Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-620/16-6/AN
z 19 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2016 r. (data wpływu 6 czerwca 2016 r.), uzupełnionym w dniach 13 lipca 2016 r oraz 12 sierpnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 155 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 29 czerwca 2016 r. znak ILPB1/4511-1-620/16-2/AN wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 5 lipca 2016 r., natomiast w dniu 13 lipca 2016 r. przesłano do tut. Organu pismo będące uzupełnieniem wniosku (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 8 lipca 2016 r.).

W ww. uzupełnieniu Wnioskodawca nie wskazał adresu elektronicznego Epuap, zatem, zgodnie z treścią pouczenia, niniejsze rozstrzygnięcie doręcza się za pokwitowaniem, za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe.

Ponadto stosownie do treści wezwania Wnioskodawca miał uzupełnić wniosek m.in :

• o informację, czy pracownicy w ramach wykonywanych zadań, używając samochodu prywatnego do celów służbowych, wykonują swoje czynności na polecenie pracodawcy (Wnioskodawcy) w ramach jazd lokalnych, czy w ramach podróży służbowych – zgodnie z definicją zawartą w art. 77⁵ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.) a także,
• o przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego w odniesieniu do zadanego pytania.
  
  

W piśmie z dnia 8 lipca 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany uzupełnił wniosek o pierwszą informację, ponadto doprecyzował pytanie zawarte we wniosku, jednakże nieprecyzyjnie przedstawił własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego w odniesieniu do zadanego pytania.

W związku z powyższym tut. Organ pismem z dnia 29 lipca 2016 r. wezwał powtórnie Wnioskodawcę o uzupełnienie lub przeformułowanie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego, tak aby korespondowało z treścią zadanego pytania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 3 sierpnia 2016 r., natomiast w dniu 12 sierpnia 2016 r. przesłano do tut. Organu pismo będące uzupełnieniem wniosku (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 9 sierpnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. zajmuje się świadczeniem usług m.in. z zakresu administrowania i zarządzania Wspólnotami Mieszkaniowymi oraz nieruchomościami gminnymi (mieszkalnymi, użytkowymi oraz cmentarzem komunalnym). Zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Część pracowników w ramach wykonywanych zadań (administratorzy nieruchomości oraz konserwatorzy) musi dojeżdżać do miejsca zamieszkania petentów na terenie Gminy (obszar obejmuje miasto oraz przyległe wsie) w celu usunięcia awarii, podpisania dokumentów oraz innych bieżących obowiązków służbowych. Korzystanie ze środków komunikacji publicznej na terenie Gminy jest ograniczone ze względu na niską liczbę kursów lub brak możliwości dojazdu komunikacją miejską na terenie gminy. W przypadku jazd lokalnych pracownicy rozliczani są na podstawie umowy dotyczącej używania przez pracownika do celów służbowych własnych pojazdów przez ustaloną liczbę kilometrów. Zwrot koszów używania pojazdów do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu obliczonego jako iloczyn stawki za 1 km przebiegu po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdów do celów służbowych w danym miesiącu. Oświadczenie zawiera dane dotyczące pojazdu oraz określa ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu, a także ilość dni w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych. Z wynagrodzenia z tytułu ryczałtów na dojazdy jest pobierana i odprowadzana zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych. Ww. wynagrodzenie wykazane jest w informacji podatkowej PIT-11. Wnioskodawca informuje również, że pracownicy w ramach wykonywanych zadań, używając samochodu prywatnego do celów służbowych, wykonują swoje czynności na polecenie pracodawcy w ramach jazd lokalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy pracodawca postępuje prawidłowo potrącając zaliczkę na podatek dochodowy od przysługującego pracownikowi zwrotu kosztów przejazdu samochodem prywatnym do celów służbowych z ryczałtu za dojazdy, a tym samym wykazując otrzymane przez pracownika zwroty kosztów za jazdy lokalne w informacji podatkowej PIT-11?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnione z opodatkowania pozostają diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, a także koszty poniesione przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, na potrzeby pracodawcy w jazdach lokalnych do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego przyznanego decyzją Zarządu i zgodną z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Zwrot poniesionych wydatków przez pracownika do używania prywatnego samochodu do użytku służbowego w jazdach lokalnych nie powoduje korzyści materialnych pracownika. Jest tylko zwrotem poniesionych przez niego kosztów. Zdaniem Wnioskodawcy pracodawca niesłusznie postępuje potrącając zaliczkę na podatek dochodowy od zwrotu kosztów przejazdu a tym samym wykazując w informacji PIT-11.

Opis sprawy, pytanie oraz własne stanowisko wynika z wniosku oraz uzupełnień.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie zatem z literalnym brzmieniem ww. artykułu przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy.

Natomiast stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego własność pracownika dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są m.in.:

• ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109, z późn. zm.),
• ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2015 r., poz. 2100, z późn. zm.),
• ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 163, z późń. zm.).
  
  

Zatem zwolnienie to dotyczy tylko niektórych pracowników, tj. tych którym prawo do zwrotu przyznane zostało na podstawie przepisów odrębnych ustaw. W pozostałych przypadkach ryczałt taki stanowi przychód podlegający opodatkowaniu.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zajmuje się świadczeniem usług m.in. z zakresu administrowania i zarządzania Wspólnotami Mieszkaniowymi oraz nieruchomościami gminnymi (mieszkalnymi, użytkowymi oraz cmentarzem komunalnym). Zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Część pracowników w ramach wykonywanych zadań (administratorzy nieruchomości oraz konserwatorzy) musi dojeżdżać do miejsca zamieszkania petentów na terenie Gminy (obszar obejmuje miasto oraz przyległe wsie) w celu usunięcia awarii, podpisania dokumentów oraz innych bieżących obowiązków służbowych. Korzystanie ze środków komunikacji publicznej na terenie Gminy jest ograniczone ze względu na niską liczbę kursów lub brak możliwości dojazdu komunikacją miejską na terenie gminy. W przypadku jazd lokalnych pracownicy rozliczani są na podstawie umowy dotyczącej używania przez pracownika do celów służbowych własnych pojazdów przez ustaloną liczbę kilometrów. Zwrot koszów używania pojazdów do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu obliczonego jako iloczyn stawki za 1 km przebiegu po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdów do celów służbowych w danym miesiącu.

Mając powyższe na uwadze, kwota wypłaconego przez Wnioskodawcę pracownikom ryczałtu za wykorzystywanie samochodów prywatnych do służbowych jazd lokalnych, stanowi przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy, bowiem prawo do takiego zwrotu wynika z umowy opartej na przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy a nie wprost z przepisów odrębnych ustaw. Dlatego też winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy z tytułu dokonywania ww. świadczeń, ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Tym samym, pracodawca postępuje prawidłowo potrącając zaliczkę na podatek dochodowy od przysługującego pracownikowi zwrotu kosztów przejazdu samochodem prywatnym do celów służbowych z ryczałtu za dojazdy, a tym samym wykazując otrzymane przez pracownika zwroty kosztów za jazdy lokalne w informacji podatkowej PIT-11.

Wobec powyższego, skoro Zainteresowany uważa, że pracodawca niesłusznie postępuje potrącając zaliczkę na podatek dochodowy od zwrotu kosztów przejazdu a tym samym wykazując w informacji PIT-11, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.