Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-1/4511-1-139/16-2/AN
z 15 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2016 r. (data wpływu 19 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki jawnej, która jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym również na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE).

Spółka zajmuje się handlem nowymi i używanymi samochodami ciężarowymi, ciągnikami siodłowymi, naczepami i przyczepami ciężarowymi.

Dodatkowo Spółka zajmuje się wynajmem samochodów ciężarowych, ciągników siodłowych, przyczep i naczep ciężarowych. Spółka prowadzi księgi rachunkowe.

W dniu 4 stycznia 2014 r. zawarta została umowa najmu naczepy ciężarowej pomiędzy spółką Wnioskodawcy a spółką z o.o. (zwanego dalej – Najemcą). Naczepa była w ewidencji środków trwałych spółki i nie posiadała dobrowolnego ubezpieczenia AC.

Część środków trwałych spółki będąca przedmiotem wynajmu nie posiada dobrowolnego ubezpieczenia AC i jest to celowe działalnie, mające na celu ograniczenie kosztów funkcjonowania spółki w tym zakresie.

Umowa zawiera zapis w myśl którego, za kradzież przedmiotu najmu odpowiada Najemca. W dniu 22 kwietnia 2014 r. naczepa będąc we władaniu Najemcy została mu skradziona z parkingu na stacji paliw. W tym samym dniu Najemca powiadomił o tym fakcie Policę, która rozpoczęła dochodzenie w sprawie kradzieży.

W dniu 21 maja 2015 r. prokuratura Rejonowa wydała postanowienie o umorzeniu dochodzenia wobec niewykrycia sprawcy kradzieży naczepy. Decyzją administracyjną w dniu 9 maja 2015 r. Starosta wyrejestrował przedmiotową naczepę z ewidencji pojazdów. Do dnia złożenia wniosku o interpretację spółka nie odzyskała skradzionej naczepy.

W 2015 r. spółka na podstawie postanowienia Prokuratury zaliczyła do kosztów bilansowych stratę z tytułu kradzieży naczepy, w części niepokrytej odpisami amortyzacyjnymi. Wnioskodawca tej straty (w proporcji do udziałów w spółce) nie zakwalifikował do kosztów podatkowych mając wątpliwości, czy byłoby to prawidłowe, aby uznać tę stratę jako koszt podatkowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy strata poniesiona przez Wnioskodawcę (w proporcji do udziałów w spółce) z tytułu kradzieży środka trwałego przekazanego w najem, w części niepokrytej odpisami amortyzacyjnymi jest kosztem podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, brak jest podstaw prawnych do nie uznania tej straty za koszt podatkowy.

Ogólną zasadę dotyczącą zaliczania kosztów (wydatków) do kosztów podatkowych reguluje art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Wydatki poniesione na nabycie środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej są zaliczane do kosztów podatkowych pośrednio - poprzez dokonywane na podstawie art. 22f ust. 3 tej ustawy odpisów amortyzacyjnych. W przypadku utraty/likwidacji środka trwałego, którego wartość nie została w pełni umorzona, powstaje zasadniczo strata (w wysokości wartości początkowej tego środka nieodniesionej w koszty działalności). Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych reguluje kwestie zaliczania takich strat do kosztów podatkowych.

W art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca odnosi się do możliwości zaliczenia w koszty podatkowe strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych. Art. 23 ust. 1 pkt 48 ww. ustawy stwierdza, iż nie uznaje się za koszt uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Z analizy cytowanego przepisu wynika, iż ograniczenie to (w tym kradzież pojazdu), możliwe będzie wyłącznie w przypadku łącznego zaistnienia dwóch warunków:

• skradziony pojazd musi być „samochodem”,
• skradziony samochód nie może być objęty dobrowolnym ubezpieczeniem (AC- autocasco).
  
  

Jeśli nie wystąpi choćby jedna z powyższych przesłanek, to ograniczenie określone w art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie miało zastosowania.

W analizowanym przepisie art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca odnosi się do możliwości zaliczenia w koszty podatkowe strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych.

W opinii pytającego, wolą ustawodawcy było wyłączenie z kosztów podatkowych strat/wydatków dotyczących jedynie tego rodzaju pojazdów, tj. samochodów. Jeśliby intencją ustawodawcy było objęcie tym ograniczeniem wszystkich pojazdów, to dokonałby tego w tym przepisie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „samochodu”, jednak w zakresie odpisów amortyzacyjnych odwołują się do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych („KŚT”), zdaniem Wnioskodawcy uprawniona jest wykładnia pojęcia „ samochód” na podstawie tej Klasyfikacji.

W Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 7 - środki transportu, w podgrupie 74 - pojazdy mechaniczne, odrębnie sklasyfikowano:

• samochody osobowe (rodzaj 741),
• samochody ciężarowe (rodzaj 742),
• samochody specjalne (rodzaj 743),
• naczepy (747),
• przyczepy (748).
  
  

Z powyższej Klasyfikacji wynika, że naczepy, nie są tożsame z samochodami, lecz stanowią całkowicie autonomiczną kategorię pojazdów mechanicznych. Kategoria „samochodów” obejmuje wyłącznie samochody należące według KŚT odpowiednio do rodzajów: samochodów osobowych (rodzaj 741), ciężarowych (rodzaj 742) i specjalnych (rodzaj 743).

Tym samym, ograniczenie w zaliczaniu do kosztów podatkowych strat powstałych np. w wyniku kradzieży pojazdów nieobjętych ubezpieczeniem dobrowolnym, będzie miało zastosowanie wyłącznie do skradzionych samochodów (osobowych, ciężarowych lub specjalnych).

W przypadku kradzieży pojazdu innego niż samochód, w tym przypadku naczepy, norma art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie miała zastosowania.

Ergo, strata powstała w wyniku kradzieży naczepy, stanowiącej środek trwały Spółki (w której pytający jest wspólnikiem) będzie stanowiła jego koszt podatkowy, niezależnie od tego czy skradziona naczepa była objęta dobrowolny ubezpieczeniem AC, czy nie.

Wnioskodawca na mocy przepisu art. 23 ust. 1 pkt 5 zaliczy do kosztów podatkowych stratę w wysokości niezamortyzowanej wartości naczepy (w części odpowiadającej jego udziałom w Spółce). Organy podatkowe w wydawanych interpretacjach stosowania prawa podatkowego przedstawiają konsekwentnie podobne stanowisko. Co prawda, przedstawione poniżej przykłady interpretacji dotyczą ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz w zakresie przedmiotu sprawy zakres unormowań prawnych jest prawie identyczny, i tak:

• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 stycznia 2010 r. nr ILPB3/423-954/09-4/DS,
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 maja 2013 r. nr IPPB3/423-132/13-2/EŻ,
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 21 marca 2014 r. nr ILPB3/423-597/13-4/PR.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

O możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych stanowią przepisy art. 22 i art. 23 cyt. ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej, kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki jawnej, która zajmuje się handlem nowymi i używanymi samochodami ciężarowymi, ciągnikami siodłowymi, naczepami i przyczepami ciężarowymi a także wynajmem samochodów ciężarowych, ciągników siodłowych, przyczep i naczep ciężarowych. W dniu 4 stycznia 2014 r. zawarta została umowa najmu naczepy ciężarowej pomiędzy spółką Wnioskodawcy a spółką z o.o. (zwanego dalej – Najemcą). Naczepa była w ewidencji środków trwałych spółki i nie posiadała dobrowolnego ubezpieczenia AC. Umowa zawiera zapis w myśl którego, za kradzież przedmiotu najmu odpowiada Najemca. W dniu 22 kwietnia 2014 r. naczepa będąc we władaniu Najemcy została mu skradziona z parkingu na stacji paliw. W tym samym dniu Najemca powiadomił o tym fakcie Policę, która rozpoczęła dochodzenie w sprawie kradzieży. W dniu 21 maja 2015 r. prokuratura Rejonowa wydała postanowienie o umorzeniu dochodzenia wobec niewykrycia sprawcy kradzieży naczepy.

W myśl art. 23 ust.1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Zatem w świetle powyższego, stwierdzić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych od objęcia samochodu ubezpieczeniem dobrowolnym. Tak więc, warunkiem koniecznym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z likwidacją bądź remontem powypadkowym samochodu jest zawarcie umowy dobrowolnego ubezpieczenia, a także prawidłowe udokumentowane wydatku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „samochodu”. Nie odsyłają też w tym zakresie do przepisów innych aktów prawnych.

Zatem zasadne będzie dokonanie wykładni użytego w art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia „samochody”, w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, do którego odwołują się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące odpisów amortyzacyjnych (art. 22a-22m) oraz załącznik nr 1 do ustawy (zawierający Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych).

W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 7 - Środki transportu, w podgrupie 74 - pojazdy mechaniczne, odrębnie sklasyfikowano ciągniki (rodzaj 746), naczepy (rodzaj 747), samochody: osobowe (rodzaj 741), ciężarowe (rodzaj 742) i specjalne (rodzaj 743). Zgodnie zatem z ww. rozporządzeniem kategoria „samochodów” obejmuje samochody osobowe, ciężarowe i specjalne. Nie obejmuje ona natomiast swym zakresem naczep.

Dokonując zatem wykładni zacytowanego wyżej przepisu art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za zasadną przyjąć należy istotę literalnego brzmienia tej regulacji.

Skoro ustawodawca wyłączył z kosztów podatkowych straty powstałe w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz koszty ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym, to bezpodstawnym byłoby uznanie, że wyłączeniem tym objęte są również naczepy.

W świetle powyższego, w opisanej przez Wnioskodawcą sytuacji, nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym w rozpatrywanej sprawie strata powstała w wyniku kradzieży opisanej we wniosku naczepy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Należy mieć jednak na uwadze zapis art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Warunkiem zaliczenia straty w wyniku kradzieży naczepy do kosztów uzyskania przychodów jest spełnienie przesłanek z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem całokształtu okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem wykazanie: poniesienia konkretnego wydatku (w realiach niniejszej sprawy wykazania poniesienia straty), związku jaki zachodzi pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym, a także właściwe udokumentowanie wydatku.

W pierwszej kolejności podnieść należy, że w przypadku strat w środkach trwałych trudno jest wskazać na bezpośredni związek poniesionego wydatku z przychodem podatkowym generowanym przez Wnioskodawcę, niemniej jednak w ocenie organu, w przypadku tego typu wydatków zasadne jest raczej stwierdzenie, że są to wydatki ogólne związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, której normalnym następstwem jest powstawanie strat w posiadanych środkach trwałych. Przyjęcie zaś, że strata może stanowić normalne następstwo prowadzenia działalności gospodarczej prowadzi do konstatacji, że w takim przypadku niezbędne jest określenie tego „normalnego (typowego) następstwa”, które, w ocenie organu, może wystąpić jedynie niezależnie od winy podatnika.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że naczepa będąca własnością Zainteresowana została skradziona Najemcy na stacji paliw. Natomiast w umowie najmu wskazano, że za kradzież przedmiotu najmu odpowiada Najemca.

Dla dopuszczalności zaliczenia straty w środkach trwałych wymagane jest wykazanie należytej staranności w postępowaniu podatnika, a zatem takiej która wyłącza możliwość przypisania podatnikowi jakiegokolwiek typu winy prowadzącej do powstania straty. W realiach niniejszej sprawy, mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, organ interpretacyjny przyjął jako element stanu faktycznego brak zawinienia po stronie Wnioskodawcy w związku z powstałą stratą w środkach trwałych.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie organu, Wnioskodawca wskazał na związek przyczynowy pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym. Niemniej jednak, kwestia ta z racji swojej specyfiki, w ramach której rozważane jest postępowanie podatnika pod kątem braku wystąpienie winy w sposób ostateczny może zostać przesądzona w ramach postępowania podatkowego, gdzie organ podatkowy władny będzie przeprowadzić postępowanie dowodowe.

Należy mieć bowiem na uwadze, że w ramach postępowania interpretacyjnego organ wykładając znaczenie norm prawnych może jedynie wskazać prawidłowy sposób ich rozumienia, przyjmując za prawdziwe twierdzenia zawarte w opisie stanu faktycznego. Ocena prawdziwości tych twierdzeń nie należy natomiast do niniejszego postępowania, na co wskazują całokształt regulacji poświęconych instytucji interpretacji indywidualnych prawa podatkowego uregulowanych w dziale II, rozdziale 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn zm.). W szczególności o odrębności tego podstępowania świadczy unormowanie zawarte w art. 14h Ordynacji podatkowej, stanowiącym zamknięty katalog przepisów Ordynacji podatkowej, które organ interpretacyjny w toku postępowania zainicjowanego wnioskiem o wydanie interpretacji może stosować. W przepisie tym nie ma odesłania do postępowania dowodowego, a zatem organ nie jest uprawniony do jego przeprowadzania. Powyższe w sposób jednoznaczny wpływa na fakt, że w ramach niniejszej interpretacji organ nie może kategorycznie przesądzić, że dokumentacja straty, którą dysponuje Wnioskodawca jest wystarczająca dla uznania, że Podatnik wykazał należytą staranność w relacjach gospodarczych z Najemcą i tym samym nie może ponosić negatywnych skutków z racji jego postępowania.

Podsumowując, strata poniesiona przez Wnioskodawcę (w proporcji do udziałów w spółce) z tytułu kradzieży środka trwałego przekazanego w najem, w części niepokrytej odpisami amortyzacyjnymi jest kosztem podatkowym.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że udzielając niniejszej interpretacji indywidualnej dokonał oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy tylko w odniesieniu do kwestii będącej przedmiotem zadanego we wniosku pytania, tj. dotyczącego wyłącznie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty poniesionej przez Wnioskodawcę z tytułu kradzieży środka trwałego przekazanego w najem, w części niepokrytej odpisami amortyzacyjnymi.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.