Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-584/16-2/HD
z 14 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2016 r. (data wpływu 12 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie miejsca opodatkowania dochodów uzyskanych na podstawie kontraktu świadczonego dla klienta z Republiki Finlandii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie miejsca opodatkowania dochodów uzyskanych na podstawie kontraktu świadczonego dla klienta z Republiki Finlandii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca mieszka wraz z małżonką na stałe na terenie Polski.

Wnioskodawca wraz z małżonką są współwłaścicielami mieszkania położonego na terytorium Polski.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG, która zarejestrowana jest na terytorium Polski.

W CEIDG Wnioskodawca wskazał jako przeważającą działalność gospodarczą – działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki (kod PKD: 62.02.Z). Działalność gospodarcza została zarejestrowana przez Wnioskodawcę w dniu 17 lutego 2016 r. Dla dochodów z działalności gospodarczej Wnioskodawca wybrał sposób opodatkowania przewidziany w art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatek liniowy 19%).

W marcu 2016 r. Wnioskodawca podpisał z przedsiębiorstwem P. z siedzibą w Londynie (Wielka Brytania) umowę o współpracy (Professional Services Agreement (PSA) oraz Assignment Schedule (AS, Umowa), na podstawie której to Umowy Wnioskodawca zobowiązał się świadczyć na rzecz klientów P. specjalistyczne usługi doradcze w zakresie informatyki (Usługi).

W treści tej Umowy jej strony ustaliły, że w trakcie realizacji jej postanowień Wnioskodawca będzie występował jako niezależny przedsiębiorca (osoba samozatrudniona) (2.2.6. PSA). Strony przyjęły system wynagrodzenia oparty na stawce za godzinę pracy (3.1. PSA). Strony uzgodniły, że z uwagi na to, że Wnioskodawca posiada profesjonalne kwalifikacje, będzie on wykonywał wszelkie usługi samodzielnie i bez nadzoru ze strony P., czy też jego klienta (Postanowienia wstępne oraz 3.2. PSA), nie będzie też przysługiwał mu status pracownika (4.1. PSA). Wnioskodawca zachował prawo, aby świadczyć usługi na rzecz innych podmiotów z uwzględnieniem zakazów konkurencji (4.2. PSA). Po stronie P. brak jest obowiązku zapewnienia Wnioskodawcy pracy (4.5. PSA), a ponadto żadna ze stron Umowy nie przyjęła na siebie zobowiązania do utrwalenia wzajemnej współpracy (4.9. PSA). Z uwagi na to, że Umowa została zawarta przez Wnioskodawcę jako samodzielnego przedsiębiorcę, w jej treści zostało wprowadzone postanowienie, że Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczania wszelkich podatków oraz składek na ubezpieczenie społeczne samodzielnie (5.2. PSA). Jednocześnie z treści Umowy wynika, że Wnioskodawca ponosi wobec P. (oraz ewentualnie jej klienta), pełną odpowiedzialność odszkodowawczą za szkody spowodowane nieprawidłowym świadczeniem Usług (12. PSA). Zgodnie z konstrukcją zawartą w Umowie, klient P. (czyli podmiot, który jest odbiorcą świadczonych przez Wnioskodawcę Usług), nie jest stroną tej Umowy i nie wiąże go z Wnioskodawcą bezpośrednia więź o charakterze zobowiązaniowym (15.9. PSA).

Z treści dokumentu AS wynika, że na jego podstawie Wnioskodawca rozpoczął świadczenie Usług na rzecz jednego z klientów P. z siedzibą na terytorium Finlandii (Klient) i strony ustaliły, że Wnioskodawca jest zobowiązany legitymować się ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej na kwotę minimum 500.000 euro, jednakże nie jest to warunek zawarcia tej umowy.

Umowa stanowi także, iż Usługi mogą być świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta z miejsca wybranego przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca w treści Umowy oświadczył, że jego Usługi będą świadczone na rzecz Klienta zdalnie z terytorium Polski i Klient wyraził na to zgodę na piśmie. Jednocześnie Wnioskodawca wyraził zgodę, że w przypadku gdyby Klient wystąpił z taką prośbą, część Usług może być świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta w biurze Klienta (w Finlandii) lub na terytorium innego państwa, w którym to państwie Klient prowadzi swoją działalność gospodarczą. W przypadku wystąpienia przez Klienta z takim żądaniem Wnioskodawca zobowiązany jest się do niego zastosować.

Na podstawie AS ustalono także, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do otrzymania zwrotu poniesionych kosztów (1.5. AS). Z treści 1.36 AS wynika także, iż P. zastrzegła sobie prawo do dokonania potrącenia z wypłacanego Wnioskodawcy wynagrodzenia wszelkich podatków lub innych danin publicznych, jeżeli obowiązek taki spoczywać będzie na niej w myśl prawa fińskiego. W 1.36 AS zastrzeżono także, że w przypadku gdyby intencją Wnioskodawcy było uniknięcie poboru przez P. podatków lub innych świadczeń pieniężnych z kwoty należnego wynagrodzenia, to w takim przypadku spoczywa na Wnioskodawcy obowiązek przedstawienia odpowiednich dokumentów lub zaświadczeń.

Aktualnie, w oparciu o postanowienia Umowy, Wnioskodawca świadczy na rzecz Klienta Usługi. Usługi są przeważnie świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta z Polski. Z uwagi na to, że do świadczenia Usług na rzecz Klienta Wnioskodawca potrzebuje jedynie dostępu do komputera osobistego wyposażonego w odpowiednie oprogramowanie informatyczne ,Wnioskodawca jest w stanie świadczyć Usługi z dowolnego miejsca na świecie.

Wnioskodawca zakłada, że przeciętnie w skali 2016 r. spędzi na terenie Finlandii nie więcej niż 110 dni – przeciętnie bowiem w trakcie miesiąca przebywa on w siedzibie Klienta w Finlandii przez około 10-12 dni. Wnioskodawca nie planuje przeprowadzać się wraz z rodziną do Finlandii. Po zakończeniu obowiązywania kontraktu dla Klienta Wnioskodawca bierze pod uwagę nawiązanie współpracy z podmiotem polskim.

Podczas wykonywania Usług w biurze Klienta w Finlandii Wnioskodawca zobowiązany jest aby:

• nie wykonywać jakichkolwiek czynności na rzecz innych podmiotów;
• wykorzystywać sprzęt udostępniony przez Klienta wyłącznie do świadczenia Usług na jego rzecz;
• korzystać z pomieszczeń Klienta wyłącznie w ich godzinach otwarcia.

Na terenie Finlandii Wnioskodawca nie zatrudnia i nie będzie zatrudniał żadnych osób, które byłyby zaangażowane w proces świadczenia przez niego Usług na rzecz Klienta lub też wykonywały jakiekolwiek czynności o charakterze pomocniczym wobec Usług Wnioskodawcy. Usługi w każdym wypadku realizowane są osobiście przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wnosi o zakwalifikowanie przez organ podatkowy opisanego powyżej zdarzenia podatkowego jako opisującego stan faktyczny Wnioskodawcy, w zakresie w jakim dotyczy on okresu od dnia 2 marca 2016 r. do dnia złożenia niniejszego wniosku, oraz jako zdarzenia przyszłego Wnioskodawcy w zakresie w jakim dotyczy on okresu od dnia złożenia niniejszego wniosku.

W związku z powyższym m.in. zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2).

Czy w świetle przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 8 czerwca 2009 r. działalność Wnioskodawcy (w zakresie stanu faktycznego Wnioskodawcy oraz zdarzenia przyszłego Wnioskodawcy) powinna być uznana za zakład zagraniczny i z tej przyczyny opodatkowana w Republice Finlandii czy też w całości opodatkowana w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie posiada on na terytorium Republiki Finlandii zakładu w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 8 czerwca 2009 r. (Dz. U. 2010, Nr 37, poz. 205) zarówno w zakresie stanu faktycznego Wnioskodawcy oraz zdarzenia przyszłego Wnioskodawcy, w związku z czym zobowiązany jest do opodatkowania całości uzyskanych za ten okres dochodów w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Jednak zgodnie z art. 4a tej ustawy, przepisy dotyczące nieograniczonego oraz ograniczonego obowiązku podatkowego stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W analizowanym przypadku, z uwagi na to, że Wnioskodawca świadczy Usługi na rzecz Klienta posiadającego siedzibę w Republice Finlandii, należy odnieść się także do postanowień zawartych w treści Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 8 czerwca 2009 r. (Konwencja Polska-Finlandia).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Konwencji Polska-Finlandia zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność gospodarczą w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowanie w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Konwencji Polska-Finlandia, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa. Określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu;
2. filię;
3. biuro;
4. fabrykę;
5. warsztat, oraz
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

W myśl art. 5 ust. 4. Konwencji Polska-Finlandia bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostawy dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostawy;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu przetworzenia przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów, albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którychkolwiek rodzajów działalności, o jakich mowa w punktach a) do e), pod warunkiem, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Generalnie do powstania zakładu przedsiębiorstwa na terytorium innego państwa niezbędne jest:

1. istnienie „placówki działalności gospodarczej”, tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń,
2. taka placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu, z pewnym stopniem trwałości,
3. prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki – oznacza to, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.

Wskazane powyżej warunki powinny być spełnione łącznie aby można było mówić o istnieniu zakładu w drugim państwie – w przedmiotowym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym żadna z tych przesłanek nie została spełniona.

Po pierwsze, z opisanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że na terytorium Finlandii Wnioskodawca nie będzie posiadał własnych pomieszczeń, w których będzie wykonywał Usługi na rzecz Klienta. Usługi będą bowiem wykonywane przez Wnioskodawca na rzecz Klienta w budynkach Klienta, Wnioskodawca będzie pracował tam przy użyciu komputera osobistego udostępnionego przez Klienta i w tym zakresie będzie traktowany w sposób zbliżony jak inne osoby wykonujące pokrewnego rodzaju prace na rzecz Klienta.

W praktyce orzeczniczej organów podatkowych przyjmuje się, że udostępnienie osobie fizycznej przestrzeni, w której jest ona zobowiązana wykonywać wyłącznie czynności na rzecz zlecającego (odbiorcy usług), nie prowadzi do tego, że przestrzeń ta zostaje oddana do dyspozycji tej osoby fizycznej.

Powyższy wniosek znajduje oparcie w stanowiskach prezentowanych przez polskie organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał za prawidłowe stanowisko, iż pomieszczenia udostępnione podmiotom zaangażowanym przez podatnika w celu świadczenia usług rzeźnika, nie pozostają do dyspozycji podatnika. W konsekwencji uznał, iż w związku z tym podatnik nie posiadał zakładu podatkowego w Belgii (interpretacja indywidualna z dnia 13 października 2009 r. nr ITPB3/423-384/09/MT) – rozstrzygnięcie to jest istotne z punktu widzenia Wnioskodawcy, ponieważ pojęcie zakładu jest interpretowane w sposób ujednolicony na gruncie szeregu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska, a które oparte są na konwencji modelowej OECD.

Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 27 listopada 2012 r. nr IBPBI/2/423-1071/12/BG uznał, iż działalność polegająca na świadczeniu przez spółkę usług stomatologów na podstawie umowy zawartej z kliniką stomatologiczną nie spowoduje powstania zakładu spółki w Królestwie Danii. Organ podatkowy jednocześnie uznał, iż zakres praw spółki do korzystania z pomieszczeń udostępnionych przez klinikę stomatologiczną (korzystanie tylko w godzinach otwarcia kliniki, zakaz prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej w pomieszczeniach udostępnionych przez klinikę stomatologiczną, poza aktywnością związaną wyłącznie ze świadczeniem przez stomatologów ich usług) nie pozwala uznać, iż pomieszczenia będą pozostawały do dyspozycji spółki.

Po drugie należy zauważyć, że w przypadku Wnioskodawcy nie zostanie spełniony także drugi warunek, decydujący o ewentualnym powstaniu „zakładu” na terytorium drugiego państwa – nie będzie bowiem istniała na terytorium Finlandii stała placówka działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Jak wskazano powyżej, na terytorium Finlandii Wnioskodawca nie będzie dysponował własnymi pomieszczeniami, które zostałyby przez niego dostosowane na potrzeby świadczonych Usług. Jeżeli więc Wnioskodawca nie będzie posiadał własnego, odrębnego biura wykorzystywanego na potrzeby świadczonych przez siebie Usług na rzecz Klienta, to tym bardziej nie można uznać, że powstanie tam „stała” placówka takiej działalności. Dodatkowo zaznaczyć trzeba, że aby można było mówić o stałej placówce działalności gospodarczej niezbędne jest aby obiekt taki spełniał pewne kryteria zorganizowania – oznacza to w praktyce, że powinien być wyposażony w sprzęt i zasoby kadrowe niezbędne do wykonywania określonego rodzaju działalności gospodarczej. W przypadku Wnioskodawcy nie możemy w żadnym wypadku mówić o zorganizowaniu jego placówki w Finlandii ponieważ do świadczenia przez siebie Usług na rzecz Klienta wykorzystuje on wyłącznie komputer osobisty, na którym zainstalowane zostało odpowiednie oprogramowanie informatyczne. Na terenie Finlandii Wnioskodawca nie zatrudnia żadnych osób, które byłyby zaangażowane w proces świadczenia przez niego Usług na rzecz Klienta lub też wykonywały jakiekolwiek czynności o charakterze pomocniczym wobec Usług Wnioskodawcy. Usługi w każdym wypadku realizowane są osobiście przez Wnioskodawcę. Co istotne, podczas wykonywania Usług w biurze Klienta w Finlandii Wnioskodawca zobowiązany jest aby:

• nie wykonywać jakichkolwiek czynności na rzecz innych podmiotów; wykorzystywać sprzęt udostępniony przez Klienta wyłącznie do świadczenia Usług na jego rzecz;
• korzystać z pomieszczeń Klienta wyłącznie w ich godzinach otwarcia.

Po trzecie zaś, w przypadku gdy brak jest na terytorium Finlandii „stałej placówki działalności gospodarczej Wnioskodawcy”, to w rezultacie nie może być też mowy o „prowadzeniu działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki” przez Wnioskodawcę – spełnienie bowiem tej przesłanki przez Wnioskodawcę jest niemożliwe w opisanym stanie faktycznym z uwagi na nie istnienie obiektu, który mógłby być wykorzystywany przez Wnioskodawcę do tego celu.

Po czwarte zauważyć trzeba, że w myśl postanowień Umowy łączącej Podatnika z Pl0, jest on w pełni uprawniony aby całość Usług na rzecz Klienta wykonywać z dowolnego miejsca na świecie, co w praktyce działania Wnioskodawca sprowadza się do świadczenia tych Usług z Polski. Tylko na zasadzie wyjątku Klient może zwrócić się do Wnioskodawcy z wnioskiem, aby część tych Usług była wykonana przez niego w Finlandii lub innych państwie, gdzie działa Klient. Powyższa regulacja umowna oznacza tym samym, że strony wprowadziły regułę w myśl której to Wnioskodawca decyduje o miejscu, z którego świadczy Usługi. Co istotne, i wynika z treści opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę, w praktyce większość czasu w trakcie roku (około 250 dni) Wnioskodawca spędza w Polsce i z tego państwa świadczy usługi na rzecz Klienta.

Mając na względzie przedstawione we wniosku informacje oraz powołane przepisy, stwierdzić należy, że w związku ze świadczeniem opisanych we wniosku Usług na terenie Finlandii, nie dojdzie do powstania tam zakładu. W takim przypadku dochód uzyskany z Umowy wykonywanej częściowo na terenie Finlandii będzie podlegał opodatkowaniu wyłącznie w Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Tytułem uzupełnienia warto zaznaczyć, że pogląd przedstawiony w treści niniejszego wniosku znajduje także potwierdzenie w treści bieżących interpretacji podatkowych wydawanych w imieniu Ministra Finansów. Jako przykład jednego z takich rozstrzygnięć można przywołać w tym miejscu interpretację indywidualną nr ILPB1/4511-1-1356/15-4/AA z dnia 30 grudnia 2015 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w treści której organ podatkowy potwierdził, że w sytuacji w której podatnik, posiadający zarejestrowaną w Polsce działalność gospodarczą, świadczy przez okres nieprzekraczający 12 miesięcy usługi informatyczne na rzecz belgijskiego klienta i zamieszkuje w tym czasie na terenie Belgii, to zdarzenie to nie doprowadzi do powstania zakładu przedsiębiorstwa podatnika na terenie Belgii. Jeżeli więc w tej sytuacji organ podatkowy przyjął, że informatyk świadczący osobiście usługi programistyczne na rzecz klienta w jego siedzibie przez okres zbliżony do jednego roku nie posiada w państwie klienta zakładu w rozumieniu międzynarodowego prawa podatkowego, to tym bardziej w przypadku Wnioskodawcy powinno się przyjąć, że przebywając w biurze Klienta przeciętnie przez 10-12 dni w miesiącu nie posiada on zakładu w Finlandii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stanowisko potwierdzone niniejszą interpretacją będzie miało również zastosowanie do dochodów uzyskanych na podstawie kontraktu świadczonego dla klientów z siedzibą na terytorium Republiki Finlandii w latach następnych, o ile nie ulegnie zmianie stan faktyczny i prawny.

Ponadto wskazać należy, że zakres żądania wnioskodawcy wyznacza:

1. stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
2. stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
3. zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz własne stanowisko wnioskodawcy.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Wskazać bowiem należy, że w postępowaniu o wydanie interpretacji organ podatkowy nie przeprowadza dowodów w rozumieniu art. 180 i następnych Ordynacji podatkowej i nie ocenia ich w myśl art. 191 ustawy, gdyż nie jest to postępowanie podatkowe. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawione we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe będą różniły się od stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.