy wspólnik odpowiada za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem, solidarnie z pozostałymi wspólnikami oraz ze spółką (art. 22 K.s.h.). Należy także wskazać na treść art. 28 K.s.h., zgodnie z którym majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2007 r., przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Z treści art. 8 ust. 2 ww. ustawy, wynika, że zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

W świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W myśl art. 22 ust. 8 cyt. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 powołanej wyżej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania min.:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi.

Na podstawie powołanego wcześniej art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budowla wybudowana na cudzym gruncie jest środkiem trwałym.

Zatem, gdy podatnik wybuduje budowlę na cudzym gruncie, pomimo iż w świetle art. 48 i art. 191 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) nie posiada do niego prawa własności, będzie miał prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych na takich samych zasadach, jak przy amortyzacji własnych środków trwałych. Budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie stanowią odrębną grupę składników majątku podlegającą amortyzacji, niezależnie od przewidywanego okresu używania. W przypadku, gdy przedsiębiorca wybuduje cokolwiek na cudzym gruncie, będzie jedynie właścicielem poniesionych nakładów na tę budowę.

Amortyzacji budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie dokonuje się na ogólnych zasadach wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio ust. 3-5.

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22g ust. 12 cyt. ustawy, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 13 pkt 2 ww. ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie zmiany formy prawnej prowadzonej działalności, polegającej na połączeniu lub podziale dotychczasowych podmiotów albo zmianie wspólników spółki nie będącej osobą prawną.

Stosownie do treści art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Zgodnie z art. 22h ust. 4 ww. ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Spółka jawna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, przejęła (w wyniku przekształcenia Spółki cywilnej w trybie art. 26 § 4 Kodeksu spółek handlowych) budynek rozbioru mięsa o wartości 854.503,97 zł, wybudowany przez Spółkę cywilną na cudzym gruncie. Wartość budynku produkcyjnego wprowadzonego aportem do Spółki cywilnej stanowiła kwotę 205.700 zł. W latach 2004 - 2005 poniesiono nakłady inwestycyjne na rozbudowę budynku w wysokości 648.803,97 zł. Łączna wartość budynku w tabeli amortyzacyjnej wynosiła na dzień 31 grudnia 2005 r. 854.503,97 zł (w dacie zakończenia inwestycji). Inwestycja była prowadzona przez Spółkę cywilną we własnym zakresie.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż w Spółce jawnej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, winna nastąpić kontynuacja przyjętych uprzednio zasad zarówno określenia wartości początkowej budynku magazynowego, jak i zasad amortyzacji. Spółka jawna nie może na nowo ustalać wartości początkowej amortyzowanego uprzednio (w ramach Spółki cywilnej) przedmiotowego środka trwałego i na nowo rozpoczynać jego amortyzacji, ponieważ nastąpiła zmiana formy prawnej prowadzonej działalności, o której mowa w art. 22g ust. 12 ww. ustawy.

Zatem, skoro ww. nieruchomość będąca przedmiotem wkładu do Spółki cywilnej, była amortyzowana w Spółce cywilnej, to jej wartość początkową należało ustalić w wysokości wartości początkowej, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne w Spółce cywilnej. Równocześnie Spółka jawna, stosownie do art. 22h ust. 3 ww. ustawy, obowiązana była do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego środka trwałego z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuowania metody amortyzacji przyjętej przez Spółkę cywilną. Pamiętać także należy, iż suma odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez Spółkę jawną i odpisów amortyzacyjnych dokonanych uprzednio przez Spółkę cywilną, nie może przekroczyć wartości początkowej danego środka trwałego. Zasadą jest bowiem, iż nie można amortyzować danego środka trwałego dwukrotnie, ani dokonywać odpisów amortyzacyjnych wyższych niż wynosi wartość początkowa środka trwałego. W konsekwencji odpisy amortyzacyjne dokonane w Spółce cywilnej miały bezpośredni wpływ na wysokość odpisów dokonywanych w Spółce jawnej.

Zatem, jeżeli Spółka jawna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, przyjęła w ewidencji środków trwałych taką samą wartość początkową budynku rozbioru mięsa, jaka była wykazana w ewidencji prowadzonej przez Spółkę cywilną oraz uwzględniła dotychczasową wysokość odpisów, kontynuując metodę amortyzacji przyjętą przez tę Spółkę, to Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane w 2007 r. od przedmiotowego budynku, proporcjonalnie do Jego udziału w zyskach Spółki, stosownie do treści cyt. powyżej art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego, w którym zastosowanie znajdą np. przepisy art. 180 i 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.). Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie jest uprawniony do przeprowadzania postępowania dowodowego, które wskazywałoby, że poniesiony wydatek zaliczony do kosztów uzyskania przychodów został właściwie udokumentowany. Na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jednakże, nadmienić należy, iż przepis art. 74 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz.1223 ze zm.) definiuje okresy przechowywania wskazując, że dowody księgowe dotyczące środków trwałych w budowie, pożyczek, kredytów oraz umów handlowych, roszczeń dochodzonych w postępowaniu cywilnym lub objętych postępowaniem karnym albo podatkowym – przechowuje się przez 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym operacje, transakcje i postępowanie zostały ostatecznie zakończone, spłacone, rozliczone lub przedawnione.

Z kolei, w myśl art. 86 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Definicja ksiąg podatkowych zawarta została w art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej i stanowi, iż są nimi księgi rachunkowe, podatkowa księga przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci.

Do prowadzenia ewidencji środków trwałych zobowiązują podatnika przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a mianowicie przepisy art. 24a ust. 1 i art. 22a-22o tej ustawy. Jak stanowi art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, iż interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych wobec pozostałych wspólników Spółki jawnej.

Końcowo nadmienia się, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Tut. Organ wskazuje, że jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Powrót