Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1-2/4512-1-23/16-3/JO
z 29 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia z dnia 15 lipca 2016 r. (data wpływu 20 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 września 2016 r. (data wpływu 19 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 13 września 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest absolwentem (…). Zainteresowany uzyskał tytuł mgr sztuki w zakresie konserwacji, malarstwa i rzeźby polichromowanej. Od 1998 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą sklasyfikowaną pod poz. 91.03.Z – „Działalność historycznych miejsc i budynków oraz podobnych atrakcji turystycznych”. Wnioskodawca jest twórcą, artystą, plastykiem – konserwatorem dzieł sztuki. W oparciu o umowy o dzieło Wnioskodawca wykonuje prace konserwatorskie polegające na pełnej konserwacji zabytków ruchomych, tj. dzieł sztuki malarstwa sztalugowego i ściennego, rzeźby polichromowanej i złoconej, przedmiotów zabytkowych i artystycznych. Polegają one na ochronie zabytków rozumianej jako działania mające na celu zabezpieczenie i utrwalenie substancji zabytku, zahamowanie procesów jego destrukcji, a następnie na działaniach mających na celu wyeksponowanie wartości artystycznych i estetycznych zabytku lub odtworzenie jego części (prace restauratorskie) oraz udokumentowaniu działań. Należy podkreślić, że wykonywane przez Wnioskodawcę prace są ściśle związane z kulturą i stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Po otrzymaniu wynagrodzenia (honorarium) za wykonanie prac, prawa autorskie przenoszone są na zleceniodawcę. Prawo autorskie obejmuje także opracowaną przez Wnioskodawcę jako konserwatora dzieł sztuki dokumentację naukowo-historyczną.

W uzupełnieniu do wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

1. Jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.
2. Wartość sprzedaży w poprzednim roku podatkowym z tytułu świadczenia usług konserwacji i restauracji dzieł sztuki wyniosła brutto 425.416,48 zł (345.867,05 zł netto + 79.549,43 zł VAT).
3. Nie świadczy innych usług poza konserwacją i restauracją dzieł sztuki.
4. Nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wykonując ww. usługi polegające na konserwacji i restauracji dzieł sztuki, będące ściśle związane z kulturą i stanowiące przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia w VAT, jako wykonujący usługi kulturalne świadczone przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców, wynagradzane m.in. w formie honorarium, niezależnie od osiąganych z tego tytułu obrotów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonując ww. usługi polegające na konserwacji i restauracji dzieł sztuki, będące ściśle związane z kulturą i stanowiące przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze może korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług. Zwolnienia tego nie straci mimo przekroczenia limitu obrotów z art. 113 z tytułu wykonywania ww. usług, bowiem do tego limitu nie wlicza się odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1.

Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych w tym wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2013 r., sygn. akt I FSK 1750/12 oraz interpretacje indywidualne wydawane w sprawach indywidualnych przez MF, m.in. interpretacja indywidualna IPPP2/443-536/14 -2/BH.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jednakże nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
   
   

Z analizy powołanego art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy jednoznacznie wynika, że zwolnienie ma charakter przedmiotowo-podmiotowy. Oznacza to, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku na jego podstawie jest nie tylko spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem prawa publicznego lub innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym lub wpisanym do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury, w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, albo indywidualnym twórcą lub artystą wykonawcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanym za wykonaną usługę w formie honorarium.

Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca jest absolwentem (…). Zainteresowany uzyskał tytuł mgr sztuki w zakresie konserwacji, malarstwa i rzeźby polichromowanej. Od 1998 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą sklasyfikowaną pod poz. 91.03.Z – „Działalność historycznych miejsc i budynków oraz podobnych atrakcji turystycznych”. Wnioskodawca jest twórcą, artystą, plastykiem – konserwatorem dzieł sztuki. W oparciu o umowy o dzieło Wnioskodawca wykonuje prace konserwatorskie polegające na pełnej konserwacji zabytków ruchomych, tj. dzieł sztuki malarstwa sztalugowego i ściennego, rzeźby polichromowanej i złoconej, przedmiotów zabytkowych i artystycznych. Polegają one na ochronie zabytków rozumianej jako działania mające na celu zabezpieczenie i utrwalenie substancji zabytku, zahamowanie procesów jego destrukcji, a następnie na działaniach mających na celu wyeksponowanie wartości artystycznych i estetycznych zabytku lub odtworzenie jego części (prace restauratorskie) oraz udokumentowanie działań. Należy podkreślić, że wykonywane przez Wnioskodawcę prace są ściśle związane z kulturą i stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Po otrzymaniu wynagrodzenia (honorarium) za wykonanie prac, prawa autorskie przenoszone są na zleceniodawcę. Prawo autorskie obejmuje także opracowaną przez Wnioskodawcę jako konserwatora dzieł sztuki dokumentację naukowo-historyczną. Ponadto, Wnioskodawca nie świadczy innych usług poza konserwacją i restauracją dzieł sztuki.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych przez niego usług, tj. konserwacji i restauracji dzieł sztuki.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęć „prawa autorskie, twórca” i „prace konserwatorskie i restauratorskie”. Zatem w celu dokonania interpretacji przedmiotowej kwestii, posiłkowo należy odwołać się do ustaw, które szczegółowo normują znaczenie tych wyrazów.

Należy zauważyć, że o tym, czy dane dzieło jest utworem w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 666, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych, nie decyduje wola stron, zamiar stworzenia utworu, czy poddania rezultatu swej pracy ochronie prawnoautorskiej, lecz ustalenia faktyczne, odnoszące się do tego, czy dany wytwór niematerialny spełnia wszystkie przesłanki wymienione w powołanym przepisie, a mianowicie: stanowi rezultat pracy człowieka (twórcy), jest przejawem jego działalności twórczej i ma indywidualny charakter. Same zatem postanowienie umowy, przewidujące objęcie ochroną prawnoautorską rezultatu pracy człowieka, nie wywołują skutków prawnych, o ile nie stanowi on przejawu jego działalności twórczej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 22 marca 2013 r., sygn. akt I ACa 827/11 i wyrok NSA z dnia 13 października 2005 r., sygn. akt FSK 2253/04.)

I tak, przedmiotem praw autorskich na podstawie art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zatem, dopiero łączne spełnienie powyższych warunków (rezultat pracy człowieka stanowi przejaw działalności twórczej oraz ma indywidualny charakter) pozwala na zakwalifikowanie określonego wytworu jako przedmiotu prawa autorskiego – utworu.

Ustawodawca posłużył się syntetyczną definicją utworu, określając w sposób generalny cechy konieczne wyróżniające utwór od innych rezultatów działalności człowieka.

Utwór musi zatem wykazywać łącznie trzy cechy:

1. stanowić przejaw działalności człowieka (twórcy);
2. stanowić przejaw działalności twórczej;
3. mieć indywidualny charakter.
   
   

O ile sens pierwszej z cech nie budzi wątpliwości, dwie pozostałe mają charakter ocenny. Jednakowoż stwierdzenie, że utwór to przejaw działalności twórczej uwypukla fakt, że utwór powinien stanowić rezultat działalności o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta, niekiedy określana przesłanką „oryginalności” utworu kładzie nacisk na aspekt przedmiotowy, tj. odnoszący się do samego wytworu ludzkiego umysłu. Spełniona ona zostaje gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Sam „przejaw działalności twórczej” nie jest warunkiem wystarczającym do zakwalifikowania określonego wytworu jako przedmiotu prawa autorskiego. Konieczne jest bowiem, by wytwór taki miał indywidualny charakter, tzn. żeby cechował się indywidualnością. Muszą zatem cechować go dostatecznie doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi produktami intelektualnymi.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 stycznia 2006 r., sygn. akt I CK 231/05, charakter twórczy jako immanentna cecha utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest przejawem intelektualnej działalności człowieka, jakkolwiek nie każdy proces intelektualny prowadzi do powstania rezultatu o cechach twórczych. Praca intelektualna o charakterze twórczym jest przeciwieństwem pracy o charakterze technicznym, która polega na wykonywaniu czynności wymagających jedynie określonej wiedzy i sprawności oraz użycia określonych narzędzi, surowców i technologii. Cechą pracy w charakterze technicznym jest przewidywalność i powtarzalność osiągniętego rezultatu. Proces tworzenia, w przeciwieństwie do pracy technicznej, polega na tym, że rezultat podejmowanego działania stanowi projekcję wyobraźni osoby, od której pochodzi, zmierzając do wypełniania tych elementów wykonywanego zadania, które nie są jedynie wynikiem zastosowania określonej wiedzy, sprawności, surowców, urządzeń bądź technologii.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Natomiast, zgodnie z treścią art. 3 pkt 6 i 7 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2014 r., poz. 1446, z późn. zm.), prace konserwatorskie są to działania mające na celu zabezpieczenie i utrwalenie substancji zabytku, zahamowanie procesów jego destrukcji oraz dokumentowanie tych działań. Z kolei, prace restauratorskie to działania mające na celu wyeksponowanie wartości artystycznych i estetycznych zabytku, w tym, jeżeli istnieje taka potrzeba, uzupełnienie lub odtworzenie jego części, oraz dokumentowanie tych działań.

W ocenie tut. Organu, analiza przedstawionego opisu sprawy oraz treści przywołanych przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych prowadzi do stwierdzenia, że Wnioskodawca świadcząc usługi konserwacji i restauracji dzieł sztuki, nie jest twórcą, gdyż przejawem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności – tj. konserwacja i restauracja dzieł sztuki – nie jest powstanie nowego utworu, lecz odtworzenie, naprawienie, odnowienie istniejącego dzieła. Nie można zatem w odniesieniu do tych prac mówić o działalności twórczej w wyniku której powstaje nowy wytwór intelektu.

Zatem charakter wykonywanych prac – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – nie wskazuje, aby wykonywane były przez podmiot wymieniony w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy. Wobec powyższego w odniesieniu do prowadzonych prac konserwatorskich i restauratorskich nie ma zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, że usługi konserwacji i restauracji dzieł sztuki nie korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy, należy przeanalizować zwolnienie wynikające z art. 113 ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

W myśl, art. 113 ust. 5 ustawy wynika, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy wskazać, że – co do zasady – o ile podatnik nie przekroczył kwoty sprzedaży określonej na podstawie art. 113 ust. 1 i ust. 2 ustawy, ma prawo do korzystania z ww. zwolnienia do momentu przekroczenia tej kwoty. W przypadku przekroczenia ww. kwoty z tytułu świadczenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, podatnik zobowiązany będzie do dokonania rejestracji dla potrzeb podatku od towarów i usług na zasadach określonych w ustawie.

Art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników świadczących usługi:

1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie.
   
   

W opisie sprawy Wnioskodawca podał, że jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Zainteresowany świadczy tylko i wyłącznie usługi konserwacji i restauracji dzieł sztuki. Wartość sprzedaży w poprzednim roku podatkowym z tytułu świadczenia ww. usługi wyniosła 425.416,48 zł. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że nie wykonuje czynności o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że treść art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy wskazuje wyraźnie, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1 nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy. Z uwagi na to, że usługi konserwacji i restauracji dzieł sztuki świadczone przez Wnioskodawcę – jak stwierdzono wyżej – nie korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy, przepis art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy nie ma do tych usług zastosowania.

Zatem wartość sprzedaży z tytułu usług konserwacji i restauracji dzieł sztuki – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – wlicza się do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Mając zatem na uwadze treść przepisów art. 113 ust. 1 i ust. 2 ustawy, należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie, z uwagi na fakt, że wartość sprzedaży (z tytułu usług konserwacji i restauracji dzieł sztuki) w poprzednim roku podatkowym wyniosła 425.416,48 zł, a więc przekroczyła kwotę 150.000 zł. Wnioskodawca utracił prawo do korzystania ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, począwszy od czynności którą przekroczył tę kwotę.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym: „wykonując ww. usługi polegające na konserwacji i restauracji dzieł sztuki, będące ściśle związane z kulturą i stanowiące przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze może korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług. Zwolnienia tego nie straci mimo przekroczenia limitu obrotów z art. 113 z tytułu wykonywania ww. usług, bowiem do limitu tego nie wlicza się odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1” –jest nieprawidłowe. Przedmiotowe usługi, jak dowiedziono wyżej nie korzystają ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy, a wartość ich sprzedaży wlicza się do wartości sprzedaży określonej w art. 113 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zauważyć, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok sądu administracyjnego wydany został w indywidualnej sprawie osadzonej w konkretnym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.