2016.07.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-152/16-8/KB
z 28 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2016 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 9 czerwca 2016 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 13 czerwca 2016 r.) uzupełnionym pismami: z dnia 9 czerwca 2016 r. (data wpływu 14 czerwca 2016 r.), z dnia 7 lipca 2016 r. (data wpływu 12 lipca 2016 r.), z dnia 11 lipca 2016 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 11 lipca 2016 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 12 lipca 2016 r.), z dnia 22 lipca 2016 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 22 lipca 2016 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 27 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

prawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodami osobowymi, z wyłączeniem usługi ubezpieczenia komunikacyjnego;
nieprawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodami osobowymi dotyczących usługi ubezpieczenia komunikacyjnego.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodami osobowymi. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 czerwca 2016 r. (data wpływu 14 czerwca 2016 r.) o pełnomocnictwa oraz pismami z dnia 7 lipca 2016 r. (data wpływu 12 lipca 2016 r.), z dnia 11 lipca 2016 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 11 lipca 2016 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 12 lipca 2016 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest przedsiębiorstwem zajmującym się produkcją urządzeń do obróbki cieplnej i cieplno-chemicznej metali. Przedmiotowe urządzenia są produkowane w siedzibie Spółki, a następnie są montowane i uruchamiane u nabywców w kraju i za granicą. W czasie ich eksploatacji Spółka świadczy usługi serwisowania tych urządzeń.

Spółka jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej jako VAT), a jej cała działalność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Innymi słowy, Spółka dokonuje wyłącznie czynności opodatkowanych VAT.

W ramach prowadzonej działalności Spółka nabywa m.in. samochody osobowe.

Samochody służbowe są nabywane przez Spółkę w szczególności na podstawie umowy sprzedaży, a także leasingu, najmu lub innych umów o podobnym charakterze.

Spółka ponosi całość kosztów związanych z eksploatacją samochodów służbowych, w szczególności:

koszt zakupu paliwa,
koszt opłat leasingowych, wynajmu lub innych kosztów korzystania z Samochodów,
koszt ubezpieczenia komunikacyjnego,
koszt przeglądów okresowych i napraw,
koszt opłat za parkowanie, przejazdy autostradą płatną, mycie pojazdów itp.

– dalej łącznie jako Wydatki.

Nabycie paliwa do samochodów służbowych dokonywane jest wyłącznie w wyznaczonych stacjach paliw, a płatności dokonywane są bezgotówkowo przy wykorzystaniu kart flotowych.

Faktury dokumentujące Wydatki są wystawiane na Spółkę. W szczególności, pracownicy Spółki nie otrzymują faktur lub rachunków wystawionych na swoje dane, które następnie podlegałyby przeniesieniu na Spółkę.

W Spółce obowiązuje regulamin użytkowania samochodów służbowych (dalej jako Regulamin). Samochody służbowe objęte Regulaminem, co do zasady, są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki, w całości opodatkowanej VAT, z określonymi wyjątkami.

W grupie samochodów służbowych Spółki znajdują się takie, które nie mogą i nie podlegają użytkowi prywatnemu (dalej pojedynczo Samochód lub łącznie jako Samochody na określenie samochodów służbowych niepodlegających użytkowi prywatnemu), a jedynie do celów wykonywania przez pracowników Spółki ich obowiązków służbowych. Przedmiotem złożonego wniosku są wyłącznie Samochody – tj. samochody osobowe wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych.

Samochody są w szczególności wykorzystywane przez pracowników Spółki w celu odbycia podróży służbowych lub delegacji. Przedmiotowe podróże służbowe i delegacje związane są przede wszystkim z instalacją, montażem i uruchomieniem urządzeń produkowanych przez Spółkę bądź ich naprawą, a także dotyczą sprzedaży produktów Spółki.

Co do zasady, każdorazowe użycie Samochodu wymaga indywidualnego wniosku akceptowanego przez członka zarządu Spółki, względnie osobę sprawującą kierownictwo nad daną komórką organizacyjną Spółki. We wniosku określony jest cel odbycia podróży służbowej i jej miejsce, pozwalające ustalić przebieg trasy Samochodu.

Spółka podjęła środki służące skutecznej i obiektywnej weryfikacji sposobu wykorzystywania Samochodów wyłącznie do celów służbowych, przekładające się na możliwość obiektywnego potwierdzenia braku wykorzystywania Samochodów do celów innych niż służbowe.

W szczególności, Spółka wypracowała i wprowadziła formalne i praktyczne zasady użytkowania Samochodów. W pierwszej kolejności, Spółka wprowadziła zakaz korzystania z Samochodów do celów prywatnych do Regulaminu. Regulamin zobowiązuje również każdą osobę kierującą samochodem do bieżącego prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Regulamin ściśle wskazuje zasady prowadzenia i kontroli ewidencji, jak również konsekwencje nieprzestrzegania tego obowiązku. Regulamin jest ogólnie dostępny dla wszystkich zatrudnionych w Spółce. Ponadto, osoby korzystające z Samochodów są zobowiązane złożyć oświadczenie o zapoznaniu się z regulaminem użytkowania samochodów służbowych i niewykorzystywaniu ich do celów prywatnych. Oświadczenie to pozostaje w pełni wiążące dla pracownika, a jego naruszenie stanowi naruszenie regulaminu pracy podlegające sankcjom wynikającym wprost z przepisów prawa pracy.

Samochody są również wyposażone w system nawigacji GPS umożliwiający śledzenie faktycznej trasy ich przejazdów, a tym samym faktyczny sposób użytkowania Samochodów i potwierdzenie, że jest to użytek służbowy.

Każdy użytkownik Samochodu zobowiązany jest także do prowadzenia książki ewidencji pojazdu (Samochodu), zawierającej liczbę przejechanych kilometrów oraz dokładny przebieg trasy. Książki kontrolowane są przez firmę zarządzającą flotą samochodową Spółki.

Pracownicy odbywający podróż służbową Samochodem zobowiązani są do tankowania Samochodu tylko na wskazanych stacjach paliw w formie transakcji bezgotówkowych. Na podstawie przesyłanych zestawień zużycia paliwa Spółka jest w stanie szczegółowo ustalić, czy Samochód był tankowany na trasie podróży służbowej.

Po godzinach pracy lub po wykonaniu zadań związanych z działalnością Spółki parkowanie Samochodów odbywa się wyłącznie na terenie siedziby Spółki, która to siedziba jest monitorowana, co również umożliwia obiektywne potwierdzenie możliwości wykorzystywania Samochodów do celów służbowych.

Ponadto, Spółka korzysta z usług ww. zewnętrznego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie zarządzania i obsługi flot samochodowych, w związku z czym zarządzanie i nadzór nad Samochodami sprawowane są przez profesjonalny podmiot.

Informacja o Samochodach została zgłoszona do urzędu skarbowego na druku VAT-26.

Dodatkowo, w stosunku do tych Samochodów jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ustawy o VAT.

W złożonym uzupełnieniu Spółka wskazała, że:

Samochody nie będą wynajmowane innym osobom, w tym pracownikom Spółki, w czasie wolnym od pracy. Jak wskazano we wniosku, przedmiotem zapytania Spółki są Samochody wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych.
Po zaparkowaniu Samochodów na terenie siedziby Spółki, inne osoby, w tym pracownicy Spółki, nie będą korzystać z Samochodów do celów prywatnych. Jak wskazano we wniosku, przedmiotem zapytania Spółki są Samochody wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych, a po godzinach pracy lub po wykonaniu zadań związanych z działalnością Spółki parkowanie Samochodów odbywa się wyłącznie na terenie siedziby Spółki.
Samochody będące przedmiotem pytania zadanego we wniosku nie są przewidziane do używania do celów dojazdu do lub z miejsca zamieszkania pracowników. Jak wskazano we wniosku, przedmiotem zapytania Spółki są Samochody wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych.
Nabywana przez Spółkę usługa ubezpieczenia komunikacyjnego samochodów jest zwolniona od podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest uprawniona do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego od Wydatków związanych z Samochodami?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego od Wydatków związanych z Samochodami.

Uzasadnienie własnego stanowiska w sprawie

Zgodnie z ogólną zasadą odliczenia podatku VAT naliczonego, wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 – tekst jednolity z późn. zm.; dalej jako „ustawa o VAT”), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywanie czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego przysługuje zatem wówczas, gdy odliczenia tego dokonuje podatnik podatku VAT oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek VAT został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. A contrario, wyłączona jest możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 art. 15 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje, w szczególności, czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Tym samym, przymiot podatnika VAT przypisany jest osobie fizycznej, osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

Ponadto, z treści art. 9 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.; dalej jako Dyrektywa VAT) wynika, że podatnikiem VAT jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się, w szczególności, wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Powyższe przepisy wskazują, że niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu VAT, jeżeli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek. Innymi słowy, za podatnika VAT może zostać uznany wyłącznie taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Niezależnie od powyższego, dla realizacji prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług a prowadzoną działalnością. Niemniej, ustawodawca podatkowy nie precyzuje, w jakim zakresie i w jaki sposób towary usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby możliwe było odliczenie podatku VAT naliczonego. W konsekwencji, należy uznać, że związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter tak bezpośredni, jak i pośredni.

Wreszcie, od dnia 1 kwietnia 2014 r., ustawodawca podatkowy wprowadził do ustawy o VAT szczególne zasady odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupu oraz wydatków na paliwo, naprawę oraz eksploatację samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony. Mając na uwadze decyzję wykonawczą Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniającą Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 353 z 28.12.2013, s. 51) oraz konieczność dostosowania polskich przepisów o podatku VAT do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako TSUE) z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11 Bawaria Motors, z dniem 1 kwietnia 2014 r. ustawodawca podatkowy zmienił przepis art. 86a ustawy o VAT na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312; dalej jako ustawa nowelizująca).

Zgodnie z powołanym art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku VAT naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, stanowi 50% kwoty podatku VAT:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Przez pojazdy samochodowe, w myśl art. 2 ust. 34 ustawy o VAT, ustawodawca podatkowy rozumie pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Na podstawie art. 86a ust. 2 ustawy o VAT, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Jednocześnie, wymieniony w art. 86a ust. 2 ustawy o VAT katalog wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, podlegających rozliczeniu zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 86a ustawy o VAT, ma charakter tylko przykładowy. W związku z wykorzystywaniem samochodów w prowadzonej działalności gospodarczej ponoszony jest szereg innych wydatków, bez których użytkowanie takich pojazdów byłoby niemożliwe, np. wydatki na ubezpieczenie samochodów osobowych.

W myśl art. 86a ust. 3 ustawy o VAT, przepis ust. 1 – ograniczający kwotę przysługującego odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi do 50% jej wysokości – nie ma zastosowania w odniesieniu do następujących kategorii:

gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika; lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Pojazdy samochodowe uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, o których mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, zostały natomiast określone w ust. 4 tego przepisu, jako następujące:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą; lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Jednocześnie, na podstawie art. 86a ust. 5 ustawy o VAT, prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu nie stanowi warunku odliczenia 100% podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1; lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

W ocenie Spółki, spełni ona wszystkie wymagane przez ustawę o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r., w szczególności art. 86 ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 88a ust. 4 ustawy o VAT, warunki do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego od Wydatków związanych z Samochodami w okolicznościach przedstawionych w opisie sprawy.

W pierwszej kolejności, Spółka wypełnia warunki uznania za podatnika VAT, prowadząc w sposób zorganizowany i ciągły zarobkową działalność gospodarczą w opisanym zakresie.

Ponadto, ponoszone przez Spółkę Wydatki na nabycie Samochodów i ich eksploatację, w tym zakup paliwa, są i będą związane z działalnością opodatkowaną Spółki, wypełniając tym samym przesłankę prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Co więcej, wypełnią one określoną w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT przesłankę wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki jako podatnika VAT, wobec czego nie znajduje wobec nich ograniczenie w zakresie odliczenia całości podatku VAT naliczonego. Zgodnie z powołanym przepisem, pojazdy samochodowe uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, gdy sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Jak wskazano w opisie sprawy, w szczególności:

w Spółce obowiązuje regulaminowy zakaz używania Samochodów do celów prywatnych,
Samochody są wyposażone w system nawigacji GPS umożliwiający śledzenie trasy ich przejazdów, a tym samym faktyczny sposób ich użytkowania do celów służbowych,
po godzinach pracy lub po wykonaniu zadań związanych z działalnością Spółki parkowanie Samochodów odbywa się wyłącznie na terenie siedziby Spółki która jest monitorowana,
w stosunku do Samochodów jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ustawy o VAT.

Całokształt opisanych okoliczności powoduje, że w istocie wykluczona jest możliwość wykorzystania Samochodów do celów innych niż służbowe. W konsekwencji faktu, że Samochody będą wykorzystywane wyłącznie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka jest uprawniona do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z Samochodami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

prawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodami osobowymi, z wyłączeniem usługi ubezpieczenia komunikacyjnego;
nieprawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodami osobowymi dotyczących usługi ubezpieczenia komunikacyjnego.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy, w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 312).

Podstawą wprowadzonych zmian była przede wszystkim decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 353 z dnia 28 grudnia 2013 r., str. 51).

Zmiany wynikały również z konieczności dostosowania przepisów o podatku od towarów i usług do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11 Bawaria Motors.

W myśl art. 86a ust. 1 ustawy – w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy – przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.) – przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Na mocy art. 86a ust. 2 ustawy – do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Zatem zgodnie z powyższymi regulacjami, podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Jednakże, od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy przewidziano wyjątki. I tak, stosownie do art. 86a ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W świetle art. 86a ust. 4 ustawy – pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Art. 86a ust. 5 ustawy stanowi, że warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
– jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).

Według art. 86a ust. 7 ustawy – ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel wyjazdu,
3. opis trasy (skąd – dokąd),
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
– potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Stosownie do art. 86a ust. 8 ustawy – w przypadku gdy pojazd samochodowy jest udostępniany osobie niebędącej pracownikiem podatnika, wpis, o którym mowa w ust. 7 pkt 4:

jest dokonywany przez osobę, która udostępnia pojazd;
obejmuje:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel udostępnienia pojazdu,
3. stan licznika na dzień udostępnienia pojazdu,
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. stan licznika na dzień zwrotu pojazdu,
6. imię i nazwisko osoby, której udostępniony został pojazd.

Z powyższych przepisów dotyczących prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu wynika, że musi ona potwierdzać brak użytku prywatnego pojazdu. Prawidłowo prowadzona ewidencja powinna zawierać elementy wymienione w art. 86a ust. 7 i 8 ustawy. Zapis w ewidencji przebiegu pojazdu − z punktu widzenia potwierdzenia wykorzystania pojazdu do celów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej podatnika – nie powinien wzbudzać wątpliwości. Co istotne, w przypadku wadliwości prowadzonej ewidencji (np. niepełne zapisy, luki w poszczególnych pozycjach, sprzeczne zapisy, niezgodność w zakresie stanu licznika ze stanem rzeczywistym itp.), niespełniona zostaje jedna z przesłanek warunkujących uznanie pojazdu za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, skutkująca prawem do ograniczonego odliczenia podatku.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Art. 86a ust. 9 ustawy stanowi, że – do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy
– jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Należy zauważyć, że przepis art. 86a ust. 4 ustawy wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów – dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,
wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Jednakże w tej grupie pojazdów nie ma samochodów osobowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, cała jej działalność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i dokonuje ona wyłącznie czynności opodatkowanych VAT.

W ramach prowadzonej działalności Spółka nabywa m.in. samochody osobowe.

Samochody służbowe są nabywane przez Spółkę w szczególności na podstawie umowy sprzedaży, a także leasingu, najmu lub innych umów o podobnym charakterze.

W grupie samochodów służbowych Spółki znajdują się takie, które nie mogą i nie podlegają użytkowi prywatnemu (dalej pojedynczo Samochód lub łącznie jako Samochody na określenie samochodów służbowych niepodlegających użytkowi prywatnemu), a jedynie do celów wykonywania przez pracowników Spółki ich obowiązków służbowych. Przedmiotem niniejszej sprawy są wyłącznie Samochody – tj. samochody osobowe wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych.

Spółka ponosi całość kosztów związanych z eksploatacją samochodów służbowych, w szczególności:

koszt zakupu paliwa,
koszt opłat leasingowych, wynajmu lub innych kosztów korzystania z Samochodów,
koszt ubezpieczenia komunikacyjnego,
koszt przeglądów okresowych i napraw,
koszt opłat za parkowanie, przejazdy autostradą płatną, mycie pojazdów itp.

– dalej łącznie jako Wydatki.

Nabycie paliwa do samochodów służbowych dokonywane jest wyłącznie w wyznaczonych stacjach paliw, a płatności dokonywane są bezgotówkowo przy wykorzystaniu kart flotowych. Faktury dokumentujące Wydatki są wystawiane na Spółkę. W szczególności, pracownicy Spółki nie otrzymują faktur lub rachunków wystawionych na swoje dane, które następnie podlegałyby przeniesieniu na Spółkę.

Każdorazowe użycie Samochodu wymaga indywidualnego wniosku akceptowanego przez członka zarządu Spółki, względnie osobę sprawującą kierownictwo nad daną komórka organizacyjną Spółki. We wniosku określony jest cel odbycia podróży służbowej i jej miejsce, pozwalające ustalić przebieg trasy Samochodu.

Informacja o Samochodach została zgłoszona do urzędu skarbowego na druku VAT-26.

Dodatkowo, w stosunku do tych Samochodów jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ustawy o VAT.

Samochody nie będą wynajmowane innym osobom, w tym pracownikom Spółki, w czasie wolnym od pracy. Po zaparkowaniu Samochodów na terenie siedziby Spółki, inne osoby, w tym pracownicy Spółki, nie będą korzystać z Samochodów do celów prywatnych. Po godzinach pracy lub po wykonaniu zadań związanych z działalnością Spółki parkowanie Samochodów odbywa się wyłącznie na terenie siedziby Spółki.

Samochody będące przedmiotem pytania zadanego we wniosku nie są przewidziane do używania do celów dojazdu do lub z miejsca zamieszkania pracowników.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Spółka wniosła o potwierdzenie, czy będzie ona uprawniona do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego od Wydatków związanych z Samochodami.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w zw. z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących m.in. wydatków związanych z eksploatacją pojazdów samochodowych w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Dla celów pełnego odliczania podatku fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu. Niezbędnym elementem warunkującym uznanie, że mamy do czynienia z pojazdem samochodowym wykorzystywanym wyłącznie w działalności gospodarczej jest również – określony w art. 86 ust. 12 ustawy – wymóg zgłoszenia (w ściśle określonym terminie) faktu takiego sposobu wykorzystywania pojazdu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Należy przy tym wskazać, że przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych. Okolicznościami potwierdzającymi obiektywnie brak możliwości użytku prywatnego, w pewnych sytuacjach może być nadzór nad używaniem pojazdów w trakcie wykonywania obowiązków służbowych (przykładowo za pomocą GPS) lub − w przypadku używania pojazdu przez pracownika do celów służbowych − obowiązek zostawiania po godzinach pracy na parkingach przedsiębiorstwa, bez możliwości ich pobrania poza tymi godzinami, w tym w weekendy, na cele inne niż wyłącznie działalność przedsiębiorstwa. Nie można natomiast obiektywnie uznać wykorzystywania pojazdu wyłącznie do celów działalności gospodarczej w przypadku, gdy zostaną ustalone zasady używania pojazdów, jednakże nie istnieją żadne zabezpieczenia gwarantujące ich przestrzeganie − przykładowo istnieje zakaz używania przez pracowników pojazdów do celów prywatnych, jednakże nikt nie weryfikuje czy zakaz ten jest respektowany.

W analizowanej sprawie wymienione wyżej warunki, które świadczą, że Samochody będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki będą spełnione. Jak wynika bowiem z opisu sprawy:

Samochody są wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych, w szczególności wykorzystywane są przez pracowników Spółki w celu odbycia podróży służbowych lub delegacji związanych przede wszystkim z instalacją, montażem i uruchomieniem urządzeń produkowanych przez Spółkę bądź ich naprawą, a także dotyczą sprzedaży produktów Spółki;
każdorazowe użycie Samochodu wymaga indywidualnego wniosku akceptowanego przez członka zarządu Spółki, względnie osobę sprawującą kierownictwo nad daną komórka organizacyjną Spółki, w którym określony jest cel odbycia podróży służbowej i jej miejsce, pozwalające ustalić przebieg trasy Samochodu;
w Spółce obowiązuje Regulamin użytkowania samochodów służbowych, a samochody służbowe objęte Regulaminem, co do zasady, są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki, w całości opodatkowanej VAT, z określonymi wyjątkami;
Spółka podjęła środki służące skutecznej i obiektywnej weryfikacji sposobu wykorzystywania Samochodów wyłącznie do celów służbowych, przekładające się na możliwość obiektywnego potwierdzenia braku wykorzystywania Samochodów do celów innych niż służbowe. W szczególności, Spółka wypracowała i wprowadziła formalne i praktyczne zasady użytkowania Samochodów. W pierwszej kolejności, Spółka wprowadziła zakaz korzystania z Samochodów do celów prywatnych do Regulaminu. Regulamin zobowiązuje również każdą osobę kierującą samochodem do bieżącego prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Regulamin ściśle wskazuje zasady prowadzenia i kontroli ewidencji, jak również konsekwencje nieprzestrzegania tego obowiązku. Regulamin jest ogólnie dostępny dla wszystkich zatrudnionych w Spółce. Ponadto, osoby korzystające z Samochodów są zobowiązane złożyć oświadczenie o zapoznaniu się z regulaminem użytkowania samochodów służbowych i niewykorzystywaniu ich do celów prywatnych. Oświadczenie to pozostaje w pełni wiążące dla pracownika, a jego naruszenie stanowi naruszenie regulaminu pracy podlegające sankcjom wynikającym wprost z przepisów prawa pracy;
pracownicy odbywający podróż służbową Samochodem zobowiązani są do tankowania Samochodu tylko na wskazanych stacjach paliw w formie transakcji bezgotówkowych. Na podstawie przesyłanych zestawień zużycia paliwa Spółka jest w stanie szczegółowo ustalić, czy Samochód był tankowany na trasie podróży służbowej. Nabycie paliwa do samochodów służbowych dokonywane jest wyłącznie w wyznaczonych stacjach paliw, a płatności dokonywane są bezgotówkowo przy wykorzystaniu kart flotowych. Faktury dokumentujące Wydatki są wystawiane na Spółkę;
Samochody są również wyposażone w system nawigacji GPS umożliwiający śledzenie faktycznej trasy ich przejazdów, a tym samym faktyczny sposób użytkowania Samochodów i potwierdzenie, że jest to użytek służbowy. Ponadto, Spółka korzysta z usług zewnętrznego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie zarządzania i obsługi flot samochodowych, w związku z czym zarządzanie i nadzór nad Samochodami sprawowane są przez profesjonalny podmiot. Każdy użytkownik Samochodu zobowiązany jest także do prowadzenia książki ewidencji Samochodu, zawierającej liczbę przejechanych kilometrów oraz dokładny przebieg trasy, które kontrolowane są przez firmę zarządzającą flotą samochodową Spółki;
po godzinach pracy lub po wykonaniu zadań związanych z działalnością Spółki parkowanie Samochodów odbywa się wyłącznie na terenie siedziby Spółki, która to siedziba jest monitorowana, co również umożliwia obiektywne potwierdzenie możliwości wykorzystywania Samochodów do celów służbowych. Po zaparkowaniu Samochodów na terenie siedziby Spółki, inne osoby, w tym pracownicy Spółki, nie będą korzystać z Samochodów do celów prywatnych. Samochody nie są przewidziane do używania do celów dojazdu do lub z miejsca zamieszkania pracowników, a także nie będą wynajmowane innym osobom, w tym pracownikom Spółki, w czasie wolnym od pracy;
informacja o Samochodach została zgłoszona do urzędu skarbowego na druku VAT-26, a także w stosunku do tych Samochodów jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ustawy o VAT.

W konsekwencji, Spółka będzie miała prawo do odliczenia podatku VAT w 100% od Wydatków związanych z Samochodami, poza usługą ubezpieczenia komunikacyjnego, ponieważ – jak zostało wskazane powyżej – zostaną spełnione warunki uznania Samochodów jako wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki, o których mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w zw. z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

Spółka wskazała, że jednym z Wydatków związanych z eksploatacją samochodów służbowych jest nabywana usługa ubezpieczenia komunikacyjnego, która jest zwolniona od podatku VAT.

Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy – zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Natomiast w myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy – nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, że skoro nabywana usługa ubezpieczenia komunikacyjnego jest zwolniona od podatku to Spółka nie będzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej jej nabycie, również w przypadku otrzymania faktury z naliczonym podatkiem, co wynika z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

Reasumując, Spółka będzie uprawniona do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego od Wydatków (z wyłączeniem usługi ubezpieczenia komunikacyjnego) związanych z Samochodami.

W tym zakresie stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Natomiast Spółka nie będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT naliczonego od nabycia usługi ubezpieczenia komunikacyjnego związanej z Samochodami.

Zatem w tym zakresie stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej – składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zauważyć należy, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym. Spółka ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Spółkę w złożonym wniosku. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin