Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.383.2016.2.SŻ
z 29 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2016 r. (data wpływu 22 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 lipca 2016 r. (data wpływu 18 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2016 r. do Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Przy piśmie z dnia 27 kwietnia 2016 r., nr IBPB-2-2/4511-486/16/JG, stosownie do art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) powyższy wniosek został przekazany, celem załatwienia zgodnie z właściwością, do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 2 maja 2016 r.).

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 1 lipca 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.383.2016.1.SŻ, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 1 lipca 2016 r. (data doręczenia 11 lipca 2016 r.), natomiast w dniu 18 lipca 2016 r. do tutejszego Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 11 lipca 2016 r. (data nadania 12 lipca 2016 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od 1985 r. Wnioskodawczyni choruje na cukrzycę insulinozależną. Po kilku latach, pomimo czterokrotnie podawanej dawki insuliny dziennie, stan zdrowia Wnioskodawczyni ulegał pogorszeniu. Przy badaniu okulistycznym dna oka stwierdzono zmiany cukrzycowe.

Od kilkunastu lat Wnioskodawczyni leczy się w przychodni kardiologicznej ze względu na stwierdzoną dusznicę bolesną i nadciśnienie tętnicze.

Bóle kręgosłupa dokuczają Wnioskodawczyni od dawna, ale środki przeciwbólowe nieco łagodziły Jej dolegliwości. Zabiegi rehabilitacyjne, które zlecali Wnioskodawczyni lekarze ortopedzi i rehabilitanci nieco pomagały Jej na krótki czas, jak również wyjazdy do sanatorium, co trzy lata. W ubiegłym roku Wnioskodawczyni dowiedziała się o dobroczynnym działaniu ……i od razu udała się na zabiegi do firmy świadczącej te usługi. Po kilkudziesięciu zabiegach zauważyła zmiany w swoim samopoczuciu. Poziom cukru obniżył się, ręce i nogi są cieplejsze, czyli krążenie krwi zaczęło się poprawiać. Najbardziej jednak Wnioskodawczyni jest szczęśliwa, ponieważ bóle kręgosłupa i nóg też się zmniejszyły, pomimo zaprzestania zażywania środków przeciwbólowych. Po zauważeniu tak istotnych dla siebie zmian w swoim samopoczuciu i poruszaniu się Wnioskodawczyni kupiła urządzenie masująco-rozgrzewające (leczące) - ….. Wydatek na zakup urządzenia masująco-rozgrzewającego …., został w całości poniesiony z własnych środków Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni posiada oryginał faktury nr 54/2015 z dnia 21 stycznia 2015 r., na zakup ww. urządzenia. Wydatek został poniesiony w dniu wystawienia faktury. Od kilku miesięcy Wnioskodawczyni korzysta z ….., używając odpowiednich programów stosownych do swoich schorzeń i czuje się coraz lepiej. Poziom cukru we krwi obniżył się do granicy normy przy zmniejszeniu ilości podawanej insuliny. W nocy nie budzą Wnioskodawczyni bóle, jak również wstanie z łóżka i pierwsze kroki nie są dla Niej problemem. Wnioskodawczyni posiada zalecenie lekarskie z Wojewódzkiego Szpitala ….. o konieczności kontynuacji leczenia rehabilitacyjnego. Po wizytach u lekarzy: neurologa i ortopedy, a następnie po kilkumiesięcznym oczekiwaniu, Wnioskodawczyni otrzymała zabiegi, które niewiele Jej pomagały. Zaczęła korzystać z urządzenia …... Po siedmiu miesiącach codziennego korzystania z ww. urządzenia, dolegliwości ruchowe związane z zwyrodnieniami kręgosłupa, krążeniowe i diabetologiczne w dużej mierze ustąpiły. Po tym okresie na ponownych wizytach kontrolnych w gabinetach lekarskich po wynikach i badaniu, lekarze przychylali się do kontynuacji tego sposobu rehabilitacji.

Wojewódzka Komisja Lekarska ds. Inwalidztwa i Zatrudnienia …., w dniu 10 grudnia 1992 r. zakwalifikowała Wnioskodawczynię do trzeciej grupy inwalidzkiej i uznała, że inwalidztwo jest trwałe i przekazała Wnioskodawczynię do ZUS-u ….. Następnie po kilkuletnim stawianiu się przed Komisje Obwodowe ds. Inwalidztwa i Zatrudnienia …., w dniu 27 stycznia 1998 r., główny lekarz orzecznik ZUS orzekł, że Wnioskodawczyni została uznana za częściowo niezdolną do pracy (cyt. trwale), czyli orzeczenie zostało wydane na stałe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatek w wysokości 12 480 zł, poniesiony na zakup urządzenia medycznego, którym jest łóżko masująco-rozgrzewające ….. i które spełnia wymogi sprzętu rehabilitacyjnego podlega odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), będzie mogła Ona skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odliczyć od dochodu wydatek w kwocie 12 480 zł na zakup sprzętu rehabilitacyjnego, którym jest urządzenie ….. Wnioskodawczyni posiada grupę inwalidzką głównego orzecznika ZUS ….. w sprawie inwalidztwa i zatrudnienia. Wnioskodawczyni jest leczona w przychodniach ortopedycznych, neurologicznych i diabetologicznych, posiada zalecenia lekarzy do kontynuacji rehabilitacji a sprzęt, który został przez Nią zakupiony jest najlepszym dowodem na to, że rehabilitacja na nim jest skuteczna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

W myśl art. 26 ust. 7b ww. ustawy – wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone m.in. w art. 26 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. na cele rehabilitacyjne, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty, stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   całkowitą niezdolność do pracy albo
   1. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. (art. 26 ust. 7g ww. ustawy).

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

Mając powyższe na względzie należy podkreślić, że każdy wydatek musi być rozpatrywany indywidualnie i w odniesieniu do konkretnego podatnika, który zamierza skorzystać z odliczenia. Zaakcentować należy, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do nich wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne – mające cechy sprzętu, urządzeń i narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiającej tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, a rodzajem niepełnosprawności, pozostawać musi ścisły związek,
  

• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu lub ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
  

• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  
  

Ustosunkowując się do możliwości skorzystania przez Wnioskodawczynię z odliczenia w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, w związku z poniesieniem wydatków na zakup urządzenia masująco-rozgrzewającego zaznaczyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „rehabilitacja”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją zawartą w Encyklopedii Multimedialnej PWN, „rehabilitacja” to przystosowanie do czynnego udziału w życiu społecznym osób, które z powodu wad wrodzonych lub nabytych, choroby lub urazu są kalekami, bądź doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się na stałe lub na pewien czas inwalidami; rehabilitacja jest procesem złożonym, który ma na celu przywrócenie inwalidzie – w możliwie wysokim stopniu – sprawności organizmu oraz poczucia własnej wartości społecznej, zawodowej i rodzinnej. Wyróżnia się rehabilitację leczniczą, społeczną i zawodową. Rehabilitacja lecznicza jest elementem procesu leczenia, a jej celem jest przywrócenie funkcji utraconych w wyniku choroby lub wyrobienia mechanizmów zastępczych; metody rehabilitacji leczniczej obejmują: fizykoterapię, gimnastykę leczniczą, naukę wykonywania czynności codziennych, zaopatrzenie w protezy i aparaty rehabilitacyjne oraz nauczenie posługiwania się nimi. Rehabilitacja społeczna umożliwia człowiekowi niepełnosprawnemu zyskanie zdolności do życia w społeczeństwie; obejmuje przystosowanie inwalidy do pełnienia odmiennej roli społecznej i do nowych form uczestnictwa w życiu społecznym oraz przygotowanie jego środowiska pod względem psychicznym (akceptacja osobowości i potrzeb inwalidy) i warunków pobytu (wyposażenie mieszkania, środki poruszania się i wykonywania codziennych czynności).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od 1985 r. Wnioskodawczyni choruje na cukrzycę insulinozależną. Po kilku latach, pomimo czterokrotnie podawanej dawki insuliny dziennie, stan zdrowia Wnioskodawczyni ulegał pogorszeniu. Przy badaniu okulistycznym dna oka stwierdzono zmiany cukrzycowe.

Od kilkunastu lat Wnioskodawczyni leczy się w przychodni kardiologicznej ze względu na stwierdzoną dusznicę bolesną i nadciśnienie tętnicze.

Bóle kręgosłupa dokuczają Wnioskodawczyni od dawna, ale środki przeciwbólowe nieco łagodziły Jej dolegliwości. Zabiegi rehabilitacyjne, które zlecali Wnioskodawczyni lekarze ortopedzi i rehabilitanci nieco pomagały Jej na krótki czas, jak również wyjazdy do sanatorium, co trzy lata. Wnioskodawczyni dowiedziała się o dobroczynnym działaniu ….. i udała się na zabiegi do firmy świadczącej te usługi. Po kilkudziesięciu zabiegach zauważyła zmiany w swoim samopoczuciu. Poziom cukru obniżył się, ręce i nogi są cieplejsze, czyli krążenie krwi zaczęło się poprawiać. Po zauważeniu tak istotnych dla siebie zmian w swoim samopoczuciu i poruszaniu się Wnioskodawczyni kupiła urządzenie masująco-rozgrzewające (leczące - …..). Wydatek na zakup urządzenia masująco-rozgrzewającego, został w całości poniesiony z własnych środków Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni posiada oryginał faktury nr 54/2015 z dnia 21 stycznia 2015 r. na zakup ww. urządzenia. Wydatek został poniesiony w dniu wystawienia faktury. Wnioskodawczyni posiada zalecenie lekarskie z Wojewódzkiego Szpitala ….. o konieczności kontynuacji leczenia rehabilitacyjnego. Po wizytach u lekarzy: neurologa i ortopedy, a następnie po kilkumiesięcznym oczekiwaniu, Wnioskodawczyni otrzymała zabiegi, które niewiele Jej pomagały. Zaczęła korzystać z przedmiotowego urządzenia. Po siedmiu miesiącach codziennego korzystania z ww. urządzenia, dolegliwości ruchowe związane z zwyrodnieniami kręgosłupa, krążeniowe i diabetologiczne w dużej mierze ustąpiły. Po tym okresie na ponownych wizytach kontrolnych w gabinetach lekarskich po wynikach i badaniu, lekarze przychylali się do kontynuacji tego sposobu rehabilitacji.

Wojewódzka Komisja Lekarska ds. Inwalidztwa i Zatrudnienia, w dniu 10 grudnia 1992 r. zakwalifikowała Wnioskodawczynię do trzeciej grupy inwalidzkiej i uznała, że inwalidztwo jest trwałe. Następnie po kilkuletnim stawianiu się przed Komisje Obwodowe ds. Inwalidztwa i Zatrudnienia, w dniu 27 stycznia 1998 r., główny lekarz orzecznik ZUS orzekł, że Wnioskodawczyni została uznana za częściowo niezdolną do pracy (cyt. trwale), czyli orzeczenie zostało wydane na stałe.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawczynię w styczniu 2015 r. na zakup urządzenia masująco-rozgrzewającego, niezbędnego w Jej rehabilitacji, odpowiednio udokumentowany będzie mógł zostać zaliczony do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odliczony od dochodu.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.