Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-1/4511-1-55/16-3/AA
z 25 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2016 r. (data wpływu 18 lipca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 22 lipca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez spółkę komandytową, której Wnioskodawca jest wspólnikiem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez spółkę komandytową, której Wnioskodawca jest wspólnikiem.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (także „Podatnik”), osoba fizyczna, polski rezydent podatkowy, prowadzi pozarolniczą jednoosobową działalność gospodarczą na terytorium Polski. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest właścicielem zarejestrowanego znaku towarowego („Znak”). Znak ma zostać przeniesiony z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, do jego majątku osobistego.

Jednocześnie w związku z rozwojem działalności Wnioskodawca rozważa możliwość zmiany formy prawnej, w której prowadzona jest działalność gospodarcza. Planowane jest przekształcenie jednoosobowej działalności Wnioskodawcy w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (na podstawie przepisów KSH), a następnie z tej spółki w spółkę komandytową (dalej „Spółka” albo „Dzierżawca”), gdzie komandytariuszem będzie Wnioskodawca, a komplementariuszem zostanie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, kontrolowana przez Wnioskodawcę.

Po przeniesieniu Znaku do majątku osobistego Podatnika, planuje on zawrzeć umowę (Umowa) dzierżawy Znaku ze Spółką.

Istotą Umowy ma być oddanie Dzierżawcy prawa do używania Znaku i prawa do pobierania z tego używania pożytków, w zamian za co Dzierżawca będzie zobowiązany do zapłaty Wnioskodawcy umownego czynszu. Spółka będzie wykorzystywała Znak w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, tzn. będzie świadczyła swoje usługi pod tym Znakiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w razie zawarcia Umowy, czynsz zapłacony przez Spółkę z tytułu dzierżawy Znaku stanowi koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych dla Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki w proporcji do jego udziału w zyskach Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w razie zawarcia Umowy, czynsz zapłacony przez Spółkę z tytułu dzierżawy Znaku stanowi koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych dla Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki w proporcji do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 Ustawy PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 Ustawy PIT.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła lub służyć zabezpieczeniu i zachowaniu źródła przychodów.

Tym samym, aby dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 Ustawy PIT,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, Czynsz wynikający z umowy dzierżawy zapłacony przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy stanowi koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych dla wspólników Spółki (w tym również dla Wnioskodawcy) ze źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W analizowanej sytuacji mamy bowiem do czynienia z poniesieniem kosztu (w postaci zapłaty czynszu) przez Spółkę z tytułu dzierżawy Znaku, który będzie wykorzystywany w działalności prowadzonej przez Spółkę (stanowi indywidualizujący znak słowno-graficzny, pod którym świadczone są usługi Spółki na rzecz jej klientów). Tym samym należy uznać, że ponoszony wydatek jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą i pozwala na osiąganie przychodów w ramach Spółki.

Jednocześnie zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy PIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do treści art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Umowa zostanie zawarta pomiędzy dwoma odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego, tj. pomiędzy Spółką (dzierżawca) oraz Wnioskodawcą jako osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej (wydzierżawiający). Nie można więc uznać, że jest to „świadczenie samemu sobie”.

Wystawiony przez Wnioskodawcę rachunek z tytułu dzierżawy Znaku stanowić będzie podstawę do zapłaty Czynszu przez Spółkę, a co za tym idzie do zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów przez wspólników Spółki, proporcjonalnie do udziału w zysku przysługującego im w Spółce.

Powyższe znajduje również oparcie w stanowiskach organów podatkowych zajmowanych w podobnych sprawach (dotyczących najmu nieruchomości). Przykładowo, w interpretacjach indywidualnych z 24 kwietnia 2014 r. (sygn. IPPB1/415-166/14-3/EC, IPPB1/415-167/14-3/EC, IPPB1/415-169/14-3/EC Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, że „wydatki ponoszone przez spółkę komandytową tytułem najmu od Wnioskodawcy przedmiotowej nieruchomości mogą stanowić w całości koszty uzyskania przychodów spółki komandytowej, przy czym, dla Wnioskodawcy ww. wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów, w wielkości proporcjonalnej do jego udziału w zyskach spółki, stosownie do treści cyt. powyżej art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Z uwagi na powyższe wydatki (czynsz) ponoszone przez Spółkę z tytułu dzierżawy Znaku od Wnioskodawcy, będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych ze źródła przychodów pozarolnicza działalność gospodarcza, w wysokości proporcjonalnej do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki, stosownie do regulacji art. 8 Ustawy PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Stosownie do treści art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do: rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, - nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której jest właścicielem zarejestrowanego znaku towarowego, który ma zostać przeniesiony z prowadzonej działalności do majątku osobistego Wnioskodawcy. Jednocześnie w związku z rozwojem działalności Wnioskodawca zamierza przekształcić jednoosobową działalność gospodarczą w spółkę komandytową, gdzie komandytariuszem będzie Wnioskodawca, a komplementariuszem zostanie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Po przeniesieniu znaku do majątku osobistego Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę dzierżawy znaku ze Spółką. Spółka będzie wykorzystywała znak w prowadzonej działalności, będzie świadczyła usługi pod tym znakiem.

Na gruncie rozpatrywanej sprawy wyjaśnić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują ograniczenia w zakresie możliwości zawierania umów między odrębnymi podmiotami gospodarczymi, w których ta sama osoba fizyczna zawiera umowy najmu ze spółką komandytową, w której jest również wspólnikiem.

Zauważyć należy, że wskazana we wniosku umowa najmu, zostanie zawarta pomiędzy dwoma odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego, tj. pomiędzy jednym podmiotem – Wnioskodawcą (wynajmującym) i drugim podmiotem – spółką komandytową (najemcą).

W rozpatrywanej sprawie wydatki ponoszone przez spółkę komandytową tytułem dzierżawy Znaku (czynsz najmu płacony przez spółkę, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem) mogą stanowić – stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – koszty uzyskania przychodów spółki komandytowej, przy czym dla Wnioskodawcy ww. wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów w wielkości proporcjonalnej do jego udziału w zyskach spółki, stosownie do treści art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, w przypadku zawarcia umowy, czynsz z tytułu dzierżawy znaku, zapłacony przez spółkę, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, będzie stanowił dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów proporcjonalnie do jego prawa udziału w zysku.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.