Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1160/13/16-S/AP
z 26 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów po uwzględnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 marca 2015 r., sygn. akt. I FSK 1566/14 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Ol 451/14 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2013 r. (data wpływu 12 listopada 2013 r.), uzupełnionym w dniu 21 stycznia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej dla montażu trwałych zabudów przestrzennych

• w zakresie stawki podatku obowiązującej dla montażu trwałych zabudów przestrzennych – jest prawidłowe,
• w zakresie stawki podatku obowiązującej dla montażu zabudów sprzętu AGD typu mikrofalówki, ekspresy do kawy, płyty indukcyjne itp.- jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2013 r. został złożony wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku na wykonanie trwałej zabudowy meblowej w obiektach budownictwa mieszkaniowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wykonuje usługi w zakresie świadczeń kompleksowych, polegających na projektowaniu, dopasowaniu oraz montażu zabudów meblowych z komponentów, tworzących wraz z elementami konstrukcyjnymi budynku trwałą zabudowę meblową w obiektach zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Zabudowa meblowa stanowi element lokalu mieszkalnego lub budynku w takim samym zakresie jak drzwi, okna itp. elementy. Zabudowa taka jest wykonywana na potrzeby konkretnego lokalu (kuchni) i tylko tam jest przydatna. Nie ma możliwości zdemontowania jej i zamontowania w innym miejscu bez uszczerbku dla jej funkcji użytkowej.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 21 stycznia 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem w sposób istotny elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu), w wyniku którego powstaje trwała zabudowa, spełniająca jako całość określoną funkcję użytkową. Są to zabudowy trwałe, ściśle dopasowane do konkretnych wymiarów danego pomieszczenia np. wnęki, skosy, ściany, ścianki kolankowe, itp. Wnioskodawca w szczególności wyjaśnia, że:

- wykonanie zabudowy wymaga zaprojektowania, przygotowania i montażu, polegającego na przytwierdzeniu mebli do ścian, podłóg i sufitów za pomocą listew montażowych, kołków bezśladowych, trójkątów montażowych, wkrętów różnego rodzaju klei, silikonów, akrylów i taśm; w zależności od potrzeb przygotowywane są wzmocnienia konstrukcyjne ścian i sufitów pod większe obciążenie pod okapy, szafki wiszące, umywalki, obudowy geberitów itp.,

- zabudowy meblowe wykonywane są z materiałów ogólnodostępnych na rynku krajowym i zagranicznym; ich różnorodność jest tak bogata, że trudno je wszystkie wymienić; materiały przede wszystkim wykorzystywane to: płyty, forniry, drewno kamień, granit, kwarcyty, okładziny ścienne, szkło; wszystkie te materiały, bez względu na swoje właściwości, dopasowane są do konkretnego miejsca, np.:

• półki, boki, wieńce i przegrody są strugane i dopasowywane do sufitów i podłóg,
• stawiane są w całości ścianki okładane kaflami stanowiące przegrody szaf, szafek itp.,
• blaty kamienne i inne dopasowywane są za pomocą specjalnych szablonów do istniejących krzywizn ścian, często łączone w całość za pomocą żywic,
• okładziny ścienne (szkło, granity) przyklejane są za pomocą klei i taśm bezpośrednio do ścian,
• konstrukcje półek szafek i przepierzeń wykonywane są ze stelaży konstrukcyjnych przykrywanych np. płytami meblowymi, szkłem lub kamieniem, następnie szczeliny wykańczane zostają zaprawą, silikonem albo akrylem i malowane pod kolor,

- sposób zamocowania mebli nie zawsze umożliwia późniejszy demontaż zabudowy (ze szkodą dla mebli, jak również pomieszczenia) z uwagi na brak możliwości odzyskania elementów meblowych zabudów oraz ich zniszczenia podczas demontażu i brak możliwości zamontowania ich w innym lokalu; ponadto zabudowy charakteryzują się przede wszystkim tym, że nie są gotowymi bryłami, np. szafa nie posiada „pleców”, boków (tylko listwy przymykowe), podłogi, więc nie można jej przenieść do innego pomieszczenia. Zniszczenia budynku (lokalu) następują zawsze w mniejszym lub większym stopniu, co wiąże się z koniecznością przeprowadzenia renowacji pomieszczenia,

- demontaż zabudowy meblowej nie powoduje naruszenia elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (jest to niedopuszczalne).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy do wykonywanych zabudów ma zastosowanie podatek od towarów i usług w wysokości 8% VAT, zgodnie z art. 41 ust. 2 i ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług? Czy do wykonywanych zabudów sprzętu AGD typu mikrofalówki, ekspresy do kawy, płyty indukcyjne itp. ma zastosowanie stawka podatku w wysokości 8% VAT, zgodnie z art. 41 ust. 2 i ust. 12 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy do zabudów trwale związanych z konstrukcją budynku znajduje zastosowanie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych objętych społecznym programem mieszkaniowym, a więc dla tego rodzaju usług ma zastosowanie obniżona 8% stawka podatku od towarów i usług. Takie samo stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. I FPS 2/13.

W interpretacji indywidualnej z dnia 10 lutego 2014 r. znak ITPP1/443-1160/13/AP stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe uznając, że w tym konkretnym przypadku do czynności, polegających na montażu trwałej zabudowy meblowej oraz zabudów sprzętu AGD w budynkach mieszkalnych, zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 23%, bowiem czynności w zakresie montażu zabudowy meblowej nie stanowią czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, jak również robót, o których mowa w § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym Wnioskodawca nie ma prawa stosować do usług opisanych we wniosku 8% stawki podatku VAT.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.

Wyrokiem z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Ol 451/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną, powołując się na uchwałę NSA z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13, z której wynika, że „…w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. świadczenie kompleksowe polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową, wykonywane w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stanowi usługę modernizacji opodatkowaną stawką obniżoną podatku od towarów i usług, na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.)…”. Zatem w niniejszej sprawie Sąd dostrzegł zasadność uwzględnienia w analizie stanu prawnego sprawy poglądu wyrażonego w uzasadnieniu tej uchwały. Mianowicie NSA stwierdził, że jeśli czynności te polegają na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowalnego lub jego części trwałą zabudowę meblową to mają one charakter usługi. Elementem dominującym jest bowiem w takim przypadku ulepszenie lub unowocześnienie obiektu budowlanego lub jego części (lokalu mieszkalnego), zaś wydanie towaru w postaci elementów mebli wykonanych i dopasowanych do konkretnego obiektu, które następnie zostaną trwale związane z tym obiektem, ma charakter pomocniczy, niezbędny do wykonania usługi, tak jak zamontowanie okien lub drzwi w obiekcie budowlanym lub jego części. Wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami konstrukcyjnymi komponenty meblowe nie funkcjonują w obrocie tak, jak ma to miejsce w przypadku mebli wolnostojących. Z tego względu do celów podatkowych nie można ich utożsamiać z dostawą w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią. Obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowe, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego, w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Dlatego należy uznać, że czynności, polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz trwałym montażu takich komponentów w obiekcie budowalnym lub jego części, mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub jego części. W przypadku zaś gdy modernizacja dotyczy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, to wymienione wyżej czynności są objęte hipotezą normy wyprowadzonej z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Oznacza to, że do takich czynności ma zastosowanie preferencyjna stawka podatku, o której mowa w ust. 2 tego artykułu...”. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko przyjęte w cytowanej uchwale NSA.

Odmiennie natomiast należy ocenić kwestię montażu zabudów sprzętu AGD. Według Sądu zauważenia bowiem wymaga, iż sprzęt taki, nawet przeznaczony do zabudowy, po jego zamontowaniu w przygotowanych w tym celu specjalnie otworach i podłączeniu do instalacji elektrycznej i wodno-kanalizacyjnej, nie stanowi trwałego elementu konstrukcyjnego obiektu budowlanego. Brak trwałości powiązania z obiektem budowlanym, jest tym czynnikiem, który sprawia, ze dostawa i montaż sprzętu AGD nie mogą być traktowane jako element modernizacji. Możliwe jest bowiem jego usuniecie, czy wymiana, mogące nastąpić w każdej chwili i pozostające bez wpływu na konstrukcję obiektu budowlanego oraz powiązanej z nią zabudowy meblowej. Powiązanie sprzętu AGD z tą zabudową meblową, a w konsekwencji również z obiektem budowlanym, nie jest trwałe, w związku z czym nie sposób uznać, by montaż wymienionego sprzętu mieścił się w pojęciu modernizacji, definiowanej w potocznym znaczeniu jako unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu I instancji złożył w dniu 28 lipca 2014 r. skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 marca 2016 r., sygn. akt I FSK 1566/14 została oddalona. W uzasadnieniu wyroku Sąd odniósł się do uchwały siedmiu sędziów NSA z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I FPS 2/13 stwierdzając, że skoro Wnioskodawca podał, że świadczy wskazane czynności, polegające na „zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową”, w świetle powyższego stanowiska uchwały bezzasadne jest twierdzenie skargi kasacyjnej, że czynności te nie stanowią „modernizacji”, skoro w uchwale w tym zakresie zajęto całkiem odmienne stanowisko.

W dniu 8 czerwca 2016 r. wpłynął do tut. organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Ol 451/14, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się:

• za prawidłowe w zakresie stawki podatku obowiązującej dla montażu trwałych zabudów przestrzennych,
• za nieprawidłowe w zakresie stawki podatku obowiązującej dla montażu zabudów sprzętu AGD typu mikrofalówki, ekspresy do kawy, płyty indukcyjne itp.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z brzmieniem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podstawowa stawka podatku, na postawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Natomiast dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku – stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy – wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się – w myśl ust. 12 wskazanego artykułu – do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Obiekty budownictwa mieszkaniowego to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 (art. 2 pkt 12 ustawy).

Należy w tym miejscu wskazać, że dla celów podatku VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), która to klasyfikacja stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia, budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych.

Z uregulowań zawartych w art. 3 pkt 1a i pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.), wynika, że pod pojęciem obiektu budowlanego rozumie budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Budynkiem zaś jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W przypadku czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ww. ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca nie powołał symboli statystycznych, a zatem dla celów stosowania tego przepisu czynności te nie powinny być identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że opodatkowaniu stawką w wysokości 8% podlega dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, z wyłączeniem lokali użytkowych, a więc m.in. do budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11, przy uwzględnieniu kryterium powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy oraz do lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia lokalu mieszkalnego, jak również nie odnosi się do kwestii jego części składowej. Z tych względów zasadne jest odniesienie się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380).

Zgodnie z art. 47 § 2 tej ustawy, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Ponadto w myśl postanowienia art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Aby uzyskać atrybut części składowej rzeczy nadrzędnej, w tym przypadku lokalu mieszkalnego, wyposażenie dodatkowe powinno być połączone z tą rzeczą w taki sposób, że będzie istniała:

1. więź fizykalno–przestrzenna,
2. więź funkcjonalna (gospodarcza),

a połączenie będzie miało charakter trwały (nie dla przemijającego użytku). Przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie. W konsekwencji takiego połączenia elementy wykończenia dodatkowego powinny stracić byt w sensie prawnym, gospodarczym i fizycznym. Zatem elementy wykończenia dodatkowego nie będą mogły samoistnie stanowić rzeczy, lecz powinny tworzyć z mieszkaniem jedną całość. Stosownie jednak do art. 47 § 3 Kodeksu cywilnego przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Odmienne znaczenie, aniżeli część składowa, posiada przynależność. I tak, przynależnościami są rzeczy ruchome potrzebne do korzystania z innej rzeczy (rzeczy głównej) zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi (art. 51 § 1 Kodeksu cywilnego). Przynależność nie traci tego charakteru przez przemijające pozbawienie jej faktycznego związku z rzeczą główną (art. 51 § 3 Kodeksu cywilnego).

Pojęcie przynależności należy zatem odróżnić od pojęcia części składowej, bowiem związek, jaki zachodzi pomiędzy rzeczą przynależną (pomocniczą), a rzeczą główną, jest luźniejszy niż związek pomiędzy częścią składową, a rzeczą nadrzędną. Wprawdzie przynależności i części składowe dzielą los prawny rzeczy głównej (nadrzędnej), lecz w przypadku przynależności zasada ta nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego. Pomiędzy rzeczą główną, a przynależną zachodzi wyłącznie związek funkcjonalny. Nie ma więc ścisłej więzi fizycznej, która powoduje, że rzecz staje się częścią składową innej rzeczy. W stosunku przynależności występują dwa odrębne podmiotowe prawa własności – do rzeczy głównej i do rzeczy pomocniczej. Zatem przynależność (rzecz pomocnicza) nie traci samodzielnego bytu prawnego wskutek jej związku z rzeczą główną – pozostaje, w przeciwieństwie do części składowej, samoistną rzeczą ruchomą. Dlatego też przynależność może stanowić przedmiot samoistnego obrotu, natomiast część składowa nie może być przedmiotem odrębnej dostawy.

Przenosząc powołane przepisy prawa oraz wnioski wynikające z ww. wyroku na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że przedstawione czynności wykonania zabudów meblowych mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub ich części. Niewątpliwie wykonane zabudowy podnoszą standard obiektów budowalnych/lokalu. Zatem skoro modernizacja ta dotyczy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, to wymienione wyżej czynności są objęte hipotezą normy wyprowadzonej z art. 41 ust. 12 ustawy.

Podsumowując, opisana we wniosku usługa wykonania i montażu zabudowy meblowej stanowi świadczenie, do którego zastosowanie ma preferencyjna stawka 8%, o której mowa w ust. 2 tego artykułu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Nie można zgodzić się jednak ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że stawka preferencyjna ma zastosowanie także do montażu zabudów sprzętu AGD, bowiem czynność ta nie stanowi elementu usługi modernizacji, a zatem usługi niniejsze objęte są podstawową stawką 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 oraz w związku z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy. Brak trwałości powiązania tego sprzętu z obiektem budowlanym jest tym czynnikiem, który sprawia, że ich dostawa i montaż nie mogą być traktowane jako element modernizacji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.