Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1-443-1841/08-4/BS
z 23 grudnia 2008 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24.09.2008 r. (data wpływu 29.09.2008 r.) uzupełnionego pismem z dnia 22.10.2008 r. (data wpływu 27.10.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie utraty statusu przedstawiciela podatkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.09.2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie utraty statusu przedstawiciela podatkowego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 27.10.2008 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza w przyszłości świadczyć na rzecz podmiotów zagranicznych, nieposiadających na terytorium Wspólnoty Europejskiej siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania, zobowiązanych do ustanowienia na terytorium kraju przedstawiciela podatkowego zgodnie z regulacją art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), dalej „ustawa o VAT”, usługi w zakresie wymienionym w § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 kwietnia 2004 r. w sprawie przedstawiciela podatkowego (Dz. U. Nr 66, poz. 609), dalej „Rozporządzenia” jako przedstawiciel podatkowy tych podmiotów w kraju.

Spółka została utworzona 15 marca 2007 r. Od momentu rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej Spółka terminowo wywiązywała się z obowiązków w zakresie składania wymaganych deklaracji podatkowych i rozliczania podatków będących przychodem budżetu państwa. Niemniej jednak deklaracja VAT-7 za maj 2008 r. została przez Spółkę złożona po ustawowym terminie. Deklaracja ta została nadana w urzędzie pocztowym dnia 26 czerwca 2008 r. (Spółka dysponuje dokumentem potwierdzającym nadanie deklaracji w urzędzie pocztowym tego dnia), podczas gdy ustawowy termin w tym zakresie upłynął 25 czerwca 2008 r. W rozliczeniu podatku VAT za maj 2008 r. Spółka dokonywała jedynie transakcji zakupowych, w związku z czym, przy braku sprzedaży opodatkowanej wykazała w deklaracji nadwyżkę podatku naliczonego, która została wykazana do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. W związku z tym Spółka nie była zobowiązana do wpłaty podatku na rachunek urzędu skarbowego za ww. okres. Opisane opóźnienie nie spowodowało zatem powstania zaległości po stronie Spółki. Co więcej, Spółka wraz z deklaracją złożyła także zawiadomienie o wystąpieniu opóźnienia wraz z wyjaśnieniem istotnych okoliczności i wskazaniem osób odpowiedzialnych (tzw. czynny żal”).

W uzupełnieniu do wniosku wniesionym pismem z dnia 22.10.2008 r. Spółka uzupełniła przedstawione zdarzenie przyszłe o następujący element:

W deklaracjach VAT-7 za miesiące: styczeń, lipiec oraz sierpień 2008 r. Spółka wykazała zerowe wartości podatku VAT naliczonego i należnego. Ze względu na fakt, iż w ww. okresach wystąpił po stronie Spółki podatek naliczony w związku z dokonywanymi transakcjami zakupowymi, przy braku sprzedaży opodatkowanej, Spółka powinna była wykazać w ww. deklaracjach nadwyżki podatku naliczonego do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. W konsekwencji zaistniałej nieprawidłowości, Spółka złożyła deklaracje korygujące za ww. okresy, w których podatek VAT naliczony został wykazany w prawidłowej wysokości.

Wnioskodawca podkreśla, iż w związku ze złożeniem deklaracji korygujących Spółka nie była zobowiązana do wpłaty podatku na rachunek urzędu skarbowego za ww. okres. Opisane nieprawidłowości nie spowodowały zatem powstania zaległości po stronie Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka utraci status przedstawiciela podatkowego z uwagi na niespełnienie warunku wskazanego w § 2 pkt 2 Rozporządzenia, jeżeli w przyszłości, już jako przedstawiciel podatkowy, uiściłaby po ustawowym terminie zobowiązanie z tytułu podatku VAT lub innych podatków, niemniej niezwłocznie uregulowała zaległość wraz z odsetkami?
2. Czy w sytuacji utraty przez Spółkę w przyszłości statusu przedstawiciela podatkowego podmiotu zagranicznego poprzez niespełnienie warunków wskazanych w § 2 Rozporządzenia, z przyczyn innych niż wskazane w punkcie 1, skutkować to będzie wyłączeniem solidarnej odpowiedzialności Spółki za zobowiązania podatkowe tego podmiotu?
3. W sytuacji, gdy Spółka w przyszłości utraciłaby status przedstawiciela podatkowego podmiotu zagranicznego poprzez niespełnienie warunków wskazanych w § 2 Rozporządzenia z przyczyn innych niż wskazane w punkcie 1, w jakim terminie klienci Spółki zobowiązani będą do ustanowienia nowego przedstawiciela podatkowego oraz czy fakt ten będzie mógł mieć wpływ na prawidłowość rozliczeń ww. klientów zagranicznych w zakresie podatku VAT do czasu ustanowienia przez nich nowego przedstawiciela podatkowego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

• Pytanie 1: w sytuacji, w której Spółka jako przedstawiciel podatkowy podmiotu zagranicznego uiściłaby w przyszłości własną należność z tytułu jakiegokolwiek podatku po ustawowym terminie, ale przed wszczęciem jakichkolwiek czynności urzędowych dokonałaby uregulowania tej zaległości wraz z zaległymi odsetkami i tzw. „czynnym żalem”, nie utraci ona statusu przedstawiciela podatkowego;
  
  
  

Zgodnie z regulacją art. 15 ust. 10 ustawy o VAT Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia został upoważniony do określania:

• dodatkowych warunków, jakie musi spełniać podmiot, który może być ustanowiony przedstawicielem podatkowym,
  
• trybu ustanawiania przedstawiciela podatkowego, a także
  
• czynności, jakie może on wykonywać,

uwzględniając jednocześnie konieczność zapewnienia prawidłowego rozliczenia podatku przez podmioty nieposiadające siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju. Natomiast, zgodnie z regulacją § 4 Rozporządzenia jeżeli przedstawiciel podatkowy przestaje spełniać warunki, o których mowa w § 2 (łączne warunki stawiane przedstawicielowi podatkowemu warunkujące pełnienie tej funkcji), obowiązany jest on pisemnie powiadomić o tym podatnika, dla którego został ustanowiony.

Zgodnie z powyższym Spółka wskazuje, iż jak wynika z zakresu delegacji ustawowej, Minister Finansów został upoważniony do określenia w drodze rozporządzenia m.in. dodatkowych warunków, jakie musi spełniać podmiot, który może być ustanowiony przedstawicielem podatkowym. Minister Finansów nie został jednakże upoważniony do wydania przepisu wykonawczego, który odbierałby status przedstawiciela podatkowego podmiotowi, jeśli w momencie ustanowienia go przedstawicielem podatkowym (podpisania umowy w formie aktu notarialnego) spełniał określone przez Ministra Finansów warunki, lecz następnie przestał je spełniać na skutek nieterminowej zapłaty podatku.

Ponadto, ani regulacje Rozporządzenia ani żaden inny przepis prawa podatkowego, nie przewidują skutku w postaci utraty statusu przedstawiciela podatkowego przez podmiot, który w momencie ustanowienia go przedstawicielem podatkowym spełniał warunki określone w § 2 pkt 2 Rozporządzenia, lecz w trakcie świadczenia usług przedstawiciela podatkowego na rzecz danego podatnika przestał ten warunek spełniać (przykładowo rozliczył nieterminowo własny podatek).

Zdaniem Spółki, mając na uwadze brzmienie wskazanych powyżej regulacji, jedyną konsekwencją tego, iż podmiot prawidłowo ustanowiony przedstawicielem podatkowym przestał spełniać warunki wynikające z § 2 pkt 2 Rozporządzenia, stawiane przedstawicielowi podatkowemu, jest obowiązek poinformowania kontrahenta o tym fakcie w formie pisemnej, jak stanowi § 4 Rozporządzenia. Przepisy nie regulują natomiast momentu, w którym utrata statusu przedstawiciela następuje.

Odmienna interpretacja § 4 Rozporządzenia, przewidująca utratę przez prawidłowo ustanowionego przedstawiciela podatkowego możliwości dalszego reprezentowania kontrahenta (podatnika) ze względu na nieterminowe rozliczenie przez przedstawiciela podatkowego własnych zobowiązań podatkowych w trakcie pełnienia tej funkcji, stanowiłaby rozszerzenie dyspozycji regulacji Rozporządzenia. W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, iż regulacje Rozporządzenia należałoby w takiej sytuacji uznać za sprzeczne z art. 92 ust. 1 Konstytucji, który stanowi, iż „rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu.” W świetle tej regulacji, zważywszy, iż upoważnienie udzielone Ministrowi Finansów w zakresie wydania Rozporządzenia nie przewiduje uregulowania w tym akcie kwestii utraty prawa do pełnienia funkcji przedstawiciela podatkowego, nie może być w ten sposób interpretowane.

Przyjęcie odmiennego podejścia prowadziłoby, zdaniem Spółki, do naruszenia konstytucyjnej zasady normującej stanowienie przepisów niższej rangi niż ustawa, zawartej w przywołanym powyżej art. 92 ust. 1 Konstytucji.

Co więcej, w opinii Spółki, odebranie jej statusu przedstawiciela podatkowego kontrahentów, dla których została w przeszłości prawidłowo ustanowiona takim przedstawicielem, skutkowałoby również naruszeniem zasady proporcjonalności, będącej jedną z podstawowych zasad prawa wspólnotowego. Zakłada ona, że podjęte środki prawne muszą być współmierne (konieczne i proporcjonalne do wagi zagadnienia), jeśli chodzi o cel, jaki prawodawca chce osiągnąć. Przepisy powinny być tak skonstruowane, aby nie przekraczały zakresu niezbędnego do osiągnięcia określonego celu. Przyjęcie, iż jakiekolwiek opóźnienie przedstawiciela podatkowego w zapłacie jego własnych zobowiązań podatkowych skutkowało odebraniem mu statusu przedstawiciela podatkowego wobec dotychczasowych klientów (zakładając, iż Spółka uregulowałaby zaległość wraz z należnymi odsetkami za zwłokę) stanowiłoby niezaprzeczalnie naruszenie omawianej zasady.

Sprzeczne z zasadą proporcjonalności byłoby również, gdyby jakiekolwiek opóźnienie w zapłacie przez przedstawiciela podatkowego jego własnego zobowiązania podatkowego zmuszało zagranicznego podatnika, który zgodnie z przepisami został zobowiązany do rejestracji w Polsce dla celów VAT oraz do ustanowienia przedstawiciela podatkowego, do rozwiązywania umowy z obecnym przedstawicielem i poszukiwania nowego. Spółka podkreśla iż z uwagi na warunki określone w Rozporządzeniu, liczba podmiotów świadczących usługi przedstawiciela podatkowego na polskim rynku jest ograniczona, w konsekwencji przyjęcie wskazanej powyżej interpretacji przepisów Rozporządzenia oznaczałoby dodatkowe praktyczne trudności w związku z ustanowieniem nowego przedstawiciela podatkowego po stronie podmiotów zagranicznych już działających w tej formie na terytorium Polski (a w rezultacie, zagrożenie dla poprawności ich rozliczeń w zakresie VAT).

Na potwierdzenie powyższego rozumienia regulacji podatkowych Spółka przytacza interpretację indywidualna wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 31 marca 2008 r., sygn. IPPP1/443-65/08-02a/AW, cytując „W związku z powołanymi wyżej przepisami oraz w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku należy wskazać, iż Wnioskodawca nie traci statusu przedstawiciela podatkowego w odniesieniu do klientów, z którymi zostały zawarte umowy przed wystąpieniem zaległości w podatku dochodowym od osób prawnych.”

• Pytanie 2: w sytuacji, gdy Spółka utraci w przyszłości status przedstawiciela podatkowego, od dnia następującego po dacie utraty tego statusu przestanie być solidarnie odpowiedzialna za zobowiązania podatkowe w zakresie podatku VAT podmiotów zagranicznych, które uprzednio reprezentowała, a które powstały po tej dacie;
  
  
  

Zgodnie z regulacją art. 15 ust. 9 ustawy o VAT przedstawiciel podatkowy odpowiada solidarnie z podatnikiem za zobowiązanie podatkowe podatnika, którego reprezentuje.

W opinii Spółki, literalna interpretacja omawianej regulacji prowadzi do konkluzji, iż w sytuacji utraty przez Spółkę statusu przedstawiciela podatkowego, przy założeniu, że status ten może zostać utracony, jej odpowiedzialność za zobowiązania podatkowego przedstawiciela podatkowego zostanie wyłączona z dniem utraty tego statusu. Spółka bowiem, po zaprzestaniu pełnienia funkcji przedstawiciela podatkowego, nie będzie reprezentować już kontrahentów zagranicznych, brak jest w regulacjach podatkowych przesłanek dla solidarnej odpowiedzialności Spółki za ich zobowiązania podatkowe również po utracie statusu przedstawiciela podatkowego.

• Pytanie 3: utrata przez Spółkę w przyszłości statusu przedstawiciela podatkowego nie spowoduje negatywnych konsekwencji po stronie jej kontrahentów w zakresie ich zobowiązań podatkowych do czasu ustanowienia nowego przedstawiciela podatkowego, natomiast zważywszy na brak stosownych regulacji podatkowych, kontrahenci Spółki nie są związani żadnym terminem w tym zakresie.
  
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, jak wskazano powyżej, przepisy podatkowe nie określają zasad postępowania w sytuacji utraty przez podmiot uprzednio ustanowiony przedstawicielem podatkowym prawa do pełnienia tej funkcji na skutek niespełnienia wymogów przewidzianych w § 2 Rozporządzenia. Jedyną wyraźną konsekwencją przewidzianą przez ustawodawcę w tym zakresie jest obowiązek powiadomienia o tym fakcie kontrahenta, którego był przedstawicielem, wynikający z brzmienia § 4 Rozporządzenia.

Zdaniem Spółki zatem, w sytuacji gdy działając jako przedstawiciel podatkowy utraci ona prawo do wykonywania taj funkcji na skutek niespełnienia jednego z wymogów wskazanych w Rozporządzeniu, jej kontrahenci nie będą związani żadnym ustawowym terminem do ustanowienia nowego przedstawiciela podatkowego. Jedyne ograniczenie w tym zakresie będzie po ich stronie wynikało z konieczności wywiązania się z obowiązków podatkowych jako podatników VAT.

Jak podkreśla Spółka, nieuzasadnionym byłoby przyjęcie jako daty obligującej jej kontrahenttów do ustanowienia nowego przedstawiciela podatkowego dnia, w którym Spółka przestała spełniać wymagania określone w § 2 Rozporządzenia do pełnienia funkcji przedstawiciela podatkowego. Dochowanie bowiem tego terminu byłoby w praktyce niemożliwe.

Jednocześnie Spółka podkreśla, iż przepisy podatkowe nie określają również żadnych konsekwencji ewentualnej utraty statusu przedstawiciela podatkowego w zakresie poprawności rozliczeń jej kontrahentów po utracie przez nią statusu przedstawiciela podatkowego. W szczególności, brak jest podstaw prawnych do kwestionowania na podstawie tego faktu prawidłowości deklaracji podatkowych składanych przez kontrahentów po dniu, w którym ich Spółka jako przedstawiciel podatkowy przestałaby spełniać warunki określone w Rozporządzeniu, czy też kwestionowania prawidłowości wystawionych po tym dniu przez nich faktur VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54 poz.535 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 7 ww. ustawy podatnicy, o których mowa w ust. 1, nieposiadający siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju, podlegający obowiązkowi zarejestrowania się jako podatnicy VAT czynni, o których mowa w art. 96 ust. 4, są obowiązani ustanowić przedstawiciela podatkowego. Zgodnie z art. 15 ust. 8 ustawy o VAT przedstawicielem podatkowym może być osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, posiadające siedzibę na terytorium kraju, lub osoba fizyczna posiadająca stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju. Stosownie do zapisu art. 15 ust. 9 cyt. ustawy przedstawiciel podatkowy odpowiada solidarnie z podatnikiem za zobowiązanie podatkowe podatnika, którego reprezentuje. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 10 ustawy o VAT Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi dodatkowe warunki, jakie musi spełniać podmiot, który może być ustanowiony przedstawicielem podatkowym, tryb ustanawiania przedstawiciela podatkowego, a także czynności, jakie może on wykonywać,
   
2. może określić przypadki, w których nie ma konieczności ustanawiania przedstawiciela podatkowego

- uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowego rozliczenia podatku przez podmioty nieposiadające siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju.

Wykonując upoważnienie ustawowe zawarte w art. 15 ust. 10 ustawy Minister Finansów w drodze rozporządzenia określił dodatkowe warunki, jakie musi spełniać podmiot, który może zostać ustanowiony przedstawicielem podatkowym, tryb ustanowienia przedstawiciela podatkowego a także czynności, jakie może on wykonywać. Stało się to poprzez wydanie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 kwietnia 2004 r. w sprawie przedstawiciela podatkowego (Dz. U. z 2004 Nr 66 poz. 609 ze zm.) – zwane dalej rozporządzeniem.

Zgodnie z dyspozycją § 2 rozporządzenia, osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, osoba fizyczna może zostać ustanowiona jako przedstawiciel podatkowy, o którym mowa w art. 15 ust. 7-9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jeżeli łącznie spełnia następujące warunki:

1. jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny;
2. przez ostatnie 24 miesiące terminowo rozliczała podatek od towarów i usług oraz inne podatki stanowiące dochód budżetu państwa;
3. przez ostatnie 24 miesiące - osoba fizyczna będąca podatnikiem, a w przypadku podmiotów niebędących osobami fizycznymi - osoba będąca wspólnikiem, członkiem władz zarządzających, głównym księgowym nie podlegała odpowiedzialności na podstawie ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 83, poz. 930, ze zm.) za popełnienie przestępstwa skarbowego;
4. jest uprawniona do zawodowego wykonywania doradztwa podatkowego zgodnie z przepisami o doradztwie podatkowym lub do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z przepisami o rachunkowości.
   
   

Sposób ustanowienia przedstawiciela podatkowego reguluje § 3 ust 1-3 rozporządzenia. Zgodnie z § 3 ust. 1 przedstawiciela podatkowego ustanawia się w drodze umowy w formie aktu notarialnego zawartej pomiędzy podatnikiem a podmiotem wymienionym w § 2, który przedłożył podatnikowi zaświadczenie organu podatkowego o spełnieniu warunków, o których mowa w art. 15 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w § 2.

Stosownie do zapisu § 3 ust. 2 umowa, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać w szczególności nazwę lub imię i nazwisko podatnika, adres jego siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności lub miejsca zamieszkania za granicą, dane identyfikacyjne podmiotu wymienionego w § 2, który jest ustanawiany przedstawicielem podatkowym, w tym numer identyfikacji podatkowej, nazwę lub imię i nazwisko, adres jego siedziby lub w przypadku osób fizycznych adres miejsca zamieszkania oraz adres, pod którym będzie prowadzona i przechowywana dokumentacja i ewidencja podatnika dla celów podatku od towarów i usług.

W myśl § 3 odpis umowy wraz z kopią zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, należy złożyć do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście.

Jeżeli przedstawiciel podatkowy przestaje spełniać warunki, o których mowa w § 2, obowiązany jest on zgodnie z § 4 rozporządzenia, pisemnie powiadomić o tym podatnika, dla którego został ustanowiony.

Obowiązki przedstawiciela podatkowego określa § 5 rozporządzenia, zgodnie z którym przedstawiciel podatkowy obowiązany jest do wypełniania obowiązków podatnika, którego jest przedstawicielem, w zakresie rozliczania podatku od towarów i usług, prowadzenia i przechowywania dokumentacji oraz ewidencji dla potrzeb tego podatku, oraz do wykonywania innych czynności wynikających z przepisów o podatku od towarów i usług, jeżeli zostały wymienione w umowie, o której mowa w § 3.

Zgodnie art. 99 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133. Natomiast w myśl art. 103 ust. 1. cyt. ustawy podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza w przyszłości świadczyć usługi przedstawicielstwa podatkowego na rzecz podatników nieposiadajacych siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Wspólnoty.

Wnioskodawca, przy założeniu, iż działając już jako przedstawiciel podatkowy podmiotu zagranicznego zadał pytanie czy uiszczenie w przyszłości własnej należności z tytułu jakiegokolwiek podatku po ustawowym terminie, ale przed wszczęciem jakichkolwiek czynności urzędowych i dokonaniu uregulowania tej zaległości wraz z zaległymi odsetkami i tzw. „czynnym żalem” nie spowoduje utraty przez nią statusu przedstawiciela podatkowego.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług powstaje z mocy prawa, tj. z chwilą zaistnienia określonych w ustawie o VAT zdarzeń o których mowa w powołanym wyżej art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, natomiast wykonanie tego zobowiązania następuje w drodze tzw. samoobliczenia. To na podatniku ciąży obowiązek ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, o czym stanowi art. 103 ust. 1 ustawy o VAT. Z obliczeniem i zapłatą podatku dodatkowo związany jest obowiązek złożenia w urzędzie skarbowym deklaracji podatkowych za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu (art. 99 ust. 1 ustawy o VAT).

Oznacza to, że niezadeklarowanie i niezapłacenie przez podatnika podatku we właściwej wysokości i we właściwym terminie skutkuje powstaniem zaległości podatkowej.

Zatem w sytuacji, gdy Spółka działając już jako przedstawiciel podatkowy podmiotu zagranicznego uiści w przyszłości własną należność z tytułu jakiegokolwiek podatku po ustawowym terminie, przestanie spełniać warunek, o którym mowa w § 2 pkt 2 rozporządzenia, tj. terminowego rozliczenia podatku. Uregulowanie tej zaległości przez Spółkę wraz z zaległymi odsetkami i tzw. „czynnym żalem” przed wszczęciem jakichkolwiek czynności urzędowych pozostanie bez wpływu na spełnienie przez Wnioskodawcę powyższego warunku, bowiem zaległość wystąpi i będzie istniała do dnia dokonania zapłaty podatku w prawidłowej wysokości, a w konsekwencji należy uznać, iż podatek ten nie zostanie terminowo rozliczony.

W przypadku niespełniania warunków koniecznych zawartych w § 2 rozporządzenia przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydanego rozporządzenia nie precyzują kwestii utraty statusu przedstawiciela podatkowego dla przedstawicieli podatkowych prawidłowo umocowanych.

Zatem w świetle powyższego uznać należy, iż Wnioskodawca nie utraci statusu przedstawiciela podatkowego w odniesieniu do klientów, z którymi zostały zawarte umowy przed wystąpieniem zaległości w momencie, gdy przestanie spełniać warunek, o którym mowa § 2 pkt 2 rozporządzenia.

Analogicznie, statusu przedstawiciela podatkowego Strona nie utraci również w odniesieniu do klientów, z którymi zostały zawarte umowy, a następnie Wnioskodawca przestanie spełniać inny z warunków określonych w § 2 rozporządzenia.

Jednakże zgodnie § 4 rozporządzenia, w przypadku gdy przedstawiciel podatkowy przestaje spełniać warunki, o których mowa w § 2, obowiązany jest on pisemnie powiadomić o tym podatnika, dla którego został ustanowiony.

Wskazać należy, iż otrzymanie powiadomienia stanowi dla Podatnika, informację na podstawie, której może zdecydować o ustanowieniu innego przedstawiciela podatkowego.

Podkreślić należy iż przedstawiciela podatkowego ustanawia się zgodnie a § 3 ust. 1 rozporządzenia w drodze umowy w formie aktu notarialnego. W powołanym wyżej § 3 ust. 2 rozporządzenia zawarto elementy jakie powinna zawierać umowa – w szczególności nazwę lub imię i nazwisko podatnika, adres jego siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności lub miejsca zamieszkania za granicą, dane identyfikacyjne podmiotu wymienionego w § 2, który jest ustanawiany przedstawicielem podatkowym, w tym numer identyfikacji podatkowej, nazwę lub imię i nazwisko, adres jego siedziby lub w przypadku osób fizycznych adres miejsca zamieszkania oraz adres, pod którym będzie prowadzona i przechowywana dokumentacja i ewidencja podatnika dla celów podatku od towarów i usług. Zatem w rozporządzeniu nie ujęto wszystkich elementów, które powinna zawierać umowa. Sposób i warunki zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Jednym z podstawowych elementów każdej umowy jest określenie terminu na jaki zostaje zawarta oraz sposobu jej rozwiązania (np. wypowiedzenie, rozwiązanie ze skutkiem natychmiastowym). Pozostałe warunki umowy mają istotne znaczenie, bowiem zgodnie z art. 15 ust. 9 ustawy o VAT przedstawiciel podatkowy odpowiada solidarnie z podatnikiem za zobowiązania podatkowe podatnika, którego reprezentuje. Odpowiedzialność ta rozciąga się na cały okres obowiązywania umowy, tj. od czasu jej zawarcia do momentu jej rozwiązania (wygaśnięcia).

Reasumując, ponieważ przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia w sprawie przedstawiciela podatkowego nie precyzują kwestii utraty statusu przedstawiciela podatkowego dla przedstawicieli podatkowych prawidłowo umocowanych, uznać należy, iż Wnioskodawca nie utraci statusu przedstawiciela podatkowego, w przypadku gdy przestanie spełniać warunki, o których mowa w § 2 rozporządzenia.

Z uwagi, iż w niniejszej interpretacji w zakresie pytania zawartego w pkt 1 wskazano, iż Wnioskodawca nie traci statusu przedstawiciela podatkowego klientów, z którymi umowy zostały zawarte przed wystąpieniem zaległości w podatku oraz wskazano, iż statusu tego, analogicznie, Strona nie utraci również w odniesieniu do klientów, z którymi zostały zawarte umowy, a następnie Wnioskodawca przestanie spełniać inny z warunków określonych w § 2 rozporządzenia, pytania zawarte w pkt 2 i 3 stały się bezprzedmiotowe.

Ponadto zauważyć należy, iż przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga kwestii spełnienia warunków w celu uzyskania statusu przedstawiciela podatkowego, gdyż w tym zakresie zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie nr IPPP1-443-1841/08-3/BS.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.