Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/4512-1-143/16-4/WB
z 25 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie przedstawione we wniosku z dnia maja 2016 r. (data wpływu maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia czerwca 2016 r. (data wpływu lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia od podatku świadczenia usługi odpłatnego użyczenia busa podmiotom działającym na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej – jest nieprawidłowe,
• zwolnienia od podatku świadczenia usługi odpłatnego użyczenia busa bezpośrednio na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczenia usługi odpłatnego użyczenia busa. Wniosek został uzupełniony w dniu lipca 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w piśmie z dnia 28 czerwca 2016 r.).

Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie (PCPR) jest powiatową jednostką budżetową. Wnioskodawca realizuje zadania z zakresu pomocy społecznej oraz rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudniania osób niepełnosprawnych na rzecz mieszkańców Powiatu. Powiat zakupił busa przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych, również osób na wózkach inwalidzkich. Zakup został sfinansowany ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (80%) oraz ze środków własnych Powiatu (20%). Bus został przekazany do PCPR na potrzeby realizacji zadań statutowych jednostki. Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie jest powołane do realizacji zadań powiatu określonych w art. 19 ustawy o pomocy społecznej.

Zadania statutowe jednostki określają następujące akty prawne:

• ustawa o pomocy społecznej,
• ustawa o systemie pieczy zastępczej,
• ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie,
• ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
  
  

Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie współpracuje oraz sprawuje nadzór merytoryczny w zakresie realizacji zadań wynikających z wymienionych przepisów z powiatowymi jednostkami takimi jak: dom pomocy społecznej, domy dziecka, ośrodek interwencji kryzysowej, pogotowia rodzinne, ośrodek wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi, warsztaty terapii zajęciowej, a także z organizacjami pozarządowymi, działającymi na rzecz beneficjentów w zakresie pomocy społecznej i pieczy zastępczej, zarówno rodzinnej jak i instytucjonalnej.

PCPR oferuje różnorodne formy wsparcia beneficjentów, by zapewnić im aktywność społeczną i zawodową, zapobiegać wykluczeniu społecznemu z powodu niepełnosprawności lub trudnego położenia życiowego.

Wnioskodawca odpłatnie użycza busa podmiotom działającym na rzecz beneficjentów pomocy społecznej (osób niepełnosprawnych i podopiecznych systemu pieczy zastępczej) takim jak: ośrodek wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi, dom dziecka, warsztaty terapii zajęciowej, na potrzeby realizowanych przez nich działań bezpośrednio skierowanych do ich podopiecznych – beneficjentów pomocy społecznej (wyjazdy na basen, zawody sportowe, imprezy kulturalne, specjalistyczne badania, dojazd do placówki opiekuńczo-wychowawczej, itp.).

Usługi użyczania świadczone są również bezpośrednio na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej, tj. osobom fizycznym z orzeczeniem o niepełnosprawności oraz korzystającym z różnych form wsparcia systemu pieczy zastępczej (zabiegi rehabilitacyjne, wizyty lekarskie, wyjazd do placówki).

Usługi użyczania są ściśle związane ze świadczeniem usług pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej, są świadczone na rzecz beneficjentów, o których mowa w art. 7 ustawy o pomocy społecznej i mają na celu eliminowanie ograniczeń w życiu społecznym i zawodowym osób z powodu niepełnosprawności, problemów opiekuńczo-wychowawczych, trudnej sytuacji życiowej z powodu ubóstwa, choroby itp.

Zasady korzystania oraz odpłatności za usługę zawarte są w „Regulaminie przewozu osób niepełnosprawnych” wprowadzonym Zarządzeniem Dyrektora Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie (…).

Odpłatność stanowi częściowy zwrot kosztów, gdyż celem Wnioskodawcy nie jest osiąganie dochodu, ale zapewnienie środka transportu dla osób, dla których często jest to jedyna dostępna forma transportu, ze względu na rodzaj niepełnosprawności, a także ze względów finansowych.

W 2015 r. z tytułu przewozu Zainteresowany osiągnął dochód w kwocie 7 791,36 zł. Obecnie Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług ze względu na wysokość obrotu.

W związku ze stanowiskiem, że jednostka organizacyjna Powiatu nie stanowi odrębnego podatnika VAT – wyrok NSA z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FSP 1/13 oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 29 września 2015 r., sygn. akt C-276/14 – Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie od dnia 1 stycznia 2017 r. będzie rozliczało się z podatku od towarów i usług wspólnie z czynnym podatnikiem VAT – Powiatem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 28 czerwca 2016 r.).

Czy świadczona usługa odpłatnego użyczania busa podmiotom działającym na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej oraz bezpośrednio beneficjentom usług pomocy społecznej jest zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22a ustawy o podatku od towarów i usług, w powiązaniu z art. 132 ust. 1 pkt g Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 26 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie doprecyzowanym w piśmie z dnia 28 czerwca 2016 r.), na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opisana usługa jest zwolniona z VAT (stawka zw), gdyż jest ściśle związana z realizacją zadań określonych w przepisach o pomocy społecznej i na rzecz beneficjenta pomocy społecznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku świadczenia usługi odpłatnego użyczenia busa podmiotom działającym na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej;
• prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku świadczenia usługi odpłatnego użyczenia busa bezpośrednio na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast według art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy wyjaśnić, że przepis art. 8 ust. 1 ustawy jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania.

Zauważa się, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Z powyższych rozważań wynika, że usługa jest takim świadczeniem, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia odnoszący z niego korzyść. Ponadto świadczenie jest opodatkowane, jeżeli jest odpłatne, czyli odbywa się za wynagrodzeniem. Przy czym musi istnieć związek pomiędzy świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem, tj. ze stosunku prawnego musi wynikać korzyść otrzymującego świadczenie i związane z tą korzyścią wynagrodzenie.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca – Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie – jest powiatową jednostką budżetową. Zainteresowany realizuje zadania z zakresu pomocy społecznej oraz rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudniania osób niepełnosprawnych na rzecz mieszkańców Powiatu. Powiat zakupił busa przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych, również osób na wózkach inwalidzkich. Zakup został sfinansowany ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (80%) oraz ze środków własnych Powiatu (20%). Bus został przekazany do PCPR na potrzeby realizacji zadań statutowych jednostki. Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie jest powołane do realizacji zadań powiatu określonych w art. 19 ustawy o pomocy społecznej.

Zadania statutowe jednostki określają następujące akty prawne:

• ustawa o pomocy społecznej,
• ustawa o systemie pieczy zastępczej,
• ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie,
• ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
  
  

Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie współpracuje oraz sprawuje nadzór merytoryczny w zakresie realizacji zadań wynikających z ww. przepisów z powiatowymi jednostkami takimi jak: dom pomocy społecznej, domy dziecka, ośrodek interwencji kryzysowej, pogotowia rodzinne, ośrodek wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi, warsztaty terapii zajęciowej, a także z organizacjami pozarządowymi, działającymi na rzecz beneficjentów w zakresie pomocy społecznej i pieczy zastępczej, zarówno rodzinnej jak i instytucjonalnej. Wnioskodawca oferuje różnorodne formy wsparcia beneficjentów, by zapewnić im aktywność społeczną i zawodową, zapobiegać wykluczeniu społecznemu z powodu niepełnosprawności lub trudnego położenia życiowego. Wnioskodawca odpłatnie użycza busa podmiotom działającym na rzecz beneficjentów pomocy społecznej (osób niepełnosprawnych i podopiecznych systemu pieczy zastępczej) takim jak: ośrodek wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi, dom dziecka, warsztaty terapii zajęciowej, na potrzeby realizowanych przez nich działań bezpośrednio skierowanych do ich podopiecznych – beneficjentów pomocy społecznej (wyjazdy na basen, zawody sportowe, imprezy kulturalne, specjalistyczne badania, dojazd do placówki opiekuńczo-wychowawczej, itp.). Usługi użyczania świadczone są również bezpośrednio na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej, tj. osobom fizycznym z orzeczeniem o niepełnosprawności oraz korzystającym z różnych form wsparcia systemu pieczy zastępczej (zabiegi rehabilitacyjne, wizyty lekarskie, wyjazd do placówki). Usługi użyczania są ściśle związane ze świadczeniem usług pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej, są świadczone na rzecz beneficjentów, o których mowa w art. 7 ustawy o pomocy społecznej i mają na celu eliminowanie ograniczeń w życiu społecznym i zawodowym osób z powodu niepełnosprawności, problemów opiekuńczo-wychowawczych, trudnej sytuacji życiowej z powodu ubóstwa, choroby itp. Zasady korzystania oraz odpłatności za usługę zawarte są w „Regulaminie przewozu osób niepełnosprawnych” wprowadzonym Zarządzeniem Dyrektora Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie. Odpłatność stanowi częściowy zwrot kosztów, gdyż celem Wnioskodawcy nie jest osiąganie dochodu, ale zapewnienie środka transportu dla osób, dla których często jest to jedyna dostępna forma transportu, ze względu na rodzaj niepełnosprawności, a także ze względów finansowych. W 2015 r. z tytułu przewozu Zainteresowany osiągnął dochód w kwocie 7 791,36 zł. Obecnie Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług ze względu na wysokość obrotu.

Przy tak przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca ma wątpliwości, czy świadczona usługa odpłatnego użyczenia busa podmiotom działającym na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej oraz bezpośrednio beneficjentom usług pomocy społecznej jest zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy rozpatrywać ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdego odpłatnego świadczenia realizowanego przez podatnika.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy, zwalnia się od podatku usługi pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej oraz usługi określone w przepisach o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, a także dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, na rzecz beneficjenta tej pomocy, wykonywane przez:

1. regionalne ośrodki polityki społecznej, powiatowe centra pomocy rodzinie, ośrodki pomocy społecznej, rodzinne domy pomocy, ośrodki wsparcia i ośrodki interwencji kryzysowej,
2. wpisane do rejestru prowadzonego przez wojewodę:
   • domy pomocy społecznej prowadzone przez podmioty posiadające zezwolenie wojewody,
   • placówki opiekuńczo-wychowawcze i ośrodki adopcyjno-opiekuńcze,
3. placówki specjalistycznego poradnictwa,
4. inne niż wymienione w lit. a-c placówki zapewniające całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku na podstawie zezwolenia wojewody, wpisane do rejestru prowadzonego przez wojewodę,
5. specjalistyczne ośrodki wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie.
   
   

Jak wynika z powyższego, zwolnieniem od podatku w oparciu o cyt. przepis objęte są – co do zasady – te usługi, które:

1. są usługami pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej, względnie usługami określonymi w przepisach o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (w tym przypadku nie są to usługi pomocy społecznej),
2. są świadczone na rzecz beneficjenta tej pomocy – oznacza to, że zwolnieniu podlegają jedynie te usługi, które są wykonywane na rzecz odbiorcy pomocy, usługi świadczone na rzecz np. innego podmiotu, który następnie świadczy usługi na rzecz beneficjenta pomocy, nie będą w związku z tym objęte przedmiotowym zwolnieniem od podatku,
3. są świadczone przez podmioty wymienione w treści przepisu, w tym np. powiatowe centra pomocy rodzinie.
   
   

Aby zatem skorzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy, musi być łącznie spełniony warunek podmiotowy (ściśle wskazany podmiot świadczący usługę) i przedmiotowy (konkretna usługa), a dodatkowo musi być ona świadczona na rzecz konkretnego podmiotu.

Co istotne, zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy objęta jest także dostawa towarów i świadczenie usług ściśle związanych z usługami pomocy społecznej oraz usługami określonymi w przepisach o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Przy czym również w tym przypadku świadczenia te muszą być realizowane przez wskazany w przepisie podmiot i bezpośrednio na rzecz beneficjentów opieki społecznej. Co więcej, w odniesieniu do tych świadczeń nie mogą zaistnieć przesłanki wyłączające prawo do zwolnienia wskazane w art. 43 ust. 17 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że wszelkie działania (usługi i dostawa towarów), które nie mają charakteru niezbędnego do świadczenia usług wymienionych m.in. w art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy, nie mają charakteru czynności ściśle związanych z tymi usługami w rozumieniu ustawy.

Według art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 930), pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej i samorządowej, współpracując w tym zakresie, na zasadzie partnerstwa, z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem Katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi.

Na podstawie art. 15 cyt. ustawy, pomoc społeczna polega w szczególności na:

1. przyznawaniu i wypłacaniu przewidzianych ustawą świadczeń;
2. pracy socjalnej;
3. prowadzeniu i rozwoju niezbędnej infrastruktury socjalnej;
4. analizie i ocenie zjawisk rodzących zapotrzebowanie na świadczenia z pomocy społecznej;
5. realizacji zadań wynikających z rozeznanych potrzeb społecznych;
6. rozwijaniu nowych form pomocy społecznej i samopomocy w ramach zidentyfikowanych potrzeb.
   
   

Obowiązek zapewnienia realizacji zadań pomocy społecznej spoczywa na jednostkach samorządu terytorialnego oraz na organach administracji rządowej w zakresie ustalonym ustawą (art. 16 ust. 1 ww. ustawy).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 814), powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie pomocy społecznej. W celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne, i zawierać umowy z innymi podmiotami – art. 6 ust. 1 cyt. ustawy.

Wskazać należy, że art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy odpowiada rozwiązaniu przewidzianemu w art. 132 ust. 1 lit. g) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), dalej: Dyrektywa 2006/112/WE. Zgodnie z ww. przepisem Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają świadczenie usług i dostawę towarów ściśle związanych z opieką i pomocą społeczną, wraz z usługami świadczonymi przez domy spokojnej starości, dokonywane przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane za podmioty o charakterze społecznym przez dane państwo członkowskie.

Jak wynika z przywołanego przepisu Dyrektywy 2006/112/WE, warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku od wartości dodanej jest spełnienie zarówno przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług (usług pomocy społecznej), jak również przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, będącego ściśle określonym podmiotem. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania.

W analizowanym przypadku Wnioskodawca – Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie – jest podmiotem wymienionym w art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy, który świadczy usługi z zakresu pomocy społecznej. Zainteresowany wskazał, że usługi, których dotyczy pytanie, tj. usługi użyczenia busa są ściśle związane z usługami pomocy społecznej. Jednocześnie z opisu sprawy wynika, że ww. usługi użyczenia busa są świadczone zarówno bezpośrednio na rzecz beneficjentów opieki społecznej (tj. osoby fizyczne z orzeczeniem o niepełnosprawności oraz korzystające z różnych form wsparcia systemu pieczy zastępczej, np. zabiegi rehabilitacyjne, wizyty lekarskie, wyjazd do placówki), jak również na rzecz podmiotów takich jak: ośrodek wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi, dom dziecka, warsztaty terapii zajęciowej, działających na rzecz beneficjentów pomocy społecznej.

Mając na uwadze treść przywołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że tylko w pierwszym z wymienionych wyżej przypadków, czyli w sytuacji świadczenia przez Wnioskodawcę usług użyczenia busa bezpośrednio na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej spełnione są przesłanki dające prawo do skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy. W tym bowiem przypadku spełnione są wszystkie wymienione w analizowanym przepisie warunki, tj.:

• świadczone przez Wnioskodawcę usługi są ściśle związane z usługami pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej,
• ww. usługi świadczone są na rzecz beneficjenta tej pomocy,
• przedmiotowe usługi są świadczone przez podmiot wymieniony w treści art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy, tj. Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie.
  
  

Przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 22 nie spełniają natomiast usługi użyczenia busa świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotów takich jak: ośrodek wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi, dom dziecka, warsztaty terapii zajęciowej, działających na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej.

W tym przypadku bowiem nie jest spełniony warunek bezpośredniego świadczenia przez Wnioskodawcę usług na rzecz beneficjentów pomocy społecznej. Usługobiorcą w analizowanym przypadku nie jest odbiorca pomocy społecznej tylko inny podmiot.

Podsumowując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi odpłatnego użyczenia busa – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy – korzystają ze zwolnienia w przypadku gdy świadczone są bezpośrednio na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej, nie korzystają natomiast ze zwolnienia, o którym mowa w ww. przepisie, w sytuacji świadczenia tych usług dla podmiotów działających na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej.

Powyższe jest zgodne z celem zwolnienia przewidzianego w art. 132 ust. 1 lit. g Dyrektywy 2006/112/WE.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej zwolnienia od podatku świadczenia usługi odpłatnego użyczenia busa bezpośrednio na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej należało uznać za prawidłowe, natomiast w odniesieniu do zwolnienia od podatku świadczenia usługi odpłatnego użyczenia busa podmiotom działającym na rzecz beneficjentów usług pomocy społecznej za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W tym miejscu tut. Organ pragnie zaznaczyć, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok TSUE, zgodnie z którym jednostka organizacyjna powiatu, której działalność gospodarcza nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od powiatu, w którego skład jednostka ta wchodzi. W konsekwencji tego wyroku należy uznać, że jednostki budżetowe nie posiadają odrębności podatkowej na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, a więc wszelkie czynności przez nie dokonywane na rzecz osób trzecich powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła. W związku z ww. wyrokiem nr C-276/14, Ministerstwo Finansów wydało Komunikaty, w których stwierdzono, że mając na uwadze rozstrzygnięcie TSUE zakłada się obowiązkowe „scentralizowanie” w samorządach rozliczeń w zakresie podatku VAT. Jednocześnie wskazano, że stosowany obecny model rozliczeń do momentu obowiązkowego scentralizowania nie będzie kwestionowany. W analizowanej sprawie Zainteresowany wskazał, że scentralizowanie rozliczeń Powiatu, którego Wnioskodawca jest jednostką budżetową nastąpi od 1 stycznia 2017 r.

W związku z powyższym tut. Organ zaznacza, że niniejsza interpretacja została wydana przy uwzględnieniu powyższej informacji i straci ważność w przypadku scentralizowania rozliczeń Powiatu ze swoimi jednostkami organizacyjnymi.

Dodatkowo zaznaczyć należy, że Wnioskodawca zarówno w części E. poz. 74 wniosku „przepisy prawa podatkowego” jak i w treści pytania i własnego stanowiska, jako przedmiot wniosku wskazał „ art. 43 ust. 1 pkt 22a”. Jednakże, wskazany przez Zainteresowanego pkt 22a ww. przepisu nie istnieje. Ponieważ jednak z treści wniosku (opisu sprawy, pytania i własnego stanowiska) wynika, że Wnioskodawca zainteresowany jest uzyskaniem interpretacji w zakresie możliwości zastosowania dla świadczonych usług zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy, tut. Organ przyjął, że to właśnie ten przepis ustawy jest przedmiotem wniosku, a wskazany pkt 22a stanowi omyłkę pisarską.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.