Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.601.2016.1.MM
z 6 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2016 r. (data wpływu 30 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia rodzaju ksiąg podatkowych dla obywatela Bangladeszu, który zamierza prowadzić jednoosobową działalność gospodarczą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest obywatelem Bangladeszu. Od kilku lat mieszka w Polsce. W grudniu 2015 r. poślubił Polkę. Wnioskodawca posiada adres zamieszkania w Polsce. Karta pobytu (Nr RP …) wydana przez Wojewodę …, obowiązuje do dnia 8 maja 2018 r. W najbliższych miesiącach Wnioskodawca zamierza otworzyć Bistro i prowadzić jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG. W związku z planami, Wnioskodawca zastanawia się, czy jako osoba zagraniczna (nieposiadająca obywatelstwa Polskiego), będzie miał On możliwość prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, czy też będzie zobowiązany od samego początku prowadzić księgi rachunkowe. Biuro rachunkowe, do którego Wnioskodawca zwrócił się o pomoc udzieliło Mu informacji, że będzie musiał rozliczać się na podstawie zapisów dokonywanych w księdze rachunkowej. Uzyskał również informację, że może skorzystać z podatkowej księgi przychodów i rozchodów, aż do przekroczenia przychodów w wysokości 1 200 000 Euro.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, jako osoba fizyczna (obywatel Bangladeszu), mająca kartę pobytu oraz miejsce zamieszkania/zameldowania w Polsce, będzie mógł w związku z planowaniem zarejestrowania w Polsce pozarolniczej działalności gospodarczej, prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, czy będzie zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych, jako osoba zagraniczna, bez względu na wysokość przychodów netto?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie On mógł prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, ponieważ zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów. Natomiast przepisy ustawy o rachunkowości, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, stosuje się m.in. do osób fizycznych, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 Euro. Wnioskodawca nie przewiduje, aby działalność gospodarcza przyniosła tak wysoki przychód, o którym mowa w ustawie o rachunkowości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule, zawiera ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047).

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 2 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy o rachunkowości, wprowadzonym ustawą z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy o rachunkowości (Dz. U. z 2014 r., poz. 1100), przepisy tej ustawy stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

• osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 Euro,
  

• oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.
  
  

Należy zatem zauważyć, że nowelizacja ustawy o rachunkowości zmieniła zakres podmiotowy ustawy. Dotychczasowe brzmienie art. 2 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy: „osób zagranicznych, oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej” zostało zastąpione brzmieniem: „oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej”. Z listy podmiotów podlegających przepisom ustawy o rachunkowości wykreślone więc zostały osoby zagraniczne.

Ponadto, zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej, ustawa o rachunkowości, w brzmieniu nadanym tą ustawą zmieniającą, ma zastosowanie po raz pierwszy do sprawozdań finansowych sporządzonych za rok obrotowy kończący się po dniu wejścia w życie tejże ustawy.

Stosownie natomiast do art. 5 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn, zm.), przez osobę zagraniczną rozumie się osobę fizyczną nieposiadającą obywatelstwa polskiego.

Z powyższego wynika zatem, że osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego (bez względu na miejsce zamieszkania, czy też posiadanie zezwolenia na osiedlenie się), jest w świetle ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osobą zagraniczną. Podkreślić jednak należy, że zgodnie z nowelizacją ustawy o rachunkowości osoby zagraniczne (także spoza Unii Europejskiej) mogą ustalać obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych, podobnie jak obywatele polscy, w zależności od przychodów osiągniętych za poprzedni rok obrotowy.

W związku z tym, zastosowanie do nich znajduje art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o rachunkowości, na podstawie którego osoby te są zobowiązane do prowadzenia ksiąg rachunkowych dopiero po osiągnięciu, za poprzedni rok obrotowy, przychodów netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych, wynoszących co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 Euro.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem Bangladeszu. Od kilku lat mieszka w Polsce. Wnioskodawca zamierza otworzyć Bistro i prowadzić jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca, jako osoba zagraniczna w myśl przepisów ustawy o swobodzie gospodarczej (obywatel Bangladeszu), nie będzie zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Osiągane przychody oraz ponoszone wydatki z działalności gospodarczej będzie mógł On ewidencjować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca będzie zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych dopiero po osiągnięciu, za poprzedni rok obrotowy, przychodów netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych wynoszących co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 Euro.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczyć należy, że przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być tylko przepisy prawa podatkowego.

Przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.). Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie zatem do tej definicji, wskazane we wniosku przepisy ustawy o rachunkowości nie są przepisami prawa podatkowego, w związku z czym Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do ich interpretowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.