Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/4512-1-119/16-6/KS
z 18 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2016 r. (data wpływu 25 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismami z dnia: 28 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.) oraz 2 sierpnia 2016 r. (data wpływu 9 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wycofania budynku mieszkalnego oraz pomieszczeń gospodarczych z działalności gospodarczej na cele osobiste podatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wycofania budynku mieszkalnego oraz pomieszczeń gospodarczych z działalności gospodarczej na cele osobiste podatnika. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 czerwca 2016 r. o przedstawienie opisu sprawy oraz przeformułowanie pytania oraz pismem z dnia 2 sierpnia 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Aktem notarialnym z dnia 28 grudnia 2011 r. podatnik nabył z żoną na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomość gruntową niezabudowaną. Zgodnie z oświadczeniem złożonym do aktu nieruchomość została nabyta na cele prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej pod nazwą A. W ramach prowadzonej działalności podatnik w celach prezentacyjnych i marketingu wybudował dom jednorodzinny wraz z infrastrukturą budynków i pomieszczeń gospodarczych. Pomieszczenia mieszkalne Wnioskodawca zamierza wynająć swojemu synowi a pomieszczenia gospodarcze (garaże, pomieszczenia na archiwum) zamierza wynająć spółce.

Pismem z dnia 15 czerwca 2016 r., nr ILPP5/4512-1-119/16-2/KS tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o wyczerpująco przedstawiony opis sprawy z uwzględnieniem wszystkich faktów i okoliczności, które będą odnosiły się do problematyki związanej z pytaniem zawartym we wniosku. Zaznaczono przy tym, że Zainteresowany powinien m.in. wskazać:

• jakie składniki majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy (budynki, budowle lub ich części) będą przedmiotem wycofania z działalności i przekazane do majątku osobistego?
• kiedy nieruchomość mająca być przedmiotem przekazania została przyjęta do użytkowania po jej wybudowaniu?
• czy z tytułu wytworzenia nieruchomości będącej przedmiotem przekazania przysługiwało Wnioskodawcy, w całości lub w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?
• czy Wnioskodawca ponosił nakłady na ulepszenie (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym) ww. nieruchomości? Jeśli Wnioskodawca ponosił takie wydatki:
  • kiedy to miało miejsce?
  • czy w stosunku do tych wydatków Wnioskodawca miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?
  • czy wydatki te były niższe niż 30% wartości początkowej danych nieruchomości?
  • czy nieruchomości te w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat?
  
  

W piśmie z dnia 28 czerwca 2016 r., stanowiącym odpowiedź na ww. wezwanie tut. Organu Zainteresowany wskazał, że zamierza przekazać na cele osobiste dom jednorodzinny wraz z infrastrukturą budynków i pomieszczeń gospodarczych wybudowanych przez A., na swoje cele osobiste. Odbiór nieruchomości mających być przedmiotem przekazania nastąpił 31 grudnia 2015 r. Podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w całości. Podatnik nie ponosił nakładów na ulepszenie.

Natomiast w piśmie z dnia 2 sierpnia 2016 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 14 lipca 2016 r., nr ILPP5/4512-1-119/16-4/KS Wnioskodawca wyjaśnił, że na moment przekazania nieruchomości z dotychczasowej działalności gospodarczej na cele osobiste Zainteresowanego umowy najmu będą kontynuowane. Wnioskodawca wyjaśnił również, że budynki i pomieszczenia gospodarcze to w szczególności garaż oraz pomieszczenie do przechowywania dokumentacji w budynku mieszkalnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 28 czerwca 2016 r.).

Czy w takich okolicznościach faktycznych, tj. w okresie gdy dom jednorodzinny wraz z infrastrukturą budynków i pomieszczeń gospodarczych są wynajmowane synowi i spółce – jedyni i pierwsi najemcy, nastąpi przekazanie podatnikowi lokalu wykorzystywanego w działalności gospodarczej, czyli nieodpłatnego przekazania przez podatnika domu jednorodzinnego wraz z infrastrukturą budynków i pomieszczeń gospodarczych, gruntu należących do jego przedsiębiorstwa na cele osobiste tego podatnika będzie zwolnione z VAT w ramach pierwszego zasiedlenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku „wycofania” lokalu wykorzystywanego w działalności gospodarczej, czyli nieodpłatnego przekazania przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele osobiste tego podatnika, ma zastosowanie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Takie nieodpłatne przekazanie lokalu podlega opodatkowaniu VAT w sytuacji, gdy podatnikowi przysługiwało w całości lub części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia lub wytworzenia tego lokalu. W konsekwencji jeżeli przy nabyciu (wytworzeniu, tj. wybudowaniu lub ulepszeniu) nieruchomości podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, nieodpłatne przekazanie takiej nieruchomości nie rodzi obowiązku podatkowego w VAT.

Jeśli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z ww. tytułu, to takie nieodpłatne przekazanie podlega opodatkowaniu stawką właściwą (tj. 23% lub 8% dla obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym) lub może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy o VAT.

Zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT dotyczy dostawy budynku/budowli lub ich części, która nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT bądź między pierwszym zasiedleniem a dostawą tego budynku/budowli upłynęły przynajmniej 2 lata.

Natomiast zwolnienie na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT ma zastosowanie dla tej dostawy budynków/budowli lub ich części, która nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT daje prawo do zwolnienia od podatku dostawy budynków, budowli lub ich części pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Aby skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT w pierwszej kolejności należy ustalić, czy została spełniona przesłanka w postaci pierwszego zasiedlenia, która została zdefiniowana w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Pierwsze zasiedlenie na gruncie ustawy o VAT to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Treść ww. przepisów wskazuje, że istotą pierwszego zasiedlenia jest oddanie nieruchomości do użytkowania, które następuje w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwszym zasiedleniem może być więc dostawa nieruchomości, może też być oddanie nieruchomości w najem czy też dzierżawę. Ponadto warto zauważyć, że do pierwszego zasiedlenia może dochodzić wiele razy – o ile bowiem dana nieruchomość może zostać tylko raz wybudowana, o tyle wielokrotnie może być ona ulepszana w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Do pierwszego zasiedlenia będzie zatem dochodziło po każdym ulepszeniu stanowiącym co najmniej 30% wartości początkowej obiektu oddaniu do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu (np. najem, dzierżawa, sprzedaż) pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi obiektu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy przekazanie podatnikowi lokalu wykorzystywanego w działalności gospodarczej, czyli nieodpłatnego przekazania przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele osobiste tego podatnika będzie zwolnione z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy te czynności są wykonywane odpłatnie.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Wskazać należy, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy, zawiera legalną definicję pojęcia „dostawy towarów”, przez którą, jak już wskazano wyżej, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Interpretując zawarty w tym artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Jak wynika z cyt. art. 7 ust. 2 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, w tym także wszelkie inne darowizny, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia, w całości lub części, kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie (w tym także darowizna) tych towarów pozostaje poza zakresem opodatkowania (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania), bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu należy podkreślić, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn. zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, polegającej na wykorzystaniu towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Natomiast w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy – zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

W cyt. wyżej przepisach ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku dla dostawy towarów w postaci budynków, budowli lub ich części.

Z opisanej we wniosku sytuacji wynika, że Wnioskodawca aktem notarialnym z dnia 28 grudnia 2011 r. nabył z żoną na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomość gruntową niezabudowaną. Zgodnie z oświadczeniem złożonym do aktu nieruchomość została nabyta na cele prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. W ramach prowadzonej działalności podatnik w celach prezentacyjnych i marketingu wybudował dom jednorodzinny wraz z infrastrukturą budynków i pomieszczeń gospodarczych. Pomieszczenia mieszkalne zamierza wynająć swojemu synowi a pomieszczenia gospodarcze (garaże, pomieszczenia na archiwum) zamierza wynająć spółce. Wnioskodawca zamierza przekazać na cele osobiste dom jednorodzinny wraz z infrastrukturą budynków pomieszczeń gospodarczych. Zainteresowanemu przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w całości w związku z wytworzeniem nieruchomości. Oddanie do użytkowania nastąpiło w dniu 31 grudnia 2015 r. Podatnik nie ponosił nakładów na ulepszenie. Na moment przekazania nieruchomości z dotychczasowej działalności gospodarczej na cele osobiste Wnioskodawcy umowy najmu będą kontynuowane.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości czy wycofanie z działalności gospodarczej i przekazanie do majątku prywatnego domu jednorodzinnego wraz z infrastrukturą budynków i pomieszczeń gospodarczych będzie zwolnione od podatku „w ramach pierwszego zasiedlenia”.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach analizowanej sprawy na skutek wycofania majątku w postaci ww. nieruchomości z działalności gospodarczej wystąpi dostawa towarów. Jak bowiem wyjaśniono wyżej, zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, dotyczy wyłącznie dostawy towarów jakimi są budynki, budowle lub ich części.

W analizowanym przypadku – jak wynika z opisu sprawy – Wnioskodawca zamierza wycofać nieruchomość (dom jednorodzinny z infrastrukturą budynków i pomieszczeń gospodarczych) z dotychczasowej działalności gospodarczej. Jednocześnie jednak Zainteresowany zamierza kontynuować zawarte z synem i spółką umowy najmu ww. nieruchomości.

Z powołanego powyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Podkreślenia wymaga fakt, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W tym miejscu zauważyć należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz 380, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz najemcy. Najemca za oddaną mu w najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że usługa najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy prowadzona jest w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

W konsekwencji uznać należy, że najem przez Wnioskodawcę nieruchomości w celach zarobkowych, tj. skutkujących uzyskaniem korzyści majątkowych z tego tytułu, stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Najem spełnia bowiem określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, a Zainteresowany oddając nieruchomości na podstawie umowy najmu, działa w charakterze podatnika zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku w związku z wycofaniem przez Wnioskodawcę nieruchomości z dotychczasowej działalności gospodarczej nie wystąpi dostawa towarów i nie znajdzie zastosowania art. 7 ust. 2 ustawy. Przedmiotowe nieruchomości bowiem nie będą przekazane do majątku osobistego i nie będą wykorzystywane na cele prywatne/osobiste, lecz w związku z przeznaczeniem ich do wynajmu, będą nadal wykorzystywane przez Zainteresowanego do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, tj. świadczenia usług najmu.

Jak wyjaśniono bowiem wyżej, oddając w najem składniki majątku po ich wycofaniu/wykreśleniu z ewidencji środków trwałych Zainteresowany nie utraci statusu podatnika podatku VAT w tym zakresie. Wynika to z faktu, że oddanie opisanych nieruchomości w najem poza dotychczasową działalnością gospodarczą – na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług – skutkować będzie wykonywaniem, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy, działalności gospodarczej (polegającej na wynajmie nieruchomości) oraz dokonywaniem czynności opodatkowanych, określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem Wnioskodawca nie zaprzestanie wykorzystywania tych nieruchomości na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy), bowiem nadal będą one przedmiotem najmu.

W świetle przedstawionego opisu sprawy i stanu prawnego, czynność polegająca na wycofaniu nieruchomości z działalności gospodarczej – w sytuacji gdy nieruchomości te są/będą w dalszym ciągu wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (najem) – nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Czynność ta nie stanowi/nie będzie stanowić dostawy towarów i nie została/nie zostanie objęta zakresem opodatkowania na gruncie przepisów ustawy.

A zatem rozpatrywanie możliwości zastosowania dla tej czynności zwolnienia od podatku od towarów i usług „w ramach pierwszego zasiedlenia” stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

W świetle powyższego tut. Organ zaznacza, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile stan faktyczny/zdarzenie przyszłe pokrywa się z opisem tego stanu podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego stanu faktycznego/zdarzenie przyszłego, wydana interpretacja straci zatem swoją aktualność.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym zaznaczenia wymaga, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.