Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-1/4511-1-1/16-2/AMN
z 26 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2016 r. (data wpływu 1 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową firmę jako osoba fizyczna na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej CEIDG od 15.01.2016 ale dopiero w kwietniu 2016 rozpoczął wykonywanie usług. Adres i miejsce wykonywania działalności, jest taki sam, jak adres zamieszkania w Polsce. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług dekarskich. Na terenie kraju Zainteresowany nie wykonuje żadnych usług. Realizuje zasadniczy przedmiot działalności wyłącznie na terenie Unii Europejskiej w Szwecji. Nie zatrudnia pracowników. Roboty dekarskie Wnioskodawca wykonuje osobiście, wyłącznie u zamawiającego, dlatego jest zmuszony do odbycia zagranicznej podróży służbowej do Szwecji w celu realizacji tych zleceń. Wykonanie usług trwa około 3-4 tygodni, po czym Zainteresowany wraca do miejsca zamieszkania a tym samym miejsca wykonywania działalności - firma w Polsce - gdzie znowu oczekuje na zlecenie. Oczekiwanie trwa około 1-2 tygodni, po czym Wnioskodawca znowu odbywa zagraniczną podróż służbową, w jednym i tym samym celu, aby realizować zlecenie poprzez osobiste wykonanie usługi. Dlatego Zainteresowany uważa, że w przypadku osobistego świadczenia usług dekarskich, poza granicami Polski dla podmiotów zagranicznych, istnieje bezpośredni związek między odbywanymi przez Wnioskodawcę podróżami służbowymi w celu realizacji zadań gospodarczych, a uzyskanymi przychodami z prowadzonej działalności nie wykonując żadnych usług w Polsce.

Wnioskodawca ujmuje w kosztach uzyskania przychodu wartość diet z tytułu zagranicznej podróży służbowej przez cały okres realizacji zlecenia, ale tylko w części nieprzekraczającej wysokość diet przysługującą pracownikom, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mimo, że nie ma sprzedaży usług w kraju a tylko i wyłącznie świadczy usługi poza granicami kraju.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo ujmuje w kosztach uzyskania przychodu, wartość diet z tytułu zagranicznej podróż służbowej, to jest od momentu wyjazdu z kraju do Szwecji oraz przez cały okres wykonywanej pracy zgodnie ze zleceniem, aż do jej zakończenia i do powrotu, przyjazdu do kraju, natomiast w kraju Zainteresowany nie świadczy usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 kosztami są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów a takimi kosztami na pewno wg przepisów podatkowych jest dojazd do pracy oraz dieta na czas realizacji zlecenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późń. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powyższego kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z tym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, określony wydatek nie może być również wyszczególniony w katalogu negatywnym – wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, ujętych w art. 23 ww. ustawy oraz musi być on należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższy przepis wskazuje, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych. W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego, czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza miejscowością, w której znajduje się siedziba przedsiębiorcy lub stałe miejsce wykonywania działalności.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). Wskazać przy tym należy, że zgodnie z § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej z siedzibą w Polsce świadczy osobiście usługi dekarskie. Zainteresowany zasadniczy przedmiot działalności gospodarczej realizuje wyłącznie na terenie Unii Europejskiej w Szwecji. Roboty dekarskie Wnioskodawca wyłącznie u zamawiającego dlatego jest zmuszony do odbycia podróży służbowej do Szwecji w celu realizacji zleceń. Wnioskodawca ujmuje w kosztach uzyskania przychodu wartość diet z tytułu zagranicznej podróży służbowej przez cały okres realizacji zlecenia, ale tylko w części nieprzekraczającej wysokość diet przysługującą pracownikom, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro usługi dekarskie wykonywane są przez Wnioskodawcę poza miejscem prowadzenia działalności gospodarczej/miejscem zamieszkania i są to wyjazdy związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, to stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Zainteresowany może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość diet za czas podróży zagranicznej, do wysokości wskazanej w odrębnych przepisach, tj. w powołanym wyżej rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Zatem, Wnioskodawca prawidłowo ujmuje w kosztach uzyskania przychodów wartość diet z tytułu zagranicznej podróż służbowej, to jest od momentu wyjazdu z kraju do Szwecji oraz przez cały okres wykonywanej pracy zgodnie ze zleceniem, aż do jej zakończenia i do powrotu, przyjazdu do kraju, w wysokości nieprzekraczającej wysokość diet przysługującą pracownikom, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.