Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4510-1-15/16-5/ŁM
z 12 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2016 r. (data wpływu 8 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie formy certyfikatu rezydencji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismami z 29 czerwca 2016 r. (data wpływu 20 lipca 2016 r.), z 28 lipca 2016 r. (data wpływu 2 sierpnia 2016 r.) oraz z 3 sierpnia 2016 r. (data wpływu 5 sierpnia 2016 r.) − o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie formy certyfikatu rezydencji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Akcyjna (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest producentem wysokiej jakości systemów oświetleniowych i opraw oświetleniowych.

W celu łatwiejszego i szybszego dotarcia do klientów Wnioskodawca kupuje od irlandzkiego kontrahenta usługę reklamową − „(…)” (tzw. boksy reklamowe). Usługa ta umożliwia wyświetlanie reklam usługobiorcy w wyszukiwarce „A” oraz w sieci reklamowej, obejmującej witryny partnerów „A”. Zakup usługi pozwala zwiększać ruch na stronie internetowej Wnioskodawcy, co przedkłada się na wzrost liczby zapytań ofertowych na produkty Spółki, wzrost sprzedaży, a także poprawę wizerunku marki Y.

Spółka z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz irlandzkiego kontrahenta, zobowiązana jest jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku u źródła od przychodów tego kontrahenta osiąganych na terytorium Polski w wysokości 20% tych przychodów − zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych − świadczenie usług reklamowych.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka powinna stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwzględnieniem właściwej UPO. Ponadto, aby możliwe było zastosowanie przez Spółkę postanowień wynikających z UPO − tj. niepobieranie podatku u źródła od wynagrodzenia wypłacanego kontrahentowi (art. 7 ust. l UPO) Spółka powinna posiadać certyfikat rezydencji irlandzkiego kontrahenta, zgodnie z art. 26 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka posiada zaświadczenie o rezydencji podatkowej kontrahenta w Irlandii, które uzyskała ze strony internetowej kontrahenta. Zaświadczenie to jest kopią oryginału. Zasadą jest bowiem, że kontrahent z Irlandii udostępnia na swojej stronie internetowej ww. zaświadczenie, które uzyskał od urzędu skarbowego w Irlandii. Kopia ww. zaświadczenia zawiera następujące dane:

1. nazwę kontrahenta oraz jego dokładny adres siedziby w Irlandii;
2. nazwę i adres organu/urzędu skarbowego, który wydał zaświadczenie;
3. datę wydania zaświadczenia oraz rok podatkowy, którego zaświadczenie dotyczy (2016);
4. imię i nazwisko, a także podpis osoby, która sporządziła/wydała w imieniu urzędu skarbowego w Irlandii zaświadczenie;
5. oświadczenie, że kontrahent posiada rezydencję podatkową w Irlandii oraz że w Irlandii podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich uzyskania.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przepisy art. 26 ust. 1 oraz art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować w ten sposób, że uzyskana przez Spółkę kopia zaświadczenia o rezydencji podatkowej kontrahenta w Irlandii ze strony internetowej tego kontrahenta stanowi certyfikat rezydencji oraz w związku z tym Spółka nie musi pobierać podatku u źródła w Polsce z tytułu wypłacanego wynagrodzenia za usługi reklamowe (art. 7 ust. l UPO)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy art. 26 ust. l oraz art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować w ten sposób, że uzyskana przez Spółkę kopia zaświadczenia o rezydencji podatkowej kontrahenta w Irlandii ze strony internetowej tego kontrahenta stanowi certyfikat rezydencji oraz w związku z tym Spółka nie musi pobierać podatku u źródła w Polsce z tytułu wypłacanego wynagrodzenia za usługi reklamowe (art. 7 ust. l UPO).

Uzasadnienie.

1. Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

„Osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji”.

2. Zgodnie z przepisem art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

„Ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji − oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika”.

Powyższe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazują, że zastosowanie stawki podatku z UPO/niepobieranie podatku u źródła będzie możliwe pod warunkiem posiadania przez Spółkę jako płatnika certyfikatu rezydencji, który:

1. dokumentuje miejsce siedziby podatnika;
   Powyższy warunek jest spełniony. Posiadane przez Spółkę zaświadczenie dokumentuje miejsce siedziby kontrahenta z Irlandii − jest w nim zawarte oświadczenie o rezydencji podatkowej kontrahenta w Irlandii.
2. został wydany przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.
   Powyższy warunek jest spełniony, tzn. zaświadczenie uzyskane przez Spółkę ze strony internetowej kontrahenta zostało wydane przez organ/urząd skarbowy w Irlandii − zaświadczenie to zawiera dokładną nazwę urzędu oraz jego adres siedziby.
   
   

Żadne inne przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazują zasad/wymogów, które powinien spełniać certyfikat rezydencji. Tym bardziej nie wskazują formy, w jakiej powinien zostać sporządzony certyfikat rezydencji − domniemać zatem należy, ze dopuszczalna jest każda forma takiego certyfikatu − papierowa lub elektroniczna − spełniająca przesłankę wydania jej przez właściwy urząd oraz stwierdzająca miejsce rezydencji podatkowej podatnika. Spółka posiada zaświadczenie o rezydencji podatkowej wyłącznie w formie elektronicznie uzyskanej kopii ze strony kontrahenta z Irlandii.

Zasadą bowiem jest, że kontrahent z Irlandii udostępnia ww. zaświadczenie na swojej stronie internetowej i jest ono dostępne dla każdego kontrahenta zagranicznego (w tym dla Wnioskodawcy), którzy wypłacają wynagrodzenie na jego rzecz z tytułu zakupionych usług.

Ponadto z informacji uzyskanej od irlandzkiego doradcy podatkowego wynika, iż na gruncie irlandzkich przepisów dopuszczalne są zarówno papierowe jak i elektroniczne certyfikaty rezydencji.

3. Zgodnie z przepisem art. 194 § 1-2 OP:

„ § 1. Dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

§ 2. Przepis § l stosuje się odpowiednio do dokumentów urzędowych sporządzonych przez inne jednostki, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów uprawnione są do ich wydawania”.

Powyższe przepisy ustawy o Ordynacji podatkowej odnoszą się do certyfikatu rezydencji, który stanowi dokument urzędowy. Potwierdzenie urzędowego charakteru stanowi fakt, że Spółka posiada taki dokument, który został wydany przez uprawniony organ poprzez przepisy prawa irlandzkiego, co wynika z zaświadczenia (adres siedziby, nazwa urzędu, podpis pracownika). Nie ma znaczenia, że zaświadczenie nie zostało sporządzone przez polski organ, ponieważ ww. przepisy odnoszą się także do innych jednostek, czyli również zagranicznych, których kompetencje obejmują w omawianej kwestii wydawanie certyfikatów rezydencji.

Wydanie przez irlandzki urząd certyfikatu rezydencji stanowi również dowód − potwierdzenie tego, co zostało urzędowo stwierdzone. Zatem irlandzki organ musiał posiadać przesłanki, ku temu, aby dokonać wydania certyfikatu rezydencji dla kontrahenta Spółki.

4. Zgodnie z przepisem art. 180 § 1 OP:

„Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem”.

Zgodnie z wyżej przedstawionym przepisem, dowodem jest wszystko, co przyczynia się do wyjaśnienia sprawy. Wnioskodawca ma dowód − zaświadczenie pozyskane ze strony internetowej swojego irlandzkiego kontrahenta, które określa miejsce rezydencji podatkowej usługodawcy. Zatem Spółka na podstawie pozyskanego dokumentu jest w stanie wyjaśnić sprawę − określić miejsce rezydencji podatkowej swojego irlandzkiego kontrahenta, datę wydania dokumentu, organ odpowiedzialny za wydanie i pracownika urzędu odpowiedzialnego za dokonanie ww. czynności.

Mając na uwadze również, że podatek dochodowy od osób prawnych nie narzuca formy certyfikatu rezydencji, elektronicznie pobrany certyfikat ze strony zagranicznego usługodawcy nie wybiega poza granice prawa, lecz stanowi wykorzystanie dostępu technologicznego do pozyskiwania dowodów, pozwalających Spółce postępować zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Ponadto, Spółka chciałaby zaznaczyć, że od l stycznia 2016 r. obowiązuje przepis art. 2a Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym „niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika”. W związku z tym, że ustawa o PDOP nie wskazuje, w jakiej formie powinien być wydany certyfikat rezydencji i czy może być nim np. elektroniczna kopia zaświadczenia stwierdzająca rezydencję podatkową, zatem należy domniemać, że może to być dowolna forma, o ile jest wydana przez uprawniony organ podatkowy i stwierdza rezydencję podatkową. Brak jednoznacznej odpowiedzi w przepisach oznacza także, że wątpliwość należy rozstrzygnąć na korzyść Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.): płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na mocy art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.): osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Jednocześnie, certyfikat rezydencji stanowi również dokument, z którego wynika, czy od wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku, tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, powinna zostać zastosowana.

W tym miejscu wskazać należy że w razie wątpliwości, to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa: płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Ponadto zauważa się, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Nie rozstrzyga o tym także definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić podstawę uwzględnienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, istotne będą zatem pewne istotne składniki tego dokumentu. Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 oraz wynikające z art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument:

• wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej,
• wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu,
• zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby.
  
  

Należy przy tym podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymaga od płatnika posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego siedzibę podatnika na dzień wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 tej ustawy w momencie dokonywania tej wypłaty. W większości przypadków nie ma możliwości uzyskania takiego dokumentu w dniu wypłaty tych należności. Natomiast, jeżeli w certyfikacie wskazano okres jego ważności, dla płatnika istotne jest, czy w dacie wypłaty świadczenia okres ten nie upłynął.

Z przepisu art. 26 ust. 1 zdanie drugie omawianej ustawy wynika, że dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie jest wystarczający sam fakt posiadania przez niego rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem specjalnego dokumentu, jakim jest certyfikat rezydencji. Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa). Zatem, warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową jest udokumentowanie miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

A zatem, prawidłowa realizacja obowiązków przez płatnika wymaga uzyskania przez niego certyfikatu rezydencji aktualnego na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika. Ustawodawca nie wskazał przy tym, w jakim terminie płatnik powinien wejść w posiadanie tego dokumentu.

Płatnik (tu: Spółka), na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika dokumentu (tj. certyfikatu rezydencji) oryginalnego.

W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którą: jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Jednakże w myśl art. 194 § 1 ww. ustawy: dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Zgodnie z powyższym przepisem dokumentem urzędowym jest dokument spełniający łącznie następujące przesłanki: został określony w formie określonej przepisami prawa oraz sporządziły go powołane organy władzy publicznej lub inne jednostki, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów uprawnione są do ich wystawiania. Dokument urzędowy musi być zatem sporządzony w zakresie działania organu, od którego pochodzi, przy czym polski prawodawca nie uzależnia uznania danego dowodu za dokument urzędowy w zależności od kraju z jakiego pochodzi. We wskazanym przepisie chodzi zatem o wszelkie dokumenty urzędowe, które spełniają warunki przewidziane w przepisie. Niewątpliwe, dokumentem urzędowym jest certyfikat rezydencji.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka w celu łatwiejszego i szybszego dotarcia do klientów kupuje od irlandzkiego kontrahenta usługę reklamową. Spółka posiada zaświadczenie o rezydencji podatkowej kontrahenta z Irlandii, które uzyskała ze strony internetowej kontrahenta. Zaświadczenie to jest kopią oryginału. W konsekwencji Spółka nie posiada oryginał, tego dokumentu.

Podkreślenia wymaga, że ustawowy wymóg dokonywania przez płatników sprawdzania rezydencji podatkowej osoby mającej prawo do skorzystania z postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ma na celu zapewnienie, że z preferencji tych korzystają osoby faktycznie do tego uprawnione. Oryginał certyfikatu rezydencji stanowi potwierdzenie określonego stanu rzeczy (faktycznej rezydencji podatkowej) przez właściwy organ. Odpis dokumentu wskazuje jedynie na istnienie oryginalnego dokumentu, ale nie stanowi dowodu tego, co w oryginale zostało zaświadczone. Powyższe znajduje potwierdzenie w treści art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który nie wspomina o kopii czy odpisie certyfikatu. W świetle powyższego, poświadczony odpis, czy poświadczona kopia, a tym bardziej niepotwierdzony odpis, czy kopia nie mogą być uznane za certyfikat rezydencji podatkowej i wywoływać skutków z takim certyfikatem związanych.

Płatnik, na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika dokumentu oryginalnego. W przypadku przedłożenia przez podatnika przesłanej elektronicznej kopii dokumentu, konieczne jest zatem okazanie oryginału w celu potwierdzenia jej zgodności z oryginalnym dokumentem.

Będące w posiadaniu Wnioskodawcy, kopie dokumentów w języku obcym przesłane pocztą elektroniczną nie są wystarczającymi dla udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych. Przepis art. 26 ust. 1 ww. ustawy posługuje się pojęciem „udokumentowania” (udowodnienia) miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, z którym związane są inne rygory i skutki, niż z pojęciem uwiarygodnienia. Przedstawienie przez Wnioskodawcę kopii certyfikatu przesłanej drogą elektroniczną, nie spełnia wymogu udokumentowania okoliczności, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy.

Reasumując, uzyskana przez Spółkę kopia zaświadczenia o rezydencji podatkowej ze strony internetowej kontrahenta z Irlandii nie stanowi certyfikatu rezydencji i tym samym Spółka jest zobowiązana pobierać podatek u źródła w Polsce z tytułu wypłacanego wynagrodzenia za usługi reklamowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.