Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-440/16/MR
z 27 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2016 r. (data wpływu 19 maja 2016 r.), uzupełnionym w dniu 22 lipca 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu:

• w części dotyczącej momentu zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe;
• w pozostałej części –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w szczególności w zakresie prac kowalskich przy budowie jednostek pływających. W dniu 1 lipca 2008 r. zawarł on umowę o współpracy z firmą M., w ramach której w siedzibie tej firmy (teren stoczni) wykonuje przy pomocy zatrudnionych na podstawie umów o pracę pracowników, prace kowalskie. W dniu 18 lutego 2009 r. prace takie, na wysokości, przy ścianie budowanej jednostki pływającej, miał wykonywać razem z pracownikiem. W trakcie oczekiwania na rozpoczęcie tych prac, ściana, przy której miały być one wykonywane i która była zabezpieczana przez innego przedsiębiorcę, oderwała się od zabezpieczenia i przygniotła ze skutkiem śmiertelnym m.in. pracownika, który osierocił żonę i małoletniego syna (zdarzenie uznane za wypadek przy pracy). Żona i syn - w związku z tragiczną śmiercią pracownika - otrzymali ustawowe renty rodzinne z funduszu ZUS. W sprawie prowadzone były postępowania, które nie doprowadziły do przypisania komukolwiek winy za to zdarzenie. W sprawie prowadzonej przed Sądem Rejonowym kierownik budowy oraz majster (pracownicy firmy M.) zostali prawomocnie uniewinnieni. Żona i syn pracownika w procesie przed Sądem Okręgowym w związku z tym zdarzeniem dochodzili solidarnie od pozwanych Wnioskodawcy i firmy M. zapłaty zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty uzupełniającej, które Sąd zasądził. Sąd Okręgowy uznał, że zarówno Wnioskodawca jak i firma M. ponoszą odpowiedzialność za to zdarzenie na zasadzie ryzyka na podstawie art. 435 § 1 Kodeksu cywilnego przywołując na uzasadnienie obszerne orzecznictwo Sądu Najwyższego. W podstawie prawnej zasądzenia Sąd wskazał także na przepis art. 446 k.c. w związku z art. 300 Kodeksu pracy. Pozwani, w tym Wnioskodawca, wnieśli od tego wyroku apelacje kwestionując wysokość zasądzonych kwot i tytuł zasądzenia (na dzień wydania tego wyroku zasądzone kwoty wraz z odsetkami ustawowymi wynosiły łącznie prawie 500.000 zł). Wszystkie strony zachęcane przez Sąd Apelacyjny zawarły ugodę sądową, na podstawie której Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty na rzecz żony i syna pracownika jednorazowo łącznie 70.000 zł tytułem zadośćuczynienia, zaś firmę M. - odpowiednio do zapłaty 250.000 zł. Ugoda ta uregulowała wszystkie roszczenia stron w sposób wyczerpujący, także na przyszłość. Wnioskodawca w dniu 8 kwietnia 2016 r. zapłacił kwotę 70.000 zł żonie i synowi pracownika na wskazany przez nich rachunek bankowy (wykonanie ugody sądowej w całości).

W uzupełnieniu wniosku podano, że Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej może zaliczyć z dniem 8 kwietnia 2016 r. kwotę 70.000 zł wypłaconą żonie i synowi pracownika z tytułu wypłaty zadośćuczynienia na mocy ugody sądowej zawartej przed Sądem Apelacyjnym jako koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest uprawniony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą do zaliczenia poniesionego w dniu 8 kwietnia 2016 r. wydatku w kwocie 70.000 zł na rzecz żony i syna pracownika z tytułu wypłaty zadośćuczynienia, wynikającego z ugody sądowej zawartej przed Sądem Apelacyjnym do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności przedsiębiorcy (podatnika). Ustawodawca uregulował byt odszkodowań wypłacanych z tytułu wypadków przy pracy, wyłączając je z kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 pkt 13 cyt. ustawy). Nie wyłączył jednak wydatków poniesionych z tytułu zadośćuczynienia na tle wypadków przy pracy. Oznacza to, że zachodzi tu luka pozorna skoro ustawodawca uregulował jednak wydatki na tle wypadków przy pracy i wyraźnie rozróżnia pojęcie odszkodowania od zadośćuczynienia, które spełniają przecież różne cele (uchwała Sądu Najwyższego sygn. I PZP 36/92 z dnia 9 lipca 1992 r.). Działania przedsiębiorcy mogą niekiedy, bez jego winy, doprowadzić do naruszenia dóbr osób trzecich, w tym najbliższych członków rodziny pracownika zatrudnionego przez takiego przedsiębiorcę, który wskutek wypadku przy pracy poniósł śmierć. Poprzez pracę zatrudnionego pracownika przedsiębiorca wytwarza dobra materialne, które składają się na efekty działalności gospodarczej. W konsekwencji tych działań pracownika przedsiębiorca z jednej strony uzyskuje przychód (np. ze sprzedaży usług świadczonych przez zatrudnionego pracownika), zaś z drugiej strony ponosi także wydatki (np. na wynagrodzenia pracownika i owiązane z jeno zatrudnieniem). Wydatki związane z zatrudnieniem pracownika nie muszą być świadczeniem adekwatnym do efektów jego pracy, a pomimo to stanowią koszty uzyskania przychodów, co oznacza, że niektóre z nich mogą okresowo przynosić przedsiębiorcy w istocie stratę. Przedsiębiorca takich wydatków nie może jednak wyłączyć ani limitować albowiem ich tytuł wyraźnie wskazuje ustawodawca. Dotyczy to zwłaszcza wydatków na zadośćuczynienie wypłacane członkom najbliższej rodziny pracownika, który poniósł śmierć w wypadku przy pracy, w ramach której przysparzał korzyści (przychody) przedsiębiorcy i to także wówczas gdy przedsiębiorca nie ponosi jakiejkolwiek winy w zdarzeniu skutkującym śmiercią pracownika albowiem jego zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia rodzi - sam przez się - ruch jego przedsiębiorstwa na zasadzie ryzyka (art. 435 § 1 k.c. art. 446 § 2 - 4 k.c. w związku z art. 300 k.p). Zmarły pracownik, zatrudniony przez przedsiębiorcę – Wnioskodawcę, poniósł śmierć w zdarzeniu uznanym za wypadek przy pracy i osierocił żonę oraz małoletnie dziecko, za co - w zakresie roszczeń cywilnoprawnych - odpowiada na zasadzie ryzyka ten przedsiębiorca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie kosztów uzyskania przychodu:

• w części dotyczącej momentu zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe;
• w pozostałej części – jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z poźn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Zauważyć należy jednak, że przepis ten odnosi się wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5 ww. ustawy z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:

• „jednorazowe odszkodowanie” - dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu,
• „jednorazowe odszkodowanie” - dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty.

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;
2. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;
3. w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Podkreślić należy, że wypadek przy pracy może stanowić czyn niedozwolony w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.). W Tytule VI Księgi Trzeciej Kodeksu cywilnego określone zostały zasady odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym oraz świadczenia zmierzające do naprawienia szkody. Świadczeniami przysługującymi w takiej sytuacji jest m.in. kwota pieniężna, jako zadośćuczynienie z tytułu doznanej krzywdy.

Na gruncie prawa cywilnego rozróżnia się szkodę majątkową i szkodę niemajątkową. W przeciwieństwie do szkody na mieniu, szkoda na osobie obejmuje uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia, pozbawienia życia, a także naruszenia innych dóbr osobistych człowieka.

Przepis art. 446 § 1-4 Kodeksu cywilnego stanowi, że jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł. Osoba, względem której ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych zmarłego przez czas prawdopodobnego trwania obowiązku alimentacyjnego. Takiej samej renty mogą żądać inne osoby bliskie, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego. Sąd może ponadto przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej. Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Reasumując, przedstawione wyżej definicje „jednorazowego odszkodowania” oraz „wypadku przy pracy”, wskazują, że pojęciom tym nadano ścisłe znaczenie. Skoro więc przepis art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych używa wspomnianych pojęć, oznacza to, że przepis ten odnosi się, jak wspomniano wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w powołanej powyżej ustawie o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, nie zaś do odszkodowań wypłacanych przez pracodawców na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w szczególności w zakresie prac kowalskich przy budowie jednostek pływających. W dniu 1 lipca 2008 r. zawarł on umowę o współpracy z firmą M., w ramach której w siedzibie tej firmy (teren stoczni) wykonuje przy pomocy zatrudnionych na podstawie umów o pracę pracowników, prace kowalskie. W dniu 18 lutego 2009 r. prace takie, na wysokości, przy ścianie budowanej jednostki pływającej, miał wykonywać razem z pracownikiem. W trakcie oczekiwania na rozpoczęcie tych prac, ściana, przy której miały być one wykonywane i która była zabezpieczana przez innego przedsiębiorcę, oderwała się od zabezpieczenia i przygniotła ze skutkiem śmiertelnym m.in. pracownika, który osierocił żonę i małoletniego syna (zdarzenie uznane za wypadek przy pracy). Żona i syn pracownika w procesie przed Sądem Okręgowym w związku z tym zdarzeniem dochodzili solidarnie od pozwanych Wnioskodawcy i firmy M. zapłaty zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty uzupełniającej, które Sąd zasądził. Sąd Okręgowy uznał, że zarówno Wnioskodawca jak i firma M. ponoszą odpowiedzialność za to zdarzenie na zasadzie ryzyka na podstawie art. 435 § 1 Kodeksu cywilnego przywołując na uzasadnienie obszerne orzecznictwo Sądu Najwyższego. W podstawie prawnej zasądzenia Sąd wskazał także na przepis art. 446 k.c. w związku z art. 300 Kodeksu pracy.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy wydatek w postaci wykonania ugody sądowej, o którym mowa we wniosku należy poddać analizie w kontekście postanowień przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia wymaga, że nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów. Jednak wydatki, o których mowa we wniosku wiążą się z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją wypadków przy pracy. Przedmiotowe wydatki są następstwem zatrudnienia pracowników, dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444-446 Kodeksu cywilnego). Przy prowadzeniu działalności gospodarczej niewątpliwie istnieje ryzyko wystąpienia wypadków przy pracy. Przy odpowiedzialności pracodawcy (opartej na zasadzie ryzyka), wypłata odszkodowania nie wykracza poza szeroko pojęty zakres działalności gospodarczej. Mieści się w pojęciu kosztów związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa, nie wykracza także poza cel działalności, jakim jest osiągnięcie przychodu, gdyż możliwość zaistnienia wypadku, za który odpowiedzialność jest oparta na zasadzie ryzyka - jest nierozerwalnie związana z normalnym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa. Pomimo, że nie są to koszty związane z bezpośrednio z osiąganiem przychodu, lecz niewątpliwie pozostają w związku z osiągnięciem przychodu. W konsekwencji poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek związany z wypłaconą na rzecz żony i syna zmarłego pracownika kwotą pieniężną w związku z wykonaniem ugody sądowej może stanowić koszt uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy, według którego może zaliczyć opisany we wniosku wydatek do kosztów uzyskania przychodu należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do momentu ewidencjonowania kosztów uzyskania przychodów, wskazać należy, że na podstawie art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Na mocy art. 223 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego z 17 listopada 1964 r. (Dz.U. z 2014 r., poz. 101 z późn. zm.) przewodniczący powinien we właściwej chwili skłaniać strony do pojednania, zwłaszcza na pierwszym posiedzeniu, po wstępnym wyjaśnieniu stanowiska stron. Osnowę ugody zawartej przed sądem wciąga się do protokołu rozprawy albo zamieszcza w odrębnym dokumencie stanowiącym część protokołu i stwierdza podpisami stron. Niemożność podpisania ugody sąd stwierdza w protokole.

Skuteczne zawarcie ugody sądowej skutkuje umorzeniem postępowania bowiem dalsze jego prowadzenie jest zbędne co wynika z art. 355 ww. ustawy. Jak wskazuje się w piśmiennictwie, po dacie uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania ugoda wywołuje skutki materialnoprawne (por. komentarz do art. 223 KPC red. Marszałkowska-Krześ 2016, wyd. 16/E. Rudkowska-Ząbczyk Legalis).

Uwzględniając powyższe, poniesione przez Wnioskodawcę w wyniku wykonania ugody sądowej wydatki, stanowią koszty uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia, w myśl cytowanego art. 22 ust. 6b ww. ustawy – będzie to zatem moment uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania, zaś podstawą do zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest ugoda sądowa określająca wysokość tych wydatków.

Nieprawidłowo wobec tego Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy wydatek należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w dniu zapłaty.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Dokumenty dołączone do wniosku oraz wysokość kwot poniesionych wydatków nie podlegały ocenie.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli więc przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.