Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-149/16-4/IL
z 10 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2016 r. (data wpływu 7 czerwca 2016 r.) uzupełnionym dnia 19 lipca 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych faktur za nabywane usługi kurierskie oraz usługi pośrednictwa Z. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych faktur za nabywane usługi kurierskie oraz usługi pośrednictwa Z. Przedmiotowy wniosek uzupełniono dnia 19 lipca 2016 r. o stosowną opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Niemiec. Do celów podatku VAT zarejestrował się w Polsce w dniu xx.

Firma Wnioskodawcy zajmuje się sprzedażą internetową artykułów gospodarstwa domowego, w większości są to towary takie jak meble do domu i ogrodu.

Większość towarów wysyłanych jest do odbiorców na terytorium Polski, głównie są to osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

W związku z rejestracją do polskiego VAT, Wnioskodawca faktury za sprzedawany towar dla odbiorców w Polsce wystawia ze stawką podatku VAT podstawową 23%, obowiązującą w Polsce.

Na terenie Polski Wnioskodawca nie posiada biura, oddziału, magazynu ani miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Sprzedaż zaś powyższych towarów prowadzona jest za pośrednictwem portalu Z.

Towar (meble do domu i ogrodu) kupowany jest od dostawców niemieckich. W pierwszym wariancie Wnioskodawca odbiera własnym transportem z terytorium Niemiec lub też w drugim wariancie towar jest dostarczany przez dostawców niemieckich bezpośrednio do magazynu Wnioskodawcy (bez jego udziału) do Y.

Po dokonaniu zamówienia przez klienta polskiego za pośrednictwem portalu Y, Wnioskodawca dowozi towar własnym transportem ze swojego magazynu w Y. do oddziału firmy transportowej w Z, skąd już firma transportowa dostarcza towar bezpośrednio pod wskazany w zamówieniu przez klienta polskiego adres.

W celu zrealizowania zamówienia dla klienta polskiego Wnioskodawca zakupuje usługi transportowe od Z., jak również nabywa usługi pośrednictwa w sprzedaży od Grupy Y. (będącej właścicielem portalu Y.) oraz niekiedy korzysta z usług innych firm kurierskich. Wszystkie firmy wymienione powyżej jako podatnicy zarejestrowani do VAT w Polsce wystawiają faktury za nabywane usługi przez Wnioskodawcę z zastosowaną stawką podstawową podatku VAT, czyli 23%. Na fakturach podawane są dane identyfikacyjne Wnioskodawcy, adres jego siedziby w Niemczech jak również numer pod jakim zarejestrowany jest do VAT w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, zarejestrowany w Polsce podatnik VAT, nabywając usługi kurierskie, pośrednictwa Y. w ramach dokonywania czynności opodatkowanych w Polsce (sprzedaży towarów – mebli odbiorcom prywatnym w Polsce), ma prawo odliczać podatek VAT z faktur wystawionych przez zarejestrowanych w Polsce podatników VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawo do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy o VAT, przysługuje podmiotom zarejestrowanym jako podatnicy VAT czynni. Aby zatem podatnik VAT mógł odliczyć VAT naliczony od nabytych towarów i usług musi być podmiotem zarejestrowanym na potrzeby podatku VAT.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce od dnia xx.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych oraz niepodlegających opodatkowaniu. Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupione towary i usługi będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwość odliczenia podatku naliczonego nie stanowi żadnego przywileju dla podatnika, lecz jest jego fundamentalnym i podstawowym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Takie rozumienie prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bardzo istotną wytyczną przy wykładni dyrektyw VAT w orzecznictwie ETS (TSUE). W wielu orzeczeniach bowiem interpretowano regulacje Dyrektyw VAT (co wpływało na rozumienie przepisów krajowych) w taki sposób, aby osiągnięta była neutralność podatku dla podatników.

Jeżeli organy podatkowe posiadają informacje niezbędne do ustalenia, że podatnik, jako adresat danej transakcji, jest zobowiązany z tytułu podatku VAT, to nie mogą one nakładać dodatkowych warunków dotyczących przysługującego podatnikowi prawa do odliczania tego podatku, które mogłyby w efekcie praktycznie uniemożliwić wykonanie tego prawa. Status podatnika VAT i łączące się z nim prawo do odliczenia podatku jest uzyskiwane niezależnie od celu i rezultatu działalności gospodarczej, zaś neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się między innymi w dążeniu do poszukiwania, wdrażania i ochrony takich rozwiązań legislacyjnych, które zapewnia stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla niego ostatecznego kosztu.

Trybunał wielokrotnie podkreślał w tym względzie, że prawo do odliczenia przewidziane w art. 167 i nast. Dyrektywy 2006/112 stanowi integralną część mechanizmu podatku VAT i co do zasady nie podlega ograniczeniu. W szczególności przysługuje ono natychmiast w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku (wyroki: z dnia 21 marca 2000 r. w sprawach połączonych od C-110/98 do C-147/98 Gabalfrisa i in., Rec. s. I -1577, pkt 43; z dnia 15 grudnia 2005 r. w sprawie C-63/04 Centralan Property, Zb. Orz. s. I -11087, pkt 50; z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawach połączonych C-439/04 i C-440/04 Kittel i Recolta Recycling, Zb. Orz. s. I-6161 pkt 47; a także ww. wyrok w sprawach połączonych Mahagében i Dávid, pkt 38).

System odliczeń ma bowiem na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru podatku VAT należnego lub zapłaconego w ramach jego całej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT gwarantuje w ten sposób w zakresie ciężaru podatku neutralność wszystkich rodzajów działalności gospodarczej – niezależnie od jej celu lub wyników – pod warunkiem, że co do zasady ona sama podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (wyroki: z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie 268/83 Rompelman, Rec. s. 655, pkt 19; z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95 Ghent Coal Terminal, Rec. s. I-1, pkt 15; ww. wyrok w sprawach połączonych Gabalfrisa i in., pkt 44; wyroki: z dnia 3 marca 2005 r. w sprawie C-32/03 Fini H, Zb. Orz. s. I-1599, pkt 25; z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-255/02 Halifax i in., Zb. Orz. s. I-1609, pkt 78; ww. wyrok w sprawach połączonych Kittel i Recolta Recycling, pkt 48; wyrok z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie C-438/09 Dankowski, Zb. Orz. s. I-14009, pkt 24; a także ww. wyrok w sprawach połączonych Mahagében i Dávid, pkt 39).

Na tle regulacji zawartych w art. 167-172 Dyrektywy nr 2006/112 podkreśla się, że postulat neutralności podatku od wartości dodanej polega w istocie na umożliwieniu podatnikowi pomniejszenia podatku należnego o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów związanych z jego działalnością gospodarczą. Tym samym więc realizując tę zasadę należy „(…) dążyć do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie wspólnego systemu VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej” (Monika Makiewicz, Krzysztof Sachs (w:) „VI Dyrektywa VAT”, op. cit. str. 416 i nast. wraz z cyt. tam orzecznictwem ETS).

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powołanych wyżej wyroków TSUE, wykładnia przepisów ustawy o VAT musi mieć charakter prowspólnotowy.

Przechodząc na grunt ustawy o VAT, stwierdzić trzeba, że zgodnie z jej art. 86 ust. 1, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W świetle wyżej przywołanych wyroków TSUE, przy przyjęciu koncepcji organów podatkowych, sytuacja Wnioskodawcy, który prowadzi działalność gospodarczą, tyle że nie na terytorium Polski, ale na którym również wykonuje czynności opodatkowane polskim VAT (wysyłka mebli) byłaby gorsza od sytuacji podmiotu, który nie rozpoczął jeszcze działalności gospodarczej w Polsce, a już nabył niezbędne do jej prowadzenia towary i usługi, zachowując prawo do odliczenia podatku naliczonego z tym związanego.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do odliczenia podatku VAT z nabywanych usług w Polsce, służącym wykonywanym czynnościom opodatkowanym na terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że związek zakupu z czynnością opodatkowaną jest jednym z podstawowych warunków, które musi spełnić podatnik, aby mógł skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Jednak ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Przepis art. 88 ustawy przewiduje sytuacje, w których podatnikowi nie przysługuje możliwość skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo tego że spełnione są generalne przesłanki upoważniające go do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. W przypadku gdy wystąpią okoliczności określone w tym przepisie, podatnik w zasadzie nie ma możliwości skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego.

I tak, na mocy art. 88 ust. 3a ustawy – nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
   2. (uchylona);
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
3. (uchylony);
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
   1. stwierdzającą czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności,
   2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
   3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego – w części dotyczącej tych czynności;
5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
6. (uchylony);
7. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności.
   
   

Ponadto, w myśl art. 88 ust. 4 ustawy – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku naliczonego skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Niemiec. Do celów podatku VAT zarejestrował się w Polsce. Firma Wnioskodawcy zajmuje się sprzedażą internetową artykułów gospodarstwa domowego. W większości są to towary takie jak meble do domu i ogrodu. Większość towarów wysyłanych jest do odbiorców na terytorium Polski, głównie są to osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Wnioskodawca faktury za sprzedawany towar dla odbiorców w Polsce wystawia ze stawką podatku 23%, obowiązującą w Polsce.

Na terytorium Polski Wnioskodawca nie posiada biura, oddziału, magazynu ani miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Sprzedaż zaś powyższych towarów prowadzona jest za pośrednictwem portalu Y.

W celu zrealizowania zamówienia dla klienta polskiego, Wnioskodawca zakupuje usługi transportowe od Z., jak również nabywa usługi pośrednictwa w sprzedaży od Grupy Y. (będącej właścicielem portalu Y.) oraz niekiedy korzysta z usług innych firm kurierskich. Wszystkie firmy jako podatnicy zarejestrowani do VAT w Polsce wystawiają faktury za nabywane usługi przez Wnioskodawcę z zastosowaniem podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%. Na fakturach podawane są dane identyfikacyjne Wnioskodawcy, adres jego siedziby w Niemczech jak również numer pod jakim zarejestrowany jest do VAT w Polsce.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych na jego rzecz przez zarejestrowanych w Polsce podatników VAT, za nabywane usługi kurierskie oraz usługi pośrednictwa Y.

W przedmiotowej sprawie, w pierwszej kolejności należy określić miejsce świadczenia (opodatkowania) nabywanych usług. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy usługi te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   1. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy  podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Wnioskodawca spełnia definicję podatnika w myśl art. 28a ustawy, ponieważ prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Niemiec.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy  miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Do wskazanej powyżej zasady ustawodawca przewidział cały szereg zastrzeżeń, na podstawie których miejsce świadczenia pewnych usług – ściśle określonych w przepisach – ustala się w sposób szczególny.

Wnioskodawca wskazał, że na terytorium Polski nie posiada biura, oddziału, magazynu ani miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

A zatem, odnośnie usług które nabywa Wnioskodawca, tj. usług kurierskich oraz usług pośrednictwa Y., zastrzeżenia wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie mają zastosowania.

Wobec powyższego, miejscem świadczenia usług kurierskich oraz usług pośrednictwa Y. wykonanych przez podatników podatku VAT jest terytorium Niemiec, gdzie ich nabywca – Wnioskodawca – posiada siedzibę działalności gospodarczej. Tym samym usługi te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Wskazać należy, że przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu poza terytorium kraju, zatem w Polsce podatek VAT nie powinien być naliczany.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca za nabywane usługi otrzymuje faktury ze stawką podatku w wysokości 23%.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, w sytuacji gdy zostały wystawione faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturach, podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany w tych fakturach.

W konsekwencji, nawet w sytuacji gdy Wnioskodawca otrzymuje faktury, w których jest wykazana kwota podatku, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy nie przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jego rzecz za usługi kurierskie oraz usługi pośrednictwa Y.

W przedmiotowej sprawie zatem warunki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego nie są spełnione, gdyż mimo że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT, a nabyte usługi – jak wskazał Wnioskodawca – są wykorzystywane przez niego do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, w sprawie występuje przesłanka negatywna, określona w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca – zarejestrowany w Polsce podatnik VAT – nabywając usługi kurierskie oraz usługi pośrednictwa Y w ramach dokonywania czynności opodatkowanych w Polsce (sprzedaży towarów – mebli odbiorcom prywatnym w Polsce), nie ma prawa odliczać podatku VAT z faktur wystawionych przez zarejestrowanych w Polsce podatników VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ zwraca uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, tj. dotyczące prawidłowości opodatkowania przez Wnioskodawcę dokonywanej na terytorium Polski sprzedaży towarów, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że w zakresie przemieszczania towarów i uznania ich jako wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na terytorium Niemiec oraz wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów na terytorium Polski zostało wydane postanowienie w dniu 10 sierpnia 2016 r. nr ILPP4/4512-1-149/16-5/IL.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.