2016.09.15 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2-1/4512-1-7/16-4/UG
z 15 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2016 r. (data wpływu 8 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 września 2016 r. (data wpływu 12 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia braku obowiązku wystawiania przez Wnioskodawcę faktur za przyjmowanie odpadów na składowisko – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia braku obowiązku wystawiania przez Wnioskodawcę faktur za przyjmowanie odpadów na składowisko. W dniu 12 września 2016 r. uzupełniono wniosek o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością działającą pod firmą X, w dalszej części zwanym Spółką lub Wnioskodawcą. Spółka zarejestrowana jest pod numerem NIP oraz KRS. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. (…) Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest działalność rolnicza, zarówno związana z uprawą, jak i hodowlą (chów krów). Oprócz tejże działalności Spółka w ograniczonym zakresie prowadzi działalność pozarolniczą związaną m.in. z wykonaniem usług rolniczych na rzecz podmiotów zewnętrznych. Osiąga też przychody z odsetek. Jedynym udziałowcem Spółki jest Gmina, która posiada 54.901 udziałów.

W dniu 16 czerwca 2011 r. trzy gminy podpisały umowę z podmiotem trzecim, zgodnie z którą Gminy deklarowały przyjmowanie za odpłatnością odpadów na wysypisko i deklarowały, że wskazana spółka będzie miała wyłączność na dostarczanie tam odpadów (vide: załącznik nr 1).

Na moment podpisania powyższej umowy podmiotem odpowiedzialnym za zarządzanie składowiskiem odpadów był Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej (zwany dalej ZGKiM). Wysypisko było prowadzone przez ZGKiM na podstawie pozwolenia zintegrowanego z 12 października 2007 r. zmienionego następnie decyzjami z 1 czerwca 2010 r., z dnia 29 lutego 2012 r. oraz z dnia 21 stycznia 2013 r.

Sam teren wysypiska był (oraz jest nadal) dzierżawiony przez Gminę od Lasów Państwowych.

Na skutek podjętych na przełomie roku 2013 i 2014 działań pozwolenie na prowadzenie składowiska zostało przeniesione z ZGKiM na Wnioskodawcę. Zostało to dokonane decyzją z 17 lutego 2014 r., która następnie (w nieistotnych dla niniejszej sprawy kwestiach) została zmieniona decyzjami z 26 czerwca 2014 r., z 2 stycznia 2015r., oraz z 3 lutego 2015 r.

W dniu 26 marca 2014 r. Gmina podpisała ze Spółką umowę na poddzierżawienie składowiska odpadów. Umowa ta nie przewidywała żadnej odpłatności z tego tytułu. Wskazana umowa została zastąpiona umową z dnia 10 września 2014 r., która jednak również nie przewidywała odpłatności z tytułu użytkowania składowiska przez Spółkę.

W dniu 31 marca 2014 r. Gmina podpisała z Wnioskodawcą umowę na zarządzanie składowiskiem. Zgodnie z nią, do obowiązków Wnioskodawcy jako Wykonawcy miało należeć: wystawianie faktur zgodnie z zawartymi umowami, na podstawie dostarczonych ilości odpadów oraz przyjmowanie opłat (§ 2 ust. 6), ponoszenie wszelkich kosztów związanych z funkcjonowaniem składowiska (§ 2 ust. 13 - 17). Wykonawca miał też wystawiać na Gminę co miesiąc fakturę za zarządzanie składowiskiem w wysokości 200,00 zł netto miesięcznie (§ 5 ust. 1).

Równocześnie pismem z dnia 31 marca 2014 r. Gmina zarówno jako jedyny wspólnik Wnioskodawcy, jak i strona umowy, o której mowa powyżej, wyraziła zgodę, aby Spółka zawarła umowę z ZGKiM jako podwykonawcą w zakresie zarządzania składowiskiem odpadów.

W związku z umowami przedstawionymi powyżej od dnia 1 kwietnia 2014 r. miał miejsce następujący stan prawny:

Teren składowiska odpadów jest wydzierżawiany przez Gminę od Lasów Państwowych.
Teren składowiska został poddzierżawiony przez Gminę Wnioskodawcy. Z tego tytułu Spółka nie jest obciążana żadną odpłatnością.
Jedynie Spółka posiada pozwolenia na prowadzenie składowiska odpadów co wynika z pozwolenia zintegrowanego oraz pozwolenia wodnoprawnego wydanego pierwotnie na ZGKiM, jednakże przeniesionych na Wnioskodawcę stosownymi decyzjami. Na Spółce spoczywa też obowiązek rekultywacji składowiska po zakończeniu jego eksploatacji. W konsekwencji to Wnioskodawca tworzy na poczet tego stosowny fundusz rekultywacyjny.
Na mocy umowy z dnia 26 marca 2014 r. zawartej pomiędzy Gminą a Wnioskodawcą, Spółka była zobowiązana do wystawiania faktur za przyjmowanie odpadów, jednakże na podstawie umowy z dnia 1 kwietnia 2014 r. wszelkie prawa i obowiązki Spółka przeniosła na ZGKiM.
Od dnia 1 kwietnia 2014 r. faktury za przyjmowanie odpadów na składowisko wystawiał jedynie ZGKiM. Faktury przez ZGKiM są wystawiane na spółkę, która dostarcza odpady pozostałe po ich segregacji i odzyskaniu odpadów nadających się do dalszego przetworzenia (tworzywa sztuczne, makulatura, złom itp.).
ZGKiM przekazywał 18,00 zł od każdej przyjętej tony na rachunek Spółki na poczet funduszu rekultywacyjnego. Przekazanie to nie było dokumentowane fakturą VAT. Podstawą przekazania jest dokument sporządzany przez ZGKiM określający ilość odpadów przyjętych w danym miesiącu.
Otrzymane od ZGKiM środki są zgromadzone na wydzielonym rachunku i Spółka w żaden sposób nimi nie dysponuje. Jedynie odsetki od zgromadzonych środków są wykazywane przez Spółkę jako przychody finansowe, a w konsekwencji stanowią przychód Wnioskodawcy z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W piśmie z dnia 8 września 2016 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany wskazał, że na podstawie umowy zawartej w dniu 31 marca 2014 r. pomiędzy Gminą (zwaną w umowie Zamawiającym) a Wnioskodawcą (zwanymi w umowie Wykonawcą), Zamawiający powierzył Wykonawcy do zarządzania składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne (§ 1 Umowy).

W § 2 wskazanej umowy szczegółowo określono obowiązki Wykonawcy, w tym:

w punkcie 1 - obowiązek przyjmowania odpadów dopuszczonych do unieszkodliwienia poprzez składowanie oraz do odzysku od podmiotów gospodarczych posiadających stosowne zezwolenia na transport odpadów oraz zgodnie z zawartymi umowami o przyjmowanie odpadów na składowisko;
w punktach 2 do 5 - obowiązek wykonywania prac utrzymywania składowiska w odpowiednim stanie technicznym oraz prowadzenia wymaganych ewidencji;
w punkcie 6 - obowiązek wystawiania faktur zgodnie z zawartymi umowami, na podstawie dostarczanych ilości odpadów oraz przyjmowanie opłat;
w punktach 7 do 11 - obowiązek nadzoru nad składowiskiem, monitorowania oraz składania wszelkich sprawozdań z tego procesu, wymaganych odrębnymi przepisami;
w punktach 12 do 17 - obowiązek ponoszenia wszelkich kosztów związanych z prowadzeniem składowiska, w tym kosztu opłat za korzystanie ze środowiska, podatku od nieruchomości, wynagrodzeń itp.

Z tytułu wykonywania wymienionych powyżej obowiązków Wykonawcy na mocy Umowy przysługuje wynagrodzenie w wysokości 200,00 zł netto miesięcznie.

W § 6 dopuszczono, iż Wykonawca ma prawo zlecania wykonania części zadań Podwykonawcy, pod warunkiem wyrażenia zgody przez Zamawiającego (punkt 2).

Zgodnie z wymogiem wskazanym w § 6 Umowy, w dniu 31 marca 2014 r. Zamawiający wyraził zgodę na powierzenie przez Wykonawcę (Spółkę) zadań związanych z zarządzaniem składowiskiem odpadów Podwykonawcy, tj. Zakładowi Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej.

Na podstawie powyższego w dniu 1 kwietnia 2014 r. (Wykonawca) zawarł stosowną umowę z Zakładem Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej (Podwykonawca). Zgodnie z § 1 punkt 2 tejże Umowy Podwykonawca przyjął do wykonywania następujące zadania:

na podstawie podpunktu (a) - przyjmowanie odpadów;
na podstawie podpunktów (b) - (e) - wykonywanie prac związanych z utrzymywaniem składowiska w odpowiednim stanie technicznym oraz prowadzenie wymaganych ewidencji;
na podstawie podpunktu (f) - wystawianie faktur zgodnie z zawartymi umowami, na podstawie dostarczanych odpadów;
na podstawie podpunktów (g) - (k) - nadzór nad składowiskiem, monitorowania oraz składania wszelkich sprawozdań z tego procesu wymaganych odrębnymi przepisami;
na podstawie podpunktów (l) - (p) - ponoszenie wszelkich kosztów związanych z prowadzeniem składowiska, w tym kosztu opłat za korzystanie ze środowiska, podatku od nieruchomości, wynagrodzeń itp.

Z tytułu wykonywania określonych w Umowie zadań Podwykonawcy przysługuje wynagrodzenie w wysokości 200,00 zł netto miesięcznie. Z tego tytułu Podwykonawca co miesiąc wystawia na Wykonawcę fakturę VAT na wskazaną kwotę.

Od momentu podpisania umowy w dniu 1 kwietnia 2014 r. to Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej jako Podwykonawca realizuje wszelkie prace związane z prowadzeniem składowiska. Przede wszystkim należy zaakcentować, że Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej:

zatrudnia pracowników związanych z prowadzeniem składowiska i ponosi całkowite koszty ich wynagrodzeń wraz z narzutami;
jest właścicielem sprzętu (np. kompaktora) używanego na składowisku;
dokonuje przyjęcia odpadów na składowisko i zajmuje się wszelkimi obowiązkami ewidencyjnymi;
prowadzi monitoring składowiska oraz przygotowuje wszelkie sprawozdania związane z jego prowadzeniem wymagane odrębnymi przepisami;
ponosi wszelkie dodatkowe koszty związane z prowadzeniem składowiska, w tym koszty administracyjne oraz koszt podatku od nieruchomości;
jest podmiotem, który posiada odpowiedni potencjał/zasoby do prowadzenia składowiska
wystawia faktury za przyjmowanie odpadów, na których widnieje jako sprzedawca.

Ponadto Wnioskodawca w uzupełnieniu wskazał, że biorąc pod uwagę definicję świadczenia usług zawartą w art. 8 ust. 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, która mówi, iż: „Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…)”, i reasumując wszystkie przedstawione wcześniej informacje, należy bez wątpliwości stwierdzić, iż w praktyce to Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej realizuje usługi związane z przyjmowaniem odpadów na składowisko.

Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej wystawia (w swoim imieniu) faktury na podmiot zewnętrzny, dostarczający odpady za przyjmowanie odpadów na składowisko Małym i wykazuje obrót opodatkowany podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie podatku od towarów i usług Wnioskodawca nie wystawiając faktur za przyjmowanie odpadów na składowisko narusza obowiązek wynikający z art. 106b Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, skoro na skutek umowy zawartej z ZGKiM doszło do przeniesienia na rzecz ZGKiM obowiązku wystawiania faktur za przyjmowanie odpadów na składowisko, a w konsekwencji od momentu przeniesienia faktury za przyjmowanie odpadów wystawiane są tylko i wyłącznie przez ZGKiM?

Zdaniem Wnioskodawcy, po przeniesieniu, na podstawie umowy, obowiązku wystawiania faktur na ZGKiM, Spółka nie narusza obowiązku wynikającego z art. 106b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanej dalej UPTU), nie wystawiając faktur na podmiot dostarczający odpady na składowisko za przyjęcie tychże odpadów. W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, co do przeniesienia praw i obowiązków wynikających z zawartej umowy na podmiot trzeci, w tym także w zakresie przeniesienia obowiązku wystawiania faktur (porównaj postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 30 czerwca 2016 r., sygnatura ILPP2/4512-1-253/16-2/MW, strona 6, akapit 5).

W związku z powyższym, pomimo braku jakichkolwiek wątpliwości co do faktów wynikających z umowy z dnia 31 marca 2014 r., zawartej pomiędzy Spółką a Gminą na zarządzanie składowiskiem, a w szczególności że:

Spółka zobowiązuje się do przyjmowania odpadów.
Spółka zobowiązuje się do prowadzenia wszelkich prac związanych z prowadzeniem składowiska.
Spółka zobowiązuje się do wystawiania faktur za przyjętą ilość odpadów na podmiot, który zgodnie z umową odpady te będzie dostarczać, gdyż de facto świadczy na rzecz podmiotu dostarczającego odpady usługę polegającą na przyjęciu odpadów na składowisko, to Spółka nie wystawiając faktur na podmiot dostarczający odpady, nie narusza obowiązku wynikającego z art. 106 UPTU, gdyż faktury te wystawia podmiot (tutaj ZGKiM), na który obowiązek wystawiania faktur został przeniesiony i który rozpoznaje z tego tytułu obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W żadnym zatem przypadku samo przeniesienie obowiązku wystawiania faktur na ZGKiM nie doprowadziło do zaniżenia podatku należnego, a zatem nie uszczupliło dochodów Skarbu Państwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Tak więc, odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług może zostać opodatkowane podatkiem VAT wówczas, gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich odbiorcą istnieje jawny lub choćby dorozumiany stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Jednakże, zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności te muszą być wykonywane przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a – 106q ustawy.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Przez sprzedaż – stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy, faktura powinna zawierać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy.

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna m.in. jednoznacznie określać imię i nazwisko lub nazwy podatnika/sprzedawcy i nabywcy, ich adresy. Faktura winna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji.

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Co do zasady zatem, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane są przez art. 106e ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest działalność rolnicza, zarówno związana z uprawą, jak i hodowlą (chów krów). Oprócz tejże działalności, Spółka w ograniczonym zakresie prowadzi działalność pozarolniczą związaną m.in. z wykonaniem usług rolniczych na rzecz podmiotów zewnętrznych. Osiąga też przychody z odsetek. Jedynym udziałowcem Spółki jest Gmina.

W dniu 26 marca 2014 r. Gmina podpisała ze Spółką umowę na poddzierżawienie składowiska odpadów. Umowa ta nie przewidywała żadnej odpłatności z tego tytułu.

W dniu 31 marca 2014 r. Gmina podpisała z Wnioskodawcą umowę na zarządzanie składowiskiem. Zgodnie z nią, do obowiązków Wnioskodawcy jako Wykonawcy miało należeć: wystawianie faktur zgodnie z zawartymi umowami, na podstawie dostarczonych ilości odpadów oraz przyjmowanie opłat, ponoszenie wszelkich kosztów związanych z funkcjonowaniem składowiska. Wykonawca miał też wystawiać na Gminę co miesiąc fakturę za zarządzanie składowiskiem w wysokości 200,00 zł netto miesięcznie.

Umowa pomiędzy Wnioskodawcą a ZGKiM została zawarta w dniu 1 kwietnia 2014 r. Na podstawie tejże umowy doszło do przeniesienia na ZGKiM wszelkich obowiązków związanych z administrowaniem składowiska, w tym przede wszystkim: wystawianie faktur zgodnie z zawartymi umowami, na podstawie dostarczonych ilości odpadów oraz przyjmowanie opłat, ponoszenie wszelkich kosztów związanych ze składowiskiem i przekazywanie kwoty 18 zł od każdej tony do Spółki na fundusz rekultywacyjny. Ustalone zostało również wynagrodzenie dla ZGKiM z tytułu administrowania składowiskiem w wysokości 200,00 zł netto miesięcznie. Jedynie Spółka posiada pozwolenia na prowadzenie składowiska odpadów, co wynika z pozwolenia zintegrowanego oraz pozwolenia wodnoprawnego wydanego pierwotnie na ZGKiM, jednakże przeniesionych na Wnioskodawcę stosownymi decyzjami. Na Spółce spoczywa też obowiązek rekultywacji składowiska po zakończeniu jego eksploatacji. W konsekwencji to Wnioskodawca tworzy na poczet tego stosowny fundusz rekultywacyjny. Na mocy umowy z dnia 26 marca 2014 r. zawartej pomiędzy Gminą a Wnioskodawcą, Spółka była zobowiązana do wystawiania faktur za przyjmowanie odpadów, jednakże na podstawie umowy z dnia 1 kwietnia 2014 r. wszelkie prawa i obowiązki Spółka przeniosła na ZGKiM.

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. faktury za przyjmowanie odpadów na składowisko wystawiał jedynie ZGKiM. Faktury przez ZGKiM są wystawiane na spółkę, która dostarcza odpady pozostałe po ich segregacji i odzyskaniu odpadów nadających się do dalszego przetworzenia.

Jak wskazał Wnioskodawca to Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej realizuje usługi związane z przyjmowaniem odpadów na składowisko i z tego tytułu wykazuje obrót opodatkowany.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy na gruncie podatku od towarów i usług Wnioskodawca nie wystawiając faktur za przyjmowanie odpadów na składowisko narusza obowiązek wynikający z art. 106b ustawy, skoro na skutek umowy zawartej z ZGKiM doszło do przeniesienia na rzecz ZGKiM obowiązku wystawiania faktur za przyjmowanie odpadów na składowisko, a w konsekwencji od momentu przeniesienia faktury za przyjmowanie odpadów wystawiane są tylko i wyłącznie przez ZGKiM.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego. Faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika.

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma/nie będzie miał obowiązku wystawiania faktur, gdyż - jak wskazano we wniosku – to ZGKIM jako podwykonawca realizuje usługi związane z przyjmowaniem odpadów na składowisko i wykazuje z tego tytułu obrót opodatkowany podatkiem VAT. W konsekwencji, to nie na Wnioskodawcy spoczywa/będzie spoczywał obowiązek dokumentowania czynności przyjmowania odpadów na składowisko. Powyższe wynika z faktu, że stosunek zobowiązaniowy skutkujący powstaniem obowiązku wystawienia faktury istnieje/będzie istniał pomiędzy ZGKiM a spółką.

Biorąc pod uwagę opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie wystawiając faktur za przyjmowanie odpadów na składowisko nie narusza/nie będzie naruszał obowiązku wynikającego z art. 106b ustawy, skoro to ZGKiM realizuje usługi związane z przyjmowaniem odpadów na składowisko i wykazuje obrót z tego tytułu.

Dodatkowo wskazać należy, że organy podatkowe nie mają prawa ingerować w zawierane umowy i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem w szczególności kwestia opodatkowania otrzymywanej od ZGKiM opłaty rekultywacyjnej nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Ponadto tut. Organ zauważa, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono w oparciu o przedstawiony stan sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionych w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin