Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPP2.4512.136.2016.3.JS
z 15 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2016 r. (data wpływu 14 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismami z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.) oraz 23 czerwca 2016 r. (data wpływu 27 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla czynności pokrycia wkładów na akcje w spółce poza UE – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla czynności pokrycia wkładów na akcje w spółce poza UE.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 23 maja 2016 r. oraz 23 czerwca 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania oraz własnego stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 23 czerwca 2016 r.).

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie działalności agencji reklamowych, udzielania kredytów, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, badania rynku i opinii publicznej oraz innej działalności naukowej, profesjonalnej i technicznej pod firmą „…” z siedzibą w … i jest wpisany do CEIDG. Jako osoba fizyczna na chwilę obecną nie prowadzi działalności gospodarczej poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca planuje przystąpić do filipińskiej spółki akcyjnej i chce wnieść do niej aportem ruchomość – linię produkcyjną (składającą się z podelementów – maszyn – które zostaną złożone w całość na Filipinach). Prawo filipińskie dopuszcza możliwość pokrywania akcji wkładami niepieniężnymi (por. art. 62 ust. 2 kodeksu spółek handlowych Filipin).

Jeśli chodzi o reguły (warunki) Incoterms (stanowiące zbiór międzynadorowych reguł określających warunki sprzedaży), które będą stosowane do transakcji, to będą to DDP (Delivered Duty Paid) Incoterms 2010, a zatem organizację i koszty załadunku, transportu, ubezpieczenia oraz ewentualnych opłat celnych bierze na siebie zbywca wraz z ryzykiem związanym z utratą lub uszkodzeniem towaru, a nabywca ma obowiązek rozładunku i obciąża go ryzyko uszkodzenia lub zniszczenia towaru w trakcie tego procesu.

Dokumentami potwierdzającymi wywóz przedmiotowego towaru, tj. linii produkcyjnej, poza terytorium Unii Europejskiej będą konosament oraz SAD: Jednolity Dokument Administracyjny (ustanowiony Konwencją o uproszczeniu formalności w obrocie towarowym). W konosamencie oraz na fakturach zostaną co do tożsamości oznaczone poszczególne elementy przedmiotowej linii produkcyjnej.

Ruchomość znajduje się w środkach trwałych w prowadzonej przez Wnioskodawcę jednoosobowej działalności gospodarczej, jest amortyzowana, został od niej odliczony podatek VAT przy nabyciu. Przedsiębiorca nabył ruchomość na terenie Polski (w formie darowizny otrzymanej w tzw. pierwszej grupie).

Wnioskodawca otrzyma dokument celny potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy.

W ramach aportu, oprócz dostawy linii produkcyjnej, Wnioskodawca – za pomocą podmiotu trzeciego działającego na jego zlecenie – dokona montażu ruchomości. Będą to czynności wymagające fachowej wiedzy i umiejętności oraz będzie dokonane pierwsze uruchomienie. Podmiot ten nie został jeszcze wybrany. Ponadto Wnioskodawca za pomocą podmiotu fachowego zapewni przeszkolenie pracowników spółki w zakresie obsługi linii produkcyjnej. Złożenie w całość linii produkcyjnej będzie wymagało specjalistycznej wiedzy podmiotu zajmującego się na zlecenie Wnioskodawcy montażem tej linii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 23 maja 2016 r.).

Czy pokrycie wkładów na akcje w spółce poza UE (filipińskiej spółce akcyjnej) będzie korzystało z tzw. stawki 0% VAT – tak, jak przy eksporcie?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z dnia 23 czerwca 2016 r.), w niniejszej sprawie można zastosować stawkę 0% VAT-u pod warunkiem udowodnienia, że środek trwały będący aportem rzeczywiście opuścił kraj.

W przypadku wniesienia maszyny aportem, może on zostać uznany za eksport. Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym, w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, uznawane jest za sprzedaż. Zatem, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie w tej kwestii wypowiedział się Drugi …. Urząd Skarbowy …. w postanowieniu z dnia 10 lipca 2006 roku w sprawie interpretacji prawa podatkowego (sygn. akt: …..): „wniesienie aportem konstrukcje hali i linię technologiczną do produkcji filtrów oleju będzie stanowił eksport towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli wniesienie aportem tych rzeczy będzie skutkowało przeniesieniem prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (np. wniesienie aportem na własność), a następnie towary te zostaną wywiezione z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty, co zostanie potwierdzone przez urząd celny określony w przepisach celnych, a wywóz dokonany zostanie przez dostawcę lub na jego rzecz, lub nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz”, a zatem wydaje się, że również w przedstawionej sytuacji wniesienie linii produkcyjnej aportem będzie można uznać za eksport.

Do zastosowania tzw. zerowej stawki VAT konieczne jest udokumentowanie wyjazdu z terytorium Unii Europejskiej. Dla zaistnienia eksportu, w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, i związanych z nim skutków w VAT wywóz towaru w znaczeniu prawa podatkowego oznacza objęcie tego towaru procedurą celną wywozu stosowaną przy eksporcie towarów poza terytorium Wspólnoty na skutek wcześniejszego przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Eksport towarów podlega preferencyjnemu opodatkowaniu stawką 0%, na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o VAT, przy czym ze stawki tej mogą korzystać podatnicy VAT, którzy realizują zarówno eksport bezpośredni, jak i pośredni. Dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru jest konieczne, aby wywóz towarów rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu dostawy towarów, określonej w art. 7 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 41 ust. 6 i art. 41 ust. 11 ustawy o VAT zerową stawkę stosuje się w eksporcie bezpośrednim – pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium UE oraz w eksporcie pośrednim – jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium UE, z którego wynika tożsamość towaru.

Jeśli wywóz towarów w wykonaniu dostawy rozpoczyna się na terytorium Polski, to podatnik jest uprawniony do stosowania stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu – por. uchwała NSA w składzie 7 sędziów z dnia 25 czerwca 2012 roku (sygn. akt: I FPS 3/12). Na temat ten wypowiedział się także WSA w Szczecinie w wyroku z dnia 11 kwietnia 2013 roku (sygn. akt: I SA/Sz 275/12) stwierdzając, że tylko wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., podlegający w Polsce – jako miejscu świadczenia – stawce 0%.

Także zgodnie z ustawą o VAT w art. 41 ust. 6 i 11 zerową stawkę stosuje się, pod warunkiem spełnienia ustawowych warunków, w eksporcie bezpośrednim (pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium UE) i w eksporcie pośrednim (jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium UE, z którego wynika tożsamość towaru).

Na podobnym stanowisku co Wnioskodawca stanął Urząd Skarbowy ….. w postanowieniu z dnia 18 września 2006 roku w sprawie interpretacji prawa podatkowego (sygn. akt: ….) stwierdzając, że „aport środków trwałych będzie stanowił eksport towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli wniesienie aportem tych rzeczy będzie skutkowało przeniesieniem prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, a następnie towary te zostaną wywiezione z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty, co zostanie potwierdzone przez urząd celny”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z póź. zm. ) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 ustawy.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa cywilnego lub handlowego spełnia definicję dostawy zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy, a tym samym uznawane jest za sprzedaż w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, gdyż czynność ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu wiąże się z odpłatnością, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą mającą charakter rzeczowy, a otrzymanym wynagrodzeniem w formie udziałów lub akcji w podwyższonym kapitale zakładowym), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania wnoszonym towarem jak właściciel.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy  przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Stawka podatku – stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Jedną z czynności, która korzysta z obniżonej stawki podatku od towarów i usług jest eksport towarów.

W myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy  w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Jednakże zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy  stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Art. 41 ust. 11 ustawy stwierdza natomiast, że przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje przystąpić do filipińskiej spółki akcyjnej i chce wnieść do niej aportem ruchomość – linię produkcyjną (składającą się z podelementów – maszyn – które zostaną złożone w całość na Filipinach). W ramach aportu, oprócz dostawy linii produkcyjnej, Wnioskodawca – za pomocą podmiotu trzeciego działającego na jego zlecenie – dokona montażu ruchomości. Będą to czynności wymagające fachowej wiedzy i umiejętności oraz będzie dokonane pierwsze uruchomienie. Ponadto Wnioskodawca za pomocą podmiotu fachowego zapewni przeszkolenie pracowników spółki w zakresie obsługi linii produkcyjnej. Złożenie w całość linii produkcyjnej będzie wymagało specjalistycznej wiedzy podmiotu zajmującego się na zlecenie Wnioskodawcy montażem tej linii.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy wskazać, że przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), nie regulują kwestii czynności złożonych (kompleksowych). Jednakże na gruncie orzecznictwa podatkowego wielokrotnie podkreślano, iż nie należy sztucznie dzielić czynności złożonych. Niemniej orzecznictwo to, w tym przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, za zasadę przewodnią przyjmuje, że każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne, zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE, a wcześniej Szóstą Dyrektywą Rady z 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L nr 145, str. 1 ze zm.). Podstawową zasadę odrębności i niezależności świadczeń Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wywodzi z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE. W tym kontekście - zdaniem TSUE - tylko w pewnych okolicznościach odrębne świadczenia można uznać za jednolitą czynność.

Przykładowo w wyroku z dnia 21 lutego 2008r. w sprawie C-425/06 Ministero dell’Economia e delle Finanze vs. Part Service Srl TSUE stwierdził: „(…) gdy czynność obejmuje kilka świadczeń, powstaje pytanie, czy należy ją uważać za jednolitą czynność, czy też kilka odrębnych i niezależnych świadczeń, które należy oceniać oddzielnie. Kwestia ta ma szczególne znaczenie z punktu widzenia podatku VAT, w szczególności dla zastosowania stawek opodatkowania lub przepisów dotyczących zwolnień przewidzianych przez szóstą dyrektywę (zob. wyrok z 27 października 2005r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank). W tym zakresie z jej art. 2 wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne”.

Powyższe wynika także z wyroku TSUE z 25 lutego 1999r. w sprawie C-349/96 Card Protection Ltd (CPP) v. Comissionners of Customs & Excise.

Podobnie orzekł w wyroku z dnia 11 czerwca 2009r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro vs. Finanční ředitelství v Ústí nad Labem. Zdaniem TSUE „chociaż usługi sprzątania części wspólnych budynku towarzyszą korzystaniu z najętego dobra, to nie muszą być objęte zakresem pojęcia najmu w rozumieniu art. 13 część B lit. b) VI dyrektywy. Ponadto, skoro najem mieszkań oraz sprzątanie części wspólnych budynku mogą być, w okolicznościach takich jak w sprawie przed sądem krajowym, wzajemnie rozdzielone, to nie można uznać, że stanowią jedno świadczenie w rozumieniu orzecznictwa Trybunału”.

Tak więc orzecznictwo TSUE, które oparte jest na przepisach prawa UE, daje podstawę do skonstruowania zasadniczej tezy, iż każde świadczenie należy traktować odrębnie. Dopiero w kolejnych punktach ww. wyroku TSUE podkreślił, że w sytuacji, gdy kilka świadczeń wykonywanych przez podatnika jest ze sobą ściśle powiązanych w ten sposób, że tworzą obiektywnie, z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, jedno świadczenie, nie należy dokonywać sztucznego podziału tego świadczenie dla celów podatkowych. Zatem TSUE przedstawia jedynie wskazówki, jak należy interpretować przepisy Dyrektywy, nie wypowiadając się co do tego, która z powyższych wykluczających się zasad powinna mieć zastosowanie w sprawie.

Mając na uwadze powyższe przepisy jak i orzeczenia TSUE, zdaniem Organu, aby móc wskazać, iż dana czynność jest czynnością złożoną, winna składać się ona z różnych czynności, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania czynności głównej, na którą składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania czynności zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jako element czynności złożonej wówczas, jeżeli cel czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez czynności pomocniczej.

Zatem, czynność złożona ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na czynności podstawowe i pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie z czynności podstawowej (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania z czynności podstawowej). Jeżeli jednak czynności te można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru, ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas czynności takie powinny być traktowane jako dwie (lub więcej) niezależnie opodatkowane czynności.

Podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu nim w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m.in. w rozdziale 1 (Miejsce świadczenia przy dostawie towarów) działu V (Miejsce świadczenia) ustawy.

W świetle dyspozycji art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz, jest miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane; nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem.

Powołany przepis stanowi odzwierciedlenie regulacji ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Zgodnie bowiem z art. 36 Dyrektywy, w przypadku gdy towary wysyłane lub transportowane przez dostawcę, nabywcę lub osobę trzecią są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dostawcę lub w jego imieniu, za miejsce dostawy uznaje się miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane.

W przypadku gdy instalacja lub montaż dokonywane są w państwie członkowskim innym niż państwo dostawcy, państwo członkowskie, na terytorium którego dokonywana jest instalacja lub montaż, podejmuje środki niezbędne, aby uniknąć podwójnego opodatkowania w tym państwie członkowskim.

Ustawodawca uznał, że mogą zaistnieć sytuacje, w których poza dokonaniem dostawy towarów, dostawca zobowiązuje się również zainstalować/zamontować dostarczany towar, przy użyciu środków własnych, lub przy wykorzystaniu zasobów innego podmiotu. Ponadto, ustawodawca uznał, że w takich sytuacjach świadczeniem nadającym charakter wszystkim czynnościom podjętym przez dostawcę jest właśnie dostawa towarów.

Przepisy ustawy nie definiują pojęć „montaż” lub „instalacja”, niemniej jednak zastrzega ona, że stosownie do cytowanego powyżej art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, instalacji lub montażu nie zalicza się prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem.

Przez „proste czynności” należy rozumieć działania umożliwiające funkcjonowanie danego towaru, które potencjalny nabywca mógłby wykonać we własnym zakresie, np. korzystając z dołączonej instrukcji. Dlatego też za montaż lub instalację w rozumieniu art. 22 ustawy należy uznać takie czynności, które wymagają specjalistycznej wiedzy i umiejętności znanych przede wszystkim dostawcy montowanego lub instalowanego towaru.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz treść powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokona dostawy towaru (linii produkcyjnej) z montażem, które to świadczenia są ze sobą ściśle związane i które nie powinny być rozdzielane. Z ekonomicznego punktu widzenia dostawa towaru i jego montaż stanowią jedną całość. Należy zauważyć, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca zarówno dostarczy towar, jak i dokona montażu. Nie będzie wystarczające zrealizowanie tylko jednego ze świadczeń np. wyłącznie dostarczenie towaru. W konsekwencji dostawę towaru z montażem, o której mowa we wniosku, uznać należy za jedno świadczenie złożone.

Skoro zasadniczym elementem świadczenia złożonego realizowanego przez Wnioskodawcę będzie dostawa towaru (linii produkcyjnej) oraz – jak wynika z okoliczności sprawy – montaż linii produkcyjnej nie będzie polegać na wykonaniu prostych czynności, ale będą to czynności wymagające fachowej wiedzy i umiejętności, to w rozważanym przypadku znajdzie zastosowanie art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, pozwalający określić miejsce dostawy towaru dla tzw. dostawy z montażem. W konsekwencji miejscem dostawy realizowanej przez Wnioskodawcę – jako dostawy z montażem – będzie miejsce, w którym przedmiotowa linia produkcyjna będzie montowana. W analizowanym przypadku montaż odbędzie się na Filipinach. Wobec tego ten kraj będzie tzw. prawnopodatkowym miejscem dostawy. Zatem wniesienie aportem ruchomości (linii produkcyjnej) wraz z jej montażem przez Wnioskodawcę do filipińskiej spółki akcyjnej nie będzie podlegać opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym o stawce podatku decydować będą przepisy filipińskiego prawa podatkowego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z póź. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.