Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-565/16-2/TW
z 11 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 maja 2016 r. (data wpływu 11 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od dnia 12 października 2015 roku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Budynek budowany pierwotnie na cele prywatne zamierza wykorzystywać w działalności gospodarczej. Jednak nie posiada części dokumentów potwierdzających koszty wytworzenia od dnia rozpoczęcia robót budowlanych w dniu 18 marca 2014 roku do 16 października 2015 roku. Posiada faktury dokumentujące ponoszone nakłady inwestycyjne na dalszą budowę budynku od dnia 17 października 2015 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość początkową budynku budowanego pierwotnie dla celów prywatnych, a następnie wprowadzonego do ewidencji działalności gospodarczej, można ustalić na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego i od tak ustalonej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową budynku należy ustalić na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę i od tak ustalonej wartości należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych. W związku z brakiem dokumentów potwierdzających poniesienie kosztów budowy budynku z okresu przed rozpoczęciem działalności gospodarczej nie ma możliwości ustalenia kosztu wytworzenia zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

A w przypadku gdy ustalenie kosztu wytworzenia budynku budowanego pierwotnie na cele prywatne nie jest możliwe, koszt wytworzenia należy określić zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego i od tak ustalonej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dopuszcza możliwości ustalenia wartości początkowej środka trwałego przy zastosowaniu dwóch metod wyceny.

Podobnie uznał NSA w wyroku z 2 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 2163/11, rozstrzygając kwestię dotyczącą ustalenia wartości początkowej budynku pierwotnie budowanego na cele prywatne. Jak wskazał NSA, ustalanie wartości początkowej środka trwałego dwoma metodami łącznie jest metodologicznie niepoprawne ze względu na brak jasno uchwytnej granicy pomiędzy częścią inwestycji szacowaną według wyceny biegłego oraz częścią, którą należałoby wycenić według kosztu wytworzenia. Co więcej zastosowanie jednej metody wyklucza zastosowanie drugiej. Zatem „(…) skoro nie można na zasadach określonych w art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustalić części (pewnego etapu) kosztów wytworzenia wytwarzanego we własnym zakresie środka trwałego, to w konsekwencji nie jest możliwe ustalenie tą metodą również jego wartości początkowej (…)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania określono w art. 22g ww. ustawy.

I tak – zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

Przy czym, zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy: za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jednak stosownie do art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przy czym, stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy: jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Należy zauważyć, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika (przez biegłego) stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według kosztu wytworzenia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie i przystosowanie do używania wydatków (dotyczy np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Taka sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Należy bowiem zauważyć, że Wnioskodawca od 12 października 2015 r. prowadzi działalność gospodarczą. Natomiast budynek był budowany pierwotnie na cele prywatne od 18 marca 2014 r., tj. przed dniem rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej. Dopiero później Wnioskodawca podjął decyzję o wykorzystywaniu ww. nieruchomości w działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie mógł ustalić wartość początkową wskazanego we wniosku budynku na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w drodze wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

W sytuacji będącej przedmiotem wniosku Wnioskodawca nie miał co do zasady obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z budową budynku.

Reasumując – wartość początkową budynku budowanego pierwotnie dla celów prywatnych, a następnie wprowadzonego do ewidencji działalności gospodarczej, można ustalić na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego i od tak ustalonej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.