Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.387.2016.2.AKu
z 8 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2016 r. (data wpływu 26 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 lipca 2016 r. (data wpływu 18 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2016 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej. Przy piśmie z dnia 4 maja 2016 r., nr IBPB-2-2/4511-498/16/MMa, stosownie do art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) powyższy wniosek został przekazany, celem załatwienia zgodnie z właściwością, do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 9 maja 2016 r.). Zgodnie bowiem z § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi jest właściwy do wydania interpretacji indywidualnej, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, jeżeli wnioskodawca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w województwie: lubelskim, łódzkim, opolskim, śląskim lub świętokrzyskim.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 1 lipca 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.387.2016.1.AKu, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawczynię do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 1 lipca 2016 r. (skutecznie doręczono dnia 5 lipca 2016 r.), zaś w dniu 18 lipca 2016 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (data nadania 11 lipca 2016 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni choruje na chorobę Alzheimera, zdiagnozowaną medycznie podczas pobytu w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym na Oddziale Geriatrycznym w …. Wnioskodawczynię dotykają wszystkie opisane medyczne dolegliwości związane z tą chorobą. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności Wnioskodawczyni w stopniu znacznym zostało wydane w dniu 17 maja 2012 r.

Mąż Wnioskodawczyni ma aktualnie orzeczoną niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym. Pogarszanie stanu zdrowia Wnioskodawczyni w zakresie sprawności umysłowej spowodowało konieczność ustalenia notarialnego pełnomocnictwa dla męża Wnioskodawczyni.

Mąż Wnioskodawczyni, chcąc możliwie najdłużej utrzymać funkcjonalność Wnioskodawczyni w środowisku społecznym, dokonał skutecznych starań o kwalifikację Jej na pobyt w Dziennym Domu Pomocy Społecznej „…” w …, ponosząc z tego tytułu ustaloną opłatę. Pobyt Wnioskodawczyni w DDPS „….” trwał od dnia 1 marca 2013 r. do lutego 2014 r., kiedy to Wnioskodawczyni stała się niesprawna ruchowo.

Brak możliwości zapewnienia Wnioskodawczyni odpowiednich warunków opieki, tak w zakresie bytowym, jak i higienicznym wymusił usilne starania o umieszczenie Jej w całodobowym domu opieki.

W wyniku dużego zaangażowania służb społecznych, Wnioskodawczyni została pozytywnie zakwalifikowana i od dnia 6 listopada 2014 r. przebywa na stałe w Domu Pomocy Społecznej …, przy ul. …. Opłata za pobyt Wnioskodawczyni w DPS … została ustalona na podstawie decyzji nr ….

W całym okresie choroby Wnioskodawczyni istnieje konieczność zakupu pieluchomajtek, zapewniających podstawowe warunki higieny osobistej. Przykurcz lewej nogi w stawie kolanowym wymagał zakupu ortezy, a stan od momentu niesprawności ruchowej (chora leżąca) zakupu materaca przeciwodleżynowego zmiennociśnieniowego oraz wynajmu łóżka spełniającego wymogi bezpieczeństwa chorego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni podała, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny dotyczy 2013 r. i lat następnych. W okresie od 1 marca 2013 r. do lutego 2014 r. Wnioskodawczyni poniosła wydatki związane z pobytem w Dziennym Domu Pomocy Społecznej „…”, a od 5 listopada 2014 r. do chwili obecnej w związku z pobytem w Domu Pomocy Społecznej ... W zeznaniach podatkowych o wysokości osiągniętego dochodu w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2013 – 2015, Wnioskodawczyni nie uwzględniła poniesionych wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Wydatki na zakup pieluchomajtek, ortezy i materaca przeciwodleżynowego były realizowane w ten sposób, że kwota do zapłaty przez świadczeniobiorcę i refundowana przez NFZ jest określona przez punkt zaopatrzenia medycznego na dokumencie sprzedaży. Poniesione przez świadczeniobiorcę wydatki nie zostały zwrócone lub refundowane w żadnej formie oraz nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie zostały również odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni posiada dokumenty stwierdzające poniesione wydatki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię:

• za pobyt w Domu Pomocy Społecznej, tak dziennym, jak i całodobowym,
  

• na zakup pieluchomajtek, ortezy oraz materaca przeciwodleżynowego,
  

podlegają odliczeniu od dochodu w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ponoszone wydatki spełniają wymagania pkt 3 części B broszury informacyjnej do załącznika PIT/O, składanego wraz z zeznaniem PIT-37.

Ustalenie wysokości odpłatności za pobyt w Domu Pomocy Społecznej podlega zasadom identycznym, jak ustalenie opłaty za pobyt z zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych. Poniesione wydatki na zakup pieluchomajtek, ortezy oraz materaca przeciwodleżynowego, spełniają wymagania pkt 3 części B broszury informacyjnej do załącznika PIT/O w zakresie wydatków na zakup sprzętu i urządzeń niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Podkreślić należy, że stosowanie każdej ulgi podatkowej, w tym ulgi na cele rehabilitacyjne, jest możliwe wyłącznie wówczas, gdy spełnione są wszelkie przesłanki przewidziane w przepisach ustawy.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na cele określone m.in. w art. 26 ust. 6 ustawy tj. na cele rehabilitacyjne, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy).

Zgodnie art. 26 ust. 7d tej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f tej ustawy o podatku dochodowym, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;

2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Stosownie do art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe – jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9 120 zł.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni choruje na chorobę Alzheimera, zdiagnozowaną medycznie podczas pobytu szpitalu. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności Wnioskodawczyni w stopniu znacznym zostało wydane w dniu 17 maja 2012 r. W okresie od 1 marca 2013 r. do lutego 2014 r. Wnioskodawczyni przebywała w Dziennym Domu Pomocy Społecznej, a następnie od listopada 2014 r. do chwili obecnej przebywa w całodobowym Domu Pomocy Społecznej. Opłata za pobyt Wnioskodawczyni w całodobowym domu opieki została ustalona na podstawie decyzji nr …. Ponadto, stan zdrowia Wnioskodawczyni wymagał zakupu ortezy i materaca przeciwodleżynowego zmiennociśnieniowego oraz wynajmu łóżka spełniającego wymogi bezpieczeństwa chorego. Oprócz tego, w całym okresie choroby Wnioskodawczyni istnieje konieczność zakupu pieluchomajtek.

W tym miejscu przede wszystkim należy zwrócić uwagę na zakres świadczeń należnych osobom przebywającym w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, pielęgnacyjno-opiekuńczym czy zakładzie rehabilitacji leczniczej, który jest inny od tego, jaki przysługuje pensjonariuszom domu pomocy społecznej. Te różnice wynikają z odmiennego charakteru placówek działających na podstawie ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 618), tj. zakładów: opiekuńczo-leczniczych, pielęgnacyjno-opiekuńczych czy rehabilitacji leczniczej, od charakteru domu pomocy społecznej, którego podstawę działania określają przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 163).

Podkreślenia wymaga, że w myśl art. 9 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o działalności leczniczej zakłady opiekuńczo-lecznicze, pielęgnacyjno-opiekuńcze czy zakłady rehabilitacji leczniczej są zakładami opieki zdrowotnej, których celem jest udzielanie stacjonarnie i całodobowo świadczeń zdrowotnych:

1. obejmujących swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
2. obejmujących swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych potrzebnych do kontynuacji leczenia, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
3. polegających na działaniach usprawniających, które służą zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia.
   
   

Podstawową zatem funkcją ww. zakładów jest udzielanie świadczeń zdrowotnych osobom chorym, w tym niepełnosprawnym, niewymagającym jednak leczenia szpitalnego.

Stosownie natomiast do postanowień art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej przysługuje osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych.

Jak wynika z postanowień art. 55 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywających.

Dom pomocy społecznej jest zatem jednostką organizacyjną pomocy społecznej, której działalność koncentruje się w głównej mierze na świadczeniu usług bytowych i opiekuńczych. Jest on zastępczym domem dla osoby w nim przebywającej, której stan zdrowia nie wymaga pobytu w zakładzie opieki zdrowotnej. Pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny. Jednakże, mieszkanie we własnym domu czy mieszkaniu również wiąże się z ponoszeniem określonych kosztów, które także nie podlegają odliczeniu w ramach omawianej ulgi podatkowej.

Nie ulega wątpliwości, że osobom przebywającym w domu pomocy społecznej i objętym ubezpieczeniem zdrowotnym przysługuje prawo do korzystania ze świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych w takim samym zakresie, jak gdyby przebywały w warunkach domowych. Tym niemniej, pomimo szerokiego zakresu usług, domy pomocy społecznej nie zapewniają specjalistycznej i intensywnej opieki medycznej. Osobę wymagającą takiej opieki kieruje się do specjalistycznej placówki: zakładu opiekuńczo-leczniczego lub zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego. Taką możliwość przewiduje art. 54 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, który stanowi, że osoba wymagająca wzmożonej opieki medycznej kierowana jest przez starostę do zakładu opiekuńczo-leczniczego lub placówki pielęgnacyjno-opiekuńczej.

A zatem osoby ciężko chore, w tym niepełnosprawne, wymagające specjalistycznej opieki medycznej nie powinny być pensjonariuszami domów opieki społecznej, tylko pacjentami zakładów opieki zdrowotnej, czyli zakładów opiekuńczo-leczniczych bądź pielęgnacyjno-opiekuńczych. Stąd też, ustawa podatkowa wśród placówek, w których pobyt osoby niepełnosprawnej uprawnia do odliczenia odpłatności z tego tytułu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wymienia tylko zakłady zapewniające specjalistyczną opiekę medyczną osobom niepełnosprawnym.

Należy zauważyć, że konstrukcja art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na katalog zamknięty wydatków podlegających odliczeniu w ramach tzw. „ulgi rehabilitacyjnej”. Oznacza to, że wymienione w tym przepisie wydatki stanowią enumeratywne wyliczenie, zawierające wszystkie możliwe wydatki uprawniające do skorzystania z odliczenia. Wśród wydatków, ustawodawca nie wymienił wydatków ponoszonych tytułem pobytu w domu pomocy społecznej. Jednocześnie wydatek ten nie jest wydatkiem na pobyt w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, rehabilitacji leczniczej, opiekuńczo – leczniczym, czy pielęgnacyjno- opiekuńczym wymienionym w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych z tytułu opłat za pobyt w domu pomocy społecznej jako wydatków na cele rehabilitacyjne, ponieważ na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest przepisu konstytuującego taką ulgę.

Odnosząc się natomiast do możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na zakup pieluchomajtek, ortezy oraz materaca przeciwodleżynowego tutejszy Organ stwierdza, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powyższy przepis należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Należy przy tym dodać, że określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo –rehabilitacyjne. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Właściwym do stwierdzenia, czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz będzie ułatwiać wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jest w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby może ten fakt potwierdzić, np. w wydanym zaświadczeniu.

Dla skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej nie jest zatem wystarczające, by na nabywany sprzęt Wnioskodawczyni posiadała faktury – sprzęt ten (urządzenia, narzędzia techniczne) musi bowiem spełniać określone wymogi.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w całym okresie choroby Wnioskodawczyni istnieje konieczność zakupu pieluchomajtek, zapewniających podstawowe warunki higieny osobistej, a z uwagi na przykurcz lewej nogi w stawie kolanowym, jak również pogarszający się stan niesprawności ruchowej została zakupiona orteza oraz materac przeciwodleżynowy zmiennociśnieniowy. Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki nie zostały zwrócone lub refundowane w żadnej formie oraz nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie zostały również odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych, a na ich poniesienie Wnioskodawczyni posiada dokumenty stwierdzające poniesione wydatki.

Wskazać należy, że pieluchomajtki niewątpliwie są środkami ułatwiającymi wykonywanie czynności życiowych osobom niepełnosprawnym oraz poprzez swoją funkcję pomagają fizycznie i psychicznie przystosować się osobie chorej do zmienionych warunków życia. Jednakże ustawodawca, wyraźnie wskazał, które wydatki związane z rehabilitacją, mogą zostać odliczone od dochodu, uznając za takie m.in. wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Dodatkowo należy wskazać, że wszelkie ulgi i zwolnienia od podatku jako odstępstwo od zasady sprawiedliwości podatkowej przejawiającej się w powszechności oraz równości opodatkowania mają charakter wyjątkowy. Z tego też względu stosowanie ulg i zwolnień przedmiotowych nie może być dokonywane w drodze wykładni rozszerzającej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu wydatki poniesione na zakup ortezy oraz materaca przeciwodleżynowego zmiennociśnieniowego, na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wydatki na zakup pieluchomajtek nie mieszczą się w dyspozycji ww. przepisu, ponieważ nie są sprzętem, urządzeniem, czy narzędziem technicznym. Zatem wydatek na zakup pieluchomajtek nie podlega odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Reasumując, Wnioskodawczyni nie może odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatków poniesionych w związku pobytem w domu pomocy społecznej, jak również wydatków poniesionych na zakup pieluchomajtek. Natomiast Wnioskodawczyni może skorzystać z takiego odliczenia w stosunku do wydatków poniesionych na zakup ortezy i materaca przeciwodleżynowego, na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.