Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.472.2016.2.MAP
z 12 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2016 r. (data wpływu 17 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 czerwca 2016 r. (data wpływu 7 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 23 czerwca 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.472.2016.1.MAP, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 23 czerwca 2016 r. (data doręczenia 27 czerwca 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 30 czerwca 2016 r. (data wpływu 7 lipca 2016 r.), nadanym dnia 4 lipca 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca podpisał z pracownikiem zatrudnionym na podstawie umowy o pracę umowę o wykorzystanie prywatnego samochodu do celów służbowych.

Za używanie samochodu prywatnego pracownik otrzymuje zwrot kosztów wyliczony jako iloczyn przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu, na podstawie prowadzonej ewidencji przebiegu, w której wskazuje:

• miejsce (od ... do ....),
  

• ilość przejechanych kilometrów,
  

• wartość za przejechane kilometry.
  
  

Stawka za 1 km została ustalona w wysokości 0,63 zł. Pracownik jako miejsce pracy w umowie o pracę ma wskazane - siedziba firmy oraz wszystkie województwa na terenie Polski. W umowie o wykorzystanie prywatnego samochodu nie ustalono limitu kilometrów. Wartość zwrotu kosztów stanowi podstawę, od której Spółka potrąca zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych po uwzględnieniu składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Podyktowane jest to tym, że Spółka nie traktuje wyjazdów pracownika jako podróży służbowych. W rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy, stałe pokonywanie przestrzeni, wykonywanie zadań w różnych miejscowościach i terminach przez pracownika, który w ten sposób realizuje przyjęte na siebie zobowiązanie pracownicze nie może być uznane za podróż służbową. Zwrot kosztów za używanie samochodu prywatnego pracownika do celów służbowych był zaliczony do przychodów podatkowych, na podstawie obowiązujących interpretacji organów skarbowych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał, że pracownik ma obowiązek prowadzenia ewidencji przejazdu, którą zatwierdza Wnioskodawca. Wartość zwrotu jest wyliczana jako iloczyn przejechanych kilometrów wykazanych w ewidencji i stawki za 1 km w wysokości 63 gr i stanowi podstawę opodatkowania, gdyż jako wypłacone świadczenie nie jest wymienione w zwolnieniach ujętych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka nie wypłaca zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu użytkowania pojazdu prywatnego w formie ryczałtu. Podyktowane to jest tym, że Spółka nie traktuje przedmiotowych wyjazdów jako podróży służbowych i jako jazd lokalnych. W związku z powyższym Spółka jako płatnik na podstawie art. 31 i art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oblicza i pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, po uwzględnieniu składek na ubezpieczenia społeczne i składki zdrowotnej. Zwrot kosztów za używanie samochodu prywatnego pracownika do celów służbowych został zaliczony przez Wnioskodawcę do przychodów podatkowych na podstawie obowiązujących interpretacji organów skarbowych oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271, z późn. zm.). Spółka nie jest zakładem pracy, którego działalność regulowana jest przez odrębną ustawę, z przepisów której wynika wprost możliwość przyznania pracownikowi prawa do zwrotu przez zakład pracy kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego jego własność dla potrzeb zakładu pracy, albo z przepisów której wynikałby wprost obowiązek ponoszenia ww. kosztów przez zakład pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy zwrot kosztów wykorzystania samochodu prywatnego do celów służbowych stanowi dla pracownika przychód, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego zgodnie z art. 31 i art. 32 ww. ustawy, należy obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, po uwzględnieniu składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, na podstawie dotychczasowych interpretacji zwrot kosztów wykorzystania samochodu prywatnego do celów służbowych zaliczał On do przychodu ze stosunku pracy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od powyższego przychodu na podstawie art. 31 i art. 32 ww. ustawy, obliczał i pobierał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, po uwzględnieniu składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Następnie, zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy, przekazywał kwotę pobranej zaliczki na podatek na rachunek urzędu skarbowego oraz zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wystawiał i przekazywał pracownikowi i urzędowi skarbowemu imienną informację.

Wnioskodawca wskazuje, że na przestrzeni ostatnich miesięcy pojawiły się interpretacje i wyroki (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 grudnia 2015 r., Nr IPPB4/4511-3-95/15-2/JK3 oraz wyrok TK sygn. akt K 7/13), według których ww. świadczenie nie powinno być zaliczane do przychodu. W związku z publikacją wyroku NSA z dnia 15 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 635/14 powstały wątpliwości w zakresie zakwalifikowania przedmiotowego zwrotu jako przychodu pracownika. Spółka opierając się na ww. publikacjach oraz na wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 uważa, że ww. zwrotu nie należy zaliczać do przychodu.

Wnioskodawca zauważa, że zwrot kosztów używania przez pracownika jego prywatnego samochodu do celów służbowych Spółki dokonywany jest w interesie pracodawcy, a nie pracownika. Jeżeli do prawidłowego i efektywnego wykonania swoich obowiązków pracownik musi skorzystać z samochodu i użytkuje do tego celu swój prywatny pojazd, to zwrot kosztów używania tego pojazdu stanowi wypełnienie przez Spółkę jako pracodawcę ustawowego obowiązku zapewnienia pracownikom odpowiedniej organizacji pracy. Pracownik ponosi wydatek na zakup paliwa oraz koszty związane z używaniem prywatnego samochodu do celów pracodawcy. W ten sposób można powiedzieć, że nie dochodzi w takim wypadku do przyrostu jego majątku, lecz do wyrównania poniesionych kosztów w sytuacji, gdy pracownik z własnych środków sfinansował wydatek, który został mu następnie zwrócony przez Spółkę. Kolejnym argumentem według Wnioskodawcy jest fakt, że stawka za 1 km jest niższa, aniżeli wynikająca z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Wykorzystywanie przez pracownika prywatnego samochodu jest dla pracodawcy korzystniejsze, aniżeli oddanie w użytkowanie firmowego pojazdu. Ponadto, od wielu lat prezentowane są stanowiska, że stawka wynikająca z rozporządzenia Ministra Infrastruktury nie pokrywa kosztów eksploatacji samochodu w związku ze wzrostem opłat i kosztów (rosnący koszt ubezpieczeń) oraz pojawieniem się dodatkowych opłat (opłaty za wjazd na autostrady).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie natomiast z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca podpisał z pracownikiem zatrudnionym na podstawie umowy o pracę umowę o wykorzystanie prywatnego samochodu do celów służbowych. Za używanie samochodu prywatnego pracownik otrzymuje zwrot kosztów. Wartość zwrotu jest wyliczana jako iloczyn przejechanych kilometrów wykazanych w prowadzonej ewidencji przebiegu i stawki za 1 km w wysokości 63 gr. W umowie o wykorzystanie prywatnego samochodu nie ustalono limitu kilometrów i Spółka nie wypłaca zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu użytkowania pojazdu prywatnego w formie ryczałtu. Spółka nie traktuje przedmiotowych wyjazdów jako podróży służbowych i jako jazd lokalnych. Zwrot kosztów za używanie samochodu prywatnego pracownika do celów służbowych został zaliczony przez Wnioskodawcę do przychodów podatkowych. Spółka nie jest zakładem pracy, którego działalność regulowana jest przez odrębną ustawę, z przepisów której wynika wprost możliwość przyznania pracownikowi prawa do zwrotu przez zakład pracy kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego jego własność dla potrzeb zakładu pracy, albo z przepisów której wynikałby wprost obowiązek ponoszenia ww. kosztów przez zakład pracy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

• ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „…..” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109, z późn. zm.),
  

• ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2015 r., poz. 2100, z późn. zm.),
  

• ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 930).
  
  

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem tylko niektórych pracowników, dla których ww. ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu.

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414, z późn. zm.), samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy mogą być używane dla celów służbowych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zgodnie natomiast z § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271, z późn. zm.), zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy – następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Natomiast w myśl § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, zwrot kosztów używania pojazdów do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu obliczonego jako iloczyn stawki za 1 kilometr przebiegu, o której mowa w § 2, i miesięcznego limitu przebiegu kilometrów na jazdy lokalne, o którym mowa w § 3, po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu. Oświadczenie to powinno zawierać dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określać ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Wobec powyższego, zwrot kosztów używania pojazdu prywatnego przyznanego pracownikowi Wnioskodawcy, na podstawie wspomnianej w opisie stanu faktycznego umowy do celów służbowych, niewykorzystywanego w jazdach lokalnych i niewynikającego wprost z jakiegokolwiek przepisu odrębnej ustawy, nie mieści się w dyspozycji cytowanego powyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że zwrot kosztów wypłacany pracownikowi z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy. Na Wnioskodawcy z tytułu dokonywania ww. świadczeń, ciążą zatem obowiązki płatnika określone w art. 31 ww. ustawy, związane z naliczeniem i pobraniem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania wyrok z dnia 8 lipca 2013 r. Trybunału Konstytucyjnego, sygn. akt K 7/13, który dotyczy nieodpłatnych świadczeń, gdyż pracownik Wnioskodawcy otrzymuje środki pieniężne.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.