Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-377/16-6/JK
z 11 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. w upadłości likwidacyjnej przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2016 r. (data wpływu 27 czerwca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 lipca 2016 r. (data wpływu 15 lipca 2016 r.) oraz pismem z dnia 14 lipca 2016 r. (data wpływu 19 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży zespołu składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa za czynność wyłączoną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży zespołu składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa za czynność wyłączoną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Wniosek uzupełniono w dniu 15 lipca 2016 r. oraz w dniu 19 lipca 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział Gospodarczy do Spraw Upadłościowych i Naprawczych z dnia 6 listopada 2012 roku ogłoszono upadłość Spółki.

W wyniku ogłoszonego przetargu o sprzedaży przedsiębiorstwa jako całości w upadłości likwidacyjnej wpłynęła jedna oferta na zakup przedsiębiorstwa upadłego w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego.

Postanowieniem Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy do Spraw Upadłościowych i Naprawczych wyraził zgodę na sprzedaż przez syndyka przedsiębiorstwa w całości z wolnej ręki.

Syndyk masy upadłości, w trybie art. 318 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze z dnia 28 lutego 2003 r., sprzedał zespół składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, tj. środki trwałe i wyposażenie, zapasy magazynowe, wartości niematerialne i prawne – wykazane w opinii o wartości przedsiębiorstwa w całości w celu sprzedaży z wyłączeniem wierzytelności, praw z papierów wartościowych i wszelkich środków finansowych, ksiąg handlowych, rachunkowych, dokumentacji upadłego oraz trzech środków transportu.

W uzupełnieniu do sprawy Wnioskodawca wskazał, że sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego (sprzedaż w całości) stanowi podstawową metodę likwidacji majątku dłużnika – zasadę pierwszeństwa sprzedaży przedsiębiorstwa w całości. Zgodnie z dyrektywą art. 2 ust. 1 in fine PrUpN nakazującą zachowanie przedsiębiorstwa dłużnika. Zasadnicze znaczenie ma definicja przedsiębiorstwa zawarta w art. 55¹ Kodeksu cywilnego, z odrębnościami wynikającymi z reguł postępowania upadłościowego (m.in. wyłączenie środków pieniężnych i wierzytelności, które stanowią fundusze masy upadłości). Przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej i obejmuje w rozstrzyganym przypadku, w szczególności:

• nazwę przedsiębiorstwa (oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo);
• własność ruchomości w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów oraz inne prawa rzeczowe do ruchomości;
• prawa wynikające z umów najmu lub dzierżawy nieruchomości i ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości z innych stosunków prawnych:
• koncesje, licencje i zezwolenia;
• patenty i inne prawa własności przemysłowej;
• majątkowe prawa autorskie i inne prawa pokrewne;
• tajemnice przedsiębiorstwa;
• dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
  
  

Wszystkie atuty sprzedaży przedsiębiorstwa w całości (szybkość, efektywność, utrzymanie potencjału gospodarczego) zostają zachowane także w przypadku sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Zorganizowana część przedsiębiorstwa to wyodrębniony wewnątrz tego przedsiębiorstwa kompleks składników majątkowych o materialnym i niematerialnym charakterze zorganizowanych w sposób funkcjonalny, umożliwiających osiąganie celu gospodarczego, stanowiąca nadal samodzielne przedsiębiorstwo.

Zbyte w toku postępowania upadłościowego w trybie art. 55¹ Kodeksu cywilnego dłużne przedsiębiorstwo – składniki sprzedanego majątku nie mają wpływu na funkcjonalne związki z pozostawionymi w masie upadłości składnikami przedsiębiorstwa.

Realizując zasadę optymalizacji zawartą w przywołanym powyżej art. 2 ust. 1 in fine PrUpN jak też interes ogólny w postaci zapewnienia miejsc zatrudnienia oraz dyrektywę utrzymania przedsiębiorstwa jako zorganizowanego organizmu gospodarczego można zasadnie domniemywać, że głównym celem nabywcy było kontynuowanie dotąd prowadzonego profilu działalności gospodarczej tym bardziej, iż zbyte składniki masy upadłości w pełni umożliwiają taką działalność. Z posiadanych przez syndyka informacji wynika, że nabywca prowadzi działania faktycznie zmierzające do kontynuowania dotychczasowej działalności (m.in. świadczenia usługi serwisowej pogotowia gazowego na wypadek awarii na gazociągu przesyłowym, wstępowania w prawa strony umowy najmu, etc.). Ponadto istotnym jest fakt, że jednym z zasadniczych składników wartości niematerialnych i prawnych była specjalistyczna licencja na budowę podziemnych zbiorników do przechowywania i dystrybucji gazu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedsiębiorstwa nie podlega przepisom ustawy z dnia 11 marca 2004 roku na podstawie art. 6 pkt 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą  opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Natomiast, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Stosownie do postanowień art. 6 pkt 1 ustawy – przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

W powyższym przepisie ustawodawca wskazał, jakiego rodzaju elementy wchodzą w skład kompleksu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, czyli przedsiębiorstwa, które może być przedmiotem czynności prawnej.

Zatem składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, żeby można było mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, iż zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Przepis ten odgrywa szczególnie istotną rolę, gdyż konstytuuje on zasadę, że przedsiębiorstwo może stanowić przedmiot obrotu prawnego jako jednolita całość.

Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, aby bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że postanowieniem Sądu ogłoszono upadłość Wnioskodawcy. W wyniku ogłoszonego przetargu o sprzedaży przedsiębiorstwa jako całości wpłynęła jedna oferta na zakup przedsiębiorstwa upadłego w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego.

Postanowieniem Sąd wyraził zgodę na sprzedaż przez syndyka przedsiębiorstwa w całości z wolnej ręki. Syndyk masy upadłości, w trybie art. 318 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze, sprzedał zespół składników materialnych niematerialnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, tj. środki trwałe i wyposażenie, zapasy magazynowe, wartości niematerialne i prawne – wykazane w opinii o wartości przedsiębiorstwa w całości w celu sprzedaży z wyłączeniem wierzytelności, praw z papierów wartościowych i wszelkich środków finansowych, ksiąg handlowych, rachunkowych, dokumentacji upadłego oraz trzech środków transportu.

Wnioskodawca wskazał, że sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego (sprzedaż w całości) stanowi podstawową metodę likwidacji majątku dłużnika – zasadę pierwszeństwa sprzedaży przedsiębiorstwa w całości. Zgodnie z dyrektywą art. 2 ust. 1 in fine PrUpN nakazującą zachowanie przedsiębiorstwa dłużnika.

Zbyte w toku postępowania upadłościowego w trybie art. 55¹ Kodeksu cywilnego dłużne przedsiębiorstwo – składniki sprzedanego majątku nie mają wpływu na funkcjonalne związki z pozostawionymi w masie upadłości składnikami przedsiębiorstwa.

Realizując zasadę optymalizacji zawartą w art. 2 ust. 1 in fine PrUpN jak też interes ogólny w postaci zapewnienia miejsc zatrudnienia oraz dyrektywę utrzymania przedsiębiorstwa jako zorganizowanego organizmu gospodarczego można zasadnie domniemywać, że głównym celem nabywcy było kontynuowanie dotąd prowadzonego profilu działalności gospodarczej tym bardziej, iż zbyte składniki masy upadłości w pełni umożliwiają taką działalność. Ponadto istotnym jest fakt, że jednym z zasadniczych składników wartości niematerialnych i prawnych była specjalistyczna licencja na budowę podziemnych zbiorników do przechowywania i dystrybucji gazu.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z przedsiębiorstwem będącym w upadłości likwidacyjnej, zatem zasadnym jest odwołanie do przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2015 r., poz. 233, z późn. zm.).

W myśl art. 306 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, po ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego, syndyk niezwłocznie przystępuje do spisu inwentarza i oszacowania masy upadłości oraz sporządzenia planu likwidacyjnego. Syndyk składa sędziemu-komisarzowi spis inwentarza wraz z planem likwidacyjnym w terminie trzydziestu dni od dnia ogłoszenia upadłości. Plan likwidacyjny powinien określać proponowane sposoby sprzedaży składników majątku upadłego, w szczególności sprzedaży przedsiębiorstwa, termin sprzedaży, preliminarz wydatków oraz ekonomiczne uzasadnienie dalszego prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 307 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, na podstawie spisu inwentarza i innych dokumentów upadłego oraz oszacowania syndyk sporządza sprawozdanie finansowe na dzień poprzedzający ogłoszenie upadłości i niezwłocznie przedkłada je sędziemu-komisarzowi.

Stosownie do art. 308 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, po sporządzeniu spisu inwentarza i sprawozdania finansowego albo po złożeniu pisemnego sprawozdania ogólnego syndyk przeprowadza likwidację masy upadłości.

Na podstawie art. 311 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, likwidacji masy upadłości dokonuje się przez sprzedaż z wolnej ręki lub w drodze przetargu lub aukcji przedsiębiorstwa upadłego w całości lub jego zorganizowanych części, nieruchomości i ruchomości, wierzytelności oraz innych praw majątkowych wchodzących w skład masy upadłości albo przez ściągnięcie wierzytelności od dłużników upadłego i wykonanie innych jego praw majątkowych.

Stosownie do brzmienia art. 313 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, sprzedaż dokonana w postępowaniu upadłościowym ma skutki sprzedaży egzekucyjnej. Nabywca składników masy upadłości nie odpowiada za zobowiązania podatkowe upadłego, także powstałe po ogłoszeniu upadłości.

Jak stanowi art. 316 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, przedsiębiorstwo upadłego powinno być sprzedane jako całość, chyba że nie jest to możliwe.

Na nabywcę przedsiębiorstwa upadłego przechodzą wszelkie koncesje, zezwolenia, licencje i ulgi, które zostały udzielone upadłemu, chyba że odrębne ustawy stanowią inaczej (art. 317 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze).

Według regulacji art. 318 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, jeżeli sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego jako całości nie jest możliwa ze względów ekonomicznych lub innych przyczyn, można sprzedać zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 319 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, jeżeli planowana jest sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego w całości, przy sporządzaniu spisu inwentarza i oszacowania masy upadłości, albo odrębnie, jeżeli możliwość takiej sprzedaży ujawniła się na późniejszym etapie, biegły wybrany przez syndyka sporządza opis i oszacowanie przedsiębiorstwa upadłego.

W myśl art. 331 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, likwidacja wierzytelności upadłego następuje przez ich zbycie albo ściągnięcie.

Z treści art. 335 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze wynika, że fundusze masy upadłości obejmują sumy uzyskane z likwidacji masy upadłości oraz dochód uzyskany z prowadzenia lub wydzierżawienia przedsiębiorstwa upadłego, a także odsetki od tych sum zdeponowanych w banku, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej.

Na podstawie art. 337 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, podziału funduszów dokonuje się jednorazowo albo kilkakrotnie w miarę likwidacji masy upadłości po zatwierdzeniu przez sędziego-komisarza listy wierzytelności w całości lub części.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r. poz. 1047), księgi rachunkowe otwiera się, z zastrzeżeniem ust. 3, na dzień rozpoczęcia likwidacji lub ogłoszenia upadłości – w ciągu 15 dni od dnia zaistnienia tych zdarzeń.

Jak stanowi ust. 2 pkt 2 powyższego artykułu, księgi rachunkowe zamyka się, z zastrzeżeniem ust. 3, 3a, 3b i 3c, na dzień zakończenia działalności jednostki, w tym również jej sprzedaży, zakończenia likwidacji lub postępowania upadłościowego, o ile nie nastąpiło jego umorzenie.

W myśl ust. 5 powyższego artykułu, zamknięcie ksiąg rachunkowych polega na nieodwracalnym wyłączeniu możliwości dokonywania zapisów księgowych w zbiorach tworzących zamknięte księgi rachunkowe, z uwzględnieniem art. 13 ust. 2 i 3.

Według regulacji art. 71 ust. 1 ustawy o rachunkowości, dokumentację, o której mowa w art. 10 ust. 1, księgi rachunkowe, dowody księgowe, dokumenty inwentaryzacyjne i sprawozdania finansowe, zwane dalej także „zbiorami”, należy przechowywać w należyty sposób i chronić przed niedozwolonymi zmianami, nieupoważnionym rozpowszechnianiem, uszkodzeniem lub zniszczeniem.

W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której z czynności zbycia przedsiębiorstwa zostaną wyłączone wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i wszelkie środki finansowe, księgi handlowe, rachunkowe, dokumentacja upadłego oraz trzy środki transportu.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treść przytoczonych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że sprzedaż przedsiębiorstwa w upadłości likwidacyjnej, mimo że – z uwagi na specyfikę postępowania upadłościowego – zostaną z niej wyłączone wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i wszelkie środki finansowe, księgi handlowe, rachunkowe, dokumentacja upadłego oraz trzy środki transportu, będzie nosiła znamiona czynności, do której zastosowanie będzie miał art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca wskazał, że sprzedał zespół składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, tj. środki trwałe i wyposażenie, zapasy magazynowe, wartości niematerialne i prawne – wykazane w opinii o wartości przedsiębiorstwa – z wyłączeniem wierzytelności, praw z papierów wartościowych i wszelkich środków finansowych, ksiąg handlowych, rachunkowych, dokumentacji upadłego oraz trzech środków transportu. Zainteresowany podkreślił, że składniki majątkowe wchodzące w skład zbytego w toku postępowania upadłościowego dłużnego przedsiębiorstwa – w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego – nie mają wpływu na funkcjonalne związki z pozostawionymi w masie upadłości składnikami przedsiębiorstwa. Ponadto, z posiadanych przez syndyka informacji wynika, że nabywca prowadzi działania faktycznie zmierzające do kontynuowania dotychczasowej działalności (m.in. świadczenia usługi serwisowej pogotowia gazowego na wypadek awarii na gazociągu przesyłowym, wstępowania w prawa strony umowy najmu, etc.). Istotnym jest fakt, że jednym z zasadniczych składników wartości niematerialnych i prawnych była specjalistyczna licencja na budowę podziemnych zbiorników do przechowywania i dystrybucji gazu.

W konsekwencji biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa wskazać należy, że transakcja zbycia przedsiębiorstwa upadłego, pomimo wyłączenia wierzytelności, praw z papierów wartościowych i wszelkich środków finansowych, ksiąg handlowych, rachunkowych, dokumentacji upadłego oraz trzech środków transportu – będzie korzystała z wyłączenia zawartego w art. 6 pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.