2016.09.30 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-251/12/16-S/AI
z 30 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1581/14 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 1970/14 – stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2012 r. (data wpływu 19 marca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 maja 2012 r. (data wpływu 14 maja 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na odpłatnym przekazaniu pojazdów do demontażu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na odpłatnym przekazaniu pojazdów do demontażu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 maja 2012 r. o pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina, „Gmina”, jest podatnikiem VAT czynnym. Gmina – na podstawie art. 50a ust. 2 i art. 130a ust. 10 ustawy z dnia 2 czerwca 2005 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) – staje się właścicielem porzuconych pojazdów. Zgodnie z treścią art. 50a ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w sytuacji, gdy pojazdy usunięte z dróg publicznych, stref zamieszkania, stref ruchu, nie zostaną w terminie 6 miesięcy od ich usunięcia odebrane przez uprawnione osoby, przechodzą na własność gminy z mocy ustawy. Natomiast, zgodnie z treścią art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym, starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w określonych przypadkach, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. W sytuacji, gdy pojazdy usunięte z dróg publicznych, stref zamieszkania, stref ruchu nie nadają się do eksploatacji, a Gmina staje się na podstawie wyżej powołanych regulacji właścicielem tych pojazdów, to na Gminie spoczywa wyłącznie obowiązek przekazania takiego pojazdu do specjalistycznej stacji demontażu. Gmina jako właściciel tych pojazdów, które nie nadają się do eksploatacji musi bowiem nie tylko zabrać te pojazdy, ale także zająć się ich recyklingiem. Ustawa z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, z późn. zm.) nakłada na właściciela pojazdu wycofanego z eksploatacji obowiązek przekazania takiego pojazdu wyłącznie do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów.

Powołana na podstawie Zarządzenia Prezydenta z dnia 23 stycznia 2012 r. Komisja ds. likwidacji i zagospodarowania pojazdów, które stały się własnością Gminy na podstawie art. 50a i art. 130a Prawo o ruchu drogowym, przeprowadza kwalifikację pojazdu w celu jego likwidacji w przypadkach, gdy z opinii biegłego skarbowego wynika, że przywrócenie cech eksploatacyjnych pojazdu jest technicznie i ekonomicznie niecelowe lub szacunkowa wartość pojazdu jest równa wartości złomu. Komisja podejmuje decyzję o zakwalifikowaniu pojazdu do likwidacji, poprzez jego przekazanie do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów.

W celu dokonania demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, w stosunku do których Gmina staje się właścicielem w opisanych wyżej trybach, Gmina zawarła umowę z Przedsiębiorcą, który na podstawie decyzji Wojewody z dnia 31 marca 2009 r., prowadzi działalność w zakresie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, dalej: „Przedsiębiorca”. Przedmiotem umowy jest demontaż pojazdów wycofanych z eksploatacji, o których mowa w art. 130a ust. 10 i art. 50a ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Na mocy tej umowy, Gmina odpłatnie przekazuje pojazdy wycofane z eksploatacji do Przedsiębiorcy. Przedsiębiorca natomiast ponosi koszty odbioru i transportu pojazdów do miejsca ich demontażu. Przedsiębiorca w następstwie dokonanych demontaży pojazdów staje się właścicielem uzyskanych odpadów. Zgodnie z zawartą umową, Gmina na podstawie protokołu odebranych przez Przedsiębiorcę partii pojazdów i zgodnie z ustalonymi w umowie stawkami ryczałtowymi uwzględniającymi rodzaj pojazdu, otrzymuje należność za przekazaną do demontażu partię pojazdów. W okresie obowiązywania umowy stawki ryczałtowe są niezmienne. Na każdy pojazd przekazany przez Gminę odpłatnie do demontażu, Przedsiębiorca wystawia „Zaświadczenie o demontażu pojazdu”, zgodnie z obowiązującym w tym zakresie wzorem na podstawie załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2005 r. (Dz. U. Nr 62, poz. 554). Zaświadczenie poświadczające przyjęcie pojazdu do stacji demontażu, powiadomienie właściciela o przejęciu pojazdu na własność Gminy z mocy ustawy lub prawomocne postanowienie właściwego Sądu Rejonowego o przepadku pojazdu na rzecz Gminy, tablice rejestracyjne, jeżeli pojazd takie posiadał oraz protokół Komisji ds. likwidacji, stanowią podstawę do wyrejestrowania pojazdu przez właściwy do spraw rejestracji pojazdów organ ewidencyjny. Okres, w jakim Gmina jest właścicielem przeznaczonych do likwidacji pojazdów do momentu ich odpłatnego przekazania do stacji demontażu wynosi od 1 miesiąca do 8 miesięcy. Pojazdy te do momentu ich przekazania do stacji demontażu są przechowywane na parkingach strzeżonych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Gmina z tytułu wykonywania czynności polegającej na odpłatnym przekazywaniu do demontażu pojazdów jest podatnikiem VAT?

W sytuacji uznania, że stanowisko podatnika odnośnie pytania nr 1 jest nieprawidłowe, Gmina zwraca się z pytaniem:

Czy czynność polegająca na odpłatnym przekazywaniu do demontażu pojazdów, które były w posiadaniu Gminy jako ich właściciela co najmniej pół roku, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z ust. 2 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

W opisie sprawy w odniesieniu do wykonywanych czynności polegających na odpłatnym przekazaniu do demontażu pojazdów, Gmina nie jest podatnikiem VAT.

Przyjęte stanowisko znajduje uzasadnienie, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu VAT, musi stanowić czynność opodatkowaną w rozumieniu przepisów o VAT i zostać dokonana przez podatnika VAT, działającego w tym charakterze w odniesieniu do tej konkretnej czynności.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o VAT „podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą (...) bez względu na cel lub rezultat takiej działalności”. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, za działalność gospodarczą uznaje się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...) a także osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Za działalność gospodarczą uznaje się również czynności polegające na „wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Stąd, aby uznać czy dana czynność podlega opodatkowaniu VAT, należy przede wszystkim stwierdzić, czy czynność ta jest wykonywana przez podatnika VAT działającego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Analiza powołanych regulacji zawartych w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, pozwala stwierdzić, że jeżeli podmiot wykonuje daną czynność poza działalnością gospodarczą to w tym zakresie podmiot ten nie działa w charakterze podatnika VAT, a więc czynność ta pozostaje poza jej opodatkowaniem VAT.

W wykazanym opisie sprawy Gmina na podstawie art. 50a ust. 2 i art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym staje się właścicielem porzuconych pojazdów. Zgodnie bowiem z treścią art. 50a ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w sytuacji, gdy pojazdy usunięte z dróg publicznych, stref zamieszkania, stref ruchu, nie zostaną w terminie 6 miesięcy od ich usunięcia odebrane przez uprawnione osoby, przechodzą na własność gminy z mocy ustawy. Natomiast zgodnie z treścią art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym, starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w określonych przypadkach, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia.

Z kolei w stosunku do pojazdów, które nie nadają się do eksploatacji, właściciel takich pojazdów zobowiązany jest mocą ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, do przekazania takich pojazdów do wyspecjalizowanych podmiotów prowadzących stacje demontażu lub punkt zbierania pojazdów. Gmina w celu dokonania demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, w stosunku do których stała się właścicielem w opisanych wyżej trybach, jest zobowiązana do ich przekazania do profesjonalnie działającego przedsiębiorcy, który dokona demontażu tych pojazdów.

Zatem w przedmiotowej sprawie, Gmina nie jest podatnikiem VAT. Gmina bowiem realizując nałożone na nią obowiązki wynikające z powołanych wyżej regulacji, nie działa w obszarze prowadzenia działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i z zamiarem bycia w tym zakresie podatnikiem VAT, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Dla VAT fundamentalne jest to, aby działanie podmiotu, było działaniem dokonywanym z zamiarem bycia podatnikiem VAT. Z orzecznictwa ETS wynika, że sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy organ podatkowy wie, że przewidywana działalność gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie została zrealizowana. Z kolei brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania podmiotu za podatnika VAT.

W przypadku zatem, gdy podmiot w określonym zakresie nie prowadzi działalności gospodarczej, nie można uznać, że w odniesieniu do tej czynności występuje w charakterze podatnika VAT. W opisie sprawy taka sytuacja ma miejsce. Realizowane przez Gminę obowiązki związane z zagospodarowaniem porzuconych pojazdów, które nie nadają się do eksploatacji, znajdują się całkowicie poza obszarem prowadzonej przez Gminę działalności gospodarczej. Gmina podejmuje takie działania, ponieważ tylko ona jest do tego upoważniona. Należy podkreślić, że Gmina staje się właścicielem porzuconych pojazdów nie w celu prowadzenia działalności gospodarczej ale całkowicie poza jej obszarem. Pojazdy te nie są wykorzystywane z uwagi na ich stan techniczny ani do działalności gospodarczej, ani też do żadnej innej działalności. Pojazdy te są tylko przechowywane na wyznaczonych parkingach strzeżonych, do momentu ich przekazania do demontażu. Gmina bowiem, od momentu stania się właścicielem pojazdów porzuconych i nienadających się do eksploatacji, dokonuje określone czynności, w tym zakresie działalność powołanej Zarządzeniem Prezydenta Komisji ds. likwidacji i zagospodarowania pojazdów, które stały się własnością Gminy na podstawie art. 50a art. 130a Prawo o ruchu drogowym, które mają na celu przeprowadzenie demontażu tych pojazdów zgodnie z przepisami ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.

Stąd należy uznać, że w sytuacji, gdy Gmina nie nabyła pojazdów wycofanych z eksploatacji na cele działalności gospodarczej, jak również nie wykorzystywała pojazdów wycofanych z eksploatacji dla celów działalności gospodarczej, to dokonując odpłatnego ich przekazania do stacji demontażu, nie może być uznana, że występuje w charakterze podatnika VAT.

Uwzględniając powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, z tytułu wykonywania czynności polegającej na odpłatnym przekazywaniu do demontażu pojazdów, Gmina nie jest podatnikiem VAT.

Ad 2.

Gmina stoi na stanowisku, że z tytułu wykonywania czynności polegającej na odpłatnym przekazywaniu do demontażu pojazdów nie jest podatnikiem VAT. Jeżeli Minister Finansów nie zgodzi się z tym stanowiskiem, Gmina twierdzi, że w opisie sprawy, czynność polegająca na odpłatnym przekazywaniu do demontażu pojazdów, które były w posiadaniu Gminy jako ich właściciela co najmniej pół roku, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z kolei na podstawie art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Powyższe oznacza więc, że aby dostawa towaru objęta była zwolnieniem od podatku VAT, ruchomość musi być używana przez podatnika dokonującego tej dostawy przez co najmniej 6 miesięcy od jej nabycia i w stosunku do dostawy towaru używanego nie przysługuje dokonującemu dostawy towaru prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

W opisie sprawy oba warunki należy uznać za spełnione. Gminie bowiem nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, ponieważ nabycie pojazdów następuje z mocy ustawy lub prawomocnego postanowienia właściwego Sądu Rejonowego o przepadku pojazdu na rzecz Gminy. Nabycie przez Gminę pojazdów wycofanych z eksploatacji, nie ma miejsca w wyniku wykonania czynności opodatkowanej, a ponadto jest całkowicie niezależne od woli Gminy, która z mocy ustawy lub prawomocnego postanowienia Sądu, jest powołana do objęcia własności tych pojazdów. W kwestii natomiast używania pojazdów wycofanych z eksploatacji, w stosunku do których Gmina jako właściciel jest zobowiązana do ich przekazania do stacji demontażu lub punktu zbierania pojazdów, należy stwierdzić, że Gmina od momentu gdy staje się właścicielem pojazdów w związku z prowadzonymi czynnościami związanymi z ich odpłatnym przekazaniem do stacji demontażu, pojazdy te przechowuje na wyznaczonych parkingach strzeżonych. W okresie ich przechowywania Gmina dokonuje szereg czynności związanych z przeprowadzeniem kwalifikacji pojazdu w celu jego likwidacji (działalność Komisji ds. Likwidacji). W przypadku, gdy okres w jakim Gmina jest właścicielem przeznaczonych do likwidacji pojazdów do momentu ich odpłatnego przekazania do stacji demontażu wynosi ponad 6 miesięcy, należy uznać, że pojazdy te są towarem używanym, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 43 ust. 2 ustawy o VAT.

Co do faktu używania przez Gminę pojazdów, które są odpłatnie przekazywane do demontażu Przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu, należy stwierdzić, że przez „używanie” w znaczeniu art. 43 ust. 2 ustawy o VAT należy rozumieć także i przechowywanie pojazdów wycofanych z eksploatacji.

Takie znaczenie terminu „używania” przyjął także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. akt I FSK 654/10.

Uznając zatem powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisie sprawy, czynność polegająca na odpłatnym przekazywaniu do demontażu pojazdów, które były w posiadaniu Gminy jako ich właściciela co najmniej pół roku, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

W dniu 19 czerwca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-251/12-3/AI, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do przedstawionego we wniosku z dnia 12 marca 2012 r. (data wpływu 19 marca 2012 r.) stanu faktycznego w zakresie opodatkowania czynności polegającej na odpłatnym przekazaniu pojazdów do demontażu jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 9 lipca 2012 r., natomiast odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 25 lipca 2012 r., nr ILPP1/443/W-42/12-2/HMW (skutecznie doręczonym w dniu 31 lipca 2012 r.).

W dniu 14 sierpnia 2012 r. wpłynęła skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 19 czerwca 2012 r.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 13 września 2012 r. nr ILPP1/4441-40/12-2/HMW.

Postanowieniem z dnia 14 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1182/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zawiesił postępowanie sądowe w związku z wystąpieniem przez Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie o sygn. akt I FSK 1612/11 do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym.

Postanowieniem z dnia 21 maja 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu podjął zawieszone postępowanie.

Wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1581/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację z dnia 19 czerwca 2012 r., nr ILPP1/443-251/12-3/AI.

Dnia 14 października 2014 r. tut. Organ złożył skargę kasacyjną, w której zaskarżył ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 1970/14 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Ministra Finansów.

W dniu 1 lipca 2016 r. do Biura KIP w Lesznie wpłynął prawomocny wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1581/14.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1581/14 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 1970/14 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zauważyć należy, że z uwagi na fakt, że interpretacja uchylona przez ww. wyrok WSA była wydana w stanie prawnym obowiązującym w 2012 r., poniżej powołano przepisy obowiązujące w tym czasie.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez sprzedaż, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy, należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powołany przepis stanowi implementację art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą, zgodnie z którym, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z powołanych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.

Według art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy, który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

W świetle powołanego art. 15 ust. 6 ustawy, organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług – wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane.

Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe i ma zastosowanie przy łącznym spełnieniu przez ten organ dwóch warunków:

jego podmiotem jest wyłącznie organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ oraz
odnosi się jedynie do czynności nałożonych przepisami prawa, dla których powołano te organy, z wyłączeniem czynności realizowanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te – co do zasady – będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy, stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 6 ustawy, jak i cyt. przepis Dyrektywy wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, że generalnie organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Ponadto, jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001 r. sygn. akt SK 18/00, pojęcie „władzy publicznej” w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483), obejmuje wszystkie władze w sensie konstytucyjnym – ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Należy podkreślić, że pojęcia organu państwa oraz organu władzy publicznej nie są tożsame. W pojęciu „władzy publicznej” mieszczą się bowiem także inne instytucje niż państwowe lub samorządowe, o ile wykonują funkcje władzy publicznej w wyniku powierzenia, czy przekazania im tych funkcji przez organ władzy państwowej lub samorządowej. Wykonywanie władzy publicznej dotyczy wszelkich form działalności państwa, samorządu terytorialnego i innych instytucji publicznych, które obejmują bardzo zróżnicowane formy aktywności.

Na podstawie art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142 , poz. 1591, z późn. zm.), Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną, wykonującą zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zgodnie z art. 9 ust. 1-4 cyt. ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Formy prowadzenia gospodarki gminnej, w tym wykonywania przez gminę zadań o charakterze użyteczności publicznej, określa odrębna ustawa. Zadaniami użyteczności publicznej, w rozumieniu ustawy, są zadania własne gminy, określone w art. 7 ust. 1, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.

Zauważyć należy, że w odniesieniu do pobierania opłat za czynności przechowywania pojazdów usuniętych z drogi, stosownie do przepisu art. 130a ust. 1 ustawy z dnia 2 czerwca 2005 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu,
nieokazania przez kierującego dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego opłacenie składki tego ubezpieczenia, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c,
przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu;
pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu przeznaczonym dla pojazdu osoby niepełnosprawnej o obniżonej sprawności ruchowej oraz osób wymienionych w art. 8 ust. 2;
pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela.

W myśl art. 130a ust. 2 powołanej wyżej ustawy, pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

kierowała nim osoba:
1. znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
2. nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;
jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.

Zgodnie z art. 130a ust. 5c ustawy Prawo o ruchu drogowym – w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 sierpnia 2011 r. – pojazd usunięty z drogi w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lub 2, umieszcza się na parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłat za jego usunięcie i przechowywanie.

W świetle art. 130a ust. 5f ww. ustawy, usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lub 2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Z treści art. 5 ust. 2 pkt 1 powołanej wyżej ustawy o finansach publicznych wynika, że dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Według art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym, starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu.

Starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10, nie wcześniej niż przed upływem 30 dni od dnia powiadomienia (art. 130a ust. 10a ww. ustawy).

Na mocy art. 130a ust. 10d cyt. ustawy, przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie został ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności.

W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, na podstawie art. 130a ust. 10e ustawy Prawo o ruchu drogowym, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Do wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu jest obowiązany starosta. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy (art. 130a ust. 10f cyt. ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Gmina) jest czynnym podatnikiem VAT. Gmina na podstawie ustawy Prawo o ruchu drogowym staje się właścicielem porzuconych pojazdów. W sytuacji, gdy pojazdy usunięte z dróg publicznych, stref zamieszkania, stref ruchu nie nadają się do eksploatacji, a Gmina staje się na podstawie ww. ustawy właścicielem tych pojazdów, to na Gminie spoczywa wyłącznie obowiązek przekazania takiego pojazdu do specjalistycznej stacji demontażu. Gmina jako właściciel tych pojazdów, które nie nadają się do eksploatacji musi bowiem nie tylko zabrać te pojazdy, ale także zająć się ich recyklingiem. W celu dokonania demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, w stosunku do których Gmina staje się właścicielem w opisanych wyżej trybach, Gmina zawarła umowę z Przedsiębiorcą, który prowadzi działalność w zakresie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Na mocy tej umowy Gmina odpłatnie przekazuje pojazdy wycofane z eksploatacji do Przedsiębiorcy. Przedsiębiorca natomiast ponosi koszty odbioru i transportu pojazdów do miejsca ich demontażu. Przedsiębiorca w następstwie dokonanych demontaży pojazdów staje się właścicielem uzyskanych odpadów. Zgodnie z zawartą umową, Gmina na podstawie protokołu odebranych przez Przedsiębiorcę partii pojazdów i zgodnie z ustalonymi w umowie stawkami ryczałtowymi uwzględniającymi rodzaj pojazdu, otrzymuje należność za przekazaną do demontażu partię pojazdów. W okresie obowiązywania umowy stawki ryczałtowe są niezmienne. Na każdy pojazd przekazany przez Gminę odpłatnie do demontażu, Przedsiębiorca wystawia „Zaświadczenie o demontażu pojazdu”, zgodnie z obowiązującym w tym zakresie wzorem na podstawie załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2005 r. Zaświadczenie poświadczające przyjęcie pojazdu do stacji demontażu, powiadomienie właściciela o przejęciu pojazdu na własność Gminy z mocy ustawy lub prawomocne postanowienie właściwego Sądu Rejonowego o przepadku pojazdu na rzecz Gminy, tablice rejestracyjne, jeżeli pojazd takie posiadał oraz protokół Komisji ds. likwidacji, stanowią podstawę do wyrejestrowania pojazdu przez właściwy do spraw rejestracji pojazdów organ ewidencyjny. Okres, w jakim Gmina jest właścicielem przeznaczonych do likwidacji pojazdów do momentu ich odpłatnego przekazania do stacji demontażu wynosi od 1 miesiąca do 8 miesięcy. Pojazdy te do momentu ich przekazania do stacji demontażu są przechowywane na parkingach strzeżonych.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. kwestii uznania, czy Gmina z tytułu wykonywania czynności polegającej na odpłatnym przekazywaniu do demontażu pojazdów jest podatnikiem VAT.

Należy podkreślić, że określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik czyli podmiot wykonujący działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że definicja działalności gospodarczej – zawarta w ustawie – ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W analizowanym przypadku realizującym świadczenie jest specyficzny podmiot, a mianowicie jednostka samorządu terytorialnego – Gmina. Jak wskazał WSA orzekający w analizowanej sprawie – w ślad za wyrokiem TSUE w sprawie C-72/13 – dla rozstrzygnięcia, czy Gmina działa w odniesieniu do danej czynności jako podatnik, w pierwszej kolejności należy stwierdzić, czy podmiot ten prowadzi działalność gospodarczą stosownie do treści art. 9 ust. 1 Dyrektywy. W sytuacji, gdy zostanie stwierdzone, że działania takiego podmiotu noszą znamiona działalności gospodarczej dopiero wówczas należy rozważyć wyjątek przewidziany dla podmiotów prawa publicznego określonych w art. 13 ust. 1 Dyrektywy.

Uwzględniając powyższe orzeczenie TSUE, orzekając w analizowanej sprawie WSA we Wrocławiu wskazał, że: „(…) koniecznym w pierwszej kolejności jest rozważenie, czy w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z działalnością gospodarczą czy czynnościami związanymi ze zwykłym wykonaniem prawa własności. Sąd wskazał, że „(…) czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (por. wyrok w sprawie Słaby, EU:C:2011:589, pkt 36; Wellcome Trust, C-155/94, EU:C:1996:243, pkt 32; EDM C-77/01, pkt 58). Pojęcie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że nie obejmuje ona działalności która polega na zakupie i sprzedaży akcji i innych papierów wartościowych przez zarządcę powierniczego w ramach zarządzania aktywami trustu charytatywnego (wyrok TS w sprawie Wellcome Trust, C-155/94 EU:C:1996:243). (…) Sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie sprowadza się do następującej sekwencji zdarzeń Gmina nabywa z mocy prawa pojazdy, które są pojazdami wycofanymi z eksploatacji (pojazdami, które nie spełniają wymagań technicznych, zapewniających ochronę środowiska lub zdrowia lub życia ludzi, określonych w stosownych przepisach), co skutkuje koniecznością zbycia takiego pojazdu na rzecz przedsiębiorcy zajmującego się ich demontażem na podstawie przepisów prawa. Dla oceny charakteru działalności nie ma znaczenia sposób w jaki towary weszły do majątku Gminy. Pojazdy te nie mogą być przypisane do działalności gospodarczej prowadzonej przez Gminę albowiem nie nadają się one do eksploatacji. Ponadto sama gmina stwierdza, że te składniki majątku posiada w swoim prywatnym majątku. Zaś żaden przepis dyrektywy nie zabrania podatnikowi VAT, który chce zachować część składnika majątku w swoim majątku prywatnym, na wyłączenie tej części z systemu VAT (wyrok TS w sprawie Dieter Armbrecht, C-291/92, EUC1995:304). Nie można też mówić w rzeczonej sprawie o wykorzystywaniu majątku celem uzyskania stałego dochodu jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy 112 (zob. wyroki TS w sprawie EDM, EU:C:2004:243, pkt 58: BBL, EU:C:2004:650, pkt 39, Słaby i in., pkt 45). Ponadto kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą nie są ani liczba transakcji, czy długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani też wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego (wyrok TS w sprawie Słaby i in., EU:C:2011:589, pkt 37 i 38). Kluczowym jest to czy podejmuje aktywne działania w zakresie określonej działalności, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 112 (wyrok TS w sprawie Gmina Wrocław, C-72/13, EU:C:2014:197, pkt 17; Słaby i in., EU:C:2011:589, pkt 36, 39). Taka sytuacja nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie, Gmina nie reklamuje rzeczonej działalności, nie wybiera towarów nabywanych celem pozyskania większych dochodów czy też nie wyszukuje przedsiębiorców, którzy oferują lepszą cenę sprzedaży za konkretny model pojazdu (wręcz przeciwnie ma podpisaną umowę z jednym przedsiębiorcą), nie nabywa towarów celem odsprzedaży, nie angażuje środków tak jak przedsiębiorca. Jej sytuację należy przyrównać do sytuacji każdego innego właściciela prywatnego, który zobowiązany jest oddać samochód do recyklingu i za to otrzymuje stosowna zapłatę. Mamy tutaj do czynienia ze zwykłym nabyciem i zwykłą sprzedażą dobra, które ze swej istoty nie może być wykorzystywane w żaden inny sposób albowiem jest to pojazd wycofany z eksploatacji”.

Podsumowując WSA stwierdził, że „(…) Gmina z tytułu wykonywania czynności polegającej na odpłatnym przekazywaniu pojazdów do demontażu nie jest podatnikiem VAT albowiem nie prowadzi działalności gospodarczej w tym zakresie”.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa, orzeczenie TSUE z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie C- 72/13, a także wydane w niniejszej sprawie wyroki: WSA we Wrocławiu z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1581/14 oraz NSA z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 1970/14, w kontekście przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w związku z odpłatnym przekazywaniem do demontażu pojazdów usuniętych z drogi Gmina nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z czynnościami związanymi ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Gmina bowiem realizując nałożone na nią obowiązki wynikające z powołanych wyżej regulacji nie działa w obszarze prowadzenia działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Realizowane przez Gminę obowiązki związane z zagospodarowaniem porzuconych pojazdów, które nie nadają się do eksploatacji, znajdują się całkowicie poza obszarem prowadzonej przez Gminę działalności gospodarczej. Gmina podejmuje takie działania, ponieważ tylko ona jest do tego upoważniona. Gmina nie nabywa więc tych pojazdów celem ich odsprzedaży. Nie angażuje środków tak jak przedsiębiorca, nie reklamuje rzeczonej działalności, nie wybiera towarów nabywanych celem pozyskania większych dochodów, czy też nie wyszukuje przedsiębiorców, którzy oferują lepszą cenę sprzedaży za konkretny model pojazdu (wręcz przeciwnie ma podpisaną umowę z jednym przedsiębiorcą). Zatem w przedmiotowej sprawie, Gmina nie jest podatnikiem VAT.

Podsumowując należy stwierdzić, że Gmina z tytułu wykonywania czynności polegającej na odpłatnym przekazywaniu do demontażu pojazdów nie jest podatnikiem VAT.

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie odpowiedź na pytanie nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności opodatkowania czynności polegającej na usuwaniu pojazdów z dróg i przechowywania ich na parkingu strzeżonym do momentu przekazania do demontażu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin